Γιατί η αριστερά λατρεύει την ανάπτυξη;
Δεν μπορώ να κάνω τίποτα για όποιον δεν θέτει στον εαυτό του ερωτήματα
Κομφούκιος
Γιατί η αριστερά, σχεδόν σε όλες τις εκδοχές τις, νιώθει μια ακαταμάχητη έλξη από τον οικονομισμό, την παραγωγικότητα και την ανταγωνιστικότητα, τον καταναλωτισμό, την τεχνολογική πρόοδο, την ανάπτυξη σε όλες τις μεταμφιέσεις της (βιώσιμη ανάπτυξη, λαϊκή ανάπτυξη , κλπ), ειρωνεύεται το λιτό βίο ταυτίζοντάς τον με τη λιτότητα; Γιατί η αριστερά είναι το κόμμα της προόδου και της ανάπτυξης; Η απάντηση του ερωτήματος πρέπει να αναζητηθεί στη μήτρα που τη γέννησε. Πίσω από το μύθο της ανάπτυξης και της προόδου βρίσκονται θεωρητικές και οντολογικές παραδοχές του διαφωτιστικού προτάγματος, συνιστώσα του οποίου είναι η αριστερά, παραδοχές που διατύπωσε και ο Μαρξ. Η θεοποίηση της οικονομίας παρατηρείται και στις δυο μεγάλες συνιστώσες του διαφωτισμού, τον φιλελευθερισμό και τον μαρξισμό και προϋποθέτει συγκεκριμένες παραδοχές για το χαρακτήρα της ανθρώπινης φύσης. Για τους φιλελεύθερους ο άνθρωπος είναι ιδιοτελές ον και για να μην οδηγηθεί σε ένα πόλεμο όλων εναντίον όλων (Χομπς) πρέπει να αυτορυθμιστεί και να εξισορροπηθεί η ιδιοτέλεια και η απληστία του μέσω της οικονομικής δραστηριότητας, της αγοράς. Την αντίληψη αυτή διατύπωσε με τον καλύτερο τρόπο ο Α. Σμιθ στον Πλούτο των Εθνών λέγοντας ότι «δεν θα εξασφαλιστεί το βραδινό μας από τη φιλανθρωπία του φούρναρη, αλλά από την έγνοια που έχει αυτός για το συμφέρον του». Αν επιδιώξουμε λοιπόν το προσωπικό μας συμφέρον θα έρθουμε σε αναγκαίους συμβιβασμούς και η απληστία μας θα είναι ενάρετη γιατί θα είναι το κίνητρο για να παράγουμε αγαθά και να καλύψουμε τις ακόρεστες ανάγκες μας. Η οικονομία για τους φιλελεύθερους είναι ένα σύστημα αποδοτικής οργάνωσης της ιδιοτέλειας ενός άπληστου όντος, που διοχετεύει τον αχαλίνωτο καταναλωτικό ηδονισμό του και τα εγωιστικά πάθη του στην ειρηνοποιό αγορά και όχι σε αιματηρούς πολέμους.
Απέναντι στο μονοδιάστατο άνθρωπο του φιλελευθερισμού, τον ορθολογικό ατομιστή, που ασκεί ελεύθερα με ρυθμιστή την αγορά την εγωιστική φύση του, ο Μαρξ φιλοτέχνησε ανθρωπολογικά το πορτρέτο ενός όντος επίσης μονοδιάστατου, τον homofaber (άνθρωπος κατασκευαστής). Ο Μαρξ είναι μονοφυσίτης διότι η ανθρωπολογική του αντίληψη αναγνωρίζει στην ανθρώπινη ταυτότητα μια ιδιότητα, αυτή του κατασκευαστή (παραγωγού) των μέσων της ύπαρξής του. Στην Γερμανική Ιδεολογία ο Μαρξ θα πει: «οι άνθρωποι ξεχωρίζουν από τα ζώα από τη στιγμή που αρχίζουν να παράγουν τα υλικά μέσα της ύπαρξής τους». Ο κοινωνιολογικός μονισμός του Μαρξ συνίσταται στην ταύτιση της ουσίας του ανθρώπου με την παραγωγική του δύναμη (Κ. Παπαϊωάννου). Ο γενικός άνθρωπος του Μαρξ, όπως σωστά παρατηρεί ο Ε. Μορέν, στερείται υποκειμενικότητας, συναισθήματος, αγάπης, τρέλας, ποίησης, είναι ταυτισμένος με την οντολογία των παραγωγικών δυνάμεων, με μια μεταφυσική της τεχνικής και γι’ αυτό ο Μαρξ στα Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα θα πει: «η φύση που παράγεται από τη βιομηχανία είναι η γνήσια ανθρωπολογική φύση» και στη Γερμανική Ιδεολογία στο ερώτημα τι είναι η ζωή θα απαντήσει: «κάθε αυθεντικά ανθρώπινη δραστηριότητα υπήρξε ίσαμε τώρα εργασία, άρα βιομηχανία»!!!
Όταν η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης (Καρλ Μαρξ, Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα) είναι: «η ιστορία της βιομηχανίας που αποτελεί το ανοιχτό βιβλίο των ουσιωδών δυνάμεων του ανθρώπου, η ανθρώπινη ψυχολογία που έγινε υλικά αισθητή» τότε εύκολα μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί η αριστερά είναι αναπτυξιολάγνα. Γι ‘ αυτό η κεντρική ιδέα της αριστεράς είναι ότι θα έρθει σύντομα η στιγμή που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, που είναι για τον Μαρξ η γνήσια ανθρωπολογική φύση, δεν θα μπορεί να συγκρατηθεί μέσα στα όρια του καπιταλισμού κι έτσι θα δημιουργηθεί η υλική βάση για το σοσιαλισμό!!!
Η ανθρωπολογική λοιπόν αντίληψη του Μαρξ είναι μονοδιάστατη, ο γενικός άνθρωπος ορίζεται ως ένας προμηθεϊκός παραγωγός που εργάζεται ακατάπαυστα για να κυριαρχήσει στη φύση, οδηγώντας έτσι στο αβίαστο συμπέρασμα ότι η χρηστή κοινωνία είναι αυτή που αναπτύσσει απεριόριστα τις παραγωγικές δυνάμεις και κατανέμει ίσα τα αγαθά. Έτσι νομιμοποιείται η παράλογη ιδέα ότι κάθε επιθυμία είναι θεμιτό να μετατρέπεται σε αγαθό, σε εμπόρευμα αφού βαπτισθεί ανθρώπινη ανάγκη. Και τότε πως θα ορίζεται η άλλη κοινωνία; Σύμφωνα με τον Μαρξ: «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του»!! Τι τραγωδία! Ο απόλυτος θρίαμβος του εμπορεύματος αφού κάθε επιθυμία θα βαφτίζεται ανάγκη και θα παράγονται τα αντίστοιχα αγαθά για την ικανοποίησή της. Ο ανθρωπολογικός τύπος μιας τέτοιας κοινωνίας είναι ένα ον χρησιμοθηρικό και κτητικό, ένα κοινωνικό φαντασιακό που καταναλώνει για να υπάρχει, που αναζητά την καταξίωσή του μέσω της αδιάκοπης επέκτασης των αναγκών και της κάλυψης τους με τη συσσώρευση πραγμάτων. Έτσι γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο αν ζούμε για να καταναλώνουμε ή αν καταναλώνουμε για να ζούμε ή ακόμα χειρότερα αν οι άνθρωποι αγοράζουν τα εμπορεύματα ή τα εμπορεύματα τους ανθρώπους (Α. Γκορζ).
Ο ορθός λόγος, ο διαφωτισμός και οι συνιστώσες του, υποτίθεται ότι θα απελευθέρωνε τους ανθρώπους από τις προκαταλήψεις και τους θεούς και δημιούργησε τον πιο τυραννικό θεό, την οικονομία, την πίστη στην ανάπτυξη, στην παράλογη δηλαδή ιδέα ότι προορισμός μας είναι να παράγουμε περισσότερο και να καταναλώνουμε περισσότερο. Αν όμως η ανάπτυξη είναι η νέα θρησκεία τότε χρειαζόμαστε οικονομικά άθεους που να οργανώσουν την επιβράδυνση της οικονομίας και μέσω αυτής μια αξιοβίωτη ζωή, που θα περιορίζει τα εμπορεύματα και θα μας απομακρύνει από το βασίλειο της ανάγκης, δηλαδή από την οικονομία. Η ελάττωση της οικονομικής δραστηριότητας, η αποανάπτυξη, είναι απαραίτητη διότι δεν είναι δυνατόν να παράγουμε απεριόριστα σε ένα πλανήτη με πεπερασμένους πόρους, αλλά και γιατί θα λειτουργήσει ως θρυαλλίδα που θα οδηγήσει στην οικοδόμηση ενός ανθρώπινου φαντασιακού που δεν θα έχει καταληφθεί από την παράλογη λογική που ταυτίζει την απόλαυση και την ευτυχία με την απεριόριστη κατανάλωση.
Απέναντι στο μονοδιάστατο άνθρωπο του φιλελευθερισμού, τον ορθολογικό ατομιστή, που ασκεί ελεύθερα με ρυθμιστή την αγορά την εγωιστική φύση του, ο Μαρξ φιλοτέχνησε ανθρωπολογικά το πορτρέτο ενός όντος επίσης μονοδιάστατου, τον homofaber (άνθρωπος κατασκευαστής). Ο Μαρξ είναι μονοφυσίτης διότι η ανθρωπολογική του αντίληψη αναγνωρίζει στην ανθρώπινη ταυτότητα μια ιδιότητα, αυτή του κατασκευαστή (παραγωγού) των μέσων της ύπαρξής του. Στην Γερμανική Ιδεολογία ο Μαρξ θα πει: «οι άνθρωποι ξεχωρίζουν από τα ζώα από τη στιγμή που αρχίζουν να παράγουν τα υλικά μέσα της ύπαρξής τους». Ο κοινωνιολογικός μονισμός του Μαρξ συνίσταται στην ταύτιση της ουσίας του ανθρώπου με την παραγωγική του δύναμη (Κ. Παπαϊωάννου). Ο γενικός άνθρωπος του Μαρξ, όπως σωστά παρατηρεί ο Ε. Μορέν, στερείται υποκειμενικότητας, συναισθήματος, αγάπης, τρέλας, ποίησης, είναι ταυτισμένος με την οντολογία των παραγωγικών δυνάμεων, με μια μεταφυσική της τεχνικής και γι’ αυτό ο Μαρξ στα Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα θα πει: «η φύση που παράγεται από τη βιομηχανία είναι η γνήσια ανθρωπολογική φύση» και στη Γερμανική Ιδεολογία στο ερώτημα τι είναι η ζωή θα απαντήσει: «κάθε αυθεντικά ανθρώπινη δραστηριότητα υπήρξε ίσαμε τώρα εργασία, άρα βιομηχανία»!!!
Όταν η ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης (Καρλ Μαρξ, Οικονομικά και Φιλοσοφικά Χειρόγραφα) είναι: «η ιστορία της βιομηχανίας που αποτελεί το ανοιχτό βιβλίο των ουσιωδών δυνάμεων του ανθρώπου, η ανθρώπινη ψυχολογία που έγινε υλικά αισθητή» τότε εύκολα μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί η αριστερά είναι αναπτυξιολάγνα. Γι ‘ αυτό η κεντρική ιδέα της αριστεράς είναι ότι θα έρθει σύντομα η στιγμή που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, που είναι για τον Μαρξ η γνήσια ανθρωπολογική φύση, δεν θα μπορεί να συγκρατηθεί μέσα στα όρια του καπιταλισμού κι έτσι θα δημιουργηθεί η υλική βάση για το σοσιαλισμό!!!
Η ανθρωπολογική λοιπόν αντίληψη του Μαρξ είναι μονοδιάστατη, ο γενικός άνθρωπος ορίζεται ως ένας προμηθεϊκός παραγωγός που εργάζεται ακατάπαυστα για να κυριαρχήσει στη φύση, οδηγώντας έτσι στο αβίαστο συμπέρασμα ότι η χρηστή κοινωνία είναι αυτή που αναπτύσσει απεριόριστα τις παραγωγικές δυνάμεις και κατανέμει ίσα τα αγαθά. Έτσι νομιμοποιείται η παράλογη ιδέα ότι κάθε επιθυμία είναι θεμιτό να μετατρέπεται σε αγαθό, σε εμπόρευμα αφού βαπτισθεί ανθρώπινη ανάγκη. Και τότε πως θα ορίζεται η άλλη κοινωνία; Σύμφωνα με τον Μαρξ: «από τον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του»!! Τι τραγωδία! Ο απόλυτος θρίαμβος του εμπορεύματος αφού κάθε επιθυμία θα βαφτίζεται ανάγκη και θα παράγονται τα αντίστοιχα αγαθά για την ικανοποίησή της. Ο ανθρωπολογικός τύπος μιας τέτοιας κοινωνίας είναι ένα ον χρησιμοθηρικό και κτητικό, ένα κοινωνικό φαντασιακό που καταναλώνει για να υπάρχει, που αναζητά την καταξίωσή του μέσω της αδιάκοπης επέκτασης των αναγκών και της κάλυψης τους με τη συσσώρευση πραγμάτων. Έτσι γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στο αν ζούμε για να καταναλώνουμε ή αν καταναλώνουμε για να ζούμε ή ακόμα χειρότερα αν οι άνθρωποι αγοράζουν τα εμπορεύματα ή τα εμπορεύματα τους ανθρώπους (Α. Γκορζ).
Ο ορθός λόγος, ο διαφωτισμός και οι συνιστώσες του, υποτίθεται ότι θα απελευθέρωνε τους ανθρώπους από τις προκαταλήψεις και τους θεούς και δημιούργησε τον πιο τυραννικό θεό, την οικονομία, την πίστη στην ανάπτυξη, στην παράλογη δηλαδή ιδέα ότι προορισμός μας είναι να παράγουμε περισσότερο και να καταναλώνουμε περισσότερο. Αν όμως η ανάπτυξη είναι η νέα θρησκεία τότε χρειαζόμαστε οικονομικά άθεους που να οργανώσουν την επιβράδυνση της οικονομίας και μέσω αυτής μια αξιοβίωτη ζωή, που θα περιορίζει τα εμπορεύματα και θα μας απομακρύνει από το βασίλειο της ανάγκης, δηλαδή από την οικονομία. Η ελάττωση της οικονομικής δραστηριότητας, η αποανάπτυξη, είναι απαραίτητη διότι δεν είναι δυνατόν να παράγουμε απεριόριστα σε ένα πλανήτη με πεπερασμένους πόρους, αλλά και γιατί θα λειτουργήσει ως θρυαλλίδα που θα οδηγήσει στην οικοδόμηση ενός ανθρώπινου φαντασιακού που δεν θα έχει καταληφθεί από την παράλογη λογική που ταυτίζει την απόλαυση και την ευτυχία με την απεριόριστη κατανάλωση.
Αναρτήσεις
Η φτώχεια, αλλά μέσα σε Δημοκρατία είναι : τόσο προτιμότερη απ΄ τη λεγόμενη ευδαιμονία στα τυραννικά καθεστώτα, όσο η ελευθερία απ΄ τη δουλεία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημόκριτος
Ο Δημόκριτος στην παραπάνω φράση του υμνεί την αξία της Δημοκρατίας έστω και εάν η φτώχεια κυριαρχεί της ευδαιμονίας. Είναι γνωστό ότι στην διδακτορική εργασία του ο Κάρολος Μάρξ είχε την Δημοκρίτεια και Επικούρεια φιλοσοφία. Επομένως η επιρροή των συγκεκριμένων Ελλήνων φιλόσοφων συνετέλεσαν καίρια την υλιστική σκέψη του Κάρολου Μάρξ .
Η άποψη του κυρίου Ναξάκη είναι βασισμένη σε δύο παραδοχές που η οπτική τους μεταβάλλεται ανάλογα με την ιδεολογικοπολιτική θέση που εκφράζει τον κάθε παρατηρητή, η υποκειμενικότητα της αντίληψης στης έννοιες που δίνει ο μεγάλος αυτός στοχαστής είναι ακριβώς ο πλούτος της διαλεκτικής του προσέγγισης στην συνολική θεωρία του . Η πρώτη παραδοχή ο κύριος Ναξάκης καταλογίσει μια θεοποίηση της έννοιας της οικονομίας από τον Μάρξ.
Η δεύτερη παραδοχή του κυρίου Ναξάκη χρεώνει στον Μάρξ μία κυνική προσδοκία του , για την μεταφορική μετάλλαξη της παλαιάς έννοιας του ρομαντικού Ανθρώπου ,στον Νέο Άνθρωπο κατασκευαστή!!!
Αφήνει να εννοηθεί χαλαρά αλλά σταθερά από τον μέσο αναγνώστη πως ο Μαρξισμός δεν είναι αντίθετος με την άκρατη χρήση των μηχανών εάν εξυπηρετούνται η ανάγκες του Νέου Ανθρώπου. Που είναι το κακό; Τι είναι αρνητικό ; Το ζητούμενο για τον Μαρξ ήταν ποιοι έχουν τον έλεγχο των μηχανών , αλλά και τι θα παράγουν τελικά αυτές οι μηχανές.
Τώρα εάν ο έλεγχος των μηχανών πρέπει να είναι από ένα κεντρικό και οργανωμένο πλαίσιο διαχείρισης ή όχι δεν αντέχει κανένα επιχείρημα που να στηρίζει την αντίθετη άποψη του κεντρικού έλεγχου, είναι μονόδρομος η επιστημονική ανίχνευση και αξιολόγηση των αναγκών μιας Σοσιαλιστικής κοινωνίας τεκμηριωμένης επιστημονικά και μόνο επιστημονικά.
Συνέχεια 2η
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πανεπιστήμια και οι έρευνες που αυτά έχουν την δυνατότητα να διεξάγουν μπορούν εμπεριστατωμένα να υποδείξουν τον δρόμο ανάπτυξης. Όσο αφορά το θεωρητικό επιστημονικό πεδίο πρέπει να υπάρχει η ελευθερία στο φιλοσοφείν με την βασική προϋπόθεση πως πρέπει να ανακαθορισθούν τα θέματα σε πιθανές βελτιώσεις του Επιστημονικού θεωρητικού μοντέλου εντός του ιδεολογικοπολιτικού κοινωνιολογικού πλαισίου.
Με απλά λόγια ο Νέος Άνθρωπος πρέπει να ξεχάσει την εκμετάλλευση του συν- Άνθρωπου του ,και εάν αυτό δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό τότε δεν μένει παρά η σύγκρουση σε όλα τα επίπεδα ,και πρώτα πρώτα εντός της κοινωνίας . Η ζυμώσεις και ανταλλαγές απόψεων είναι θετικές όσο εξυπηρετούν τα άμεσα εμπλεκόμενα συστήματα εξουσίας που έχουν ως πρόσταγμα την διαχείριση του υπάρχοντος οικονομικό-πολιτικού συστήματος .
Ο Φιλελευθερισμός του Άνταμς Σμίθ δεν έχει να αποδείξει τίποτα θετικό κατά την στρεβλή έστω εφαρμογή του, και πρέπει να δούμε πως δεν έχει καμία μα καμία σχέση με τον φιλελευθερισμό της κ. Μάργκαρετ Θάτσερ ,που τεχνηέντως δεν θυμάται ο κύριος Ναξάκης .
Ο αχταρμάς λοιπόν του φιλελευθερισμού ταίριαξε γάντι με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων κατά την περίοδο της βιομηχανικής έκρηξης του 18-19ου αιώνα. Η εκμετάλλευση της υπεραξίας της εργασίας δεν είναι ένα ρητορικό θεώρημα, άλλα έχει εφαρμοστεί μεθοδικά και μοχθηρά αιώνες πριν γεννηθεί ο Άνταμς Σμίθ ,και εφαρμόζετε επιμελώς έως και σήμερα.
Η Βαρβαρότητα του φιλελευθερισμού στηρίχθηκε στην στυγνή εκμετάλλευση της Ανθρώπινης εργασίας, που βρήκε διέξοδο στο αδιέξοδο με της ίδιες της κοινωνίες της που πρωτοεμφανίστηκε, με την συναίνεση της εργατικής δύναμης βολεύτηκε για σχεδόν δύο αιώνες στην εκμετάλλευση των αποικιών της Αγγλίας, της Γερμανίας,ή της Ισπανίας και όλων των αποικιοκρατικών κρατών κατά των 18-19-20 ου αιώνα.Ο Ιταλός Κομμουνιστής Γκράμσι έδωσε απαντήσεις στο ζήτημα της συναίνεσης του Προλεταριάτου στην Αγγλία και στην Γερμανία, αλλά και στην Ιταλία.
Αντλώντας τεράστια κέρδη η Αγγλία από της αποικίες της συσσώρευε αυτόν τον πλούτο και έκτιζε συνεχώς καινούργια εργοστάσια παραγωγής αγαθών που ο καλοπληρωμένος πλέον σε σχέση με το άμεσο παρελθόν εργάτης κατανάλωνε . Ο κύριος Ναξάκης δεν αγγίζει καν το θέμα της αποικιοκρατίας ,περιορίζεται στα απολύτως τετριμμένα, ξεχνώντας πως η αριστερά βάδισε στην όποια διαδρομή της έχοντας απέναντι της τους αρνητικότατους παράγοντες εξουσίας του Καθολικισμού, του Προτεσταντισμού , του Ιουδαϊσμού, των Ευρωπαϊκών Βασιλικών Οίκων ,και ειδικότερα όσο αφορά την πατρίδα μας την Ελλάδα του σκοταδισμού που οφείλετε στην έως το 1821 Τουρκοκρατία, και μετά την ίδρυση του Ελληνικού κράτους της μειωμένης κυριαρχίας με την ουσιαστική ιδιότητα του προτεκτοράτου των Μεγάλων Δυνάμεων .Η αποικιοκρατική καταπάτηση της κυριαρχίας ολόκληρων κρατών ή εθνών εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της ολιγαρχίας η οποία χέρι χέρι έως σήμερα συνεργάζεται απερίσπαστα με τον Φιλελευθερισμό, τους Ρεαλιστές, τους Νεοδμητές Ρεαλιστές, και τους Νεοφιλελεύθερους .
Συνέχεια 3η
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλοι μαζί η απόγονοι του Άνταμς Σμίθ είναι που κυβερνούν τον σημερινό Κόσμο που κυριαρχεί η Ανεργία, η Ασιτία ,οι Πόλεμοι ,και οι Γενοκτονίες ,ο Έλεγχος του Νού, ο θρησκευτικός Φονταμενταλισμός , η Τρομοκρατία της Φτώχειας, ή Τρομοκρατία του Ισλάμ, ή Τρομοκρατία των Τραπεζών και των μονοπωλίων.
Ζούμε της τελευταίες ημέρες μίας Καπιταλιστικής Ειρήνης που δεν είναι ποτέ μόνιμη αλλά προσωρινή μέχρι να χρειαστεί να καταστραφεί μικρό η μεγάλο μέρος του κεφαλαίου και έτσι να επανακινηθεί η Ανάπτυξη με τους νομοτελειακούς κανόνες του Καπιταλιστικού συστήματος.
Ο κύριος Ναξάκης επέλεξε να βαπτίσει τον Καπιταλισμό φιλελευθερισμό δικαίωμα του, αλλά και υποχρέωση μου είναι να υπερασπισθώ την αλήθεια που είναι ξεκάθαρη και ίσως επίκαιρη ,ο Καπιταλισμός είναι εδώ,και για αυτό πονάει ο κάθε φτωχός Έλληνας αλλά και Εργάτης από όπου και εάν κρατάει η σκούφια του.
Ο Γιώργος Σεφέρης είπε: Κι ο Άνθρωπος κατάντησε πραμάτεια.
Ο ποιητής δεν ήταν ούτε αριστερός ,ούτε ακροαριστερός ,η άποψη του λοιπόν ότι εμπορευματοποιήθηκε ο Άνθρωπος που εκφράζει με αυτές της τρείς λέξεις τόσα πολλά διαψεύδει τον ισχυρισμό του κυρίου Ναξάκη μιας και ο Άνθρωπος κατάντησε πραμάτεια στον κόσμο του κυρίου Ναξάκη που δεν είναι άλλος από αυτόν της λεγόμενης Δύσης.-
Πέτρος Τσακμακίδης
Όλα Τα παραπάνω είναι ξεσπάσματα και θεωρίες του ερυθρού φασισμού. Πάντα στην σφαίρα της πνευματικής αναπηρίας της παραφροσύνης, της απύθμενη ηλιθιότητας. Είναι από τούς προπαγανδιστές τούς ανήκοντες σε κάποια κρατική υπηρεσία, προπαγανδίζει να αυξηθεί ο μισθός του, και η συμμορία πού ανοικει, εκτοξεύοντας κορυφαίες μπουρδελολογιες.Πρέπει να αντικρουσεις την σχιζοειδη παράνοια του περασμένου αιώνα, πού έχει αφήσει το αποτύπωμα στην ανθρωπότητα με κυριότερα χαρακτηριστικά τα 100 εκατομμύρια νεκρους μόνο την περίοδο του Σταλινισμυυ,τον ποιο απάνθρωπο φασισμό, τον ερυθρό, πού ο ναζισμός μπροστά του θεωρείτε χάδι. Τώρα να προτείνεις την δημοκρατία σαν απάντηση, φαντάζει ανέκδοτο, η άγνωστη λέξη. Και η αριστερά πού εκλεκτικε, περισσότερο να απαλλαγούμε από το ηλίθιο κόμμα της ΝΔ και τον πανηλιθιο αρχηγό του, το πελατειακό φασισμό και όλη την σαπίλα πού συνεπάγεται. Σε 100 χρόνια θα λένε οι άνθρωποι τα ίδια; Ντροπή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλάς για 100.000 νεκρούς από τον Σταλινισμό ,που τα διαβάζεις αυτά ,ποιες είναι η πηγές σου;
ΔιαγραφήΘα έπρεπε να σε πονηρεύει η δαιμονοποίηση του Στάλιν από την ιδεολογικοπολιτική σου θεόπνευστη Δύση ,αυτό όμως για να γίνει θα πρέπει να σκεφτείς πρώτα ποιοι σε ποδηγετούν ως Άνθρωπο .
Δεν σου παίρνουν το σπίτι οι αριστεροί αλλά η Καπιταλιστές!!!
Δεν σε αφήνουν χωρίς δωρεάν και δημόσια παιδεία οι αριστεροί αλλά οι Καπιταλιστές !!!!
Δεν σε αφήνουν χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη οι αριστεροί ,αλλά οι Καπιταλιστές φίλοι σου!!!
Δεν σου απαγορεύουν να απεργείς οι αριστεροί εργοδότες σου ,αλλά τα Καπιταλιστικά ΑΦΕΝΤΙΚΑ τους, και οι εδώ αντιπρόσωποι τους.
Για όλα αυτά περιμένω να πάρεις θέση και όχι να κάνει προσωπική επίθεση, και μάλιστα ανώνυμη .