Η διάβρωση του αντάρτικου πόλης από τις μυστικές υπηρεσίες

Ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ που δημοσιεύτηκε πριν δύο χρόνια, αλλά είναι επίκαιρο, στο περιοδικό PRESSing με τίτλο “Το µαυροκόκκινο «Ξίφος» της διεθνούς τρομοκρατίας”. Ένα ενδιαφέρον και ψαγμένο κείμενο που πρέπει να διαβάσετε…
Πώς στην αρχή ποινικοί και νεοφασίστες και στη συνέχεια αριστεριστές και αναρχικοί χρησιμοποιήθηκαν από κυβερνήσεις και υπηρεσίες πληροφοριών για να δηµιουργήσουν κλίμα ανωμαλίας… από την... Ιταλία και την Τουρκία έως, οποία έκπληξη, την Ελλάδα…
Το πιο επικίνδυνο… στοιχείο στις µέρες µας είναι η αλήθεια. Και «τις µεγάλες αλήθειες τις προστατεύει η δηµόσια δυσπιστία», όπως έλεγε ο Μάρσαλ Μακ Λούα.

Ας µην ξεκινήσουμε µε πολύπλοκες αναλύσεις. Όταν συνέλαβαν τον Κυριάκο Παπαχρόνη, οι δηµοσιογράφοι τον ρώτησαν «εάν τον διεγείρουν οι ήχοι των τακουνιών στην άσφαλτο» και άλλες τέτοιες κοινοτοπίες. Ευφυέστατος καθώς ήταν, εκείνος απάντησε «Όχι, αλλά το λέω γιατί κάτι τέτοια αρέσουν σε εσάς τους δηµοσιογράφους»!.
Κανείς δεν έδωσε σημασία. Ούτε και όταν τους φώναξε πίσω για να τους πει: «Έχω κάνει κι άλλα, έχω βάλει βόμβες»!
Οι συνάδελφοι έμειναν τότε στην ιστορία που είχε τα βασικά στοιχεία της… πετυχημένης είδησης: το περίφημο τρίπτυχο "Βία - Αίμα - Σπέρμα".

Εάν είχαν ερευνήσει το ζήτημα, η Gladio («Ξίφος» στα λατινικά) ίσως να είχε αποκαλυφθεί στην Ελλάδα νωρίτερα απ’ ό,τι στην Ιταλία ή στην Τουρκία. Ίσως. Διότι, όπως µου είχε πει κάποτε ένας συνάδελφος, «στην Ελλάδα πρώτα φτιάχτηκε παρακράτος και µετά Κράτος». Θα προσέθετα πως και στην Ιταλία το ίδιο είχε συµβεί ιστορικά…

Ο Κυριάκος Παπαχρόνης καταδικάστηκε επειδή «κατόπιν εντολής», όπως δήλωσε, διέπραξε και τα εξής που «ξεχάστηκαν»: Πέντε βομβιστικές επιθέσεις. Συγκεκριμένα, 2 ωρολογιακές βόμβες στις 12/3/1982 στο Ταχυδρομείο και στην Εθνική Τράπεζα της Ξάνθης, άλλες 2 στις 13/3/1982 στην Τράπεζα Πίστεως και σε ένα κατάστημα στην Καβάλα και µία πέμπτη στις 16/6/1982 στην είσοδο του στρατοπέδου της Δράμας. Και έναν εµπρησµό στο Διεθνές Αεροδρόμιο Καβάλας…

Ποιος του έδωσε εντολή και γιατί; Ο Παπαχρόνης ανήκε στις λεγόμενες «Βόρειες Μοίρες» Καταδρομών, απ’ όπου αντλούσε τις δυνάμεις της η λεγόμενη «Προβιά». Οι Έλληνες αφέθηκαν για άλλη µια φορά στον ύπνο των δικαίων - θυμάτων…

ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ «ΤΥΧΑΙΑ» ΣΥΜΒΑΝΤΑ!

• Στην Ελλάδα έγινε το 1964 η πολύνεκρη έκρηξη κατά τη διάρκεια του πρώτου επίσημου εορτασμού για την Ανατίναξη της Γέφυρας του Γοργοποτάμου από τρεις ξεχασμένες νάρκες! (σ.σ.: PRESSing: ο στρατός επέμενε ότι είχαν καθαριστεί πλήρως και τα δύο ναρκοπέδια του Εµφυλίου και οι νάρκες Μ1Α1 που ανακαλύφθηκαν στον τόπο της προβοκάτσιας έφεραν ριζίδια µήκους ικανού να συσχετισθεί µε παραμονή στο έδαφος για 12-18 µήνες). Τότε υπήρξαν οι μαρτυρίες για τη συνεκπαίδευση, έναν χρόνο νωρίτερα, τμημάτων Καταδρομών (άσκηση «Ζευς-ARROW 1») στην Οίτη και τα γύρω βουνά, όπου επισημάνθηκαν δύο Ελληνοαμερικανοί Rangers σε παρακείµενο σπήλαιο και τελικώς ο εορτασμός αναβλήθηκε και µαταιώθηκε για την επόμενη χρονιά λόγω της δολοφονίας του Γ. Λαµπράκη! Και αφού ο Κωνσταντίνος Καραμανλής υποχρεώθηκε να διαφύγει στο εξωτερικό για να γλιτώσει τα χειρότερα, µετά την άρνησή του (οµού µετά του Ντε Γκολ) να δεχτούν την εγκατάσταση των πυρηνικών πυραύλων «Polaris» στην Ελλάδα και της κοινής πρόθεσης να προχωρήσουν σε «Συµµαχία» και κοινή αµυντική πολιτική).

• Δεν εξηγήθηκε ποτέ το παράξενο δυστύχημα που οδήγησε στο θάνατο τον Αλέξανδρο Παναγούλη από κάποιον που δήλωσε ότι ήταν µέλος της αριστερής οργάνωσης «Ρήγας Φεραίος» (πράγμα που η οργάνωση έσπευσε να διαψεύσει), είχε γαλλικές πινακίδες και, όπως λέγεται, συµµετοχές ως οδηγός σε… ράλι δεξιοτεχνίας στην Ιταλία, όπως και δραστηριοποίηση εκεί σε πολιτικό χώρο που κανείς δεν τον αποσαφήνισε ποτέ!

• Πολύ αργότερα, το 1989, ένας υπαξιωματικός της Αεροπορίας, ο Μιχάλης Παυλής, τοποθέτησε βόμβα στο Δηµοτικό Θέατρο Μυτιλήνης όπου θα µιλούσε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Η βόμβα έσκασε στα χέρια του µε αποτέλεσμα το θάνατό του. Βόμβα είχε µπει και στο ξενοδοχείο Πλωτίνη στο Διδυμότειχο τον Απρίλιο του 1983, όπου επρόκειτο να γίνει το προσυνέδριο της ΝΔ.

Λοιπόν; Τι δήλωνε στην προκήρυξή της τότε η Ε.Ο. 17Ν που κανονικά θα έπρεπε να καταγγείλει τον… προβοκάτορα;

«Αθήνα 31/10/89
Επαναστατική Οργάνωση 17 ΝΟΕΜΒΡΗ
Η προσωπικότητα του Παυλή, όπως αυτή σκιαγραφείται τόσο απ’ το παρελθόν του, τα ενδιαφέροντά του και τις ανησυχίες του, τα βιβλία του, τα αποκόμματα του Τύπου µε προκηρύξεις επαναστατικών οργανώσεων, τη ζωή του αλλά και τις µαρτυρίες των γνωστών του, δείχνουν έναν αγωνιστή της ανένταχτης Αριστεράς και όχι έναν άνθρωπο των µυστικών υπηρεσιών ή έστω ένα πιόνι τους. (…) Ο Παυλής δεν είναι πράκτορας των µυστικών υπηρεσιών αλλά ούτε αφελές ενεργούµενό τους. Όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο (ότι άλλοι τον παρέσυραν) δεν τον τιµούν, αντίθετα απ’ ό,τι νομίζουν, προσβάλλουν και µειώνουν την προσωπικότητά του παρουσιάζοντάς τον, ίσως άθελά τους, σαν αφελές όργανο άλλων χωρίς τη δική του οντότητα.
Πρώτο και πιθανότερο συµπέρασµα είναι ότι η βόμβα ήταν µια βίαια δυναμική έκφραση µιας έντονης πολιτικής αποδοκιμασίας, διαµαρτυρίας για το γεγονός ότι ένας άνθρωπος σαν τον Μητσοτάκη έρχονταν στη Μυτιλήνη και ήταν υποψήφιος βουλευτής στη Λέσβο.
…Το γεγονός ότι η έκρηξη πήρε δυσανάλογες διαστάσεις και η ΝΔ επιχείρησε να την εκµεταλλευτεί οφείλεται όχι στην ίδια τη βόμβα αλλά στο γεγονός ότι αυτή έσκασε στα χέρια του Παυλή, πιθανότατα τη στιγμή που τη ρύθμιζε, και τον σκότωσε.
…Ας θαυμάσουµε τη λεπτότητα και το γούστο της µακάβριας δήλωσης Φλωράκη («Βρέθηκε το χέρι, να βρούμε τον εγκέφαλο»), που θα τα ζήλευε ακόμα κι ο Ζαχαριάδης. Πράκτορας ο Παυλής, που σύμφωνα µε τον αδελφό του είχε ψηφίσει Συνασπισμό. Μετά βέβαια απ’ όλους αυτούς είναι ηλίου φαεινότερο ότι και οι αγωνιστές της 17Ν είναι πράκτορες της ΕΥΠ ή αφελή όργανα πρακτόρων αφού µάλιστα δεν συλλαμβάνονται».

Η 17Ν, βλέπετε, είχε σπεύσει τότε να πάρει υπό την «ιδεολογική» προστασία της τον Παυλή, καθώς σε προκήρυξη που είχε εκδώσει τον παρουσίαζε σαν «µοναχικό λαϊκό αγωνιστή», ο οποίος δεν είχε καμία σχέση µε µυστικές υπηρεσίες… Όπως είχε συµβεί µε την κάλυψη του ΕΛΑ στις περιβόητες «ορφανές βόμβες» (που πάλι είχαν τοποθετηθεί σε εξέδρα απ’ όπου θα µιλούσε ο Κ.Μ. και αποδόθηκαν σε «δράση πρακτόρων», γενικώς και αορίστως)…

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΕΠΙΣΗΣ ΠΟΛΛΑ «ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ»…

• Μετά την πτώση της Δικτατορίας, τουλάχιστον δύο στελέχη µε υψηλότατη σχέση σε αριστερή οργάνωση και «ιδιαίτερη» δράση στη Χούντα, αντί να καθίσουν και να δρέψουν τις δάφνες των πράξεων τους έφυγαν µε… υποτροφία ΝΑΤΟ στις ΗΠΑ (όπου λόγω των τότε συνθηκών δεν θα µπορούσαν να πάρουν ούτε βίζα ως τουρίστες).

• Ίδια πορεία ακολούθησε ακροαριστερός «Καταστασιακός… αναρχικός» µία δεκαετία αργότερα.

• Αριστερός παράγων δίδαξε στη Στρατιωτική Ακαδημία του West Point!

• Αναρχικός αλβανικής καταγωγής, µε αρθρογραφία σε ιστότοπους, κατά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008 έφερε το προσωνύμιο «Clirimtare Mοzar Dino», δηλαδή «Απελευθερωτής Μοζάρ Ντίνο», όνοµα που δεν παραπέμπει σε κάποιον αντάρτη ή δηµοκράτη ή αριστερό αλλά στον αρχισφαγέα ηγήτορα των προδοτών Τσάμηδων, που συνέταξε και παρέδωσε ως «αρχηγός» λίστα µε Έλληνες που εκτελέστηκαν, ως εξέχων συνεργάτης των Ναζί! Όταν κάτω από την πίεση των εκκαθαριστικών του Ζέρβα αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αλβανία, τον εκτέλεσε ο Χότζα… Αυτού του «προτύπου» το προσωνύμιο εζήλωσε ο «αναρχικός» που µετά ταύτα εξαφανίστηκε (µαζί µε το ψευδώνυμό του)!

• Έλληνες αριστεροί έχουν διαφορετικά ονόματα πριν τα 18 και διαφορετικά µετά.

• Έλληνες που υπηρέτησαν ως αξιωματικοί στη Δικτατορία το αποκρύπτουν από τα βιογραφικά τους, στα οποία φιγουράρουν ως ανώτερα στελέχη αριστερών ή σοσιαλιστικών και… ενδιάμεσων κομμάτων.

• Πασίγνωστοι παράγοντες κάθε χώρου έχουν ασαφή βιογραφικά όσον αφορά σε απλά πράγματα, π.χ. σε ποιο δηµοτικό ή λύκειο φοίτησαν και µε ποιο όνοµα αποφοίτησαν, ενώ άλλοι δηµοσιογράφοι, πολιτικοί κ.ά. που ήταν γνωστοί ως «νεοφασίστες» σε χώρες σπουδών ή εργασίας όταν ήταν ανταποκριτές, στην Ελλάδα προβάλλονταν ως «αριστεριστές»…

ΜΕΡΙΚΟΙ «ΚΑΡΦΩΝΟΝΤΑΙ» ΛΟΓΩ… ΒΛΑΚΕΙΑΣ

Θυμάμαι πως (µολονότι πολλοί γνωρίζαμε από έναν συνάδελφο που κατάγεται από εκεί…) ο κ. Μ. Βαρβιτσιώτης δήλωσε σε ιστοσελίδα πως δεν είναι δυνατόν, όπως κατέθεσε ο Χριστόδουλος Ξηρός, «να άνοιξε τρύπα στα κεραμίδια στην προκεχωρημένη αποθήκη πυρομαχικών του Συκουρίου και να αφαίρεσε… εύκολα (sic) τις ρουκέτες», καθότι το συγκεκριμένο κτίσμα είχε τσιμεντόπλακα και δεν τρυπιέται χωρίς να το προσπαθήσει κανείς πολύ και σκληρά…

Εξάλλου, ο αδελφός του είχε καταθέσει ότι στην Κατεχάκη έβαλε «ΑΩΕΜ», δηλαδή Αυτόµατο Ωρολογιακό Εκρηκτικό Μηχανισμό, στοιχείο ανακριβές αφού σύμφωνα µε τους τρεις αυτόπτες µάρτυρες η έκρηξη έγινε τη µοναδική στιγμή όπου σταµάτησε η κίνηση από αυτοκίνητα στη λεωφόρο και οι τρεις (µοναδικοί) διαβάτες βρίσκονταν σε απόσταση ασφαλείας άνω των 50 µέτρων (εµπρός και πίσω) από το σημείο της έκρηξης.

Ο πολυτραυματίας από 12V µπαταρία (αντί των συνηθισμένων 9V), στη βόμβα που «κατασκεύασε», ο Σάββας Ξηρός, δέχτηκε ερώτηση από δικηγόρο «για να εξηγήσει πώς έφτιαχνε τις βόμβες», στην οποία… προφανώς λόγω κόπωσης ή φόρτου το δικαστήριο δεν επέτρεψε να δοθεί απάντηση!

ΞΕΧΑΣΑΜΕ ΕΥΚΟΛΑ ΟΤΙ…

• Ο στρατηγός Ουίλιαµ Γιαρμπόρο, καθοδηγητής των Ειδικών Υπηρεσιών της CΙΑ, δήλωσε στο περιοδικό «L' Europeo» (29/9/1978) τα εξής:

«Η λεγόμενη "τυφλή" τρομοκρατία είναι µια τακτική επεξεργασμένη από τη CΙΑ, σε συνεργασία µε διάφορους ατλαντικούς οργανισμούς. Η τακτική αυτή χρησιμοποιείται κυρίως ως βασικό στοιχείο για διάφορα προγράμματα που έχουν σκοπό να αποσταθεροποιήσουν τις κυβερνήσεις και να πείσουν τον λαό να συµφωνήσει µε την εγκαθίδρυση ισχυρού αστυνομικού κράτους»…

• Στο «Εγχειρίδιο για τις µυστικές υπηρεσίες – Επιχειρήσεις σταθεροποίησης – Κατασκοπία», που συντάχθηκε από το Αµερικανικό Στρατιωτικό Επιτελείο το 1970 και ήρθε στο φως της δηµοσιότητας µία δεκαετία αργότερα, γίνεται λόγος για «διείσδυση ειδικών πρακτόρων» σε διάφορες οργανώσεις, οι οποίες «υπό τον έλεγχο των αµερικανικών µυστικών υπηρεσιών αρχίζουν βίαιες και άλλες πράξεις» στο έδαφος ξένων χωρών. Στόχος τους, σημειώνεται, είναι η δικαιολόγηση της επιβολής ενισχυμένων κατασταλτικών µέτρων από τη σύμμαχο προς τις ΗΠΑ κυβέρνηση εναντίον των εσωτερικών της αντιπάλων και των λαϊκών κινητοποιήσεων.

Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Το 1990-1991 η Ευρώπη συγκλονίστηκε από την αποκάλυψη της υπόθεσης Gladio. Το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται το 1990, µε αφορμή τις έρευνες για µια τρομοκρατική επίθεση στην ιταλική πόλη Γκορίτσια, το 1972. Μέσα σε λίγους µήνες αποκαλύφθηκε ένας εφιαλτικός µηχανισµός που δηµιουργήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του '40 στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Η αποκάλυψη του µηχανισµού ήταν η πιο ισχυρή απόδειξη για τις στενές σχέσεις των µυστικών υπηρεσιών, κυρίως των Αµερικανικών, µε την τρομοκρατία. Στόχος του δικτύου που δρούσε στη Δυτική Ευρώπη και σε σχεδόν όλες τις χώρες του ΝΑΤΟ ήταν η αποτροπή ενδεχόμενης ανόδου της Αριστεράς στην κυβερνητική εξουσία.

Στην Ελλάδα η επιχείρηση Gladio είχε την ονομασία «Προβιά». Η συγκρότηση του δικτύου υπογράφτηκε επισήμως το 1955 από την κυβέρνηση Παπάγου µε τη CIA.

Σημείωση PRESSing: Όπως γράφτηκε στον Τύπο και στο διαδίκτυο, το παρακρατικό δίκτυο επιβίωσε των κυβερνήσεων Παπάγου, Καραμανλή, Γεωργίου Παπανδρέου και (µεταδικτατορικά) ξανά Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου, οπότε και µαθαίνουµε ότι εξαρθρώθηκε, αλλά χωρίς ποτέ να δίνονται συγκεκριμένα στοιχεία από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ σχετικά µε τι εξαρθρώθηκε, πώς εξαρθρώθηκε, ποιοι συµµετείχαν, πώς ελέγχθηκαν και τι θύλακες υπάρχουν ενδεχομένως ακόμα στο πλαίσιο των απόρρητων συµφωνιών για τη λειτουργία των αµερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, οι οποίες προέβλεπαν τη σύσταση της «Προβιάς».

Το κουβάρι των αποκαλύψεων ξεδιπλώθηκε ως εξής: Στην τρομοκρατική επίθεση στην Γκορίτσια το 1972 είχαν χάσει τη ζωή τους τρεις Ιταλοί αστυνομικοί. Λόγω του αδιεξόδου των ερευνών, που αρχικά είχαν εστιάσει εναντίον της Αριστεράς, ο δικαστής Φελίτσε Κασόν στράφηκε στην έρευνα κατά των νεοφασιστικών οργανώσεων. Σε σύντομο διάστημα εντοπίστηκαν οι τρομοκράτες, που ήταν µέλη νεοφασιστικής οργάνωσης. Ο δικαστής συνέχισε τις έρευνες σχετικά µε την προέλευση του οπλισμού των τρομοκρατών. Το 1990, µετά από έρευνες 18 ετών, αποκαλύφθηκε ότι τα όπλα προέρχονταν από µια αποθήκη της οργάνωσης µε την επωνυμία Gladio.

Τον Νοέμβριο του 1990, εγκλωβισμένος υπό το βάρος των αποκαλύψεων, ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζούλιο Αντρεότι υποχρεώνεται από το βήμα του ιταλικού Κοινοβουλίου να οµολογήσει τα εξής:

«Από το 1950 οργανώθηκε µια παράνομη υπηρεσία πληροφοριών µε τη βοήθεια της CIA και των Βρετανών πρακτόρων, για να αντιμετωπίσει ενδεχόμενη ανατρεπτική δραστηριότητα ή επίθεση από µέρους των Σοβιετικών… Το δίκτυο παραμένει»!

Η οµολογία Αντρεότι λειτούργησε ως ντόμινο. Η µια µετά την άλλη, οι κυβερνήσεις των χωρών-µελών του ΝΑΤΟ ανακοίνωναν την ύπαρξη τέτοιων δικτύων στο έδαφός τους.

Στην Ελλάδα συνέβησαν τα ακόλουθα:

Πέρα από τις 800 κρύπτες µε όπλα σε ολόκληρη την επικράτεια, τις κρύπτες µε χρυσές λίρες, χάρτες, είδη ένδυσης, ιατροφαρμακευτικό υλικό κ.λπ., που «αναιρέθηκαν» βάσει εντολής από αξιωματικούς των Ειδικών Δυνάμεων, θα πρέπει να προσέξουμε και τα ακόλουθα:

α) Ο υπουργός Άμυνας Γιάννης Βαρβιτσιώτης αναγκάστηκε στις 9 Νοεμβρίου 1990 να παραδεχτεί δηµόσια ότι «Έλληνες κομάντος (ΛΟΚ) και η CIA οργάνωσαν έναν βραχίονα του δικτύου, το 1955, για να προβληθεί αντάρτικη αντίσταση σε οποιονδήποτε κομμουνιστή εισβολέα. Το εν λόγω δίκτυο ήταν γνωστό µε την κωδική ονομασία «Επιχείρηση Κόκκινη Προβιά»».

β) Στις 14 Νοεμβρίου 1990 ο Ανδρέας Παπανδρέου προέβη στο πρακτορείο Associated Press στην εξής δήλωση:

«Η παρακρατική οργάνωση "Κόκκινη Προβιά" δηµιουργήθηκε το 1955, ως αποτέλεσμα ενός µυστικού τµήµατος της συµφωνίας µε βάση την οποία εγκαταστάθηκαν οι αµερικανικές βάσεις στην Ελλάδα».

Σημείωση πρώτη: Η έρευνα που παρήγγειλε ο Γ. Βαρβιτσιώτης για την υπόθεση, δεν δόθηκε ποτέ στη δηµοσιότητα, δεν έφτασε καν στη Βουλή.

Σημείωση δεύτερη: Η δήλωση Παπανδρέου έγινε µόνο αφού το θέμα είχε αποκαλυφθεί, και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, µόνο όταν το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε στην αντιπολίτευση, ενώ ως κυβέρνηση από το 1981 τηρούσε σιγή ιχθύος για την υπόθεση και χωρίς να δοθούν εξηγήσεις για το ρόλο στελεχών του ΠΑΣΟΚ, τα οποία λόγω της θέσης τους στο στρατό προδικτατορικά δύσκολα θα µπορούσαν να επικαλεστούν άγνοια…

Σημείωση τρίτη: Ούτε η ΝΔ, ούτε το ΠΑΣΟΚ έχουν δώσει ποτέ στη δηµοσιότητα αυτό το «µυστικό τµήµα της συµφωνίας» για την εγκατάσταση των αµερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, που σημαίνει ότι τα εκεί συνομολογηθέντα διέπουν ακόμα τους όρους λειτουργίας των βάσεων και της δράσης των µυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ στην πατρίδα µας…

Εξάλλου, αυτά είναι τα στοιχεία που προκύπτουν από το υλικό που έχει συγκεντρωθεί από το 1990 και µετά:

Μετά τον Β΄ Π.Π. οι ΗΠΑ οργάνωσαν στη Δυτική Ευρώπη ένα παράνομο, παρακρατικό, αντικομουνιστικό δίκτυο «αποσταθεροποιητικής δραστηριότητας» µε την κωδική ονομασία «Stay Behind». Το δίκτυο απλώθηκε σε όλες σχεδόν τις χώρες-µέλη του ΝΑΤΟ µε διαφορετικές ονομασίες. Στην Ιταλία είχε τον κωδικό «Gladio», στην Ελλάδα «Προβιά», στην Τουρκία «Κόκκινη Προβιά», στη Μ. Βρετανία «Operation Stay Behind», στη Γερμανία «Schwert», στην Ελβετία «Οµάδα Πληροφοριών και Ασφάλειας»…

• Στη Βρετανία, το αντίστοιχο δίκτυο χρηματοδοτήθηκε από τις βρετανικές µυστικές υπηρεσίες. Τη δεκαετία του 1970 εκπαίδευσε πολλούς νεοφασίστες Ιταλούς στη Βρετανία και στρατολόγησε πολλούς Ιταλούς τρομοκράτες, ενώ ανέπτυξε στενούς δεσμούς µε τη µασονική στοά Ρ2 της Ρώμης, που ήταν βασικός µοχλός της νεοφασιστικής τρομοκρατίας στην Ιταλία.

• Στην Ιταλία η εξέλιξη του δικτύου είναι εντυπωσιακή. Μέσω της Gladio, οι υπηρεσίες των ΗΠΑ σε συνεργασία µε την ιταλική SIFAR έθεσαν το 1952 σε εφαρμογή τη «στρατηγική της έντασης». Μέρος αυτού του σχεδίου ήταν η δηµιουργία τρομοκρατικών οργανώσεων µε νεοφασιστικά χαρακτηριστικά και η κατασκευή «αριστερής» τρομοκρατίας, µε στόχο τη δηµιουργία κλίματος αστάθειας, που έφθασε µέχρι και σε απόπειρα πραξικοπήματος για την επιβολή στρατιωτικοφασιστικού καθεστώτος (17 Δεκεμβρίου 1970). Αναφερόμενη πηγή: «Ριζοσπάστης».

ΤΙ ΕΓΡΑΨΕ ΤΟ «DER SPIEGEL»;

Όσον αφορά στη δράση της «Προβιάς» στην Ελλάδα, ας δούμε τι γραφεί για την «ελληνική Gladio» το περιοδικό «Der Spiegel» τον Νοέμβριο του 1990:

«Πάνω από 800 κρύπτες µε όπλα, ασυρμάτους και άλλο εξοπλισμό βρίσκονταν σε σπηλιές, σε υπόγεια δηµόσιων κτηρίων, σε καλυμμένα πηγάδια και, ακόμα, κάτω από ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες στην επαρχία. Η µυστική οµάδα για την οποία είχε τοποθετηθεί το οπλοστάσιο αριθμούσε 1.500 άντρες και σε περίπτωση πολέμου θα έφτανε τους 3.500».

Η συµφωνία της «Προβιάς» υπογράφεται επισήμως στις 25 Μαρτίου 1955 από τον πρωθυπουργό Παπάγο µε τον στρατηγό Τράσκοτ της CΙΑ. Πρόσχημα, βέβαια, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος» και η αντιμετώπιση µιας εισβολής των κομμουνιστών στην Ελλάδα από τον Βορρά…

Η παρακρατική οµάδα στην Ελλάδα θεωρείται, σύμφωνα µε το «Der Spiegel», «µια από τις πιο σκληρές οµάδες µάχης του ΝΑΤΟ. Ένας από τους αξιωματικούς των µυστικών υπηρεσιών που γνώριζαν ακριβώς τα καθήκοντα και το δυναμικό των κρυφών µονάδων ήταν και ο συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος»…

Οι έρευνες που αποφασίστηκαν στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και των εγχώριων υπηρεσιών του ήταν ένας µηχανισµός συγκάλυψης των δραστηριοτήτων αυτής της υπόθεσης. Ωστόσο, υπάρχουν ενδείξεις για τη δράση της «Προβιάς» σε κρίσιμες υποθέσεις. Μεταξύ των υποθέσεων αυτών είναι η παρακρατική οργάνωση «Καρφίτσα» που δραστηριοποιήθηκε στη δολοφονία του Γρηγόρη Λαµπράκη, και η υπόθεση της «Νάρκης του Γοργοποτάµου» το 1964, όπου έχασαν τη ζωή τους 13 άτομα.

ΠΟΣΟ «ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ» ΗΤΑΝ ΟΙ ΕΡΥΘΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ;

Οι µυστικές υπηρεσίες είχαν τάξει σκοπό τους, αφού µπάσουν τους ανθρώπους τους στο νεολαιίστικο κίνημα, να σκαρώσουν έναν µηχανισµό προβοκατόρικων ενεργειών, δίνοντας σ’ αυτές τις ενέργειες ολοένα πιο έντονο και στη συνέχεια καθαρά τρομοκρατικό χαρακτήρα. Άλλωστε, το ίδιο το περιβάλλον ευνοούσε τα σχέδιά τους, καθώς ένα σημαντικό µέρος της εξεγερμένης νεολαίας καταγόταν από ευκατάστατες οικογένειες και είχε κληρονομήσει την αντιπάθεια για το οργανωμένο εργατικό κίνημα, για την πειθαρχία. Επομένως διανοιγόταν ευρύ πεδίο για κοινή δράση των νεοφασιστών, της Αστυνομίας και των µυστικών υπηρεσιών.

Ορισμένοι ηγέτες της ανταρσίας προέρχονταν από φιλοφασιστικές οµάδες ή συντηρητικούς καθολικούς κύκλους. Φασίστας ήταν ο καθοδηγητής των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» στην Ιταλία Ρενάτο Κούρτσο και µαθητές των Ιησουιτών ο «ιδεολόγος» Αντόνιο Νέγκρι και πολλοί συναγωνιστές του. Αυτοί εισήγαγαν, άλλωστε, στο κίνημα τις αντικομουνιστικές, αντισοβιετικές αντιλήψεις. Αυτοί προπαγάνδιζαν τα αριστερίστικα δόγματα και εκµεταλλεύονταν την ανυπομονησία της µάζας των µικροαστών που αποτελούσαν το «προζύμι» της ανταρσίας. Εδώ βρέθηκαν επίσης παιδιά υπουργών, στελέχη συντηρητικών κομμάτων, ακόμα και διευθυντές µονοπωλίων.

Κοντολογίς, υπήρχαν µεγάλα περιθώρια να κατακλύσουν το κίνημα οµάδες µε υπερεπαναστατικές ονομασίες, που ξεφύτρωναν σαν τα µανιτάρια µετά τη βροχή, διάφοροι προβοκάτορες και πράκτορες της Αστυνομίας, καθώς και ύποπτα άτομα που συνδέονταν µε τη CIA. Αυτοί οι τελευταίοι, που είχαν στρατιωτική κατάρτιση, προσέδιδαν συχνά στους νεοσύστατους νεολαιίστικους σχηματισμούς στρατοκρατικό χαρακτήρα. (…)

Ο µεγαλύτερος κήρυκας του «άτακτου παρτιζάνικου πολέμου» στην Ιταλία (και στη Γαλλία) είναι ο καθηγητής Αντόνιο Νέγκρι, ο οποίος, όπως ο νεοφασίστας Φρέντα, κατάγεται κι αυτός από την Πάδουα. Ο Νέγκρι, µαζί µε τον Ρενάτο Κούρτσο και άλλους ηγέτες των «Ερυθρών Ταξιαρχιών», έδρασε για πολύ καιρό στο Παρίσι, δίδασκε στο πανεπιστήμιο της Βενσέν και έγινε ο «άνθρωπος» των Γάλλων «νέων φιλοσόφων». Ο οργανωτικός πυρήνας της οµάδας Νέγκρι περιστρέφεται γύρω από την παρισινή σχολή εκµάθησης ξένων γλωσσών «Υπερίων». Το περιβάλλον θυμίζει εκείνο στο οποίο δρούσαν ελεύθερα ο «Κύκνος» και άλλοι πράκτορες της CIA την περίοδο του «παρισινού Μάη». Το περίεργο είναι ότι ο Νέγκρι έπαιρνε ανεμπόδιστα βίζες εισόδου στις ΗΠΑ. Η φήμη του σαν απολογητή των «ανταρτών των πόλεων» δεν ενόχλησε καθόλου τις αµερικανικές Αρχές, οι οποίες σχεδόν αυτομάτως αρνούνται να χορηγήσουν βίζες στους εκπροσώπους των κομμουνιστικών κομμάτων, που τα κατηγορούν για «υπονομευτικές προθέσεις».

Ο στρατηγός Ουίλιαμ Γιαρµπόρο, καθοδηγητής των ειδικών υπηρεσιών της CIA, ανέφερε τα εξής:

«Η λεγόμενη "άτακτη" (τυφλή) τρομοκρατία είναι τακτική, επεξεργασμένη από τη CIA σε συνεργασία µε διάφορους ατλαντικούς οργανισμούς. Η τακτική αυτή χρησιμοποιείται κυρίως ως βασικό στοιχείο για διάφορα προγράμματα που έχουν σκοπό να αποσταθεροποιήσουν τις κυβερνήσεις και να πείσουν τον πληθυσμό να συµφωνήσει µε την εγκαθίδρυση ισχυρού αστυνομικού κράτους».

Όταν ο ηγέτης των «Ερυθρών Ταξιαρχιών» Ρενάτο Κούρτσο κλείστηκε το 1976 στις φυλακές της Πίζας, κατά περίεργο τρόπο βρέθηκε στο ίδιο κελί µε τον Αµερικανό Ρόναλντ Σταρκ. Ο Σταρκ έδωσε στον Κούρτσο διευθύνσεις φίλων του στη Μ. Ανατολή, µε τη βοήθεια των οποίων µπορεί να βρει όπλα και να κρυφτεί. Επίσης του έδειχνε µε διάφορα σκίτσα πώς να χρησιμοποιήσει καλύτερα τις εκρηκτικές ύλες. Ο Σταρκ εγκατέλειψε πολύ γρήγορα το κελί της φυλακής µολονότι έσερνε πίσω του µια µακριά ουρά από κατηγορίες, οι οποίες για τους συνηθισμένους θνητούς συνεπάγονται βαριές ποινές. Και όταν ο Σταρκ αποφυλακίστηκε, στις 11 Απριλίου 1979 στην Μπολόνια (ύστερα από τη δολοφονία στην Ιταλία του Μόρο, η οποία θεωρήθηκε ενέργεια των «Ερυθρών Ταξιαρχιών»), ο δικαστής χρησιμοποίησε την ακόλουθη παράξενη διατύπωση:

«Ο Σταρκ δεν υπάγεται στην αρμοδιότητα του δικαστηρίου επειδή είναι πράκτορας της CIA και ενεργούσε µε αυτή την ιδιότητα».

Αυτή, λοιπόν, είναι η έμπρακτη επιβεβαίωση όσων γράφει στο εγχειρίδιό του ο στρατηγός Ουέστµορλεντ για τη χρησιμοποίηση από την αµερικανική κατασκοπεία των «ακροαριστερών»!

ΟΙ ΕΡΥΘΡΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ «ΕΠΑΙΖΑΝ» ΣΤΗΝ ΕΔΡΑ ΤΩΝ ΜΥΣΤΙΚΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ…

…πέραν του ότι ιδρύθηκαν σε βίλα γραμματέως του ΝΑΤΟ και καθοδηγούνταν από πρώην (;) νεοφασίστες, Ιησουίτες, πράκτορες του ΝΑΤΟ και άλλων υπηρεσιών. Πρόκειται για Ακροδεξιούς που είδαν το φως της µετανοίας και έγιναν… «ακροαριστεροί ένοπλοι»!

Ο Α. Φραντσεσκίνι ήταν ο ένας από τους τρεις ανθρώπους που ίδρυσαν, το 1970, τις Ερυθρές Ταξιαρχίες. Οι άλλοι δύο ήταν το ζευγάρι Ρενάτο Κούρτσιο και Μάρα (Μαργκερίτα) Καγκόλ. Ο Φραντσεσκίνι στο βιβλίο του, που αποτελεί προϊόν µιας µακράς σειράς συζητήσεων µε τον δηµοσιογράφο και συγγραφέα Τζιοβάνι Φαζανέλα, «δεν κοινολογεί µια αλήθεια» για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες «αλλά την αναζητεί», όπως τονίζει σε σημείωμά του στην αρχή του βιβλίου ο Φαζανέλα. Για την ακρίβεια, ο Φραντσεσκίνι αναζητά τους λόγους για τους οποίους οι Ε.Τ. παρεκτράπηκαν από την αρχική πορεία τους και έγιναν όπως κατέληξαν. Και, ακόμη περισσότερο, ερευνά τους λόγους για τους οποίους η τρομοκρατική οργάνωση ακολούθησε τη γνωστή πορεία της.

Αυτό το σημαντικό βιβλίο έχει τη δική του ξεχωριστή σημασία. Και όχι µόνον για την ιστορία της «αριστερής τρομοκρατίας» ή την ιστορία της Ιταλίας. Αλλά και για την ιστορία του Ψυχρού Πολέμου, την ιστορία του ΝΑΤΟ και των µυστικών του επιχειρήσεων, την ιστορία των µυστικών υπηρεσιών αρκετών χωρών.

Ας µη βιαστείτε, όμως, να βγάλετε συµπεράσµατα. Ο Φραντσεσκίνι καταθέτει τη δική του µαρτυρία, τις δικές του απορίες. Διατυπώνει ερωτήματα. Γνωρίζει κάποιες απαντήσεις. Όχι όλες.

«Οι Ερυθρές Ταξιαρχίες δεν γεννήθηκαν από το τίποτα», λέει ο Φραντσεσκίνι. «Δεν είναι προϊόν ενός εργαστηρίου ή κάποιας Μυστικής Υπηρεσίας, αλλά αποτέλεσμα µιας κουλτούρας και µιας πολιτικής παράδοσης της ιταλικής Αριστεράς», αναφέρεται στη σελ. 25. Από την άλλη πλευρά, όμως, «…ολόκληρη η ιστορία των Ερυθρών Ταξιαρχιών, από ένα σημείο και έπειτα, χαρακτηρίζεται βαθιά από τους δεσμούς µε µια πόλη: το Παρίσι. Εκεί ο Μορέτι (…) διατηρούσε στρατηγικής σημασίας σχέσεις. Πιστεύω ότι εκείνες οι σχέσεις µπορούν να αποτελέσουν, ακόμη και σήμερα, µια ζωτική πηγή για την ερυθροταξιαρχική τρομοκρατία», διαβάζουμε στη σελίδα 30.

Ο Μάριο Μορέτι υπήρξε ο αναμφισβήτητος αρχηγός των Ε.Τ. από τις αρχές του 1976 και ο ιθύνων νους της απαγωγής και της δολοφονίας του προέδρου του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Άλντο Μόρο την άνοιξη του 1978. Οι Ε.Τ. πέρασαν οριστικά «στα χέρια» του Μορέτι µετά τη σύλληψη τον Σεπτέµβριο του 1974 των Φραντσεσκίνι και Κούρτσιο και την εν ψυχρώ δολοφονία, όπως ισχυρίζεται ο Φραντσεσκίνι, της Μάρα Καγκόλ από αστυνομικούς τον Ιούνιο του 1975. Η Καγκόλ είχε συλληφθεί από αστυνομικούς και τα χέρια της ήταν δεµένα µε χειροπέδες όταν ένας αστυνομικός την πυροβόλησε κάτω από τη µασχάλη, µε αποτέλεσμα η σφαίρα να διαπεράσει και τους δύο πνεύμονές της.

Με τον ίδιο τρόπο, στις αρχές του 1976, αστυνομικοί επιχείρησαν να δολοφονήσουν στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλάνου, µέσα στο πλήθος, τον Τζόρτζιο Σεµερία, τον τελευταίο από τον ιστορικό πυρήνα της οργάνωσης που θα µπορούσε να σταθεί εµπόδιο στην πορεία του Μορέτι προς την κορυφή. Μέσα σε έναν χρόνο, µεταξύ 1975 και 1976, είχαν συλληφθεί όλα τα µέλη των Ε.Τ. που είχαν βρεθεί στην οργάνωση από την πρώτη στιγμή. Όλοι, εκτός από έναν: τον Μάριο Μορέτι. Αυτά συνάγονται από τη σελ. 175.

Ο Φραντσεσκίνι και ο Ρ. Κούρτσιο συνελήφθησαν το 1974 µετά από πληροφορίες που έδωσε στους καραμπινιέρους ένας χαφιές των «υπηρεσιών», όπως αποδείχτηκε αργότερα, ο Σιλβάνο Τζιρότο ή «Πατήρ Πολυβόλο», ένας πρώην φραγκισκανός καλόγερος που είχε χρηματίσει αντάρτης στη Βολιβία, είχε σχέσεις µε αρκετές ένοπλες οµάδες στην Ιταλία και είχε αναλάβει την εκπαίδευσή τους στα όπλα. Οι καραμπινιέροι φωτογράφιζαν επί µήνες όλες τις συναντήσεις του Τζιρότο µε τους ερυθροταξιαρχίτες. Οι µοναδικές φωτογραφίες που δεν βρέθηκαν ποτέ στο φάκελο της δικαστικής έρευνας ήταν εκείνες µε τον Μορέτι. Τα αρνητικά ήταν κομμένα ακριβώς στα σημεία όπου θα έπρεπε να εµφανίζονται ο «Πατήρ Πολυβόλο» µε τον Μορέτι, όπως προκύπτει από τη σελ. 171.

Ο Ρ. Κούρτσιο απέδρασε µε χαρακτηριστική ευκολία από τις φυλακές όπου κρατούνταν τον Φεβρουάριο του 1975. Οι Αρχές γνώριζαν ότι ο Κούρτσιο σχεδίαζε να αποδράσει, µάλιστα ένας από τους οργανωτές της απόδρασης ήταν χαφιές, όπως φαίνεται από τη σελ. 182. Ο Κούρτσιο συνελήφθη ξανά τον Ιανουάριο του 1976. Πιθανότατα τον κατέδωσε ο Μορέτι. Ο Κούρτσιο, όπως εξομολογείται αργότερα στον Φραντσεσκίνι, δεν έχει πια καμία αµφιβολία ότι «ο Μορέτι είναι χαφιές» (σελ. 181).

Ποιος κατηύθυνε τον Μορέτι; Κάποιος Κοράντο Σιµιόνι: στέλεχος του Σοσιαλιστικού Κόμματος στο Μιλάνο, είχε διαγραφεί από εκείνο στα µέσα της δεκαετίας του '60 για «ηθική αναξιοπρέπεια» και, σύμφωνα µε διάφορες πληροφορίες, είχε εργαστεί στην Υπηρεσία Ενημέρωσης των ΗΠΑ (USIS) στο Μιλάνο και στον (χρηματοδοτούµενο από τη CIA) ραδιοφωνικό σταθμό Free Europe στο Μόναχο.

Στα τέλη του 1969, ο Σιµιόνι και ο Κούρτσιο ίδρυσαν την Πολιτική Μητροπολιτική Κολεκτίβα στο Μιλάνο. Ο Ρ. Κούρτσιο ήταν ο δηµόσιος εκφραστής της Κολεκτίβας και ο Σιµιόνι ο άνθρωπος του παρασκηνίου, ο οποίος φρόντιζε για τις διεθνείς σχέσεις της οµάδας και οργάνωνε το δίκτυο εποπτείας και τις παράνομες δομές για το πέρασμα στον ένοπλο αγώνα. Η οργάνωση υιοθέτησε το όνοµα Προλεταριακή Αριστερά.

Η ρήξη των σχέσεων Σιµιόνι από τη µια και Κούρτσιο - Καγκόλ - Φραντσεσκίνι από την άλλη, θα συµβεί τον Οκτώβριο - Νοέμβριο του 1970. Οι τρεις τελευταίοι θα ιδρύσουν στη συνέχεια τις Ε.Τ. Ο Σιµιόνι είχε ήδη δηµιουργήσει ένα παράνομο δίκτυο που σκοπός του ήταν να οδηγήσει την Ιταλία στον εµφύλιο πόλεµο. Ο Μορέτι ήταν άνθρωπος του Σιµιόνι. Μετά τη ρήξη των σχέσεων ο Σιµιόνι οργάνωσε τη Σπείρα (Superclan - «υπερπαράνομοι»), που µοναδικό στόχο είχε τον έλεγχο όλων των οµάδων ένοπλου αγώνα στην Ιταλία. Αργότερα αρκετά µέλη της Σπείρας κατέφυγαν στο Παρίσι, όπου ίδρυσαν το Ινστιτούτο Ξένων Γλωσσών «Υπερίων», και από εκεί κινούσαν τα νήματα της τρομοκρατίας στην Ιταλία και αλλού.

Τον Σεπτέµβριο του 1970 η καθοδήγηση της Προλεταριακής Αριστεράς είχε γίνει στο σπίτι της Σαβίνα Λόνγκι. Ο Σιµιόνι εξήγησε στα υπόλοιπα µέλη ότι η Λόνγκι είχε διατελέσει γραμματέας του Γενικού Γραμματέα του ΝΑΤΟ Μάνλιο Μπρόζιο και ότι ήταν πια δική του γραμματέας και πράκτοράς τους στο ΝΑΤΟ!

Η Λόνγκι µετακόµισε και αυτή αργότερα στο Παρίσι. Στο Παρίσι µετακόµισαν, µεταξύ άλλων, ο Ντούτσιο Μπέριο (που ισχυριζόταν ότι ο πατέρας του συνεργαζόταν µε τη Μοσάντ) και ο Ινοτσέντε Σαλβόνι που ήταν παντρεμένος µε τη Φρανσουάζ Τουσέ, ανιψιά του γνωστού Γάλλου κληρικού και φιλάνθρωπου αβά Πιέρ. Λέγεται ότι ο αβάς Πιέρ κατάφερε να σταµατήσει τις δικαστικές έρευνες σε βάρος του Σαλβόνι, τον οποίο είχαν αναγνωρίσει δύο αυτόπτες µάρτυρες ότι συµµετείχε στην απαγωγή του Μόρο, όπως αναφέρεται στη σελ. 90 του βιβλίου του Φραντσεσκίνι.

Το 1975 είχε εκδοθεί ένταλμα σύλληψης κατά του Σιµιόνι, το οποίο ανακλήθηκε έναν χρόνο αργότερα. Οτιδήποτε είχε να κάνει µε τη σχολή «Υπερίων» προσέκρουε πάντοτε στην «αδιαφορία» των ιταλικών Αρχών. Και, τις ελάχιστες φορές που οι ιταλικές Αρχές ζήτησαν τη συνδρομή των γαλλικών, εκείνες αδιαφόρησαν πλήρως.

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν επίσης όσα ανέφερε ο Φραντσεσκίνι σε κατάθεσή του προς την κοινοβουλευτική ερευνητική επιτροπή για την τροµοκρατία στις 17 Μαρτίου 1999, όπως θα δείτε στο www.parlamento.it/parlam/bicam/terror/stenografici/steno50a.htm. Σύμφωνα µε τον Φραντσεσκίνι, ο Σιµιόνι όλα εκείνα τα χρόνια έδωσε µία και µοναδική συνέντευξη στο περιοδικό «L' Espresso» (στην οποία ισχυριζόταν ότι εκείνος υπήρξε πάντοτε ειρηνιστής και διανοούμενος και δεν είχε απολύτως καμία σχέση µε τρομοκράτες όπως ο Κούρτσιο). Στο περιοδικό είχε δηµοσιευτεί επίσης µια φωτογραφία του πάπα Ιωάννη Παύλου Β΄ µε τον αβά Πιέρ. Πίσω τους έστεκε ο Κοράντο Σιµιόνι! «Το µήνυµα ήταν ξεκάθαρο», λέει ο Φραντσεσκίνι. Το άρθρο δηµοσιεύτηκε στο «L' Espresso» στις 28/3/1993.

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ

Σύμφωνα µε τον Φραντσεσκίνι, ο Σιµιόνι «έκανε µια σειρά από παράξενα πράγματα. Μια φορά ήθελε να συµπληρώσω ένα ερωτηματολόγιο µε απίστευτες ερωτήσεις, ακόμη και προσωπικές, όπως αν αυνανίζομαι… Έφτανε σ’ αυτό το σημείο, σε παράλογα πράγματα» (σελ. 89). Ο Φραντσεσκίνι αρνήθηκε να συµπληρώσει το ερωτηματολόγιο, µα οι υπόλοιποι το είχαν αποδεχτεί, περιλαμβανομένων των Κούρτσιο και Καγκόλ. Ο Φραντσεσκίνι δεν αναφέρει περισσότερα για το περιεχόμενο αυτού του ερωτηματολογίου, αλλά είναι γνωστό ότι τέτοιου είδους πρακτικές έχουν αναπτυχθεί σε εργαστήρια Ψυχολογικού Πολέμου ποικίλων «υπηρεσιών» και εφαρμόζονται κατά κόρον από πολλές παραθρησκευτικές σέχτες. (Για να αντιληφθείτε το είδος των ερωτήσεων στις οποίες κλήθηκαν να απαντήσουν οι υποψήφιοι για στρατολόγηση στις οµάδες ένοπλης πάλης στην Ιταλία, αρκεί να ρίξετε µια µατιά στις σελίδες 66-73 και 203-210 του βιβλίου του Αντώνη Μποσνακούδη «Μισθοφόροι της Νέας Τάξης – Η Δράση των Εξτρεμιστικών Παραθρησκειών και της Scientology», εκδόσεις Πελασγός, Αθήνα, 2001. Οι Σαϊεντολόγοι ονομάζουν τέτοιου είδους πρακτικές «Έλεγχο Ασφαλείας» ή «Επεξεργασία Ακεραιότητας»).

Σε άλλο σημείο του βιβλίου του, στη σελ. 152, ο Φραντσεσκίνι σημειώνει:

«Στην ουσία, ο Σιµιόνι είχε την εξουσία [σ.σ.: στο εσωτερικό της Σπείρας] να σχηματίζει ζευγάρια, να τα χωρίζει και, στη συνέχεια, να φτιάχνει άλλα µε διαφορετική σύνθεση. Θυμήθηκα τότε εκείνο το περιβόητο ερωτηματολόγιο και σκέφτηκα ότι το συλλογικό σεξ ήταν ένα άλλο εργαλείο µέσω του οποίου ασκούσε απόλυτο έλεγχο στα µέλη: κατάλαβα ότι "η εταιρία" στην πραγματικότητα ήταν µια αίρεση, όπου έμπαινες αλλά δεν µπορούσες πια να βγεις».

Το χαρακτηριστικό της οργάνωσης του Σιµιόνι ήταν η µακροβιότητα των σχέσεων που δηµιουργούνταν στο εσωτερικό της. Επρόκειτο για «ένα δίκτυο από τουλάχιστον 30 άτομα που ήταν µαζί για πολλά χρόνια, ζώντας τις σχέσεις τους πάντοτε στο εσωτερικό της ίδιας οργάνωσης, σχεδόν σαν µια αίρεση», αναφέρεται στη σελ. 212.

Τι γίνονταν αυτά τα ερωτηματολόγια - βιογραφικές καρτέλες; Τα συγκέντρωνε η Μάρα Καγκόλ και τις παρέδιδε στον Ροµπέρτο Ντότι, πρώην κομμουνιστή, στον οποίο την είχε συστήσει ο Σιµιόνι. Αργότερα, την άνοιξη του 1974, οι Ε.Τ. οργάνωσαν τη διάρρηξη των γραφείων του Εντγκάρντο Σόνιο. Ανάµεσα στα ντοκουμέντα υπήρξε και µια νεκρολογία του Ντότι (είχε πεθάνει το 1973) υπογεγραμμένη από τον Σόνιο και κάποιους φίλους του. Ποιος ήταν ο Σόνιο, του οποίου το «δεξί χέρι», ο Ντότι, είχε τόσο στενές σχέσεις µε τον Σιµιόνι; Ο επιμελητής του βιβλίου δεν αναφέρει καμία πληροφορία, ωστόσο δεν είναι δύσκολο να βρεθούν περισσότερα στοιχεία για τον Σόνιο.

Ο Σόνιο, ο κόµης Εντγκάρντο Σόνιο Ράτα ντελ Βαλίνο, ήταν αριστοκράτης, µέλος της περιβόητης στοάς P2 και είχε πολεμήσει στο πλευρό του Φράνκο στη διάρκεια του Ισπανικού Εµφυλίου Πολέμου. Το 1943, µετά την απόβαση των Συµµάχων στην Ιταλία, άρχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στις αµερικανικές µυστικές υπηρεσίες. Μετά τον πόλεµο υπηρέτησε ως διπλωματικός ακόλουθος και πρεσβευτής της Ιταλίας σε διάφορες χώρες. Υπήρξε στενός φίλος του Γ.Γ. του ΝΑΤΟ Μάνλιο Μπρόζιο. Το 1953 παρακολούθησε ένα πρόγραμμα για τον Ψυχολογικό Πόλεµο που είχε οργανώσει το ΝΑΤΟ στο Παρίσι. Ίδρυσε διάφορες «πατριωτικές οργανώσεις» που ήταν κλάδοι της νατοϊκής επιχείρησης Gladio. Οργάνωσε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα που θα εκδηλωνόταν τον Αύγουστο του 1974, όμως αποκαλύφθηκε νωρίτερα και εξουδετερώθηκε. Ο Σόνιο δικάστηκε για απόπειρα πραξικοπήματος αλλά αθωώθηκε, και απεβίωσε το 2000.

Μυστικές υπηρεσίες, ΝΑΤΟ, Σόνιο, Ντότι, Σιµιόνι, Μορέτι…

Τελικά ο Μορέτι ήταν ακροαριστερός τρομοκράτης ή ακροδεξιός;

Σύμφωνα µε άλλη πηγή, όπως αποκαλύπτει ο πρώην γερουσιαστής Σέρτζιο Φλαµίνι στο βιβλίο του για τον Μάριο Μορέτι «La Sfinge delle Brigatte Rosse» (Η Σφίγγα των Ερυθρών Ταξιαρχιών, Kaos Edizioni, Μιλάνο, 2004), ο Μορέτι στα νιάτα του, πριν µεταβληθεί σε «κομμουνιστή επαναστάτη», ήταν στρατευμένος νεοφασίστας! Πρώην σύντροφοί του από το σχολείο και παλιοί καθηγητές του έχουν επιβεβαιώσει, ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο, ότι ο Μορέτι κατά τα µαθητικά χρόνια του υπήρξε φανατικός νεοφασίστας. Ο Φλαµίνι θεωρεί πως το δίκτυο Gladio και οι οργανώσεις του Σόνιο ήταν ένα και το αυτό. Και ελάχιστα αµφέβαλε εάν ο Μορέτι ήταν πράγματι µέλος αυτού του δικτύου…

Όπως βλέπετε, στο βιβλίο του ο Φραντσεσκίνι θέτει ερωτήματα. Για αρκετά έχει βρει τις απαντήσεις. Τα υπόλοιπα µπορούν να περιμένουν, ενώ άλλα είναι ίσως ρητορικά, τύπου «…Ποιος έριξε λάδι στη φωτιά; Ποιος χρησιμοποίησε εµάς και τους φασίστες; Και γιατί;», όπως αναφέρεται στη σελ. 78.

Ο Φραντσεσκίνι σχεδόν αγνοείται σήμερα στην Ιταλία από τους παλιούς συντρόφους του ένοπλου αγώνα και τους υπεραριστερούς προπαγανδιστές του. Κάποιοι από αυτούς, αφού είχαν πρώτα σπουδάσει στις ΗΠΑ µε υποτροφίες του Ιδρύματος Ροκφέλερ, επέστρεψαν στη συνέχεια στην Ιταλία και έγιναν υπέρµαχοι της πάλης των τάξεων και του ένοπλου αγώνα της Αριστεράς. Σήμερα χαίρονται τους µεταµοντέρνους και άκρως «στοχαστικούς» µισθούς τους, καθώς και τα ποσοστά από τις πωλήσεις των «αυτοκρατορικών» βιβλίων τους που εκδίδονται από το πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Κάποιοι άλλοι… ακροαριστεροί των δεκαετιών του '60 και του '70 έχουν αναλάβει εργολαβικά το ξέπλυμα του Μορέτι και των οµοίων του, συγγράφοντας έργα για το πόσο ιταλικό ήταν το φαινόμενο της τρομοκρατίας στην Ιταλία…

ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΝΥΧΤΕΣ

Πολλοί αναρωτιούνται πόσο «ιταλικό» ήταν το φαινόμενο της τρομοκρατίας στην Ιταλία… Κατά τη γνώμη µου, είναι όσο «ελληνικό» ήταν και το φαινόμενο της τρομοκρατίας στην Ελλάδα.

Η Gladio αποκαλύφθηκε και οι έρευνες έφτασαν µέχρι τον πρωθυπουργό. Η Εργκένεκον, στην Τουρκία, οδήγησε σε δίκη 20 στρατηγών (χώρια οι άλλοι). Στην Ελλάδα… βρείτε έναν διάσημο ή κάποιον κατώτερο αξιωματικό και πάρτε τον για έναν καφέ. Αν σας εµπιστευτεί θα περάσετε ωραία τις µακρές, δύσκολες νύχτες που έρχονται…

Περιοδικό PRESSing (Ιούλιος 2012) Πηγή 

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση