Στον πάγο η ελληνική ΑΟΖ

Η «διακεκαυμένη» Αν. Μεσόγειος, η απρόβλεπτη Τουρκία και η μεγάλη ευκαιρία
Η ΑΟΖ εκτός από εθνικό κυριαρχικό δικαίωμα συνδέεται και με την πλήρη εκμετάλλευση (ζώνη Καστελλόριζου κ.λ.π.) των ελληνικών κοιτασμάτων

Περίοδο έντονης ρευστότητας στην Ανατολική Μεσόγειο με τις σημερινές εστίες αστάθειας (Τουρκία, Συρία, Αίγυπτος, Λιβύη, Τυνησία κ.λ.π.) να «παίρνουν φωτιά» το επόμενο διάστημα και με συνέπεια να μπαίνει στον πάγο η υπόθεση της ανακήρυξης ελληνικής ΑΟΖ «βλέπουν» έμπειροι διπλωματικοί παράγοντες σε Αθήνα και Ουάσιγκτον.

Οι ίδιοι, ωστόσο, τονίζουν ότι ακριβώς αυτό το ρευστό γεωπολιτικό σκηνικό και το δεδομένο ότι η Ελλάδα αποτελεί τη μόνη ζώνη σταθερότητας σε όλη την «διακεκαυμένη» περιοχή, μέτρησαν ιδιαίτερα στο «ζύγι» της δραματικής διαπραγμάτευσης με τους δανειστές και στην τελική συμφωνία αποφυγής ενός Grexit που θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου Θέμα για το οποίο άλλωστε ασκήθηκαν σφοδρές πιέσεις, δημόσια και παρασκηνιακά, από πλευράς των ΗΠΑ.

«Παράθυρο»

Από αυτή την άποψη εκτιμάται ότι θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να άνοιγε ένα «παράθυρο ευκαιρίας» προκειμένου η Αθήνα, ενόσω προχωρεί η ομαλοποίηση των σχέσεων με την Ε.Ε., να πετύχει ένα δεσμευτικό «άνοιγμα» της ευρωπαϊκής ηγεσίας σχετικά με την ΑΟΖ.

Αν και την παρούσα περίοδο το διακύβευμα της παραμονής στην Ευρωζώνη και η αποφυγή μίας πρωτοφανούς εθνικής περιπέτειας μονοπωλεί δικαιολογημένα το ενδιαφέρον την κυβέρνησης, η οποία δεν θα ήθελε να ανοίξει άλλο μέτωπο, απόψεις που βρίσκονται σε γνώση και του ελληνικού ΥΠΕΞ, αναφέρουν πως μία πρωτοβουλία σε αυτό το επίπεδο αφενός θα «θωράκιζε» τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα, αφετέρου θα κεφαλαιοποιούσε, πρώτα τις σχετικές προσπάθειες της προηγούμενης κυβέρνησης, όταν επί ελληνικής προεδρίας αποφασίστηκε, έστω σε επίπεδο γενικών αρχών, μία κοινή ευρωπαϊκή πολιτική για την αξιοποίηση των ενεργειακών πόρων, περιλαμβανομένης και της χάραξης των θαλάσσιων ζωνών, και, δεύτερον, την πρόοδο που έχει σημειωθεί για κοινό βηματισμό του άξονα Ελλάδας – Κύπρου – Αιγύπτου.

Οι αμυντικές δαπάνες

Αντίθετα, δεδομένης της τουρκικής απειλής, η χώρα έρχεται σε ακόμη δυσκολότερη θέση μετά τη μείωση των αμυντικών δαπανών που έγινε αποδεκτή στα πλαίσια της συμφωνίας διάσωσης. Γιατί, όπως εξηγείται, το καθεστώς Ερντογάν μετά τις εκλογές και λόγω των γεωπολιτικών συνθηκών στην περιοχή, εισέρχεται σε περίοδο βαθιάς εσωτερικής κρίσης που για την «εκτόνωσή» της ακολουθείται συνήθως ο δρόμος της «εξαγωγής».
Με λίγα λόγια, όταν η Τουρκία «δείχνει τα δόντια της» προς τη Συρία, η Αίγυπτος δηλώνει ότι βρίσκεται σε πόλεμο και όλο το «τρίγωνο» βυθίζεται σε περαιτέρω αποσταθεροποίηση, η Ελλάδα αποδέχθηκε να περικόψει τις αμυντικές δαπάνες και μάλιστα, για λόγους εσωτερικών ισορροπιών, όχι από το προσωπικό, αλλά μόνο από τα εξοπλιστικά προγράμματα, παρά την οριακή κατάσταση που επικρατεί στις Ένοπλες Δυνάμεις (ελλείψεις ανταλλακτικών, συντήρησης, κ.α.) λόγω έλλειψης πόρων.

Ούτε από Ρωσία

Την ίδια στιγμή καταλογίζονται κολοσσιαία λάθη στην ελληνική εξωτερική πολιτική που εξαιτίας των ανεδαφικών, όπως αποδεικνύεται, «ανοιγμάτων» προς τη Ρωσία, ξόδεψε «πολύτιμο εθνικό κεφάλαιο». Δηλαδή, ενώ από τη Μόσχα –όπως και από τις BRICS- ξεκαθαρίστηκε ότι δεν υπήρχε θέμα οικονομικής στήριξης, η Αθήνα δήλωσε πρόθυμη να ενταχθεί στο σχέδιο του αγωγού Turkish Stream, που, όπως όλα δείχνουν, «αποσύρεται από την κυκλοφορία» ως ένα πιόνι στο ρωσικό ενεργειακό παιχνίδι.
Γι αυτό το λόγο όμως οι ελληνοαμερικανικές σχέσεις δοκιμάστηκαν σκληρά «σε μία εποχή που είχαμε ανάγκη την Ουάσιγκτον πολύ περισσότερο από τη Μόσχα». Επιπλέον, όμως, η ελληνική κυβέρνηση κατά τις δύο επίσημες επισκέψεις του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο Κρεμλίνο και παρά τις «αγαστές σχέσεις συνεργασίας» δεν ζήτησε καν μία απλή δήλωση του Πούτιν, ότι «η ρωσική κυβέρνηση υποστηρίζει τη θέση της Ελλάδας, βάσει του Δικαίου της Θάλασσας, να προβεί στην ανακήρυξη της ΑΟΖ, όπως έχουν κάνει δεκάδες κράτη, μεταξύ των οποίων η Ρωσία, οι ΗΠΑ και τα περισσότερα κράτη της Ε.Ε.».

Η ΑΟΖ, όμως, εκτός από εθνικό κυριαρχικό δικαίωμα συνδέεται άμεσα και με την πλήρη εκμετάλλευση (ζώνη Καστελλόριζου κ.α.), των ελληνικών κοιτασμάτων που βρίσκονται εντός των ορίων της. Και εδώ τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο, σε περίπτωση που επιβεβαιωθούν οι πληροφορίες ότι στο νέο υπέρ-ταμείο εκποίησης της δημόσιας περιουσίας θα περιληφθεί και το «ασημικό» των μελλοντικών εσόδων από την εκμετάλλευση των εγχώριων υδρογονανθράκων. Όχι απλά για τα 20 «οικόπεδα» σε Ιόνιο και Κρήτη και τον προηγούμενο γύρο για τις χερσαίες περιοχές της Δυτικής Ελλάδας, αλλά και για ό,τι άλλο προκύψει στο μέλλον.

Σε αυτό το οδυνηρό σενάριο, η έμπρακτη ευρωπαϊκή υποστήριξη και «ομπρέλα» για την ελληνική ΑΟΖ έναντι οποιασδήποτε εξωτερικής απειλής θα αποτελεί αυτονόητη υποχρέωση των εταίρων για την υπεράσπιση των… δικών τους συμφερόντων.

Τα ελληνικά πετρέλαια θα μπορούσαν να είναι βάση νέας συμμαχίας με τις ΗΠΑ

Ελληνικές διπλωματικές πηγές με μακρόχρονη παρουσία στην Ουάσιγκτον αναφέρουν ότι όλο το προηγούμενο διάστημα υπήρχε η ευκαιρία σύναψης, υπό προϋποθέσεις, μίας νέας στρατηγικής συμφωνίας Ελλάδας – ΗΠΑ, με οικονομικό και γεωπολιτικό περιερχόμενο, στο πλαίσιο της οποίας θα μπορούσε να περιληφθεί ακόμη και η μελλοντική προοπτική εκμετάλλευσης των εγχώριων κοιτασμάτων, με «αντάλλαγμα» μία άμεση οικονομική στήριξη.
Αν και είναι γνωστό ότι για την έρευνα και αξιοποίηση τέτοιων κοιτασμάτων απαιτούνται ανοιχτοί διεθνείς διαγωνισμοί, υποστηρίζεται ότι θα μπορούσε να βρεθεί η «κατάλληλη φόρμουλα» (π.χ. μέσω της συμμετοχής μεγάλων αμερικανικών πετρελαϊκών) ώστε αυτό να αποτελέσει ένα από τα στοιχεία μίας «νέας εποχής στις ελληνοαμερικανικές σχέσεις».

Εάν οι αρμόδιοι στην Αθήνα ερμήνευαν σωστά «τη μεγάλη εικόνα», θα προχωρούσαν καιρό τώρα σε αντίστοιχα «ανοίγματα» και δεδομένης της γεωπολιτικής βαρύτητας της Ελλάδας για τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή θα δημιουργούσαν «τετελεσμένα» υπέρ μας.
Αντί, δηλαδή, για «πυροτεχνήματα» του τύπου «νέα νατοϊκή βάση στην Κάρπαθο», έπρεπε να ακολουθηθεί συγκροτημένη σύσφιξη των σχέσεων με Ουάσιγκτον με διπλό όφελος:
Πρώτον, την αμεσότερη εμπλοκή στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.
Δεύτερον, σε περίπτωση συμφωνίας για τα κοιτάσματα (με «πέρασμα» των καλύτερων οικοπέδων σε αμερικανικές εταιρείες) με αντάλλαγμα ένα πακέτο ενίσχυσης (κάτι σαν «σχέδιο Μάρσαλ», τηρουμένων των αναλογιών), την ενεργό παρουσία αμερικανικών συμφερόντων στην ελληνική ΑΟΖ, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις επιθετικές βλέψεις της γείτονος.


Πηγή εφημ. Deal News


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση