Ο φόβος απέναντι στην εθνική ανεξαρτησία
Του Δρ. Κωνσταντίνου Γρίβα
Σε προηγούμενα άρθρα ο γράφων έχει αναφερθεί στις παρανοϊκές εμμονές που μαστίζουν την πολιτική των ευρωπαϊκών χωρών τόσο έναντι της Ελλάδας όσο και γενικότερα, ενώ έχει υποστηρίξει ότι όταν η πραγματικότητα έρχεται σε επαφή με τις εμμονές, τις φαντασιώσεις και τις φοβίες των ανθρώπων, κατά κανόνα χάνει. Αυτή δεν είναι -φευ- μία μάστιγα έναντι της οποίας η χώρα μας έχει ανοσία. Δυστυχώς, προσβάλλει και την Ελλάδα και τους Έλληνες και, μάλιστα, με μεγάλη σφοδρότητα. Χαρακτηριστικό είναι το κύμα των αντιδράσεων που ξέσπασε στην ελληνική κοινωνία μόλις εμφανίστηκε το αχνό ενδεχόμενο να μην υπάρξει συμφωνία με τους "εταίρους" και η Ελλάδα να οδηγηθεί σε έξοδο από την Ευρωζώνη και εν συνεχεία πιθανώς και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Κατ' αρχάς, λοιπόν, υποστηρίχθηκε ότι η Ελλάδα "θα φύγει από την Ευρώπη" αν αποχωρήσει από την Ευρωζώνη. Από που κι ως που όμως η Ευρώπη ταυτίζεται με την ΕΕ και πολύ περισσότερο με την Ευρωζώνη; Άραγε η Νορβηγία ή η Ελβετία, που δεν είναι μέλη ούτε της μίας ούτε της άλλης, δεν αποτελούν ευρωπαϊκά κράτη; Στην πραγματικότητα, ό,τι και να γίνει, η Ελλάδα δεν θα πάψει να βρίσκεται στην γεωγραφική θέση που βρίσκεται ούτε θα απεμπολήσει την ιστορική και πολιτισμική της πορεία και ταυτότητα, καθώς και τον γεωπολιτικό της ρόλο, που την τοποθετετούν αυτομάτως στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, όπως και αν ερμηνεύσει κανείς αυτή την έννοια.
Φυσικά, θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι στην ΕΕ συμμετέχουν -ή θέλουν να συμμετέχουν- τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, άρα εν πολλοίς ταυτίζεται με την Ευρώπη. Αυτό θα μπορούσε ίσως να έχει κάποιο νόημα, αν πράγματι η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ή αποσκοπούσε να γίνει μία πραγματική πολιτική ένωση. Κάτι όμως το οποίο δεν συμβαίνει, κι αυτό είναι παραπάνω από εμφανές.
Όποιος πιστεύει σήμερα ότι η Ε.Ε. αποτελεί πραγματική ένωση τότε πάσχει από ταυτόσημα προβλήματα με αυτούς που... ακούν φωνές και καλό θα ήταν να αναζητήσει ψυχιατρική βοήθεια. Η ΕΕ δεν είναι καν οικονομική ένωση. Είναι μία ομάδα χωρών, οι οποίες, εν πολλοίς, λειτουργούν ανταγωνιστικά μεταξύ τους και που απλώς χρησιμοποιούν ένα κοινό νόμισμα. Μάλιστα, αυτό το κοινό νόμισμα λειτουργεί περισσότερο διαλυτικά παρά ενοποιητικά, βγάζοντας στην επιφάνεια τις αντιφάσεις της οικονομικής και γεωπολιτικής ταυτότητας των συμμετεχουσών χωρών. Βέβαια, υπάρχει και μία κοινή πολιτική και γραφειοκρατική υποδομή, με σημαντικότερους θεσμούς το Ευρωκοινοβούλιο και την Κομισιόν. Όμως το μεν πρώτο ολοένα και περισσότερο μοιάζει με την ατυχήσασα Κοινωνία των Εθνών, που δημιουργήθηκε με τυμπανοκρουσίες μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο για να σβήσει ταπεινωτικά στις φλόγες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ενώ η δεύτερη απειλεί να εξελιχθεί σε ένα είδος τεχνοκρατικής δικτατορικής υπερκυβέρνησης που στραγγαλίζει τη δημοκρατία.
Αντιφατικές έννοιες
Κι εδώ αρχίζουν τα πραγματικά κωμικά. Οι "ευρωπαϊστές", για κάποιο περίεργο λόγο, ταυτίζουν τη συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη με τη δημοκρατία, ενώ είναι δύο πράγματα εντελώς άσχετα μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα, είναι μάλλον αντίθετα. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα είναι ένας πραγματικός βιασμός της λαϊκής θέλησης, δηλαδή της δημοκρατίας. Ο ελληνικός λαός, στη συντριπτική του πλειονότητα, έχει απορρίψει την αντιπαραγωγική πολιτική της "εξαγνιστικής φτώχειας" που εφαρμόστηκε την τελευταία πενταετία με σκοπό να "σώσει" την ελληνική οικονομία. Κι όμως κανείς δεν δίνει την παραμικρή σημασία στη θέλησή του. Υπερεθνικές ομάδες τεχνοκρατών παίρνουν αποφάσεις για το μέλλον του και τις επιβάλλουν ουσιαστικά δια της βίας.
Κι ας αφήσουμε κατά μέρος τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία και ας δεχτούμε ότι οι Έλληνες δεν είναι άξιοι να αυτοκυβερνώνται και πρέπει να υποταχθούν στη σωτήρια σοφία των ξένων. Σαν ένα μικρό παιδί που δεν καταλαβαίνει ποιό είναι το καλό του και πρέπει να καταπιεί το πικρό φάρμακο για να γίνει καλά, έστω και αν δυστροπεί. Ωραία. Σε αυτή την περίπτωση οι ξένοι και εγχώριοι "ειδικοί" των οικονομικών ζητημάτων θα πρέπει να μας εξηγήσουν πως ακριβώς πιστεύουν ότι μέσω της φτώχειας θα δημιουργήσουν πλούτο. Γιατί ακριβώς αυτή είναι η συνταγή που εφαρμόζουν εδώ και πέντε χρόνια και προσπαθούν να την κάνουν ακόμη πιό σκληρή. Σου κόβω χρήματα από παντού για να αναπτύξεις την οικονομία σου έτσι ώστε να σωθείς αλλά και να μπορέσεις να ξεπληρώσεις τα χρήματα που μου χρωστάς. Με άλλα λόγια, σε φτωχαίνω για να σε κάνω πλούσιο. Σε ποιό ακριβώς πανεπιστήμιο έχουν διδαχτεί αυτές τις θεωρίες; Ποια σχολή οικονομίας υποστηρίζει παρόμοια πράγματα; Ποια σχέση μπορεί να έχουν τέτοιες αλχημιστικές συνταγές με την επιστημονική σκέψη και μεθοδολογία οιασδήποτε μορφής;
Ναι, σου απαντούν, μπορεί να είναι και έτσι, αλλά δεν έχεις εναλλακτική λύση. Αν δεν κάνεις αυτό που σου λένε, θα χρεοκοπήσεις. Δηλαδή, θα πετάξεις από πάνω σου το -παντελώς αδύνατον να εξοφληθεί στον αιώνα τον άπαντα- χρέος των περίπου 320 δισ. ευρώ και θα έχεις μία ευκαιρία να επανεκκινήσεις την οικονομία σου. Τέτοια αβάσταχτη καταστροφή!
Φυσικά, κι εδώ υπάρχει η σχετική κινδυνολογία. Ότι θα επιστρέψεις στη δραχμή, δηλαδή σε ένα αδύναμο νόμισμα, και θα καταστραφείς. Κι εδώ πάλι αναρωτιέται κανείς σε ποιό ακριβώς πανεπιστήμιο όλοι αυτοί οι οικονομικοί "εγκέφαλοι" έμαθαν ότι ένα αδύναμο νόμισμα είναι αξιωματικά κακό για μία χώρα που επιδιώκει οικονομική ανάπτυξη, ενώ αντιθέτως, ένα ισχυρό νόμισμα είναι καλό. Στην πραγματικότητα, βέβαια, κατά κανόνα ισχύει το αντίιθετο.
Το μόνο σχετικά ρεαλιστικό επιχείρημα των "ευρωπαϊστών" είναι ότι σε περίπτωση εξόδου από την Ευρωζώνη, και από την ΕΕ, η ελληνική παραγωγική βάση που είναι πράγματι περίπου ανύπαρκτη, θα δυσκολευτεί πολύ να πάρει μπρστά με ένα αδύναμο νόμισμα, δεδομένου ότι σχεδόν τα πάντα θα πρέπει να εισάγονται από το εξωτερικό. Εδώ όμως που θα πρέπει να εξετάσουμε και το πως και το γιατί η Ελλάδα έφτασε σε αυτή την κατάσταση. Και τότε θα πρέπει να αντικρύσουμε την αλήθεια κατάφατσα και να παραδεχτούμε ότι ένας σημαντικός παράγοντας που οδήγησε στην αποβιομηχάνιση της Ελλάδας και στην παρακμή των παραγωγικών της δομών ήταν η ίδια η συμμετοχή της στην ΕΕ και την Ευρωζώνη.
Εν πάσει περιπτώσει, ας δεχτούμε πως ό,τι έγινε έγινε, πως όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν κι εμάς μας ενδιαφέρει το μέλλον. Ακόμη κι έτσι, το γεγονός παραμένει ότι, είτε εύκολα είτε δύσκολα, η ελληνική οικονομία θα πρέπει κάποια στιγμή να πάρει μπροστά. Σε βάθος χρόνου δεν υπάρχει άλλη λύση. Κι όσο δύσκολα κι αν είναι τα πράγματα, δεν μπορεί να είναι χειρότερα από το σημείο που εκκίνησαν χώρες όπως η Νότια Κορέα μετά τον καταστρεπτικό εμφύλιο πόλεμο της δεκαετίας του '50 ή η Σιγκαπούρη, οι οποίες εφαρμόζοντας το κατάλληλο μείγμα προστατευτισμού και εξωστρέφειας, έφτασαν εκεί που έφτασαν μέσα σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Για να μην πούμε ότι στην περίπτωση εξόδου από την Ευρωζώνη η Ελλάδα θα αποκτήσει την πολύτιμη ιδιότητα της μη δεδομένης χώρας όσον αφορά στους γεωπολιτικούς της προσανατολισμούς και στρατηγικές κι αυτό είναι κάτι που αγοράζεται με χρυσάφι στην περίπτωση της χώρας μας, με τη θέση που κατέχει στον παγκόσμιο χάρτη.
Ευρωπαϊστές ή απλώς εχθροί μίας αυτόνομης Ελλάδας;
Παρεπιμπτόντως, αυτή η ιδιότητα της μη δεδομένης χώρας θεωρείται αξιωματικά από τους "ευρωπαϊστές" εν Ελλάδι ως αυτόματη υπαγωγή στη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας. Προφανώς, επειδή οι ίδιοι πιστεύουν ακράδαντα ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη χώρα και η φυσική της θέση είναι αυτή του δούλου, δεν μπορούν να κατανοήσουν την απομάκρυνση από την "Ευρώπη" παρά μόνο ως μία αναπόφευκτη μετάβαση στην εξουσία κάποιου άλλου αφέντη.
Έτσι, λοιπόν, σπεύδουν να βυσοδομήσουν εκ νέου ενάντια στη Ρωσία για το ότι δεν έρχεται να μας σώσει και οικτίρουν όλους όσοι, κατά την άποψή τους, περιμένουν τη σωτηρία από το "ξανθό γένος", υποστηρίζοντας ότι "οι Ρώσοι μας πούλησαν". Δηλαδή ουσιαστικά λένε ότι η Ρωσία θα έπρεπε να δώσει ένα τεράστιο προσόν στην Ελλάδα έτσι ώστε η τελευταία να μπορέσει να καλύψει τις υποχρεώσεις της έναντι των ευρωπαϊκών τραπεζών. Δηλαδή η Ρωσία, για να δείξει τον φιλελληνισμό της, θα έπρεπε να ενισχύσει τις οικονομίες των χωρών της Δυτικής Ευρώπης, καθώς και να αγωνιστεί για τη συνοχή της Ε.Ε. Κι αυτό τη στιγμή που δέχεται τεράστια οικονομική και γεωπολιτική επίθεση από τη Δύση. Κι αν δεν το κάνει, τότε, για μία ακόμα φορά, "αδειάζει" την Ελλάδα, "όπως έκανε στα Ορλωφικά". Η άποψη αυτή είναι εξόχως κωμική όσο και εξοργιστική. Η μόνη που την ξεπερνά, τόσο ως προς το κωμικό όσο και ως προς το εξοργιστικό στοιχείο, είναι αυτή που υποστηρίζει ότι αν δεν υπογράψουμε την ό,ποια συμφωνία μας βάλουν στο τραπέζι, τότε θα μας επιτεθεί η Τουρκία.
Με άλλα λόγια, δηλαδή, όλα αυτά τα χρόνια ο παράγοντας που εγγυόταν την ασφάλεια της Ελλάδας ήταν η Ε.Ε., η οποία ήταν έτοιμη να πολεμήσει για τα ελληνικά νησιά, και η Τουρκία, τρομοκρατημένη από την ευρωπαϊκή αποφασιστικότητα, αλλά και την ευρωπαϊκή στρατιωτική ισχύ, καθόταν στ' αβγά της. Έτσι, λοιπόν, να καταργήσουμε ουσιαστικά και τις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, όπως φαίνεται να ζητούν οι "εταίροι" μας, αφού είμαστε εξασφαλισμένοι. Τέτοια επαφή με την πραγματικότητα! Είναι μία από τις στιγμές που ό,τι και να πει κανείς θα είναι λίγο και αρμόζει η ρήση "η επιστήμη σηκώνει ψηλά τα χέρια".
Εν κατακλείδι όλος αυτός ο εσμός των "ευρωπαϊστών", υιοθετώντας μία διπλή γλώσσα, που μοιάζει να έχει ξεπηδήσει απευθείας από τις σελίδες του 1984 του Όργουελ, βαφτίζει δημοκρατία την περιφρόνηση της λαϊκής βούλησης και την εξαφάνιση των εξουσιών των εκλεγμένων εθνικά κυβερνήσεων, οικονομική καταστροφή τη σωτήρια απαλλαγή από ένα δυσβάσταχτο χρέος και πατριωτική πολιτική την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Επιπροσθέτως δε, επιχειρεί να εμφανίσει τις απόψεις αυτές ως την επιτομή του ορθού λόγου, ενώ τα περί του αντιθέτου επιχειρήματα αντιμετωπίζονται, στην καλύτερη περίπτωση, ως άναρθρες κραυγές κάποιων φανατικών και στη χειρότερη ως κακόβουλες ενέργειες ανθρώπων που προωθούν αλλότρια συμφέροντα. Και, δυστυχώς, απ' ότι φαίνεται, το έχει καταφέρει. Πολύ μεγάλη μερίδα του ελληνικού λαού έχει αποδεχτεί πλήρως αυτή την αντιστροφή της πραγματικότητας. Όσο και αν ένας πανίσχυρος επικοινωνιακός μηχανισμός στην Ελλάδα και το εξωτερικό παλεύει νύχτα - μέρα για να κάνει το άσπρο - μαύρο, το γεγονός αυτός δύσκολα εξηγείται. Τα πραγματικά δεδομένα βρίσκονται στη διάθεση όλων. Και ο καθένας οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του.
Διδάσκει το μάθημα της Γεωπολιτικής στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και Γεωγραφία της Ασφάλειας και των Αφοπλισμών στο τμήμα Τουρκικών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών
Πηγή περιοδικό "Επίκαιρα", τεύχος 295
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...