Μονομαχία σε κενό «νοήματος»

Γράφει ο Χρήστος Γιανναράς

Η καταγγελία δεν προήλθε από δημοσιογράφο ούτε από ιδιώτη αρθρογράφο – «είδη» παντελώς αμελητέα για τους ασκούντες την εξουσία. Προήλθε (και δεν είναι η πρώτη φορά) από ανώτατο κρατικό λειτουργό επιφορτισμένον να ασκεί, εκ μέρους της κοινωνίας και για την προστασία της, τον έλεγχο της δημόσιας διοίκησης.

Βεβαίως, στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, η καμουφλαρισμένη με δημοκρατικές επιφάσεις δικτατορική κομματοκρατία περιφρονεί απροσχημάτιστα κάθε θεσμό προστασίας του πολίτη από την αυθαιρεσία της εξουσίας. Φτάσαμε στο σημείο, ακόμα και τη μέγιστη κοινωνική κατάκτηση, το Συμβούλιο της Επικρατείας, να την αμφισβητούν απροσχημάτιστα (και ατιμώρητα) υπουργοί του σημερινού, διεκπεραιωτικού αλλοδαπών εντολών, κυβερνητικού σχήματος. Να τους εξοργίζει (αντί να τους ενθουσιάζει ως δημοκράτες) η «παρέμβαση της Δικαιοσύνης στον τρόπο που η κυβέρνηση νομοθετεί».

Στις 17.9, ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης και πρώην αρεοπαγίτης κ. Λέανδρος Ρακιντζής κατέθεσε στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής καταγγελίες για την «ιδιότυπη ασυλία» που απολαμβάνουν γνωστοί μεγιστάνες του πλούτου, για νομοθετικές ρυθμίσεις που ψηφίζει η Βουλή προκειμένου να συγκαλύψει διεφθαρμένες συμπεριφορές τους. Καταγγέλλει ο γενικός επιθεωρητής στην έκθεσή του για το 2013 («Κ» 18.9.2014) την αθώωση οικονομικών εγκλημάτων με βουλεύματα δικαστικών συμβουλίων, δηλαδή με διαδικασίες για τις οποίες δεν ισχύει η αρχή της δημοσιότητας, γι’ αυτό και τα βουλεύματα δεν δημοσιεύονται, απλώς εκδίδονται. Ποια καταλήστευση δημόσιου χρήματος, ποιος ίλιγγος αυθαιρεσίας και ιταμότητας της λωποδυσίας καλύπτεται τόσο με βουλεύματα όσο και με «κανόνες - νομοθετικές ρυθμίσεις, που θεσπίζονται ad hoc» από την κυβερνητική συμπαράταξη – ο κ. Ρακιντζής τα καταγγέλλει χωρίς να τα κατονομάζει, προκαλεί την τακτική Δικαιοσύνη να επέμβει.

Ομως, περιθώρια (συνταγματικής) λειτουργίας αφήνει στη Δικαιοσύνη η απολυταρχική κομματοκρατία; Ψήφισε νόμο το κυβερνητικό μάγμα του γαλαζοπράσινου αμοραλισμού, που απαλλάσσει τις διοικήσεις των ΔΕΚΟ από τις ευθύνες αποφάσεών τους! – το καταγγέλλει ο κ. Ρακιντζής. Οφείλουμε, επιτέλους, οι πολίτες να αντιπαραβάλλουμε τις πιστοποιήσεις του με τις θριαμβολογίες (για ηλιθίους) με τις οποίες μάς κατακλύζει ο κ. Σαμαράς. Να κρίνουμε την ανενδοίαστη, «φτηνιάρικη» κυβερνητική προπαγάνδα (τα εξομοιωμένα σε όλα τα κανάλια Δελτία Ειδήσεων που παραπέμπουν ευθέως στην ολιγόνοια καθεστώτων τύπου Εμβέρ Χότζα) με μέτρο - κριτήριο έστω και μόνη την καταγγελία του κ. Ρακιντζή για «ανεξέλεγκτη εξουσία που παρέχεται στους αρμοδίους να αποφασίζουν, και που την ασκούν χωρίς διάκριση και χωρίς λογικούς περιορισμούς, με μόνη την επίκληση της πολιτικής βούλησης».

Τι είναι αυτό που συμβαίνει στην ελλαδική κοινωνία, πώς να ερμηνευθεί η παραλυτική αδράνεια, ο λήθαργος ανοχής τόσης αναίδειας και απάτης; Ακούμε τον αρμόδιο κρατικό λειτουργό να βεβαιώνει την υποταγή του κράτους στην αυθαιρεσία μιας δράκας επώνυμων μεγιστάνων του πλούτου. Να πιστοποιείται από την εγκυρότερη πηγή η διαπλοκή της εξουσίας με «νταβατζήδες». Και η κοινωνία να μην έχει αντανακλαστικά ζωντανού σώματος. Το μαρτύριο που ζουν, μέρα - νύχτα, οι απολυμένοι άνεργοι, η πίκρα και η οργή των εξευτελισμένων συνταξιούχων δεν αρκούν για να κλονίσουν το καθεστώς της διαφθοράς, να αφυπνίσουν την κοινωνία από τον λήθαργο.

Ο πρωθυπουργός μοιάζει με πανικόβλητο, καλομαθημένο παιδί που βλέπει να του παίρνουν, μέσα από τα χέρια του, το παιχνιδάκι του. Προσπαθεί να τρομοκρατήσει τόσο τους εντόπιους εκλογείς του όσο και τους εκτός εντολείς του, να τους πείσει ότι το ενδεχόμενο να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι για όλους μέγιστος κίνδυνος. Και πιθανότατα έχει δίκιο. Αλλά για τους πολίτες δεν υπάρχει ορατή διαφορά στους εφιάλτες: στον σημερινό και στον πιθανότατα επερχόμενο.

Τόσο η σημερινή συνονθυλευματική κυβέρνηση όσο και το συνονθύλευμα των αριστερίστικων «συνιστωσών» που επέρχεται, έχουν χειροπιαστά αποδείξει ότι ο ορίζοντάς τους τελειώνει στον «οικονομισμό», στον ιστορικο-υλιστικό μηδενισμό. Δεν πιστεύουν σε τίποτα, δεν έχουν τις προϋποθέσεις να δουν άλλον στόχο της ανθρώπινης ύπαρξης πέρα από τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας. Μπορεί να επισκέπτεται ο κ. Τσίπρας τον Πάπα, αλλά δεν έχει να συζητήσει μαζί του τίποτα περισσότερο από κοινοτοπίες αλτρουιστικού εντυπωσιασμού. Ο χαρισματικός Ποντίφηκας έδωσε μάθημα «αριστερισμού με ραχοκοκαλιά» στον ασπόνδυλο ΣΥΡΙΖΑ: ρίσκαρε να μιλήσει για τις «αγορές» και τις «Τράπεζες» που λειτουργούν με ρόλο Μινώταυρου στη ζωή μας. Εδειξε την ανάγκη αλλαγής στις στοχεύσεις του βίου.

Ο κ. Τσίπρας βαδίζει πλησίστιος προς την εξουσία κομίζοντας μόνο λογιστικές υποσχέσεις «βελτίωσης» της καταναλωτικής ευχέρειας – ακριβώς όπως έκανε, πριν από δύο χρόνια, και ο κ. Σαμαράς. Ούτε λέξη για παραγωγικότητα, για κίνητρα δημιουργίας, για ποιότητα οργάνωσης της ζωής άσχετη με το χρήμα: καλλιέργεια, θεσμούς κοινωνικής συνοχής, συνεπή αξιοκρατία. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος τόλμησαν ποτέ να επιστρατεύσουν την ποιότητα, να βασιστούν επιτελικά στους αρίστους. Ο κ. Τσίπρας δεν έχει μιλήσει ποτέ για στόχους της παιδείας και της εξωτερικής πολιτικής, πώς θα ήθελε τον Ελληνα στον κόσμο του σήμερα, με ποια ενεργό μετοχή στο γίγνεσθαι της Ιστορίας.

Τα κριτήρια που έχει για την ποιότητα ο κ. Σαμαράς τα έδειξε: Γιακουμάτος, Σταμάτης, Ντινόπουλος, Κικίλιας, Βούλτεψη, συν η ντροπή της ΝΕΡΙΤ – συναγωνίστηκε τον ΓΑΠ σε έμπρακτη «ύβρι». Θα προστεθεί στη χορεία των «πρώην» που δεν τολμάνε να βγουν στον δρόμο: τρέμουν την οργή των πολιτών. Αραγε ο κ. Τσίπρας έχει τουλάχιστον σοκαριστεί από αυτή τη θλιβερή, κοινή κατάληξη των πρωθυπουργών της τελευταίας δεκαπενταετίας; Ιδεολόγους με αυταπαρνητική στράτευση δεν έχει δίπλα του, αφού η ιδεολογία απόμεινε ψυχολογικό μόνο ψιμύθιο της υποταγής στον οικονομισμό, τον έμπρακτο μηδενισμό. Επιτελείς με εγγυημένη ποιότητα, ικανότητα και ήθος, μπορεί να συστρατεύσει;

Οι καταγγελίες Ρακιντζή είναι κριτήριο για να κρίνουμε τη μονομαχία Σαμαρά - Τσίπρα. Μονομαχία σε κενό «νοήματος».

Πηγή "Καθημερινή"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση