H καντονοποίηση ως κατάληξη στρατηγικής αναμονής

Γράφει ο Anaconda

Στο εξωτερικό βλέπουν τις προσπάθειες ανανέωσης του πολιτικού προσωπικού τής χώρας και τρίβουν τα χέρια τους γελώντας.
Θα μπορούσε ποτέ να θεωρηθεί μέρος μιάς υγιούς επόμενης μέρας μια πολιτική κίνηση που στηρίζεται στην έννοια τής κοινωνικής οικονομίας με έμφαση στην επιχειρηματικότητα; Ποτέ. Αν κάποιος δεν έχει αντιληφθεί ότι η κοινωνική οικονομία αποτελεί ιδεολόγημα (κρυφο)κομμουνιστικών καθεστώτων, πράγμα λειτουργικά ασύμβατο με την επιχειρηματικότητα, όχι μόνο αδυνατεί να κατανοήσει θεμελιώδεις έννοιες τής οικονομίας, αλλά έχει τόσο περιορισμένη επίγνωση τής άγνοιάς του που θεωρεί ότι μπορεί να πρωτοστατίσει στην οργάνωση μέρους μιας εκ των συνιστωσών τής εθνικής λύσης.

Θα μπορούσε ποτέ να θεωρηθεί μέρος μιας υγιούς επόμενης μέρας μια πολιτική κίνηση που στηρίζεται σε πρόσωπα τού πολύ στενού πυρήνα λειτουργίας τής κυβέρνησης που έφερε το πρώτο μνημόνιο, τα οποία εκτιμούν ότι έχουν όχι μόνο επαρκές πολιτικό κεφάλαιο προς εκμετάλλευση, αλλά κυρίως το επίπεδο να συνεισφέρουν ως νέες και υγιείς δυνάμεις στην έξοδο τής χώρας από τον τάφο στον οποίο την έριξαν; Ποτέ. Αν κάποιος έχει την αίσθηση ότι τα χειρότερα που ακολούθησαν δίδουν άλλοθι σε όσα προηγήθηκαν, κάνει λάθος.

Θα μπορούσε ποτέ να θεωρηθεί μέρος μιας υγιούς επόμενης μέρας μια πολιτική κίνηση που στηρίζεται σε πυρήνα ατόμων που δεν έχουν ούτε ένα ένσημο ή που έχουν εργαστεί σε προστατευμένα περιβάλλοντα, όπως ο στρατός, η αστυνομία και η δικαιοσύνη; Ποτέ. Η οικονομική πολυπλοκότητα προϋποθέτει γνώσεις και εμπειρία στη διεθνή αγορά, ειδάλλως όποια τέτοια προσπάθεια θα κατέληγε νομοτελειακά σε μεσαζοντικού τύπου μόρφωμα που έχει τόσο ανάγκη ο τόπος όσο τη βαθεοκρατικότερη έκφανση τού ΠΑΣΟΚ. Δεν υπάρχει παραγωγή ή δανεικά για να πάρει κανείς πολιτική προστασία, συνεπώς δεν υπάρχει χώρος για πολιτικούς μεσάζοντες με γνώμη και άποψη.

Θα μπορούσε ποτέ να θεωρηθεί μέρος μιας υγιούς επόμενης μέρας μια πολιτική κίνηση που στηρίζεται σε ανασύνταξη κομμάτων και προσώπων που η ιστορία κατέταξε στα πολιτικά μπάζα; Ποτέ. Όσοι έφεραν με τις πράξεις τους ή τις παραλήψεις τους τη χώρα σε αυτό το σημείο δεν μπορούν να αποτελέσουν μέρος μιας εθνικής λύσης. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει σε όσους στήριζαν επικοινωνιακά τα κάθε λογής αποτυχημένα διαχειριστικά καθεστώτα τής μεταπολίτευσης και τώρα θεωρούν ότι έχουν ηθικό πλεονέκτημα λόγω τής προσχώρησης των δήθεν αντιμνημονιακών στο μονοπάτι των μνημονιακών. Αντιμνημονιακός χωρίς εθνικό σχέδιο δεν υπάρχει, συνεπώς, όπως από το "ΝΔ Ζάππειο 2011" ήταν γνωστό πως η ΝΔ δεν είναι αντιμνημονιακή, έτσι και από το "ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΘ 2014" κατέστη γνωστό πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αντιμνημονιακός. Όπως τότε ο Καρατζαφέρης και η αυλή του έγιναν οι πιο φανατικοί υποστηρικτές τού μνημονίου, έτσι και τώρα ο Καμμένος και η αυλή του έχουν αναλάβει τον ίδιο ρόλο - με τη διαφορά ότι δε θα υπάρξει επόμενος για να μεταπηδήσουν και να διασωθούν πολιτικά.

Για ποιό λόγο λοιπόν οι λίγοι σοβαροί άνθρωποι που μπορούν να προσφέρουν δεν το κάνουν; Στην αλλοδαπή το φαινόμενο ονομάζεται "the median issue": πρόκειται για το πρόβλημα τής μέσης προσφοράς και τής αντιστοιχούσας απολαβής. Το μέσου επιπέδου πολιτικό προσωπικό κοστίζει περίπου 15,000 ευρώ μηνιαίως και προσφέρει το ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ και τηλεοπτικά σόου σε παράθυρα-σκουπίδια. Παλιά το μενού είχε και σόου στούς δρόμους, αλλά πλέον κάτι τέτοιο δεν είναι ιδιαίτερα... ελπιδοφόρο. Αυτές οι απολαβές θεωρούνται πολύ υψηλές για τον μέσο Έλληνα εργαζόμενο. Ευλόγως λοιπόν τίθεται το ερώτημα: κάποιος που αξίζει χιλιάδες φορές περισσότερο από αυτούς, με πόσα είναι δίκαιο να αμοιφθεί, δεδομένου επιπλέον ότι θα τσαλακώσει τις προοπτικές του στον ιδιωτικό τομέα; Η απάντηση είναι απλή: όσο λέει το κόστος ευκαιρίας. Οι θέσεις executive σε πολυεθνικές πληρώνουν πολλά εκατομμύρια κάθε χρόνο και αποπνέουν σεβασμό, όχι χλεύη που προκαλεί η εμπλοκή στα κοινά. Είναι λοιπόν ορθολογικό να πάει κάποιος εκεί που θα τον βρίζουν και να παίρνει 5% όσων μπορεί να παίρνει στον ιδιωτικό τομέα; Ποτέ.

Με ποιό τρόπο λοιπόν μπορεί η Ελληνική κοινωνία να προσελκύσει πραγματικά ικανούς ούτως ώστε να σωθεί η Ελληνική Δημοκρατία ως έθνος-κράτος;
Να σέβεται το επίπεδο αυτών που μπορούν να προσφέρουν και να το ανταμοίβει. 
 
Μέχρι τότε, θα προσελκύει μαριονέτες που απλά θα κάνουν επικοινωνιακά σόου για να πάρουν τα προβλεπόμενα - και, όπως έχει αποδειχθεί περίτρανα, όσα θα έπαιρναν κάποιοι που άξιζαν πραγματικά.

Δυστυχώς ο χρονικός ορίζοντας τής αναμονής για μια λυτρωτική επιλογή τού Ελληνικού λαού φτάνει στο τέλος του. Σε λίγο δεν πρόκειται καν να ερωτάται αν θέλει να κάνει μια επιλογή για να σωθεί διότι θεωρείται ότι έχει λήξει η περίοδος χάριτος. Σαράντα τόσα χρόνια (δημοκρατικής επιλογής, βεβαίως-βεβαίως) ήταν αρκετά για να αποδειχθεί ότι ο λαός επιλέγει την αυτοκαταστροφή του. Οι καπετανέοι που επέλεγε τα'ριχναν συνέχεια στον γιαλό. Ο γιαλός δεν είναι στραβός, γιαυτό και, αν στους επόμενους λίγους μήνες δε γίνει ένα μεγάλο άλμα ηθικής και ψυχολογικής ανύψωσης, η Ελλάδα θα πάρει το δρόμο για τη μετατροπή τής σε άλλου τύπου μόρφωμα. Αυτόνομο failed state στην άκρη τής ΕΕ και του ΝΑΤΟ δεν προβλέπεται. 
Η ερώτηση περί μετατροπής τής Ελλάδας σε failed state δεν απαντήθηκε – ίσως γιατί η αλήθεια δεν έχει γυρισμό για το πολιτικό προσωπικό τής μεταπολίτευσης και προτιμά να την πάρει μαζί του, μαζί με όλη τη χώρα. Αν ένας λαός δε θέλει να σωθεί, κανένας δε μπορεί να τον σώσει. Αν ένας λαός θέλει να σωθεί, κάνει αυτά που χρειάζεται για να σωθεί, όχι ό,τι γουστάρει και μετά να απαιτεί αυτά που γουστάρει να είναι αρκετά για να σωθεί. Δυστυχώς, όπως έχει αποδειχθεί ιστορικά, το σύνολο “αυτά που χρειάζεται για να σωθεί” δεν είναι κάτι που μπορεί να οριστεί αποτελεσματικά από τον Ελληνικό λαό στο υφιστάμενο πλαίσιο λειτουργίας τής αστικής δημοκρατίας. Ο λαός μιλήσε και μιλάει διαρκώς από το 1973 μέχρι σήμερα. Τα αποτελέσματα τα βλέπει όλος ο πλανήτης.

ΥΓ/1. Το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (1832) ανάμεσα στην Οθωμανική αυτοκρατορία, την Μεγάλη Βρετανία, την Ρωσία και την Γαλλία, καθόριζε τα σύνορα ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Οθωμανική αυτοκρατορία, τον ορισμό Βασιλιά τής Ελλάδος και την αποζημίωση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας (40 εκατομμύρια γρόσια). Τυχόν παραλληλισμός με το κουαρτέτο ΕΕ, ΕΚΤ, ESM και ΔΝΤ είναι ατυχής.

ΥΓ/2. Το μακροβιότερο μέλος της Βρετανικής Βασιλικής Οικογένειας είναι ο σύζυγος της Βασίλισσας Ελισάβετ Β΄ του Ηνωμένου Βασιλείου, Πρίγκιπας Φίλιππος, ο οποίος γεννήθηκε στα ανάκτορα του Μον Ρεπό της Κέρκυρας, βαφτίστηκε Χριστιανός Ορθόδοξος και έχει βασικές γνώσεις στην Ελληνική γλώσσα.  Ο Πρίγκιπας Φίλιππος φυγαδεύτηκε από την Ελλάδα από τον πλοίαρχο Τάλμποτ με το βρεταννικό πολεμικό πλοίο Καλυψώ.
Σύμπτωση: Τάλμποτ ονομαζόταν και ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα κατά το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου, ο οποίος το αποκάλεσε “βιασμό της Ελληνικής Δημοκρατίας”.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση