Η «φονική» συνταγή και το τέλος των δυνάμεων

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Η Ελλάδα έχει να αποπληρώσει δάνεια 20 δισ. ευρώ μεταξύ 2015-2017. Τα ληξιπρόθεσμα των πολιτών προς το κράτος έχουν ξεπεράσει κατά πολύ τα 60 δισ. ευρώ και αυξάνονται κατά ένα δισ. ευρώ τον μήνα. Οι Ελληνες είτε δεν έχουν είτε δεν θέλουν να πληρώσουν. Πάντως, έχουν πάψει να φοβούνται! Τα «κόκκινα δάνεια» προς τις τράπεζες -από τα χρόνια της τεχνητής ευημερίας με δανεικά- έχουν ξεπεράσει τα 70 δισ. ευρώ, «ακουμπούν» τα 80 δισ. ευρώ και συνεχίζουν να αυξάνονται. Το έγκυρο γερμανικό περιοδικό «Spiegel» ανέδειξε την εκτίμηση - συμπέρασμα ότι η κάθετη περικοπή των εισοδημάτων στην Ελλάδα όχι μόνο δεν βοήθησε στη μείωση της ανεργίας ή την ανταγωνιστικότητα της χώρας αλλά έφερε μεγαλύτερη πίεση στην αγορά, πτωχεύσεις και τελικά περισσότερη ανεργία.

Γενικά, τα πράγματα είναι απλά: Στην Ελλάδα ακολουθήθηκε η λάθος συνταγή με ,τον λάθος τρόπο. Το όλο πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής -προϊόν εμμονών της «Σχολής του Σικάγου»-, εμπλουτισμένο με τις σκοπιμότητες της υπερδομής της ευρωζώνης και με την εμπλοκή απολύτως αμοραλιστών Ελλήνων πολιτικών και τεχνοκρατών, ήταν ατυχές και καταστροφικό για τη χώρα. Δεν υπολογίστηκαν καθόλου οι ιδιαιτερότητές της, η ψυχολογία του κοινού, ο τρόπος που λειτουργεί η πραγματική ζωή. Οι «οικονομικοί δολοφόνοι» του διεθνούς περίγυρου και της εγχώριας ολιγαρχίας, για προσωπικούς και ειδικούς λόγους, συνέταξαν ένα πρόγραμμα εξωπραγματικό ως προς τους στόχους και τη μεθοδολογία του περισσότερο για να εκδικηθούν τους Ελληνες για τον καταναλωτισμό, τα προνόμια, την απληστία και την ελαφρότητα της ηθικής που τους χαρακτήριζε, παρά για να τους ανασυγκροτήσουν. Ταυτόχρονα, μοναδικός στόχος τους ήταν να βρεθούν κι άλλα δανεικά, να μην καταρρεύσει το σύστημα διακυβέρνησης και εξάρτησης της χώρας από την ευρωπαϊκή υπερδομή Βρυξελλών - Βερολίνου. Ας δούμε τον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων που τόσο διαφημίστηκε. Με τη μέθοδο των διαγωνισμών, υπό τη δαμόκλειο σπάθη της Επιτροπής Ανταγωνισμού, το μόνο που μπορεί να επιτευχθεί είναι το κρατικό μονοπώλιο των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας να αντικατασταθεί από ιδιωτικά μονοπώλια -παραλογισμός- ή από ξένα μονοπώλια με γερμανική εντολή.

Το πρόγραμμα των Μνημονίων, όμως, που ξεκίνησε τον Μάιο του 2010 μπορεί να είχε στόχους και μεθοδολογία εγκληματικά λανθασμένη, αλλά είχε -όπως εκ του αποτελέσματος φαίνεται- σωστό χρονοδιάγραμμα εφαρμογής: Δηλαδή, ξεκινούσε με σοκ και δέος το β’ εξάμηνο του 2010 και ολοκληρωνόταν με ενδεχόμενες καθυστερήσεις το α’ εξάμηνο του 2013, έχοντας παράξει συγκεκριμένα αναπτυξιακά αποτελέσματα από το 2011 ακόμη. Βρισκόμαστε πλέον στο β’ εξάμηνο του 2014 και βλέπουμε τις προδιαγραφές του Προϋπολογισμού του 2015, ο οποίος θα αρχίσει να καταρτίζεται από τον Οκτώβριο. Δεν υπάρχει καμιά σοβαρή προοπτική ανάκαμψης στην πράξη και όχι στη θεωρία, με τις παρούσες συνθήκες φορολογίας και αστάθειας, όχι μόνο πολιτικής αλλά και θεσμικής, νομοθετικής, γραφειοκρατικής. Το χρέος αυξάνεται και η υπανάπτυξη εμπεδώνεται. Σε μια προοπτική, μπορεί η επιμήκυνση του χρέους και ένας νέος υπολογισμός στα επιτόκια να δημιουργήσουν νέες προσδοκίες. Η ενοποίηση του τραπεζικού συστήματος εντός της ευρωζώνης και το ενδεχόμενο ενιαίας φορολογίας και ΦΠΑ γεννούν ελπίδες ανασυγκρότησης.

Ομως, κακά τα ψέματα: Η Ελλάδα και το σύστημα διακυβέρνησής της δεν έχουν άλλες δυνάμεις.

Χρεοκόπησαν οριστικά όσες εκλογές και αν γίνουν, όσες κυβερνήσεις και αν σχηματιστούν. 

Το έργο τελείωσε. Χώρες όπως η Ελλάδα και η Κύπρος είναι offshore - onshore «εταιρίες» και «περιουσία» του αναπτυγμένου (πρώτου) κόσμου. Χρειάζονται άλλο σύστημα διοίκησης από αυτό που επιβάλλει η απλοϊκή βαρβαρότητα των Γερμανών - δηλαδή από το υπάρχον…

Πηγή "Δημοκρατία"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση