Η Δημοκρατία στα μέτρα της παγκόσμιας οικονομίας - Τι δεν καταλαβαίνεις;

«Το Δημοκρατικό σχέδιο είναι να παγκοσμιοποιήσουμε τη δημοκρατία όπως παγκοσμιοποιήσαμε την οικονομία»
Barder
Από το βιβλίο, Σελίδα 763, Κεφάλαιο 33 Ιan Clark
Η Παγκοσμιοποίηση της Διεθνούς Πολιτικής - Μια εισαγωγή στις διεθνείς σχέσεις του John Baylis, Stene Smith, Patricia Owens (5η έκδοση), από της εκδόσεις (Επίκεντρο).

Προτείνω το παραπάνω βιβλίο για ανάγνωση σε κάθε ενδιαφερόμενο όσο αφορά την ανάλυση των κρίσιμων γεγονότων που αφορούν την σημερινή διεθνή σκηνή, που για εμάς τους Έλληνες γίνεται ακόμη πιο χρήσιμο μιας και μας εξηγεί πώς και γιατί, ώστε να κατανοήσουμε το παρών, αλλά και να προβλέψουμε το μέλλον χωρίς διαμόρφωση του από (χαρτορίχτρες) και (προφήτες).

Αλλά να γνωρίσουμε πως χαράζονται τα αυλάκια που η ιστορία μέσα τους ταξιδεύει έως και τα σήμερα.
Εμπλουτίζοντας διεξοδικά την θεωρητική γνώση μας στην ψυχρή λειτουργία της *διεθνούς πολιτικής, ανοίγουμε εκείνους τους διαύλους που αναγκαστικά πλέον θα γκρεμίσουν της συλλογικές αυταπάτες μας.

Θα δούμε ότι η ψυχρή και αδυσώπητη εφαρμογή του διεθνούς δικαίου που προκλητικά υποβαθμίζει τα Ανθρώπινα δικαιώματα να βασίζεται στα συμφέροντα της ανάπτυξης του νεοφιλελευθερισμού και της νομοτέλειας που αυτός προτάσσει την αρχή της « Ελεύθερης Αγοράς».

Επέλεξα λοιπόν Κωνσταντίνε να σου το αποστείλω στην ηλεκτρονική σου διεύθυνση, για λόγους κοινής μας προστασίας από πιθανή έκθεσή μας (κλοπής πνευματικών δικαιωμάτων) μιας και δεν ξέρω ακόμη την έκταση που θα πάρει η χρησιμοποίηση πληροφοριών από το συγκεκριμένο βιβλίο στην παρακάτω άποψη που θα εκφράσω, τον διάλογο δηλαδή που έχεις ανοίξει με εισαγωγικό θέμα την κήρυξη δημοψηφίσματος από την Ελληνική κυβέρνηση για την εξουσιοδότηση της κυβέρνησης να συμφωνήσει με τους Διεθνής θεσμούς την λύση στην οικονομική κρίση δημοσίου χρέους της Ελληνικής Δημοκρατίας.

· Καταρχήν δεν ξέρουμε ακριβώς το επίσημο ερωτηματολόγιο του ψηφοδελτίου, ποιο είναι άραγε ακριβώς το νόημα που θα εξαχθεί;

Πια η δυναμική του «Ναι»;

1ον. Πόσο θα αναστείλει την διεκδίκηση των Ελληνικών συμφερόντων, αφού αυτό εξυπακούεται πως πρέπει να το εξετάσουμε προσδιορίζοντας εάν τα Εθνικά συμφέροντα μας μπορούν να υπηρετηθούν από μια θεσμοθετημένη Αρχή όπως η Ε.Ε.

Οι θιασώτες του «Ναι» συνήθως εμπιστεύονται τυφλά για το μέλλον τους την Ε.Ε., αυτό για να αλλάξει είναι αδύνατον διότι πολύ απλά θα είχε αλλάξει έστω και κατά το ελάχιστο εδώ και πέντε χρόνια. Ο Ευρώ-σκεπτικισμός στην Ελλάδα είχε ελάχιστα δείγμα τα στους κοινωνικούς Δρώντες, οι οποίοι χρηματοδοτήθηκαν με πακτωλό χρημάτων σε όλα τους τα επίπεδα και έτσι έχουν συνδέσει την Ε.Ε. με την εικονική ευμάρεια των τελευταίων 35 ετών.

Να διευκρινίσουμε εδώ πως η κοινωνική διαστρωμάτωση που επωφελήθηκε είχε και έχει εκείνα τα Ταξικά χαρακτηριστικά που η θεωρία του Υλισμού τα ονομάζει μικροαστικά ή αστικά.

Ο φτωχός, ο άνεργος, ο χρεωμένος αυτοαπασχολούμενος επαγγελματίας, ο καταχρεωμένος αγρότης και οι χαμηλοσυνταξιούχοι είναι οι απόλυτα ευάλωτοι και ουσιαστικά τα θύματα αυτής της συστημικής οικονομικής Καπιταλιστικής κρίσης που το βασικό της Αίτιο είναι η αναπροσαρμογή της Θεσμοθετημένης Παγκοσμιοποίησης στον χώρο (Ευρώπη) και τον χρόνο ο οποίος έχει μικρύνει της αποστάσεις αλλά και έχει ντε-φάκτο εφαρμόσει την ενοποίηση του Χώρου και του Χρόνου στης συναλλαγές ακυρώνοντας το νόημα της νομισματικής χρήσης των νομισμάτων και απελευθερώνοντας την τεράστια ισχύει του λογιστικού χρηματοπιστωτικού γίγνεσθαι εις βάρος της «πραγματικής οικονομίας» εξουδετερώνει κάθε αντίσταση που προέρχεται από (παλαιούς) ηθικούς κανόνες που επίσης Ντε -Φάκτο έχουν αντικατασταθεί από τους Νεορεαλιστές και τους Νεοφιλελεύθερες Δρώντες, το καίριο ερώτημα είναι υπάρχει αντίπαλη σχολή πολιτικής σκέψης σε αυτήν την θεσμοθετημένη πλέον παγκόσμια Οικονομικοπολιτική πραγματικότητα που τείνει να γίνει Καθεστώς, δηλαδή το απόλυτο Ιμπέριαλ το οποίο θα ελέγχει σύμφωνα και με το (διεθνές δίκαιο) συνολικά την Παγκόσμια οικονομική -πολιτιστική- εθνική- ιδεολογική - κοινότητα;

Εγκαθιδρύοντας τοπικά Περιφερικά κέντρα, όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Αμερικανική Ένωση, η Μεσογειακή Ένωση, η Ασιατική Ένωση και αποσκοπώντας στην Παγκόσμια Διακυβέρνηση η οποία θα κηδέψει δια παντός την Βεσφαλική συνθήκη του 1630 μ.χ. που ίδρυσε την έννοια του Κράτους όπως το γνωρίζουμε έως και σήμερα, αλλά όχι και αύριο...

Όλα αυτά λίγο η πολύ είναι γνωστά, αυτό όμως που είναι άξιο προβληματισμού γεννά το εξής ερώτημα, μας λένε οι θεσμοί ότι το θέμα του οικονομικού προβλήματος που έχει η Ελλάδα είναι το χρέος, γιατί χώρες της ΕΕ. οπως το Βέλγιο που ενώ η Ελλάδα έχει 175% Του ΑΕΠ χρέος, αυτή η ευρωπαϊκή επίσης χώρα έχει 200% του ΑΕΠ της;
Γιατί αυτή η επιλεκτικότητα αφού το όριο από την συνθήκη του Μάαστριχ είναι 65% του ΑΕΠ;

Εδώ λοιπόν έχουμε μια καραμπινάτη υπόγεια διαπραγμάτευση μεταξύ Ελληνικής κυβέρνησης και (Εταίρων), ενώ θα έπρεπε να θίξουμε από χρόνια αυτό το αποδεδειγμένο (φάουλ) των Εταίρων όλες οι Ελληνικές κυβερνήσεις κώφευσαν απέναντι σε αυτήν την αντιμετώπιση συστηματικά και παθητικά. Γιατί;

Εθελοτυφλούμε εάν δεν βλέπουμε πως η Ε.Ε. είναι απλά ακόμη ένα σκαλοπάτι που οδηγεί στο Παγκοσμιοποιημένο Θεσμοθετημένο Ιμπέριαλ που όλα θα ελέγχονται από κάποιους (τρελούς) που σήμερα μας διαφεντεύουν τεχνολογικά-πολιτικά-οικονομικά.

Πια η δυναμική του «Οχι»;
 
Το όχι πάντα είχε της πιθανότητες του, αλλά μου έρχεται στον Νου αυτό που είπε ο Μπέρτραντ Ράσελ και το αποτυπώνω ακριβώς: Η αναφορά ενός ηλιθίου για τα λόγια ενός ευφυούς Ανθρώπου δεν μπορεί να είναι ακριβής, επειδή υποσυνείδητα μεταφράζει αυτό που ακούει σε κάτι που δεν μπορεί να καταλάβει.

Σύμφωνα με τον Ράσελ στην ικανότητα κατανόησης της άποψης που εκφράζει ο άλλος κρίνεται η αξία ενός συμπεράσματος, έχω την άποψη ότι στη μεσότητα υπάρχει το αληθές, έστω και ομιχλώδες εκεί βρίσκεται, μπορεί να είναι δυσδιάκριτο αλλά είναι εκεί.

Το « Όχι» του δημοψηφίσματος θα μεταφραστεί ανάλογα με την οπτική γωνία που βρίσκεται ο Θεσμός την δεδομένη στιγμή (Ε.Ε.) ή το υποκείμενο (πολίτης) την δεδομένη στιγμή και της μονάδος (Κράτος) επίσης την δεδομένη στιγμή.

Είπαμε ότι ο Χώρος και Χρόνος έχουν γίνει πλέον σχεδόν ένα, για τους Δρώντες απόλυτα, για τα υποκείμενα των μονάδων με ορολογία αποτυπωμένη σύμφωνα με τους νεορεαλιστές όπου Διεθνικός Δρών είναι ο λεγόμενος Θεσμός π.χ. Ε.Ε. ή Δ.Ν.Τ., υποκείμενο ο Πολίτης, και Μονάδα το Κράτος, η Ελλάδα λοιπόν για τους Θεσμούς είναι απλά μια μονάδα όπως όλες οι άλλες, και οι Έλληνες υποκείμενα των Μονάδων!!!

Συγνώμη εάν (σοκάρω) αλλά η όροι είναι πέρα για πέρα αληθινοί και δυστυχώς εκφράζουν τραγελαφικά και θιασώτες του «Ναι» αλλά και του «Όχι».

Το «Όχι» θα δρομολογήσει πιθανόν εκείνες της πολιτικές εξελίξεις στο εσωτερικό της χώρας όπου θα αναγκαστεί η Άρχουσα Τάξη να προσπαθήσει να επαναφέρει τους όρους και τους κανόνες της δεκαετίας του 1960-80 όσο αφορά την λειτουργία τις εγχώριας παραγωγικής βάσης.

Αυτό όμως που φαίνεται πως δεν έχει καταλάβει με την πλατειά έννοια η επιχειρηματική και εμπορική κοινότητα είναι πως το τραίνο πάντα το έχαναν οι Λαοί ή τα Υποκείμενα όπως τα ονομάζουν οι διεθνείς δρώντες, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς προλάβαιναν να ανεβούν σε αυτό.

Το τραίνο αυτή την φορά δεν έκαιγε κάρβουνο αλλά ήταν ηλεκτρικό, δεν ανέβηκε σχεδόν κανείς από τους παλαιούς προύχοντες.

Το «Όχι» λοιπόν θα διαχωρίσει κάθετα «Εμάς» τα (Υποκείμενα) και «Εσάς» ως βασικά συστατικά της (Μονάδος) μεταξύ μας λοιπόν θα γίνεται καθημερινά πάλι δημοψήφισμα αλλά με όρους κοινωνικού αυτοματισμού, κάθε ημέρα, στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο πεζοδρόμιο. Ακόμη και εάν δημιουργηθούν προϋποθέσεις σύγκρουσης, όταν η και εάν αυτή εκδηλωθεί, το κόστος θα είναι τεράστιο για όλους μας.
Με απλά λόγια οι Ευρωπαϊκοί Λαοί μαζί με την παλαιά έννοια του Κράτους - Έθνους βρίσκονται στο νεκροκρέβατο της ιστορίας, αφού οι Λαοί και τα όνειρα τους έμειναν εκεί, αποκοιμήθηκαν στους κήπους της Βαστίλης πριν από 220 έτη, αντίθετα οι κύκλοι οικονομικών συμφερόντων που οργάνωσαν χρηματοπιστωτικά την αποικιοκρατία και την βιομηχανική επανάσταση, ελέγχουν πλήρως την συντελούμενη πληροφορική επανάσταση που μπορεί να μικραίνει τον Χώρο και το Χρόνο σε τέτοιο επίπεδο που διευκολύνει την Παγκοσμιοποίηση της Δημοκρατίας.

Το δίλλημα λοιπόν είναι παλιό και το έκφρασε ο Κάρολος Μαρξ ο οποίος είπε «καλύτερα ένα άθλιο τέλος, παρά μια αθλιότητα χωρίς τέλος».

Πέτρος Τσακμακίδης


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση