Πιέσεις στην Ελληνική πλευρά αντί στην Τουρκική!

Η στάση των αμερικανών ενθαρρύνει τις βλέψεις και τις διεκδικήσεις της γείτονος

Γράφει ο Περικλής Νεάρχου
Πρέσβυς ε.τ.

Οι ελπίδες ότι η επίσκεψη Μπάιντεν στην Τουρκία θα ήταν μία ευκαιρία για τον αμερικανό παράγοντα να ασκήσει διακριτική πίεση στην τουρκική πλευρά για αποχώρηση του τουρκικού ερευνητικού σκάφους «Barbaros» από την ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου δεν φαίνεται να ευοδώθηκαν σε οποιονδήποτε βαθμό. Αυτό τουλάχιστον υποδεικνύουν οι δημόσιες δηλώσεις τόσο της τουρκικής όσο και της αμερικανικής πλευράς.

Ο τούρκος πρωθυπουργός, Αχμέτ Νταβούτογλου, επανέλαβε, σε νέες δηλώσεις του, την ίδια γνωστή στρεψοδικία, ότι η Τουρκική πλευρά «έχει δικαίωμα» δήθεν να διεξάγει έρευνες στην ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου στο όνομα των Τουρκοκυπρίων, που έχουν «ίσα» δικαιώματα στην ΑΟΖ ολόκληρης της Κύπρου! Παρουσιάζει έτσι το ψευδοκράτος ως το νομικό ισοδύναμο της Κυπριακής Δημοκρατίας, που «εξουσιοδοτεί» την Άγκυρα να κάνει για λογαριασμό του έρευνες σε ολόκληρη την ΑΟΖ της Κύπρου! Στο πνεύμα αυτό επανέλαβε ότι η Άγκυρα θα συνεχίσει τις έρευνες και πρότεινε ως «διέξοδο» να συμφωνηθείς ε βάση «ισότητας» η δημιουργία μίας Διακοινοτικής Επιτροπής, η οποία να αναλάβει τη διαχείριση του θέματος του φυσικού αερίου μέχρι τη λύση του Κυπριακού. Να παραιτηθεί, δηλαδή, η Κυπριακή Δημοκρατία από το κυρίαρχο δικαίωμά της να αξιοποιήσει τα ενεργειακά αποθέματα στην ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου, να υποβιβασθεί σε ισότιμο μέρος του ψευδοκράτους και να παραδώσει τη διαχείριση του φυσικού της αερίου σε Διακοινοτική Επιτροπή πάνω σε ισότιμη βάση…!

Οι δηλώσεις του τούρκου πρωθυπουργού αποκαλύπτουν την αδιάλλακτη επιμονή της τουρκικής πλευράς στην πολιτική του εκβιασμού που ασκείται με το “Barbaros” στην Κυπριακή ΑΟΖ. Η τουρκική πλευρά ελπίζει ότι θα επιτύχει τελικά να αποσπάσει από την ελληνική πλευρά το στρατηγικό όπλο του φυσικού αερίου, να το καταστήσει «διακοινοτικό» θέμα και να ανατρέψει ταυτοχρόνως την πολιτική στρατηγικών συμμαχιών, την οποία αναπτύσσουν η Λευκωσία και η Αθήνα.

Η Άγκυρα υπολογίζει γι αυτό στην έμμεση στήριξη της αμερικανικής πλευράς και στους παράγοντες της κατευναστικής πολιτικής στην Αθήνα και τη Λευκωσία. Εργάζεται γι αυτό στην προοπτική της επισκέψεως, αυτό το Σάββατο 29 Νοεμβρίου, στην Τουρκία του υπουργού Εξωτερικών, Ευάγγελου Βενιζέλου, και της επισκέψεως Νταβούτογλου στην Αθήνα στις 5 και 6 Δεκεμβρίου, με την ευκαιρία της συγκλήσεως του Συμβουλίου Στρατηγικής Συνεργασίας Ελλάδος – Τουρκίας.

Οι ΗΠΑ συστήνουν ενεργειακή συνεργασία
Η επίσκεψη Μπάιντεν στην Τουρκία έδωσε την ευκαιρία στην αμερικανική πλευρά να τονίσει εκ νέου δύο σημαντικά σημεία που έχουν άμεση σχέση με το Κυπριακό και τις Ελληνο-τουρκικές σχέσεις.
Πρώτον, τη σημασία που έχουν τα ενεργειακά κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου για την υποκατάσταση μεγάλου, τουλάχιστον, μέρους των ρωσικών ενεργειακών εξαγωγών στην Ευρώπη.
Δεύτερον, την ανάγκη ενεργειακής συνεργασίας όλων των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου.

Τι ακριβώς σημαίνει για την ελληνική πλευρά ο συνδυασμός των δύο αυτών σημείων;

Σημαίνει υποκατάσταση και των ρωσικών ενεργειακών εξαγωγών στην Τουρκία με το φυσικό αέριο της Ανατολικής Μεσογείου;
Η συστηνόμενη ενεργειακή συνεργασία όλων των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου τι νόημα έχει επίσης;
Ο τουρκικός νέος Αττίλας στην Κυπριακή ΑΟΖ εντάσσεται στη συστηνόμενη αυτή συνεργασία;
Γιατί δεν αποδοκιμάζεται ρητά από την αμερικανική πλευρά και δεν καλείται η Άγκυρα να αποσύρει αμέσως το «Barbaros» από την Κυπριακή ΑΟΖ και να σεβασθεί τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας;

Η αμερικανική πλευρά είχε κάνει δηλώσεις παλαιότερα για «συμμετοχή» της Τουρκίας στα ενεργειακά αποθέματα της Ανατολικής Μεσογείου. Όμως πάνω σε ποια βάση διεθνούς δικαίου και μέσα σε ποια ΑΟΖ;
Στην ΑΟΖ της Κύπρου και της Ελλάδος;
Η στάση αυτή της αμερικανικής πλευράς, που εντάσσει το θέμα των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου στο πλαίσιο του ευρύτερου γεωπολιτικού ανταγωνισμού με τη Ρωσία, ενθαρρύνει τις βλέψεις και τις διεκδικήσεις της Άγκυρας. Η τελευταία υπολογίζει επίσης ότι η γεωπολιτική ένταση με τη Ρωσία αυξάνει τη στρατηγική σημασία της, ανεξάρτητα από τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, και περιορίζει τις δυνατότητες της Αθήνας να αξιοποιήσει διπλωματικά τον ρωσικό παράγοντα ως στοιχείο αποτροπής έναντι της Τουρκίας.

Επικίνδυνες διολισθήσεις
Το επικίνδυνο για την Ελληνική πλευρά διπλωματικό σκηνικό –στο οποίο δεν πρέπει να λησμονείται ο ρόλος που διαδραματίζει, υπό την επιρροή του αμερικανικού και του βρετανικού παράγοντα, ο ειδικός αντιπρόσωπος για το Κυπριακό του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ, Έσπεν Μπαθ Άιντε- επιβαρύνεται και από θλιβερές τοποθετήσεις και διολισθήσεις στο εσωτερικό μέτωπο της Κύπρου.
Πρωτοστάτης προς αυτή την κατεύθυνση είναι ο πρώην Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας, που εξακολουθεί να ποδηγετεί το ΑΚΕΛ και να το σέρνει στην ίδια γραμμή που χάραξε αυτός ως Πρόεδρος, με τα γνωστά ανεδαφικά ιδεολογήματά του για «προσέγγιση» με τους τουρκοκύπριους ως Λυδία λίθο για τη «λύση» του Κυπριακού.

Αυτός, δυστυχώς, με τις ανερμάτιστες και αυτοκαταστροφικές για την ελληνική πλευρά τοποθετήσεις του, άνοιξε το δρόμο για τα δήθεν «δικαιώματα» των τουρκοκυπρίων στην ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου.
Με ποιο «δικαίωμα» κατέχουν τη Βόρεια Κύπρο και πρέπει επιπλέον να τους αναγνωρισθούν και «δικαιώματα» στην ελεύθερη Κύπρο;
Ο πρώην Πρόεδρος, αγόμενος από τα ιδεολογήματά του και την υποβολιμαία ξένη προπαγάνδα ότι πρέπει η Κύπρος να επιδείξει «γενναιοδωρία» απέναντι στους Τουρκοκύπριους, έσπευσε να διακηρύξει από το βήμα της Γενικής Συνελεύσεως του ΟΗΕ ότι «δεν πρέπει να ανησυχούν οι συμπατριώτες μας τουρκοκύπριοι, γιατί, ακόμη και πριν από τη λύση, θα επωφεληθούν από τα φυσικό αέριο»! Τα ίδια επανέλαβε αργότερα από την πλατφόρμα γεωτρήσεως της Noble στο οικόπεδο «Αφροδίτη».

Συνεχίζοντας την ίδια καταστροφική πολιτική, ανέλαβε από τη θέση του πρώην Προέδρου ενεργό ρόλο για να πείσει τον σημερινό Πρόεδρο να βρει φόρμουλα συμμετοχής των Τουρκοκυπρίων στο φυσικό αέριο, συντασσόμενος με τη φόρμουλα και τις συγκλίσεις που ο ίδιος είχε «επιτύχει» στις διακοινοτικές συνομιλίες με τους τουρκοκύπριους ηγέτες Ταλάτ και Έρογλου. Τις συγκλίσεις αυτές είχαν καταδικάσει τότε ομόφωνα όλα τα κόμματα, περιλαμβανομένου και του σημερινού κυβερνώντος κόμματος ΔΗΣΥ.

Οι συγκλίσεις αυτές περιλαμβάνουν τρία βασικά σημεία:

1. Επαναδιανομή μέρους των εσόδων από έμμεσους φόρους στα συνιστώντα κρατίδια (στην υποθετική περίπτωση λύσεως του Κυπριακού), στη βάση της πληθυσμιακής αναλογίας. Ποιάς όμως αναλογίας; Αυτής που υπήρχε στο παρελθόν ή αυτής που διεκδικεί σήμερα, με τους εποίκους η τουρκική πλευρά;

2. Μέρος των εσόδων (το οποίο θα αποφασισθεί) θα επαναδιανέμεται στα συνιστώντα κρατίδια, στη βάση του ΑΕΠ του κάθε συνιστώντος μέρους. Μένει αδιευκρίνιστο το ποσό των εσόδων που θα επαναδιανέμεται στα δύο μέρη με βάση το ΑΕΠ. Ο καθορισμός του παραπέμπεται στο μέλλον, ενδεχομένως μετά τη «λύση» του Κυπριακού, όταν θα έχει καταλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και οι αποφάσεις θα λαμβάνονται με βάση την «ισότητα» και το τουρκικό βέτο;

3. Το 6% του συνόλου των εσόδων της ομοσπονδιακής κυβερνήσεως θα μπαίνει σε ειδικό ταμείο αναπτύξεως και θα χρησιμοποιείται ως εξής: 5/6 του συνολικού ποσού θα χρησιμοποιείται για την υλοποίηση έργων υποδομής στο τουρκοκυπριακό κρατίδιο και 1/6 του ποσού για έργα υποδομής στο ελληνοκυπριακό κρατίδιο. Η διανομή αυτή θα ισχύσει για δεκατρία χρόνια ή μέχρι την άνοδο του βιοτικού επιπέδου του τουρκοκυπριακού κρατιδίου στο 85% του βιοτικού επιπέδου των Ελληνοκυπρίων.

Συνυπολογίζοντας και τους τρεις αυτούς όρους, που είναι όλοι προνομιακοί, αν όχι λεόντειοι υπέρ της Τουρκικής πλευράς, με τις απροσδιοριστίες και τις ασάφειες που υπάρχουν, όπως επίσης με την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την ισοτιμία των δύο μερών, ο καθένας αντιλαμβάνεται που οδηγεί μία τέτοια φόρμουλα και μία τέτοια «λύση»!

Επιπλέον, η Άγκυρα δεν ικανοποιείται με το «ισότιμο» μέρος της τουρκοκυπριακής πλευράς. Αμφισβητεί την Κυπριακή ΑΟΖ και διεκδικεί ένα πολύ μεγάλο μέρος της δυτικά και ανατολικά της ελεύθερης Κύπρου. Θέτει επίσης ως όρο την εξαγωγή του φυσικού αερίου της Κύπρου με αγωγό μέσω Τουρκίας.

Με λίγα λόγια, μία τέτοια φόρμουλα και «λύση» θα οδηγούσε στον έλεγχο ουσιαστικά του φυσικού αερίου της Κύπρου από την Άγκυρα και στην αρπαγή του από τα χέρια των Ελληνοκυπρίων.
Το δυσάρεστο είναι ότι, παράλληλα με το ΑΚΕΛ και τον πρώην Πρόεδρο Δημήτρη Χριστόφια, υπάρχουν επίσης ανησυχητικές ενδείξεις και διολισθήσεις και στο κυβερνών κόμμα ΔΗΣΥ και στην κυβέρνηση: το κυβερνών ΔΗΣΥ, δια στόματος ιδίως του Προέδρου του, συγκλίνει με την πολιτική ΑΚΕΛ στο εθνικό θέμα. Ο υπουργός Εξωτερικών επίσης, Γιαννάκης Κασουλίδης, προέβη σε δηλώσεις που συνιστούν πολύ σημαντική διολίσθηση από τις μέχρι τώρα διακηρυσσόμενες από τον Πρόεδρο θέσεις. Ότι, δηλαδή, δεν τίθεται θέμα αποδοχής από την Ελληνική πλευρά οποιασδήποτε διακοινοτικής διαπραγματεύσεως για το φυσικό αέριο της ελεύθερης Κύπρου και συμμετοχής των τουρκοκυπρίων πριν τη λύση.
Ο υπουργός Εξωτερικών απεδέχθη την ιδέα δημιουργίας ενός Ταμείου στο οποίο θα κατατίθεται μέρος των εσόδων από το φυσικό αέριο. Υπενθυμίζεται ότι μία τέτοια ιδέα υπέβαλε στον Πρόεδρο ο αμερικανός πρέσβης στη Λευκωσία. Μετά τις αντιδράσεις, ο Κύπριος υπουργός Εξωτερικών έσπευσε να διευκρινίσει ότι αυτό που εννοούσε ήταν η δημιουργία ενός Ταμείου που θα εξασφάλιζε υποτροφίες για τους Ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους μετά τη λύση. Άφησε όμως ανοικτό το θέμα της ενδεχόμενης εξαγωγής του Κυπριακού φυσικού αερίου με αγωγό μέσω Τουρκίας, ενώ την περασμένη εβδομάδα είχε κάνει δήλωση υπέρ της κατασκευής αγωγού προς την Ελλάδα, τον οποίο υποστηρίζει επίσης το Ισραήλ.

Ομολογουμένως, ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα και την Κύπρο είναι ο κατευνασμός και οι αντιφάσεις στην πολιτική τους, που υπονομεύουν τις στρατηγικές συμμαχίες τους και την ίδια την υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας με την αυταπάτη μιάς δήθεν ολόκληρης «λύσεως».

Πηγή περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 265


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση