Επιτέλους, ας ανοίξει ο δρόμος...

Επιτέλους!

Γράφει ο Δημήτρης Ιατρόπουλος

Επιτέλους! Ας ανοίξει ο μυστικός δρόμος…

Ας περάσουν μπροστά τα αλλιώτικα μηνύματα

Έστω κι αν λυγίσει, όμως δεν θα σπάσει η ατσάλινη ίνα της διαδρομής μας…

Θα μας πουν ιδιαίτερους οι φίλοι…

Ξεχωριστούς οι αγαπημένοι μας…

Παράδοξους οι επιφυλακτικοί…

Επικίνδυνους οι κακόβουλοι…

Ανατρεπτικούς οι εχθροί μας…

Εξεγερμένους οι ιστορικοί…

Επιτέλους λοιπόν! Βγάλε Ελλάδα τα Κλειδιά, κι άνοιξε τη μεγάλη πόρτα.

Να ξεχυθούν τα απροκάλυπτα όνειρα…

Να θριαμβεύσουν τα απόκρυφα περάσματα…

Να θεραπεύσουν τις ανωμαλίες τα Ιερά Προστάγματα…

Να ξαναγεννήσουν την ένδοξη χαρά οι φοβεροί Παιάνες...

Επιτέλους ανδρωθείτε!

Μεσήλικες λυγμοί. κουρασμένα παράπονα, θλιβερά τοπία, διαγραφείτε, απ’ τον χάρτη της ανάσας μας

Ζητάω μια Νεολαία να φορέσει την ώρα της Ιστορίας…

Να δικάσει τους κήνσορες της παρακμής…

Να χαράξει την καινούργια ανάγκη…

Να οδηγήσει τον λαό μου στο δρόμο του…

Επιτέλους Ελλάδα μου! Βγάλε απ’ το μυστικό ερμάρι, τα δοξασμένα σπαθιά, τους χάρτες με των άστρων τα περάσματα, τους Ιερούς Στοχαστές και τους Άγιους Στρατηλάτες σου, τους Ποιητές σου και τους Γεωμέτρες…

Μια φούχτα κρυμμένος ήλιος…

Ένα δακρυσμένο πεύκο κι ένα παμπάλαιο τραγούδι, είναι όλο κι όλο το προσφάι μου…

Πατρίδα μου, χιλιοπροδομένη Κυρά της Ανθρωπότητας…

Δεν έχω τίποτε άλλο να σου δώσω.

Λίγα γραμμένα λόγια…

Κι ακόμη πιο λίγα άγραφτα, είναι η ζωή μου όλη…

Όμως αν μου βγάλεις μπροστά Ένα πανάξιο τέκνο σου, να πάρει τον καιρό στα χέρια του, να ξέρεις, εγώ θα έρθω δίπλα του, να προστατέψω τη γλώσσα του, να ξεσκονίσω το χρέος του, να τραγουδήσω τη μοίρα του…

Επιτέλους Ελλάδα μου!

Φέρε μου εδώ, τώρα, αμέσως, έναν Αληθινό Μπροστάρη…

Γιατί, δεν δέχομαι να έρθω στην κηδεία σου…

Δεν καταδέχομαι να ζήσω σκλάβος…

Δεν παραδέχομαι πως όλα τέλειωσαν…

Μπότζι είναι, θα περάσει…

Θα ξανανθίσουν οι πασχαλιές…

Θα ξαναπαίξουν τα παιδιά στις γειτονιές…

Θα ξανατραγουδήσουν τα πουλιά…

Μόνο ν’ ανέβει τα σκαλιά της Ιστορίας, ένα ένδοξο πρωί, Αυτός, Ο Ένας!

Θα τον περιμένω, όσο η ανάσα μου.

Θα λάμπει στα σπλάχνα μου.

Όσο η ψυχή μου θα φωτίζει τους δρόμους μου…

Όσο το μυαλό μου Θα κεντάει μεθοδικά την αλήθεια…

Κι όσο οι Αγέννητοι Έλληνες θα μου στέλνουν μηνύματα, όπως ετούτο που μόλις τώρα σου χάραξα, με τη ματωμένη πένα μου…

Πατρίδα μου…

Μεγάλη Κυρά της Ανθρωπότητας…

Σχόλιο ιστολογίου: Κι ήρθε ο ποιητής, τις λέξεις να αφήσει μπροστά μας, να μας θυμίσει τ' απαραίτητα και τα ένστικτα, της καρδιάς τα ψιθυρίσματα. Μας έβαλε στον κύκλο της ζωής, μαζί του να χορέψουμε, μυσταγωγικά να νιώσουμε και ενωθούμε. Με ετούτα τα λόγια να ανοίξουμε τον δρόμο, για εκείνον, που πανάξιος θα βγει ανάμεσα και μπροστά απ' όλους θα σταθεί, για να σηκώσει στις πλάτες του τις ευθύνες όλων. Μα ετούτος θα είναι που πιότερο, το χρέος της φυλής θα αναδείξει και δίχως κανένα δισταγμό και με περίσσιο θάρρος θα σταθεί εμπρός στα μάτια εκείνων που τώρα μας λιανίζουν. Ανοίξτε τον δρόμο όλοι εσείς και βάζοντας ομόνοια μεταξύ σας, εκείνος θα έρθει... Για να σταθεί μαζί με άξιους και μαζί τους να αναδείξει τις ξεχασμένες αξίες της φυλής μας... Τίποτε δεν χάνεται, εκτός κι αν μέσα από τα χέρια μας το αφήσουμε και το εγκαταλείψουμε για να χαθεί μέσα στην ομίχλη του μυαλού μας...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση