Καγκελάριέ μου, ιδού ο λαός σας!

"Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας"
Παναγιώτης Κανελλόπουλος, προς τον Αμερικανό στρατηγό Βαν Φλιτ, δείχνοντάς του ένα άγημα του Ελληνικού Στρατού το 1948

Γράφει ο Δ. Βουλγαρίδης

Τις τελευταίες μέρες παρατηρούμε ότι στο διαδίκτυο κυκλοφορούν δύο τύποι άρθρων. Αυτά τα οποία προσπαθούν με ορθολογική και πραγματιστική προσέγγιση να πείσουν για την ορθότητα των αποφάσεων του πρωθυπουργού και τα άλλα τα οποία - τα περισσότερα τουλάχιστον - με συναισθηματική προσέγγιση προσπαθούν να πείσουν για το αντίθετο.

Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον λοιπόν θα προσπαθήσουμε να καταγράψουμε - και να ξαναθυμηθούμε - τα ιστορικά γεγονότα για να μπορέσουμε νηφάλια να βγάλουμε κάποια συμπεράσματά.
Η κυβέρνηση αναλαμβάνει στα τέλη Ιανουαρίου. Αρχές Φεβρουαρίου, στις προγραμματικές δηλώσεις ο πρωθυπουργός, Α. Τσίπρας, μεταξύ άλλων τονίζει:

«...αισθάνομαι την ανάγκη να διαβεβαιώσω για μια ακόμη φορά από αυτό το Βήμα τους Έλληνες Βουλευτές, αλλά και το σύνολο των Ελλήνων πολιτών, ότι η αμετάκλητη απόφαση της Κυβέρνησής μας είναι να τιμήσει και να εφαρμόσει στο σύνολό τους τις προεκλογικές προγραμματικές μας δεσμεύσεις, με πλήρη σεβασμό στη λαϊκή βούληση, όπως αυτή εκφράστηκε με την ψήφο του λαού μας στις πρόσφατες εκλογές.
Η δέσμευση αυτή αποτελεί τον αδιαπραγμάτευτο πυρήνα της πολιτικής μας σε όλα τα ζητήματα που αφορούν άμεσα όλους τους Έλληνες πολίτες, χωρίς αποκλεισμούς και εξαιρέσεις.
Μετά από πέντε χρόνια μνημονιακής βαρβαρότητας ο λαός μας δεν αντέχει άλλη απογοήτευση, δεν αντέχει άλλη ματαίωση, και γι’ αυτό στις εκλογές αυτές έκανε μια γενναία επιλογή. Δεν τρομοκρατήθηκε, δεν υπέκυψε στις απειλές και την προπαγάνδα του φόβου, γιατί γνώριζε ότι αυτοί που τον απειλούσαν είχαν οδηγήσει τη χώρα και το λαό σε πλήρες οικονομικό, πολιτικό, αλλά και ηθικό αδιέξοδο».

Τέλη Φεβρουαρίου η κυβέρνηση φτάνει σε μία συμφωνία «γέφυρα» στην οποία καταφέρνει να αλλάξει τη λέξη «Τρόικα» με «Θεσμούς» και καταγράφεται ότι:

«Μόνο η έγκριση της ολοκλήρωσης της αξιολόγησης της παρατεταμένης συμφωνίας από τους θεσμούς θα επιτρέψει οποιαδήποτε εκταμίευση της δόσης που εκκρεμεί από το τρέχον πρόγραμμα του EFSF και τη μεταφορά των κερδών από τα ομόλογα του προγράμματος SMP το 2014. Και τα δύο υπόκεινται στην έγκριση από το Eurogroup».

Μπορεί λοιπόν η ελληνική κυβέρνηση να μιλά για «δημιουργική ασάφεια», αλλά είναι σαφές ότι προσπάθησε να πάρει χρήματα χωρίς μνημόνιο και τελικά πήρε μνημόνιο χωρίς χρήματα.

Ο Μανώλης Γλέζος έγκαιρα (22/2) με άρθρο του που δημοσιεύεται στον ιστοχώρο της Κίνησης Ενεργοί Πολίτες, ασκεί κριτική στους κυβερνητικούς χειρισμούς και αναφέρει χαρακτηριστικά:

«Η μετονομασία της Τρόικας σε Θεσμούς, του Μνημονίου σε Συμφωνία και των Δανειστών σε Εταίρους, όπως και όταν βαφτίζεις το κρέας ψάρι, δεν αλλάζεις την προηγούμενη κατάσταση. ...Πριν, όμως, προχωρήσει το κακό. ...Πριν να είναι πολύ αργά, ας αντιδράσουμε».

Μιλώντας στον ΑΝΤ1, στις 24/4, ο Ευκλ.Τσακαλώτος ανέφερε:

«Ήτανε λάθος μας, όταν μπήκε η υπογραφή στη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου, ότι δεν σιγουρέψαμε πως αυτή η συμφωνία θα ήταν το σήμα προς την ΕΚΤ για να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση για τη ρευστότητα».

Άρα λοιπόν η κυβέρνηση αφενός είχε προειδοποιηθεί και αφετέρου γνώριζε το λάθος που είχε κάνει. Τι σήμαινε όμως αυτό το λάθος; Ποιες επιπτώσεις είχε;

Αυτό λοιπόν σήμαινε ότι η μοναδική πηγή χρηματοδότησης του τραπεζικού συστήματος ήταν μέσω του Emergency Liquidity Assistance (ELA).

Καταρχάς πρέπει να σημειώσουμε ότι η παροχή ρευστότητας μέσω του ELA είναι σημαντικά “ακριβότερη” από εκείνη της ΕΚΤ, η οποία παραμένει σε επίπεδα κάτω του 0,5%. Η σημαντικότερη όμως διαφορά μεταξύ των δύο μηχανισμών είναι ότι στην περίπτωση του ELA οι εγγυήσεις που μπορούν να χρησιμοποιήσουν οι τράπεζες είναι σχεδόν όλα τα assets του δανειακού χαρτοφυλακίου τους, ενώ για την ΕΚΤ χρειάζονται τίτλους του ελληνικού δημοσίου.

Παράλληλα, όλο αυτό το πεντάμηνο, η ανασφάλεια που επικρατεί, η οποία υποδαυλίζεται τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό, δημιουργεί ένα ρεύμα εκροών από τις τράπεζες με προορισμό είτε τα μπαούλα είτε το εξωτερικό.

Αυτό που συμβαίνει για ένα πεντάμηνο είναι να μεταφέρονται όλες οι υποθήκες της ιδιωτικής περιουσίας στο εξωτερικό, στην ΕΚΤ, και μάλιστα τα πλέον υγιή επιχειρηματικά και στεγαστικά δάνεια. Δηλαδή για ένα πεντάμηνο αδειάζει η χώρα, αφού ανταλλάσσεται πραγματικό κεφάλαιο (ακίνητα, υγιείς επιχειρήσεις, αγροτική γη) με φρεσκοτυπωμένα χαρτιά, για να καλύπτεται η ρευστότητα του τραπεζικού συστήματος.

Το τραπεζικό σύστημα 100% εξαρτημένο από το ευρωσύστημα, με τον ELA να υπερβαίνει τα 90 δις και τα απευθείας δάνεια από την ΕΚΤ να φτάνουν τα 37 δις, έχει πάρει συνολικά 127 δις και έναντι αυτών έχει καταθέσει ως εγγυήσεις πάνω από 210 δις ευρώ. Με δεδομένο λοιπόν ότι οι τράπεζες στην Ελλάδα διαθέτουν 212 δις δάνεια, οι δανειστές κατέχουν πια το σύνολο των υποθηκών της ιδιωτικής περιουσίας.

Τι θα χρειαστεί μετά το τέλος αυτής της φάσης; Μα φυσικά ένα ...πρόγραμμα ...μνημόνιο ...συμφωνία, δεν έχει σημασία η ονομασία, σημασία έχει να στραγγαλίσει επιχειρηματίες, εργαζόμενους και συνταξιούχους ώστε να μη μπορούν να ανταπεξέλθουν στα δάνεια τους. Ακόμα θα χρειαστεί ένα ευέλικτο νομικό πλαίσιο πλειστηριασμών. Άρα να μπορούν να ενεργοποιηθούν οι υποθήκες, προς όφελος αυτών που τις κρατούν στα χέρια τους.

Στο σημείο αυτό πρέπει να σημειώσουμε ότι μέχρι τις 22 Ιουλίου θα πρέπει να ψηφιστεί στη Βουλή το νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για το νέο Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας.

Βάσει όσων αναγράφονται στο κείμενο της απόφασης της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε.

«η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να υιοθετήσει μέχρι τις 22 Ιουλίου νέο Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας προκειμένου να υπάρξει αναδιάρθρωση των διαδικασιών και των ρυθμίσεων του συστήματος πολιτικής δικαιοσύνης, να επιταχυνθεί σημαντικά η δικαστική διαδικασία καθώς και να μειωθεί το κόστος».

Ο Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας, που συμπεριλαμβάνεται σε αυτό το δεύτερο «πακέτο» αφορά, μεταξύ άλλων, πλειστηριασμούς και κατασχέσεις και είχε στο παρελθόν προκαλέσει σφοδρή αντίδραση από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Τι κάνει η κυβέρνηση για να διορθώσει ή έστω να μετριάσει τις επιπτώσεις του λάθους, που η ίδια έχει παραδεχθεί;
Τίποτα... Απολύτως τίποτα!

Όμως κάνει κάτι άλλο. Δεν βγάζει τη χώρα από το ευρώ αλλά βγάζει το ευρώ από τη χώρα. Με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου μαζεύει στην Τράπεζα της Ελλάδος τα διαθέσιμα των φορέων της Γενικής Κυβέρνησης και των ΟΤΑ με σκοπό να πληρώσει τους δανειστές με τα τελευταία χρήματα που υπάρχουν, όπου υπάρχουν, μέσα στη χώρα. Μάλιστα αυτό επικοινωνιακά εμφανίζεται και σαν πράξη αντίστασης. Έτσι η κυβέρνηση δεν έχει πλέον καμία άμυνα αφού η ίδια έχει φροντίσει το ευρώ να αποτελεί για τη χώρα σπάνιο είδος προς εξαφάνιση. Έτσι σε μία ενδεχόμενη πίεση των δανειστών δεν έχει πια τη δυνατότητα να αντισταθεί ούτε μέρα χωρίς έκτακτα μέτρα και Capital Controls.

Αν και φαίνεται καθαρά, από τον Φεβρουάριο, ότι οι αντιμαχόμενες παρατάξεις (κατ’ ευφημισμόν εταίροι) βρίσκονται σε πορεία σύγκρουσης, οι κυβερνόντες δεν δείχνουν να το αντιλαμβάνονται. Ενώ έρχεται πόλεμος και η κυβέρνηση έχει πέντε μήνες να προετοιμάσει τη χώρα, αντί:

• να ελέγξει τουλάχιστον την νομιμότητα των κεφαλαίων, τα οποία μεταφέρονταν στο εξωτερικό, για να περιορίσει τις τεράστιες εκροές,
• να ελέγξει και να φορολογήσει άμεσα τα κεφάλαια, τα οποία έχουν μεταφερθεί στο εξωτερικό και δεν δικαιολογούνται με βάση τα δηλωθέντα εισοδήματα, μια διαδικασία η οποία μπορεί να έχει άμεσα αποτελέσματα, αφού όλα τα στοιχεία τα διαθέτει η ΓΓΠΣ από το 2011, σύμφωνα με την εγκύκλιο ΠΟΛ.1177/23.8.2011,
• να φροντίσει, να επιταχύνει τις δεκάδες δικογραφίες που λιμνάζουν, για να πάρει άμεσα χρήματα από ολιγάρχες, λαθρεμπόρους, διαπλεκόμενους, μιζαδόρους και φοροφυγάδες, υποθέσεις οι οποίες έχουν ζημιώσει το ελληνικό δημόσιο, η κάθε μία, αποδεδειγμένα με δισεκατομμύρια ευρώ,
• να ελέγξει το αδιαφανές τραπεζικό σύστημα και ιδίως την κατ’ ευφημισμόν ονομαζόμενη Τράπεζα της Ελλάδος (Καταστατικό της Τράπεζας της Ελλάδος, Άρθρον 8: «Το ∆ηµόσιον και αι ∆ηµόσιαι Επιχειρήσεις δεν δύνανται να κατέχωσιν αµέσως ή εµµέσως µετοχάς της Τραπέζης κατά ποσόν υπερβαίνον εν συνόλω τα τριανταπέντε εκατοστά του εκδεδοµένου ονοµαστικού κεφαλαίου.», Άρθρον 47: «Ο Υπουργός των Οικονομικών δύναται να διορίζει Επίτροπον του Κράτους, όστις δικαιούται να μετέχη των Γενικών Συνελεύσεων και των συνεδριάσεων του Γενικού Συµβουλίου, αλλ’ άνευ ψήφου.», Άρθρο 48: «Ούτε εν τω Κεντρικω Καταστηματι, ούτε εν τοις Υποκαταστημασιν αυτής, δικαιούται Αντιπρόσωπος του Δημοσίου να ερευνά τα βιβλία της Τραπέζης...»)
• να ελέγξει τη νομιμότητα και τα θαλασσοδάνεια των χρεοκοπημένων καναλιών των ολιγαρχών,
• να ελέγξει «Πάσει δυνάμει» συμβάσεις, δάνεια, και swaps της συμμορίας που έδεσε την Ελλάδα και όχι να αφήσει ολομόναχες τη Κωνσταντοπούλου με τη Σακοράφα,
• να φέρει ένα δίκαιο φορολογικό νομοσχέδιο ώστε να πληρώσουν αυτοί οι οποίοι θησαύριζαν πριν την κρίση και θησαυρίζουν περισσότερο εκμεταλλευόμενοι την κρίση,
• να κάνει έστω και μία προσπάθεια να συγκρουσθεί με τη διαπλοκή, 

πράττει τα εντελώς αντίθετα:

• καλλιεργεί συνεχώς ανησυχίες, πυροδοτώντας εκροές κεφαλαίων και υποθηκών στο εξωτερικό,
• τρώει χρόνο με νομοσχέδια του τύπου «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε», ιθαγένεια, Ξηρός, ποδόσφαιρο, κλπ,
• δεν αγγίζει κανένα από τα συμφέροντα τα οποία οδήγησαν τη χώρα στον εξευτελισμό και στην επαιτεία,
• η πλειονότητα των στελεχών της περνάει την ώρα της στα καταχρεωμένα, παράνομα και απαξιωμένα κανάλια της διαπλοκής,
• οπισθοχωρεί συνεχώς από τις προεκλογικές της θέσεις και δεσμεύσεις,
• βαυκαλίζει το λαό ότι μπορεί να υπάρξει επωφελής λύση μέσα στην Ευρώπη, «έντιμη συμφωνία» είναι το σλόγκαν και τελικά δέχεται ωμό εκβιασμό,
• αδειάζει από παντού και με κάθε τρόπο τη χώρα από το ευρώ.

Έτσι λοιπόν φτάνουμε χωρίς κανένα αβαντάζ στις τελικές διαπραγματεύσεις και φυσικά το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο. Σας ύστατη λύση επιστρατεύεται η διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Πολλές αναλύσεις αναφέρουν ότι η κυβέρνηση επιζητούσε του «ΝΑΙ», το οποίο θα της έδινε μια εύκολη διέξοδο. Στην άποψη αυτή συνηγορεί και η δήλωση του Γ. Βαρουφάκη ο οποίος ανέφερε ότι μετά την εντυπωσιακή επικράτηση του «ΟΧΙ» συνάντησε κλίμα κατήφειας στο Μέγαρο Μαξίμου. Δήλωση η οποία ουδέποτε διαψεύστηκε.

Αυτό το οποίο είναι βέβαιο και το κατάλαβε ολόκληρος ο ελληνικός λαός, είναι ότι η κυβέρνηση και ιδιαίτερα ο πρωθυπουργός ζήτησε από τον λαό ένα «ΟΧΙ», ο λαός του το έδωσε μέσα σε συνθήκες πολέμου - απ’ όλες τις πλευρές - και όταν το πήρε δεν ήξερε τι να το κάνει. Μάλιστα δεν είναι μόνο ότι δεν ήξερε τι να το κάνει, αλλά από τη άλλη μέρα η συμπεριφορά του ήταν σαν ο λαός του είχε πει «ΝΑΙ».

Από το πρωί κιόλας της Δευτέρας, μετά το δημοψήφισμα, φαινόταν ότι βαδίζαμε ολοταχώς σε μία συνθηκολόγηση άνευ όρων. Οι χαμένοι του δημοψηφίσματος έκαναν δηλώσεις ως νικητές και οι νικητές παραδεχόντουσαν την ήττα τους.

Ήταν αστείο, μόλις μια μέρα μετά από μία περήφανη απόφαση του Ελληνικού λαού, όταν βγήκαν κάποιοι να μιλήσουν για Γουδή και συνάμα τραγικό ότι οι απειλές τους έπιαναν τόπο. Επίσης ήταν εντυπωσιακό - και περίεργο - ότι μετά από πέντε μήνες διαπραγματεύσεων, ο Πρωθυπουργός αντιλήφθηκε, μόλις την επόμενη μέρα του δημοψηφίσματος, ότι του είχαν στήσει ναρκοπέδιο.

Τελικά η μη ύπαρξη στρατηγικής και η έλλειψη ολοκληρωμένου σχεδίου διακυβέρνησης, από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, είχε τα αποτελέσματα τα οποία βλέπουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ βέβαια ισχυρίζεται ότι η παραμονή του στην κυβέρνηση (όχι στην εξουσία, την οποία άλλωστε δεν επιδίωξε ή δεν τόλμησε καν να αποκτήσει) θα βοηθήσει να πραγματοποιήσει τα πάγια αιτήματα του ελληνικού λαού: για κάθαρση, απονομή δικαιοσύνης, πάταξη της διαπλοκής κλπ, κλπ, και ακόμα θα φέρει τη χώρα σε καλύτερη κατάσταση, ώστε να μπορέσει κάποια στιγμή στο μέλλον να διαπραγματευτεί με καλύτερους όρους.

Τα ερωτήματα που δημιουργούνται, πάνω σ’ αυτές τις θέσεις, είναι πολλά:

1. Πόσα νομοσχέδια είχε επεξεργαστεί και προετοιμάσει ως αντιπολίτευση ώστε να τα εφαρμόσει αμέσως μόλις αναλάβει την κυβέρνηση;
2. Από την ημέρα που ορκίστηκε η κυβέρνηση, πόσες μέρες πέρασαν μέχρι να ψηφίσει η βουλή το πρώτο νομοσχέδιο; Μήπως ήταν 50 μέρες;
3. Πέντε μήνες που είχε στη διάθεσή της η συγκυβέρνηση πόσα νομοσχέδια έφερε και ποιες ενέργειες έκανε, ενάντια στους διαπλεκόμενους, τους μαφιόζους και τους λαθρέμπορους;
4. Ποιες ενέργειες έκανε για να ελεγχθούν τα οικονομικά και τα δάνεια των χρεοκοπημένων και παράνομων Μέσων Μαζικής Προπαγάνδας;
5. Εκτός από την Κωνσταντοπούλου και τη Σακοράφα πόσα στελέχη ασχολήθηκαν με τη νομιμότητα του χρέους, τα δόλια swaps και με το ποιοι και πώς έφτασαν τη χώρα στην επαιτεία και στην εποπτεία;
6. Πόσοι έλεγχοι έγιναν σ’ αυτούς που έβγαλαν έξω όλο το μαύρο χρήμα που είχαν αποκτήσει εις βάρος του λαού και της χώρας;
7. Πόσα νομοσχέδια έφερε για τον έλεγχο των τραπεζών και των δανειοδοτήσεών τους;
8. Τι έγινε με τις λίστες, τα στικάκια και με τις δεκάδες δικογραφίες που λιμνάζουν για γνωστούς λόγους;
9. Μήπως μάλιστα η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνηση συνέχισε την παραχώρηση έργων και εργολαβιών σε αυτούς που έλεγε ότι θα ελέγξει, αλλά δεν έλεγξε, αλλά ξαναλέει ότι τώρα θα ελέγξει;
10. Σχετικά με το παλαιοκομματικό σύστημα, τι έκανε εκτός από το να επιλέξει έναν εκπρόσωπό του για Πρόεδρο Δημοκρατίας;
11. Πώς είναι δυνατόν να ελπίζει ότι θα βρει 50 δις χωρίς να ξεπουλήσει όλα τα περιουσιακά στοιχεία που διαθέτει η χώρα, αλλά και αυτά που ενδέχεται να αποκτήσει στο μέλλον, όπως για παράδειγμα τον ορυκτό πλούτο (βλέπε πετρέλαια);
12. Σχετικά με την μελλοντική βελτίωση της διαπραγματευτικής ισχύος της χώρας. Αν δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε τώρα, θα διαπραγματευτούμε στο μέλλον, όταν θα έχουμε χάσει όλα τα εργαλεία τα οποία μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ως μοχλούς ανάπτυξης;
13. Σχετικά με την ισχυρότερη αντίσταση που θα μπορεί να προβάλει η χώρα στο μέλλον. Πώς είναι δυνατόν να ισχυροποιηθεί η αντίσταση μας χάνοντας τον έλεγχο όλων των υποδομών και όλων των στρατηγικών επιχειρήσεων παραγωγής αγαθών απαραίτητων για την επιβίωση του λαού;
14. Πώς είναι δυνατόν, οι εταίροι μας να ζητούν να περάσουν στη κατοχή τους το σύνολο των υποδομών και των στρατηγικών επιχειρήσεων της χώρας και να βαυκαλιζόμαστε για ανάκτηση στο μέλλον της εθνικής μας κυριαρχίας;
15. Πώς είναι δυνατόν, οι δανειστές μας να κρατούν στα χέρια τους το σύνολο της δημόσιας αλλά και τις ιδιωτικής περιουσίας και εμείς να μιλάμε ακόμα για ελεύθερο κράτος και όχι για φέουδο;
16. Πώς είναι δυνατόν, να βρίσκονται υπό ξένη εποπτεία η νομοθετική εξουσία της χώρας, να εκβιάζεται η εκλεγμένη εκτελεστική της εξουσία, να αγνοείται η λαϊκή βούληση - που όλα αυτά είναι ο ορισμός της κατοχής - και να κατηγορούνται για συνωμότες, συμμορίτες και προδότες αυτοί που δεν αποδέχονται και εναντιώνονται σε αυτή τη κατάσταση;
17. Πώς είναι δυνατόν να αναγνωρίζουν όλοι ότι η χώρα έχει απολέσει την ελευθερία της (δηλαδή βρίσκεται υπό κατοχή) και να θεωρείται πατριωτικό καθήκον η στήριξη των μηχανισμών που έφεραν την κατοχή και η ψήφιση μνημονίων που μονιμοποιούν και ενισχύουν την κατοχή;
18. Και ένα τελευταίο ερώτημα αφού βρέθηκε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να περάσει η συμφωνία που επέβαλαν οι δανειστές. Τα μέτρα μπορούν να εφαρμοστούν; Έχουν έστω και κάποιες πιθανότητες επιτυχίας, ακόμα και κατά την αντίληψη αυτών που τα υπερψήφισαν;
    «...από τον Αύγουστο του 2014 έχει η Ελλάδα να λάβει εκταμίευση δόσης, σύμφωνα με το πρόγραμμα διάσωσης που ίσχυε μέχρι το τέλος Ιούνη, δόσεις ύψους 7,2 δισεκατομμυρίων ευρώ. Δεν έχουν δοθεί από τον Αύγουστο του 2014 και δεν ήταν η δική μας κυβέρνηση αυτή που ήταν στην εξουσία από τον Αύγουστο του 2014 έως τον Γενάρη του 2015. Και τότε δεν δόθηκαν οι δόσεις, διότι το πρόγραμμα δεν υλοποιείτο. Και το πρόγραμμα δεν υλοποιείτο και τότε, όχι γιατί υπήρχε τότε συγκεκριμένη ιδεολογική αναφορά που υπάρχει σήμερα, αλλά ακριβώς γιατί το πρόγραμμα αυτό και τότε, αλλά και τώρα, δεν βρίσκει κοινωνική συναίνεση. Ένα πρόγραμμα δεν αρκεί μόνο να είναι ορθό κατά την εκτίμησή μας, πρέπει να μπορεί και να εφαρμοστεί, να βρίσκει την κοινωνική συναίνεση για να εφαρμοστεί.» Αλέξης Τσίπρας, στην ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο μετά το δημοψήφισμα (08.07.2015).

Επίλογος

Στρατηγική με τακτικούς ελιγμούς είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για τη νίκη.
Τακτικοί ελιγμοί χωρίς στρατηγική, είναι ο θόρυβος πριν την ήττα.
Σουν Τζου

Το συμπέρασμα, το οποίο εξάγεται εκ του αποτελέσματος, είναι ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ στο διάστημα των 5 χρόνων που είχαμε τα μνημόνια δεν μπόρεσαν να διατυπώσουν σχέδιο πολιτικής για την έξοδο από τη κρίση, διαφορετικό από αυτό που είχαν οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις.

Μπορεί να φαντάζει αστείο, αλλά τελικά απ’ ότι φάνηκε το μόνο σχέδιο που υπήρχε βασιζόταν στο πνεύμα αλληλεγγύης των Γερμανών και ιδιαίτερα στον ουμανισμό του Σόιμπλε. Αυτό είναι φανερό όταν τα στελέχη της συγκυβέρνησης, μετά την άνευ όρων παράδοση, επικαλούνται τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα που χρησιμοποιούσαν οι κυβερνήσεις που μας έβαλαν στα μνημόνια, τις οποίες όμως κατηγορούσαν για δοσιλογισμό και καταστροφή της χώρας.

Πάνω σ’ αυτή τη βάση είναι ακατανόητη όχι η σημερινή τους στάση, αλλά η κάθοδός τους στις εκλογές και η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση