Το μυστικό: Ποιά η σχέση ανάμεσα στις απολύσεις του δημοσίου και στις εθελούσιες των τραπεζών

Σαν αγρίμι η κυβέρνηση έχει βγει και πάλι παγανιά αναζητώντας να βρει τα επόμενα θύματα για το βωμό του θυσιαστηρίου των τραπεζών.

Όπως οι ΕΡΤ, ΕΑΣ, ΛΑΡΚΟ, Δημοτική Αστυνομία, Σχολικοί Φύλακες και καθαρίστριες αποτέλεσαν στο παρελθόν στόχο και άλλοι εκτελέστηκαν με επιτυχία ενώ άλλοι ξέφυγαν, έτσι και τώρα ο ΟΑΕΔ και ποιός ξέρει ποιοί άλλοι οργανισμοί ή μεμονωμένοι υπάλληλοι στοχοποιούνται για να θυσιαστούν και να εξευμενιστούν οι Άγιες Τράπεζες.

Το μυστικό που σας αποκαλύπτεται στη συνέχεια είναι γνωστό μόνο στα ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια και στους εντολείς τους.

Η γέννησή του πηγαίνει πίσω στην ανάληψη της εξουσίας από την τρικομματική των Σαμαρο-βενιζελο-κουβέληδων ενώ η προεργασία είχε ξεκινήσει ακόμη νωρίτερα.

Η κυβέρνηση λοιπόν κατά την υπογραφή του δεύτερου μνημονίου συμφώνησε με την τρόϊκα την ρήτρα ισοδυνάμων. Για κάθε μέτρο δηλαδή που δεν θα μπορούσε να πάρει θα έπρεπε να πάρει άλλα ισοδύναμα.

Ένα από τα βασικά μέτρα που ήταν υποχρεωμένη να πάρει ήταν οι απολύσεις τραπεζικών υπαλλήλων, ώστε να εξυγιανθούν οι τράπεζες για να πουληθούν στη συνέχεια σε αυτούς που οργάνωσαν όλο αυτό το σκηνικό της κρίσης.

Το μέτρο αυτό φυσικά θα επέφερε πολύ δυσμενείς επιπτώσεις στη λειτουργία των τραπεζών αφού θα προξενούσε την αντίδραση των τραπεζικών υπαλλήλων και φυσικά θα αποκαλύπτονταν ο πραγματικός λόγος της κρίσης, που δεν είναι άλλος από τους σάπιους τραπεζίτες, πολιτικούς, εκδότες και τα παπαγαλάκια τους.

Σύμφωνα με τη ρήτρα των ισοδυνάμων αφού η κυβέρνηση αποφάσισε να μην απολύσει τραπεζικούς υπαλλήλους έπρεπε να βρει ισοδύναμο μέτρο.

Έτσι η κυβέρνηση πρότεινε και η τρόϊκα αποδέχτηκε αντί των απολύσεων στις τράπεζες να γίνουν απολύσεις στο δημόσιο σαν ισοδύναμο μέτρο (κοιτάξτε πότε δημιουργήθηκε η υποχρέωση διαθεσιμότητας και όχι κινητικότητας που είχαν υπογράψει αρχικά). Αυτό βεβαίως θα γινόταν μετά την κρατικοποίηση των τραπεζών οπότε στην ουσία οι τραπεζικοί υπάλληλοι θα είχαν γίνει κρατικοί. Αυτό συνέβη με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών το καλοκαίρι του 2013 οπότε στη συνέχεια ξεκίνησαν οι απολύσεις στο δημόσιο και οι εθελούσιες στις τράπεζες.

Πρέπει εδώ να γίνει κατανοητό πως η κυβέρνηση πρότεινε και η τρόϊκα αποδέχτηκε την μεθόδευση αυτή.

Για τον λόγο αυτό βλέπετε την κυβέρνηση να είναι πιστή και φανατική με τις απολύσεις στο δημόσιο. Είναι δική της πρόταση από την εποχή του Μανιτάκη και αυτό το γνωρίζουν μόνον έμπιστα στελέχη της που ταυτόχρονα τυγχάνουν και υπάλληλοι τραπεζών (π.χ. Μητσοτάκης, Γεννηματά, Χριστοφιλοπούλου) καθώς και οι Σαμαροβενιζελοκουβέληδες.

Για να μην γίνουν όλα αυτά εύκολα κατανοητά, η κυβέρνηση παίζει συνέχεια ένα φθηνό παιχνίδι με το χρόνο, όπου πρώτα ανακοινώνει το αποτέλεσμα και στη συνέχεια δημοσιοποιείται (στα ψιλά) η αιτία του ως ένα ανεξάρτητο γεγονός.

Σύμφωνα με τη μέθοδό τους λοιπόν, πρώτα κάνουν τις απολύσεις που αποτελούν το ισοδύναμο των απολύσεων των τραπεζοϋπαλλήλων και στη συνέχεια γίνονται οι εθελούσιες στις τράπεζες (όποιος θέλει να το επιβεβαιώσει ας ψάξει ημερομηνίες και αριθμούς των γεγονότων του 2013).

Έτσι και τώρα η κυβέρνηση έχει βγει στη γύρα και ψάχνει δημοσίους υπαλλήλους για να εκτελέσει (π.χ. ξαφνικός θάνατος ΟΑΕΔ) ώστε όταν ακολουθήσουν οι ανακοινώσεις για εθελουσίες τραπεζικών να μην είναι ευνόητη η αιτιολογική σύνδεση των δύο γεγονότων.

Μπορεί κάποιοι να αρνούνται να το πιστέψουν αλλά τα γεγονότα είναι αμείλικτα.

Με τον τρόπο αυτό οι τράπεζες εξυγιαίνονται αφού κλείνουν καταστήματα και μειώνουν το προσωπικό τους αλλά το μεγαλύτερο κέρδος είναι πως όλα αυτά γίνονται χωρίς να χαλάει το καλό κλίμα για αυτές.

Δεν υπάρχουν απεργίες αλλά ούτε και αποκαλύψεις εκ των έσω για τις τράπεζες και τους τραπεζίτες και τον ρόλο τους στη δημιουργία του σκηνικού της κρίσης.

Η μόνη παρενέργεια είναι η πλέμπα του δημοσίου που αναγκάζεται να βρεθεί στο δρόμο. Αυτή όμως είναι μια ομολογουμένως πολύ πιο εύκολα διαχειρίσιμη υπόθεση. Αφορά εργαζόμενους οι οποίοι παρασυρμένοι από τους συνδικαλιστές τους οδηγούνται στον καιάδα της ανεργίας μην μπορώντας να συνειδητοποιήσουν την αιτία. Επιπλέον είναι πανεύκολο να τους ενοχοποιήσει η κυβέρνηση με τα παπαγαλάκια της και για κάνα δυό βλακείες, ώστε να γυρίσει και η κοινή γνώμη εναντίον τους.

Η μέθοδος αυτή εφαρμόστηκε με επιτυχία στην ΕΡΤ, στις καθαρίστριες και στους σχολικούς φύλακες και έδειξε ότι μπορεί να πετύχει όταν οι εργαζόμενοι διασπαστούν και απομονωθούν. Απέτυχε για παράδειγμα με τους δημοτικούς αστυνομικούς, όπου η κυβέρνηση φοβήθηκε την γενίκευση της αντίδρασης των αστυνομικών και τους επαναπροσέλαβε.

Η τέλεια λύση βέβαια αναμένεται με την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, αφού τότε αυτοί που θα φεύγουν θα υφίστανται και δημόσια διαπόμπευση ως οι χειρότεροι των χειρότερων και δεν θα τολμούν να σηκώσουν κεφάλι ούτε καν για να διαμαρτυρηθούν όπως οι καθαρίστριες.
Τότε μάλιστα ίσως και να επαναπροσληφθούν οι καθαρίστριες αφού ισοδύναμα θα μπορεί η κυβέρνηση να διώξει χωρίς κανένα πολιτικό κόστος και άλλους "άχρηστους".

Αυτό που πολύς κόσμος και κυρίως οι εργαζόμενοι αγνοούν ακόμη και που αποτελεί το κλειδί για την κατανόηση όσων συμβαίνουν είναι πως όλες οι συστημικές τράπεζες είναι πλέον κρατικές. Για το λόγο αυτό η τρόϊκα αποδέχτηκε οι απολύσεις των δημοσίων υπαλλήλων να θεωρούνται ισοδύναμο των απολύσεων των τραπεζοϋπαλλήλων.

Την συγκάλυψη αυτή την χρεώνονται εξίσου τόσο οι μνημονιακοί όσο και οι αντιμνημονιακοί σχηματισμοί, οι οποίοι μάλιστα διαθέτουν οικονομικά επιτελεία που αντί να αναδεικνύουν τις λαμογιές των τραπεζών, προτιμούν να επενδύουν σε αυτές.

Αν κάποιος έχει αμφιβολία ας κοιτάξει τα ποσοστά των μετοχών που κατέχει το κράτος (μέσω της ΔΕΚΟ που ονομάζεται ΤΧΣ) στις 4 συστημικές τράπεζες.

ALPHA BANK 83,66%
ΠΕΙΡΑΙΩΣ 81,01%
ΕΘΝΙΚΗ 84,39%
EUROBANK αρχικά 98,56% και μετά από άλλη λαμογιά, την οποία δεν θα αναλύσουμε τώρα 93,55%
(Τα παραπάνω ποσοστά είναι πριν το ξεπούλημα που έχει αρχίσει από το ΤΧΣ, αλλά με αυτό δεν θα ασχοληθούμε εδώ)

Το γεγονός αυτό σημαίνει πως οι χρυσές εθελουσίες των δημοσίων πλέον τραπεζικών υπαλλήλων γίνονται με λεφτά που έχει χρεωθεί και πληρώνει με το αίμα του ο ελληνικός λαός.
Σημαίνει επίσης πως γίνεται άνιση μεταχείριση μεταξύ υπαλλήλων που πληρώνονται από το δημόσιο.

Πώς είναι δυνατόν άλλος να μην έχει υποστεί περικοπές και να φεύγει με αποζημίωση 170.000€, προκαταβολικά το εφάπαξ προπληρωμένες τις ασφαλιστικές του υποχρεώσεις και άλλος αφού πρώτα έχει ξεφτιλιστεί ο μισθός του να φεύγει με μια κλωτσιά;

Όποιος συνεχίζει να αμφιβάλλει πως όλες οι συστημικές τράπεζες είναι πλέον κρατικές, ας ψαχτεί περισσότερο στο θέμα. Θα βρεθεί προ μεγάλων –τεράστιων- εκπλήξεων…

Θοδωρής


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση