Σκέψεις και γεγονότα στην τελική ευθεία μιας "άδικης" κρίσης χρέους

Κάποιος μάλλον "καταράστηκε" την Ελλάδα και όλους εμάς να "ζήσουμε σε ενδιαφέροντες καιρούς" (αρχαία Κινεζική ρήση), πέραν του αστείου όμως η παρούσα κατάσταση μόνον με κατάρες και "ατυχίες" δεν έχει να κάνει. Την στιγμή που οι πάντες στην Τηλεόραση ασχολούνται με το αν ο Τσίπρας "τορπίλισε" τις διαπραγματεύσεις επειδή δεν μπορούσε να περάσει τα μέτρα από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ ή αν ο Τσίπρας είναι "αριβίστας", "τυχοδιώκτης" και κακώς τέλος πάντων ασχολήθηκε με την διαπραγμάτευση της Ελληνικής κρίσης χρέους, ουδείς ασχολείται με τις δομές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την ετοιμότητα και τα αντανακλαστικά της να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε κρίση και τέλος με το ίδιο της το όνομα (Ένωση) το οποίο όπως καταδεικνύουν οι σημερινές τραγελαφικές συνθήκες, δεν έπρεπε καν να υφίσταται.

Λίγο πριν κοπεί η ρευστότητα μέσω του ELA στις Ελληνικές Τράπεζες, η καγκελάριος Μέρκελ δήλωνε πως δεν μπορεί να μιλήσει εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, καθότι ο τελευταίος είναι ένας ανεξάρτητος θεσμός. Λίγα 24ωρα μετά, η ΕΚΤ "στέγνωσε" την Ελληνική αγορά, κόβοντας την παροχή ρευστότητας. Κατά τα άλλα παραμένει "ανεξάρτητος θεσμός". Σύμφωνα με το Reuters, η ΕΚΤ είχε ανακοινώσει (για πολλοστή φορά στην διάρκεια της κρίσης χρέους που μαστίζει την Ευρώπη) την ετοιμότητά της να εφαρμόσει πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης (quantitative easing) παρέχοντας 60 δις Ευρώ μηνιαίως προκειμένου να διασφαλιστεί η ρευστότητα στο Ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Αυτή η πρόταση του Ντράγκι ή άλλως το λεγόμενο "Μπαζούκα" του δεν πρωτοεμφανίστηκε ξαφνικά το 2015. Είχε ξαναπροταθεί κατά το παρελθόν όταν και πάλι (όπως τώρα) το Γερμανικό πολιτικό σύστημα καθώς επίσης και η Bundesbank ήταν εναντίον του. Συμπέρασμα: Ο Μάριο Ντράγκι είναι "σπουδαστής τακτικών" της άλλης πλευράς του Ατλαντικού και γνωρίζει πολύ καλά (ως πρώην "παιδί" της Goldman Sachs) ποιούς υφάλους να αποφύγει, ποιές μάχες να δώσει και ποιές ουτοπίες να ΜΗΝ κυνηγάει. Τούτων λεχθέντων εύκολα βγάζει κανείς το συμπέρασμα πως το "στέγνωμα" των Ελληνικών Τραπεζών δεν ήταν πρωτοβουλία του Ντράγκι και συνεπώς ούτε του Τσίπρα.

Πάμε τώρα στα βασικότερα που είναι οι δομές της "Ευρωπαϊκής Ένωσης". Αποτελείται από έναν πολιτικό θεσμό, την Κομισιόν, την ΕΚΤ και ως "Guest Star" προσκάλεσε το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Οι τρεις αυτοί "θεσμοί" υποτίθεται πως απαρτίζουν την στρατηγική της ΕΕ για τυχόν διαχειρίσεις κρίσεων, αλλά αυτό είναι τόσο ψευδές όσο και αποτυχημένο. Στην πραγματικότητα η παρούσα λειτουργία της ΕΕ ταυτίζεται με το modus operandi της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας από την οποία υποτίθεται πως μετεξελίχθηκε. Φυσικά ο οποιοσδήποτε μπορεί να ρωτήσει, "το ΔΝΤ τι δουλειά έχει να βρίσκεται σε ένα κατεξοχήν συνονθύλευμα Ευρωπαϊκών Θεσμών;", η απάντηση είναι φυσικά, καμία. Η ΕΕ παραμένει το "αγαπημένο παιδί" των Ηνωμένων Πολιτειών, οι οποίες φυσικά σε κάθε κρίση σπεύδουν να ενισχύσουν το Γεωπολιτικό τους "σταθερότερο σημείο" μετά τον Β παγκόσμιο πόλεμο. Ο εκβιασμός δεν είναι Ελληνικού χαρακτήρα, είναι Ευρωπαϊκού και είναι του τύπου "ή μας στηρίζετε ή η παγκόσμια οικονομία Σοβιετικοποιείται". Και έτσι φτάνουμε σε τρεις αποκλίνοντες θεσμούς, στους οποίους η Κομισιόν θέλει να σπάσει και να δαμάσει την Ελλάδα εισβάλλοντας στις λειτουργίες του ΕΚΤ, ενώ το ΔΝΤ αποσύρεται στην Ουάσιγκτον για να βγάλει τα δικά του, διαφορετικής φύσεως ανακοινωθέντα!

Ας πάμε και στην Καγκελάριο Μέρκελ, αλλά και στον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, οι οποίοι δικαίως είναι σε συνεχή αντιδικία και θα εξηγήσουμε γιατί παρακάτω! Η καγκελάριος Μέρκελ μετά τις πρόσφατες Γερμανικές εκλογές κατάφερε να γίνει η Σιδηρά Κυρία τόσο της Γερμανικής όσο και της Ευρωπαϊκής πολιτικής σκηνής (και αυτό το λέμε με απόλυτο σεβασμό). Αμέσως μετά την εκλογή της, όμως, και δεδομένης της πολιτικής ισχύος της, όφειλε τουλάχιστον να εδραιώσει ένα ενιαίο τραπεζικό Ευρωπαϊκό σύστημα και να "βάλει στα σκαριά" μια-τουλάχιστον-Ευρωπαϊκή Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών, η οποία μέσα από νέες και παλαιότερες αλληλεπιδρούσες δομές θα είχε όλα τα φόντα να μετεξελιχθεί σε μια Πολιτική Ένωση. Έτσι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποτελούσε όχι μόνον οικονομικό αλλά και Γεωπολιτικό σημείο αναφοράς καθώς επίσης και εγγυητή της σταθερότητας της Παγκόσμιας Οικονομίας και των συμφερόντων των ΗΠΑ σε μια εποχή που ο όρος "Γεωπολιτική" έχει συνυφανθεί με το χάος.

Αντ' αυτού η Γερμανίδα Καγκελάριος, έβαλε στην άκρη τα Γερμανικά και Ευρωπαϊκά συμφέροντα, και προχώρησε σε μια σειρά ημιτελών και καταστροφικών δομικών πρωτοβουλιών, όπως η αποξένωση της Ρωσίας μέσα από κοινά κυρώσεις που πάρθηκαν ομού με τις Ηνωμένες Πολιτείες. Από την άλλη μεριά πήρε την πρωτοβουλία να αναπτύξει έναν Ευρώ-Ατλαντικό θεσμό, την λεγόμενη Ευρω-Ατλαντική ένωση, η οποία και "παρατήθηκε στην μοίρα της" και σήμερα αποτελεί μια απλούστατη τελωνειακή δομή. Το "Κυνήγι της Ουκρανίας" πάλι ομού με τις ΗΠΑ αποτέλεσε το τελευταίο ολέθριο πολιτικό σφάλμα της κυρίας Μέρκελ, καθότι για την Γερμανία και για μια Ευρώπη ατελή, γεμάτη δομικά παράδοξα και άτοπα, πολύ απλά "η Ουκρανία κείται μακράν".

Από την άλλη πλευρά ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έχει "αναρρώσει" από τις περασμένες πολιτικές του "ατυχίες" και είναι έτοιμος να αναλάβει τα ηνία μια παραπαίουσας Γερμανίας, για την οποία τίθεται, εκβιαστικά πλέον, ένα υπαρξιακό ζήτημα, πολιτική ένωση ή εθνικός θάνατος, μέσω πολλαπλών πολιτικών αναταραχών που θα αποτελέσουν το φόντο μιας αυριανής Ευρώπης. Ο Σόιμπλε είναι φεντεραλιστής και το δείχνει, με τον δικό του, Πρωσικό θα λέγαμε τρόπο, ως προς την πειθαρχία και το ελληνικό αίμα που θέλει να στάξει προκειμένου να εδραιώσει μια Γερμανο-κεντρική Ευρώπη. Από την μεριά μας έχουμε αποτύχει να δούμε το θέμα Ευρωπαϊκά, πέφτοντας στο ατόπημα να δούμε την Γερμανία και την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν "κουμπαρά". Φυσικά, αυτό μας δείχνουν, τοιούτως πράττομεν, θα έλεγε κανείς, αλλά μια πολιτική αντιπροσωπεία η οποία διαπραγματεύεται, οφείλει να βλέπει και να ακούει όχι μόνον τις γνωστές "Σειρήνες", οι οποίες είναι ιδεολογικά αγκυροβολημένες στον "Κουμπαρά", αλλά να ατενίζει το μέλλον με αντιπροτάσεις οι οποίες θα φορμάρουν μια Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα σε μια πραγματική Ένωση.

Φανταστείτε αν στην Αμερική γινόταν κάθε τρεις και λίγο κουβέντα για "Americanexit" της Καλιφόρνια ή του πρόσφατα χρεωκοπημένου Ντιτρόιτ, κάτι τέτοιο θα οδηγούσε σε πλήρη απόσχιση τις Νότιες Πολιτείες (με πρώτη και καλύτερη αυτή του Τέξας) και στο ξέσπασμα του Δεύτερου Αμερικανικού Εμφυλίου. Βέβαια τα κρατίδια των ΗΠΑ είναι "δεμένα" σε μια Ομοσπονδία. Στην περίπτωση της Ευρώπης η ζεύξη θα είναι Συνομοσπονδιακής φύσεως, αλλά ο τρόπος σκέψης είναι αν όχι ο ίδιος τότε σχεδόν ο ίδιος. Εάν η Γερμανία δεν αναλάβει την πρωτοβουλία της ζεύξης της Ευρώπης τότε το ένα μετά το άλλο κράτη, για τους δικούς τους λόγους, θα φεύγουν ειδικά αν έχουν αποφασίσει να διώξουν την Ελλάδα (νομικά άτοπο, στην παρούσα φάση όμως ουδείς γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι) δημιουργώντας προηγούμενο εξόδου μιας χώρας από την Ευρωζώνη και την Ένωση.

Για να ανακεφαλαιώσουμε, πιστεύουμε πως οι δομές της σημερινής Ευρώπης, οι ανύπαρκτες δομές της μάλλον, εγγυώνται την διαιώνιση μιας κρίσης χρέους, καθιστώντας την αυτομάτως απειλή για το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και την εν γένει Γεωπολιτική διατλαντική ασφάλεια. Η δημιουργία ενωτικών δομών είναι αυτή που θα σώσει την Ευρώπη και θα εγγυηθεί την ασφάλεια σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο. Για την σμίξη αυτή η κυρία Μέρκελ έχει αποδείξει πως δεν διαθέτει την πολιτική βούληση να κάνει κάτι τέτοιο. Δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο, όμως για τον κύριο Σόιμπλε, ο οποίος έχει ανακτήσει πλήρως τις πάλαι ποτέ επικές πολιτικές του δυνάμεις.

Φυσικά, όπως έχουν τα πράγματα, μια ενωμένη Ευρώπη θα πρέπει πρώτα να έχει ξεφορτωθεί τους κερδοσκόπους που έχουν κάνει το "Grexit" ημερήσια συζήτηση και εκβιασμό. Δηλαδή κάτι τέτοιο θα απαιτούσε μια ελεγχόμενη χρεοκοπία, προκειμένου οι κατέχοντες των CDS να "αμοιφθούν" άπαξ και δια παντός. Επειδή όμως έχει αποδειχθεί πως οι συγκεκριμένοι "παίκτες" δεν ξέρουν πότε να σταματούν, τότε είναι απαραίτητη η χρηματοπιστωτική θωράκιση της Ένωσης μέσω της Τραπεζικής Ένωσης. Ποιός ξέρει, ίσως αυτές οι κινήσεις να γίνονται παρασκηνιακά καθώς μιλάμε και η Ελλάδα να αποτελεί τον αποδιοπομπαίο τράγο, ίσως όμως και να μην είναι έτσι, συνεπώς προσεχώς να επανέλθουμε στα "κουρέματα", στις "αναδιαρθρώσεις" στα "Ναι ή Όχι" και στους Χρηματοπιστωτικούς εκβιασμούς.

Αλέξανδρος Μπούφεσης
PgC Counter-Terrorism
Prospective Msc International Security Studies
Συγγραφέας του Ιστορικού Μυθιστορήματος: Οι Θεοί του Πολέμου εκδόσεις Λιβάνη


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση