Η Γερμανία απειλείται από τον... εαυτό της

Ο κανιβαλισμός των... βαρβάρων

Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, ύστερα σε πολεμούν και στο τέλος τους νικάς… 

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ

Ένα από τα γνωστά γνωμικά του Γκάντι, που σήμερα βιώνει στον απόλυτο βαθμό η Ελλάδα απέναντι στην αλαζονική Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε.
Η χώρα μας διανύει μία από τις πλέον κρίσιμες ιστορικές της περιόδους, κατά την οποία απειλείται πλέον (και) ευθέως από μία άλλη χώρα που στην σύντομη ιστορία της (λίγο περισσότερο από 100 χρόνια) και στον αγώνα της να επιβληθεί επί των πάντων, έχει γίνει η αιτία για τον θάνατο δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων (δύο παγκόσμιοι πόλεμοι), αλλά χωρίς να έχει διδαχθεί από τα λάθη της επιχειρεί (και) σήμερα με διαφορετικό τρόπο να κατακτήσει την Γηραιά Ήπειρο, χρησιμοποιώντας ως θύμα (παράδειγμα προς αποφυγή και τρομοκράτηση των υπολοίπων ευρωπαϊκών λαών) την Ελλάδα, η οποία για μία ακόμη φορά αντιστέκεται στα «ιδεώδη» του απόλυτου φασισμού και των ναζί που επανακάμπτουν και επιτίθενται στην Ευρώπη με την μορφή «οικονομικής δύναμης».

Δεν τίθεται θέμα ηθικού ερείσματος, αφού ο γερμανικός παραλογισμός οδηγεί στην ισοπέδωση της Ελλάδας.
Δεν τίθεται καν θέμα οικονομικής διαφοράς και ό,ποιου χρέους, αφού το μεγάλο οικονομικό χρέος το έχει η Γερμανία, αλλά μονομερώς (λόγω της οικονομικής ισχύος, αλλά και εξαιτίας της πολιτικής στήριξης που δέχεται από τις ΗΠΑ) αρνείται την αποπληρωμή του.

Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη, είναι το αποτέλεσμα ενός μακρόχρονου γερμανικού σχεδιασμού για την απόλυτη κυριαρχία του Βερολίνου στην Ευρώπη. Ηγέτες κρατών σκύβουν το κεφάλι στις απαιτήσεις της Μέρκελ και του Σόιμπλε, οι οποίοι είχαν ήδη δημιουργήσει ένα «πολιτικό ευρωπαϊκό καρτέλ» με τις χώρες της βόρειας Ευρώπης (τα χρέη των οποίων είναι τεράστια, αλλά κανείς δεν τα αναφέρει) και μέσα από ένα κοινό μέτωπο απειλούν τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες, αφού έχουν εξασφαλίσει την τοποθέτηση πολιτικών νάνων στις ηγεσίες αυτών των χωρών.

Σήμερα η Ελλάδα βρίσκεται στο τρίτο στάδιο, όπου την πολεμούν, όπου ο εχθρός αποκαλύπτεται, αφού προηγουμένως μας έχει υποβαθμίσει και μας έχει λοιδορήσει. Σε αυτό ακριβώς το στάδιο έχουν ενεργοποιηθεί και οι ιστορικά γνωστοί εγχώριοι εφιάλτες (πρότερο πολιτικό προσωπικό), οι οποίοι μέσα από ένα «μαύρο μέτωπο» επιχειρούν να διασπάσουν την ενότητα εντός της χώρας και να δημιουργήσουν ρήγματα και φοβίες στην διαδικασία της κυβερνητικής διαπραγμάτευσης με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς (που ελέγχει στον απόλυτο βαθμό η Γερμανία της Μέρκελ). Αυτά τα πολιτικά σκύμβαλα - εφιάλτες, έχουν κατανοήσει το μέγεθος της ζημίας που δημιούργησαν και ευελπιστούν πως εάν υπάρξει απόλυτη επιβολή της Γερμανίας στην Ελλάδα θα κατορθώσουν να διασωθούν από την χλεύη της ιστορίας. Αυτά τα πολιτικά υποκείμενα, δεν έχουν κατανοήσει όμως, πως είναι κατά πολύ προτιμότερο για έναν άνθρωπο να στέκεται όρθιος, αν και χτυπημένος, παρά να σέρνεται για να αποφύγει τα χτυπήματα. Αυτές οι πολιτικές μαριονέτες δεν έχουν κατανοήσει, επίσης, πως οτιδήποτε κι αν κάνουν μπορεί να εμφανίζεται ως ασήμαντο, αλλά είναι πολύ σημαντικό γιατί το έχουν ήδη κάνει.

Για την Γερμανία της Μέρκελ είναι μονόδρομος η μη ανοχή απέναντι στην Ελλάδα. Δεν μπορεί να αποδεχθεί η Προτεσταντική πανίσχυρη Γερμανία του σήμερα, πως μία μικρή χώρα όπως η Ελλάδα μπορεί να την νικήσει, ακόμη κι αν το δίκιο βρίσκεται με το μέρος της Ελλάδας.
Δεν μπορεί να διανοηθεί καν η Γερμανία του Σόιμπλε ότι θα καταρρακωθεί το γερμανικό γόητρο από έναν μικρό «άτακτο» λαό.
Δεν μπορεί η Γερμανία να οπισθοχωρήσει απέναντι σε Ελληνικές απαιτήσεις που θα βλάψουν (ενδεχομένως στον μέγιστο βαθμό, εάν πρόκειται για τις κατοχικές αποζημιώσεις χρέους και καταστροφών) την κραταιά μορφή της επανακάμψασας Μεγάλης Γερμανίας.
Δεν μπορούν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε να αποδεχθούν πως με δικές τους επίμονες – εκβιαστικές προτάσεις δεν σώθηκε η Ελλάδα, αλλά οι Γερμανικές τράπεζες και πως η Ελλάδα ήταν απλά το εργαλείο για το «μεγάλο ριφιφί» κατά των οικονομιών των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών.
Είναι αδιανόητο για το γερμανικό δίδυμο εξουσίας να αποδεχθεί πως ως σύγχρονος Δαυίδ η Ελλάδα τολμά και σηκώνει το ανάστημά της απέναντι στον γερμανικό γίγαντα – Γολιάθ και μάλιστα τον απειλεί με επώδυνη και εξευτελιστική ήττα.

Η Γερμανία επαναλαμβάνει τον κακό της εαυτό κα τα ιστορικά της λάθη. Δεν κατανοεί πως έχει μπει ήδη στον «ιστορικό ιμάντα» που την οδηγεί (και) πάλι στην καταστροφή. Η ιστορική της αλαζονεία καθιστά ανίκανη την πολιτική της ηγεσία να αντιληφθεί πως είναι καταδικασμένη να ηττηθεί και στην πράξη, ενώ έχει ήδη ηττηθεί ηθικά, παρά τις απέλπιδες προσπάθειες χειραγώγησης των ευρωπαϊκών (και όχι μόνο) ΜΜΕ, που δαιμονοποιούν (μέχρι και σήμερα) την μικρή, φτωχή, αλλά θαρραλέα Ελλάδα…, η οποία δέχεται συντονισμένα χτυπήματα που δεν την κάμπτουν, αλλά, δυστυχώς για την Γερμανία, αποκαλύπτουν τις σκοπιμότητες, την μοχθηρότητα και την δολιότητα της γερμανικής πλευράς.

Θα ήταν ανόητο να πιστέψουμε, λοιπόν, πως η Γερμανία θα οπισθοχωρήσει. Θα ήταν ανόητο, επίσης, να ελπίσουμε πως δεν θα μας επιτεθεί. Θα ήταν οξύμωρο να περιμένουμε ότι θα νικήσουμε σε αυτή την συγκεκριμένη μάχη… Θα ήταν όμως, παράλογο, να επιτρέψουμε στους «εφιάλτες» να μας πείσουν ότι έχουμε ηττηθεί. Δυστυχώς για το «μαύρο μέτωπο», δυστυχέστερα για την πανίσχυρη Γερμανία, η δράση της είναι αυτή που υποδηλώνει τις προτεραιότητές της. Και η διάσωση της Ελλάδας δεν αποτελεί προτεραιότητα του Βερολίνου. Ενδεχομένως, αν όχι σίγουρα, ισχύει το απολύτως αντίθετο. Η παραδειγματική τιμωρητική καταστροφή της Ελλάδας, αποτελεί το πρώτιστο μέλημα της πολιτικής και οικονομικής άρχουσας ελίτ της Γερμανίας…

Η σημερινή Γερμανία δεν επιθυμεί να επιβάλει τους κανόνες της στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι. Η Γερμανία σήμερα απαιτεί την Ελληνική παραδειγματική υποταγή για να στείλει το κατάλληλο μήνυμα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το τραγικό της λάθος είναι ότι έχει αποκαλύψει πλέον τις προθέσεις της... Αυτός είναι και ο λόγος που έχει ήδη ηττηθεί... Και η ήττα αυτή συντελέσθηκε από το ακόρεστο γερμανικό πάθος της ισοπέδωσης των αντιπάλων και όχι της στρατηγικής κατάκτησής τους... Τόσο η Ελλάδα όσο και οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί τώρα γνωρίζουν και απλά περιμένουν τον επιθανάτιο ρόγχο του θηρίου και τα τελευταία καταστροφικά του χτυπήματα...

Κλείνοντας αυτό το σημείωμα, απευθυνόμενος σε όλους όσους αγωνίζονται, και ενδεχομένως κλυδωνίζονται από την ένταση των στιγμών και τις ιαχές των «βαρβάρων», θα ήθελα να τους θυμίσω ότι «ο φόβος έχει κάποια χρησιμότητα, η δειλία όμως δεν έχει καμία»…


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση