Η δίκη των δικαστών...
Με κάποιες επιμέρους και ανώδυνες αποφάσεις της η "Ελληνική δικαιοσύνη", επιχείρησε να χρυσώσει το χάπι της καθολικής της υποταγής, κι αυτό το έκανε μόνο και μόνο για να εξασφαλίσει το όποιο άλλοθι υποτιθέμενης αμεροληψίας, προκειμένου να μονιμοποιήσει με τις αποφάσεις της κορυφαίες κατοχικές αποφάσεις που συνιστούν δίκαιο ντροπής για τη χώρα.
Απέδειξε όμως, πως δε διαθέτει τα κότσια, ούτε τις εξαιρέσεις στο θλιβερό έργο της να στηρίξει με σθένος και σχετική αποφασιστικότητα. Η κυβέρνηση αρνείται να υλοποιήσει αποφάσεις για τις καθαρίστριες και τους στρατιωτικούς, αλλά οι εισαγγελείς σιωπούν, φροντίζοντας να πιστώσουν με χρόνο την κατοχική διοίκηση, για να μην τηρήσει ούτε καν και αυτές τις ανώδυνες αποφάσεις.
Υποτίθεται ότι "τόλμησε" να ακυρώσει επιμέρους κυβερνητικές αποφάσεις, αλλά δεν τόλμησε να απαγορεύσει στην κατοχική διοίκηση να τις αντικαταστήσει με άλλες (τα γνωστά ισοδύναμα). έτσι αυτό που έκανε στην πράξη, ήταν να καταφύγει σε ορισμένα ανώδυνα τσαλίμια, για να μπορέσει να κρύψει πίσω από αυτά, την άθλια στάση της απέναντι στην πεμτπουσία του κατοχικού δικαίου στο οποίο έχει παραδοθεί η χώρα.
Επομένως, είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός, πως σε όλες τις κρίσιμες αποφάσεις, η Ελληνική δικαιοσύνη υποκρίθηκε ότι δίκασε «στο όνομα του Ελληνικού λαού», ενώ στην πραγματικότητα συνέπραξε ανοικτά με την κατοχική διοίκηση, «νομιμοποίησε» τα διατάγματά της και δίκασε σε βάρος του Ελληνικού λαού.
Αυτή ακριβώς η στρατηγική της σύμπλευση ήταν που καθόρισε την κορυφαία της απόφαση περί της «συνταγματικότητας» του μνημονίου. Και αυτή ακριβώς η στρατηγική της σύμπλευση σηματοδότησε και τις σημαντικότερες σχετικές με αυτό επιμέρους αποφάσεις της (βλέπε κλοπή μικροομολογιούχων κλπ).
Κοινός παρονομαστής αυτού του δικαστικού αίσχους, ήταν το υποτιθέμενο «δημόσιο συμφέρον». Αυτό υποτίθεται ότι εξυπηρέτησαν οι αποφάσεις της ντροπής.
Η αξιότιμη όμως κυρία Δικαιοσύνη, δεν μπήκε ούτε μια φορά στον κόπο να επιχειρηματολογήσει και κυρίως να αποδείξει, με ποιο τρόπο υπηρετήθηκε το δημόσιο συμφέρον, όταν η κοινωνία (δηλαδή το δημόσιο), κατά τη διάρκεια αυτής της θλιβερής διαδρομής απαρριθμεί:
- 7.000 δολοφονημένους…
- Ξεπαγιασμένα σχολεία και νοικοκυριά…
- 1,5 εκατομμύριο άνεργους…
- Μια ολόκληρη χώρα που τη μετέτρεψαν σε απέραντο χρεοστάσιο…
- Πλιατσικολογημένα ασφαλιστικά ταμεία…
- Άστεγους… Νεόπτωχους… Δυστυχισμένους… Απελπισμένους νέους… Νεκροπόλεις εκεί που άλλοτε έσφυζε η καθημερινότητα από ζωή και επαγγελματική δραστηριότητα… Γιαπιά που έμειναν κουφάρια… Κλεμμένες συντάξεις… Ανασφάλιστοι πολίτες… Βιομηχανία κατασχέσεων… κλπ… κλπ… κλπ…
Αν δηλαδή το «δημόσιο συμφέρον» δεν είχε υπηρετηθεί με τον τρόπο που το υπηρέτησε η κατοχική διοίκιση και νομιμοποίησαν οι 'Έλληνες" δικαστές, ποια θα ήταν σήμερα η εικόνα αυτής της χώρας;
Αυτή που επιχειρούν να εμφανίσουν ως πιθανότητα οι τρομολάγνοι που προσκύνησαν;
Αν ναι… τότε γιατί αυτή η εικόνα δεν εμφανίστηκε εκεί όπου οι πολιτικοί ηγέτες δεν προσκύνησαν το σουλτανάτο της κατοχής;
Αν ναι… τότε γιατί αυτή η εικόνα δεν εμφανίστηκε εκεί όπου οι πολιτικοί ηγέτες δεν προσκύνησαν το σουλτανάτο της κατοχής;
Η Ελληνική δικαιοσύνη λοιπόν – έναντι τιμήματος και αυτό το τίμημα ήταν τα αναδρομικά της – συμπαρατάχθηκε με τους εχθρούς του λαού και ανέλαβα εθελοντικά να διαχειριστεί το κατοχικό δίκαιο σύμφωνα με συγκεκριμένες οδηγίες.
Από τη στιγμή λοιπόν που η δικαιοσύνη γνωμάτευσε με βάση το δημόσιο συμφέρον, στο μιας κοινωνίας που έχει μετατραπεί σε γκεσταπίτικο κολαστήρι, ενώ οι μοναδικοί που σώθηκαν από αυτούς τους χειρισμούς ήταν οι συμμορίες των ευρωπαϊκών τραπεζών, αντιλαμβανόμαστε επαρκώς τι ακριβώς εννοούν οι ελληνόφωνοι δικαστές όταν επικαλούνται το "δημόσιο συμφέρον".
Αυτό το αίσχος αποκαλούν κάποιοι «νομικό πολιτισμό», προσβάλλοντας έτσι και την Ελληνική γλώσσα και το πραγματικό νοηματικό φορτίο των λέξεων.
Τι σόι νομικός πολιτισμός είναι αυτός, όταν ένας πολίτης αν έχει μια απλή αντιδικία για τα κοινόχρηστα, θα πρέπει να σέρνεται τουλάχιστον μια πενταετία στα δικαστήρια της ντροπής, ενώ την ίδια στιγμή, κυριολεκτικά μέσα σε μια νύχτα, να μετατρέπεται το κατοχικό δίκαιο σε δίκιο μιας ξεπουλημένης πατρίδας;
Τι σόι σεβασμό μπορεί να διεκδικεί αυτή η δικαιοσύνη από τους πολίτες της χώρας, όταν τολμά να αποκαλεί «δημόσιο συμφέρον» τη δόλια προσπάθεια της συμμορίας του Καστελλόριζου και των διαδόχων της, να σώσουν τις συμμορίες των ευρωπαϊκών τραπεζών, ταπεινώνοντας το λαό αυτής της χώρας;
Ποιο «δημόσιο συμφέρον» υπηρετήθηκε, όταν τα δημόσια ταμεία πλιατσικολογήθηκαν, όταν εκατομμύρια οικογένειες οδηγούνται στο δικό τους Γολγοθά δυστυχίας, ενώ την ίδια στιγμή πληρώνονται στο άρτιο ομόλογα που κατέχουν συμμορίες και εκβιαστές ανά την υφήλιο;
Ποια πραγματικά λαοπρόβλητη κυβέρνηση θα μπορούσε να ρίξει στη λήθη αυτή την κατάπτυστη συνενοχή, να μη δικάσει και να μην καταδικάσει αυτούς τους δικαστές, που με τρόπο προκλητικό, δεν αποδίδουν πλέον δίκαιο, αλλά νομιμοποιούν κατοχικές διατάξεις;
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Είδα τη "Δίκη της Νυρεμβέργης" (πρόκειται για τη δίκη των δικαστών των SS την οποία αξίζει να τη δείτε έστω και σήμερα http://www.imdb.com/title/tt0055031/?ref_=ttrel_rel_tt.), περίπου την εποχή που ο ΓρΑΠ μας έβαζε στο ΔΝΤ. Από τότε αντιλαμβανόμουν ότι η συμμετοχή όλου του κρατικού μηχανισμού (ΔΟΥ, Πολεοδομίες, Δικαστές, κλπ) ήταν απαραίτητη για την επιτυχία του πειράματος που ξεκινούσε. Έλεγα δε, ότι "την ευθύνη για τη δολοφονία αμάχων, παιδιών, κλπ, σε καιρό πολέμου, δεν τη φέρει μόνον αυτός που δίνει την εντολή, αλλά και αυτός που πυροβολεί".
ΑπάντησηΔιαγραφή