Οι ΗΠΑ παίζουν με τα πιόνια της Ευρώπης

Το νεοφιλελεύθερο πρότυπο των αρπαγών δεν μπορεί να επιζήσει για πολύ χωρίς σοκ και δέος, δηλαδή χωρίς αυταρχισμό και πολεμικές συγκρούσεις, μικρές και μεγάλες

Γράφει ο Δημήτρης Χρήστου

Η αμερικανικής κατασκευής κρίση στην Ουκρανία, ώστε να αποσπαστεί από τη σφαίρα επιρροής της νέας Ρωσίας, ήταν σχέδιο αμέσως μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και έχει περιγραφεί με ακρίβεια τόσο από τον Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, όσο και από τον Χένρι Κίσινγκερ.
Η πρώτη απόπειρα έγινε το 2005 με την «πορτοκαλί επανάσταση», αλλά κράτησε όσο η θητεία του Γιουσένκο. Το 2010 έγιναν εκλογές τις οποίες κέρδισε ο «φιλορώσος» Γιανουκόβιτς. Η θητεία του έληγε το 2015 αλλά με τον ξεσηκωμό στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου, στον οποίο πήραν μέρος και οι ακροδεξιές ναζιστικές ομάδες, η αντιπολίτευση έδιωξε πραξικοπηματικά τον Γιανουκόβιτς και κατέλαβε την εξουσία, με εκλογές σε καθεστώς εμφυλίου πολέμου.
Οι δημοκράτες ακτιβιστές που διαδήλωσαν μαζί στη Μεϊντάν πιάστηκαν αδιάβαστοι και όταν επιχείρησαν να διαδηλώσουν (πρόσφατα) πως δεν αγωνίστηκαν γι αυτό που προέκυψε, είδαν τα γκλομπς και ρούφηξαν τα δακρυγόνα.

Οι ΗΠΑ και η Ε.Ε. αναγνώρισαν αμέσως το αποτέλεσμα του πραξικοπήματος και έκαναν το κορόιδο που το Κίεβο έθεσε εκτός νόμου(!) το ΚΚ Ουκρανίας, κάτι αδιανόητο για ευρωπαϊκές χώρες. Σήμερα, εκατοντάδες αμερικανοί ειδικοί καθοδηγούν τον ουκρανικό στρατό στην ανακατάληψη των περιοχών που αρνούνται τον έλεγχο του Κιέβου. Οι τυφλοί βομβαρδισμοί πόλεων, όπως το Ντόνετσκ, ουσιαστικά ματαιώνουν κάθε πιθανότητα πραγματικής επανενοποίησης της χώρας. Προκαλούν με κάθε τρόπο τη Μόσχα για να αντιδράσει. Το παιχνίδι είναι εξαιρετικά επικίνδυνο. Και επειδή οι αμερικανοί μπαίνουν εύκολα σε πολέμους με το έτσι θέλω, αλλά δυσκολεύονται να βγουν, αφήνοντας στο τέλος πίσω τους συντρίμμια και τέρατα (π.χ. Ταλιμπάν, τζιχαντιστές), οφείλουν να ξέρουν πως η Ρωσία δεν είναι Ιράκ. Η ιστορία έχει αποδείξει πως οι ρώσοι ξέρουν να περιμένουν. Μπορεί στην Ελλάδα ο Οκτώβριος να είναι ακόμα καλοκαίρι, στην Ουκρανία όμως θα έχει αρχίσει ο βαρύς χειμώνας… Ο ουκρανικός στρατός ίσως έχει αμερικανικά εφόδια σίτισης, πρέπει όμως να υπάρχει σίτιση και για τον ουκρανικό λαό…

Όμως η αμερικανική στρατιωτική ισχύς δεν θα ήταν αρκετή για την απομόνωση της Ρωσίας από την Ευρώπη. Για τον σκοπό αυτό έσυραν κυριολεκτικά την Ε.Ε. αποκαλύπτοντας σε όλους μας ποιοι κάνουν κουμάντο. Η χειραφέτηση της Ευρώπης, ως ανεξάρτητης ηπειρωτικής δύναμης αποκλείστηκε από την Ουάσιγκτον και όσοι είχαν τις αμφιβολίες τους έλαβαν τις απαντήσεις, αν και δεν χρειαζόταν η κρίση στην Ουκρανία για να αντιληφθεί κανείς την εκτροπή της Ε.Ε. από κάθε ιδρυτικό και προγραμματισμένο στόχο.
Η Ευρώπη του Ντελόρδεν υπάρχει, καθώς το σημερινό status έχει χωρίσει την Ένωση και έχει ενισχύσει τις διαλυτικές τάσεις. Ο πλούσιος Βορράς με τα δεξιά και ακροδεξιά κινήματα σε φούντωση και τους σοσιαλδημοκράτες πλήρως ταυτισμένους με τις νεοφιλελεύθερες ντιρεκτίβες, θα μετατρέψει, μετά την Ελλάδα, σε αποικίες τις αδύναμες χώρες και κυρίως αυτές του Νότου. Κάτι τέτοιο δεν θα μπορέσει να κρατήσει για πολύ, όπως προβλέπει και ο νομπελίστας οικονομολόγος Γιόζεφ Στίγκλιτς.

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια σε πρόσφατη παρέμβασή του τόνισε πως η Ένωση πλησιάζει, αν δεν γίνουν θεαματικές αλλαγές, στο σημείο μηδέν. «Οι πολιτικές λιτότητας που εφαρμόστηκαν στην Ευρωζώνη για να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους, έχουν αποτύχει, οδηγώντας σε οικονομική στασιμότητα. Τώρα βλέπουμε το τεράστιο τίμημα που πληρώνει η Ευρωζώνη».
Ο Στίγκλιτς ασκεί κριτική για την «πολύ αργή» διαδικασία δημιουργίας της τραπεζικής ένωσης και ζήτησε αμοιβαιοποίηση του χρέους της ένωσης, θέση που αρνείται τόσο η Γερμανία όσο και οι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού βορρά. Εάν η Ευρώπη μπορούσε να δανειστεί ως μία οντότητα, θα δανειζόταν με επιτόκια σαν αυτά των ΗΠΑ». Δυστυχώς ο Στίγκλιτζ δεν είναι πολιτικός και επιπλέον είναι και Αμερικανός για να εξηγήσει γιατί αυτά τα αυτονόητα που υπογραμμίζει παραμένουν ακόμα ζητούμενα. Διότι το νεοφιλελεύθερο πρότυπο των αρπαγών δεν μπορεί να επιζήσει για πολύ, χωρίς σοκ και δέος, δηλαδή χωρίς αυταρχισμό και πολεμικές συγκρούσεις, μικρές και μεγάλες.

Στην Ευρώπη, μετά την άνοδο της Αριστεράς στην Ελλάδα, βλέπουμε ένα δεύτερο κύμα να σηκώνεται στην Ισπανία. Στην Ιταλία ο Ρέντζι μετά την εξάντληση των πολιτικών τρικ θα υποχρεωθεί να πάρει θέση. Με την κατάσταση ως έχει, η Ιταλία δεν βγαίνει από τα δεσμά του χρέους με τίποτα. Το πραγματικό σοκ όμως πλησιάζει στη Γαλλία με την εκτόξευση του κόμματος της Μαρίν Λεπέν σε δύναμη εξουσίας, εκμεταλλευόμενη τον εθνικισμό των Γάλλων, που έχει καταρρακωθεί με υψηλό οικονομικό και πολιτικό τίμημα, από την περίοδο του Σαρκοζί και συνεχίζεται επί Ολαντρέου. Όμως η Ουάσιγκτον παίζει με διπλή παραλλαγή στην ουκρανική κρίση. Το σχέδιο, όπως έχει εξελιχθεί, θα οξύνει τις διαλυτικές τάσεις στην Ε.Ε. Τους αρκεί και τους περισσεύει το ΝΑΤΟ για τον γεωστρατηγικό έλεγχο.

Να κλείσουμε με μία ανακοίνωση του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών που σχετίζεται με την ουκρανική κρίση και τον ρόλο της Τουρκίας.
«Η Ε.Ε. και οι ευρωατλαντικοί εταίροι οφείλουν να αντιληφθούν τάχιστα(!) ότι δεν είναι δυνατό να υπάρχουν υποψήφιες προς ένταξη στην Ε.Ε. χώρες που είναι μάλιστα μέλη της Συμμαχίας, οι οποίες μετέχουν a la carte στην ευρωπαϊκή πολιτική και επωφελούνται από το κόστος που καταβάλλουν τα κράτη – μέλη».
Την διάβασε ο Ερντογάν και κατουρήθηκε. Δεν διευκρινίστηκε αν ήταν από φόβο ή από γέλια.

Πηγή εφημ. «Αυγή της Κυριακής»


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση