Η πολιτική κρίση στην Γαλλία συνεχίζεται, αυξανόμενη...

Ο ανασχηματισμός δεν βελτίωσε τη θέση του Γάλλου Προέδρου Ολάντ
«Καρφιά» στη βιογραφία του πρώην υπουργού Οικονομικών, που πλέον έχει βλέψεις για τα Ηλύσια Πεδία!

Το «αντάρτικο κυβέρνησης» διά χειρός Αρνό Μοντεμπούρ, όπως κάθε πράξη αμφισβήτησης, έκλεισε έναν δρόμο και άνοιξε έναν άλλο.
Το τρομερό παιδί των Σοσιαλιστών, γνωστός ως «οπαδός της πρόκλησης», υπέρμαχος του «βιομηχανικού πατριωτισμού» και ορκισμένος εχθρός του Βερολίνου, αφού έριξε την κυβέρνηση, μοιάζει να βρίσκεται καθ' οδόν για το Μέγαρο των Ηλυσίων.
Το τάιμινγκ δεν είχε προβλεφθεί. Η κυκλοφορία όμως της βιογραφίας του πρώην πλέον υπουργού Οικονομίας με τίτλο «Μοντεμπούρ: Εγώ ο πρόεδρος» συνέπεσε με το τέλος της υπουργικής θητείας του και με την αναγκαστική παραίτηση της γαλλικής κυβέρνησης.

Τα λόγια του ήταν ανέκαθεν «καρφιά» για τον «Monsieur Normal» και τη «φυσιολογική προεδρία του». «Ο Ολάντ λέει διαρκώς ψέματα. Από την αρχή. Γι' αυτό η δημοτικότητά του έχει πέσει 20%. (...) Με τον Φρανσουά Ολάντ δεν συζητάμε πια. Οι κουβέντες μαζί του είναι άχρηστες. Συμπαθητικές, αλλά άχρηστες».
Αυτό είναι μόνο ένα, ενδεικτικό, απόσπασμα από τη βιογραφία του, που αναμένεται να κυκλοφορήσει στη Γαλλία στις 10 Σεπτεμβρίου από τις εκδόσεις Archipel, με την υπογραφή του δημοσιογράφου Βαλεντίν Σπιτζ.
«Ο Ολάντ αγαπούσε ανέκαθεν το τομάρι του. Δεν υπήρξε ποτέ σεβασμός ανάμεσά τους. Ανέκαθεν σιχαινόταν ο ένας τον άλλο» ανέφερε σχετικά σε συνέντευξή του ο συγγραφέας της βιογραφίας.

Ο βασικός εκπρόσωπος της αριστερής πτέρυγας των Σοσιαλιστών ξεκίνησε την πολιτική καριέρα του το 1997 ως βουλευτής στην περιφέρεια Σαόν-ε-Λουάρ. Το 2007 ήταν εκπρόσωπος της προεδρικής καμπάνιας της Σεγκολέν Ρουαγιάλ, το 2008 αναδείχθηκε πρόεδρος του γενικού συμβουλίου της ίδιας περιφέρειας και εθνικός γραμματέας του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ενώ το 2012 εξέφρασε τις προεδρικές βλέψεις του συμμετέχοντας στην κούρσα για το χρίσμα των Σοσιαλιστών.
Το 2012 ο Φρανσουά Ολάντ τον καλωσόρισε στη σοσιαλιστική κυβέρνηση, αναθέτοντάς του το χαρτοφυλάκιο της Παραγωγικής Ανάκαμψης. Το «enfant terrible» των Σοσιαλιστών και μαχητής του συναινετικού καπιταλισμού πικράθηκε όμως από τον Γάλλο πρόεδρο, όταν εκείνος ανέθεσε το χαρτοφυλάκιο Εξωτερικού Εμπορίου στο Λοράν Φαμπιούς και όχι σε εκείνον.

Ο κρατιστής

Παραδόξως όμως ο κρατιστής Αρνό Μοντεμπούρ, γνωστός και ως Δον Ζουάν της γαλλικής πολιτικής, είχε και ερωτική πορεία ανάλογη με εκείνη του Φρανσουά Ολάντ... Στο πλευρό του ο Μοντεμπούρ, όπως και ο «Κύριος Φυσιολογικός», είχε μία πολιτικό με την οποία έκανε οικογένεια, μια δημοσιογράφο και μια ηθοποιό. Εκείνο όμως που μοιάζει να του λείπει είναι το κρεβάτι του προεδρικού μεγάρου.
Η διαφορά με τον Ολάντ όμως είναι ότι ο Μοντεμπούρ υπήρξε τολμηρός σε όλα τα πεδία του βίου του. Εχει έρθει σε ρήξη τόσο με το Βερολίνο όσο και με τον επιχειρηματικό κόσμο, ενώ έχει ηγηθεί της μάχης «made in France» και νίκησε· μια νίκη που καταγράφηκε στο βιβλίο του «Made in France, η χρονιά που έζησα 100% γαλλικά». Εχει φωτογραφηθεί, τέλος, για το εξώφυλλο του «Parisien Magazine» κρατώντας στα χέρια ένα μίξερ γαλλικής κατασκευής και αναπαριστώντας ένα γαλλικό ναυτάκι...

Το ίδιο (ακριβώς) πρωτοσέλιδο«Le Figaro» και «Liberation»

«Κρίση Καθεστώτος». Ηταν μία από τις σπάνιες φορές που η γαλλική αριστερή εφημερίδα «Liberation» συμφώνησε με τη συντηρητική «Le Figaro». Αμφότερες οι εφημερίδες βγήκαν με τον ίδιο πρωτοσέλιδο τίτλο, που έθιγε την κρίση του καθεστώτος μετά την παραίτηση της κυβέρνησης. Και οι δύο δείχνουν να καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι επίκειται το τέλος της φυσιολογικής προεδρίας και ακολουθεί η -αβάσταχτη πλέον- «μοναξιά» του πολιτικού αρχηγού της Γαλλίας, τη στιγμή που χρησιμοποίησαν τη φιγούρα και το πρόσωπο του Ολάντ αντιστοίχως, μόνο και έρημο, να ατενίζει το άπειρο.

Η «Le Figaro» σημειώνει χαρακτηριστικά ότι «ο Ολάντ δέχτηκε επίθεση μέσα στο στρατόπεδό του, θύμα μιας αβυσσαλέας μη δημοτικότητας», με αποτέλεσμα να είναι πλέον αντιμέτωπος με μια κρίση άνευ προηγουμένου. Υπογραμμίζει δε ότι η αποχώρηση των τριών υπουργών που διαφωνούν με την οικονομική πολιτική του βάζουν σε κίνδυνο την πλειοψηφία στη Βουλή.
Στο ίδιο μήκος κύματος και η αντίπαλη «Liberation», η οποία τονίζει χαρακτηριστικά την «αμφισβήτηση της λιτότητας στην καρδιά της κρίσης».

Πηγή "Δημοκρατία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση