Η τουρκική τρομοκρατία εναντίον των Ελλήνων μουσουλμάνων της Θράκης

"Είναι αδιανόητο η Ελλάδα να ανέχεται, πόσο μάλλον να προωθεί, τον ίδιο τον διαμελισμό της"...

Του Δρ. Ευάγγελου Βαλλιανάτου*
Huffington Post 

Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!

Στις αρχές Ιουλίου του 2013, ταξίδεψα στη βόρεια Ελλάδα και συγκεκριμένα στη Θράκη. Διαπίστωσα στο ταξίδι αυτό ότι η Θράκη εξακολουθεί να είναι η γη των θεών. Στα χωριά και τις πόλεις της, ο κόσμος παλεύει να εξοικονομήσει τα προς το ζην, με φόντο ένα φυσικό τοπίο πλαισιωμένο από ποτάμια, πεδιάδες, άγρια βουνά και πέλαγος.

Οι Έλληνες της Θράκης είναι περήφανοι για τις αρχαιοελληνικές ρίζες και τον πολιτισμό τους. Έτυχε να παραβρεθώ σε ένα τριήμερο μουσικοχορευτικών εκδηλώσεων στην Ξάνθη, την πόλη - στολίδι της Θράκης. Και ήταν κάποιες στιγμές εκείνο το τριήμερο, που νόμισα ότι ο θεός Διόνυσος ήταν εκείνος που πρωτοστατούσε στα δρώμενα του φεστιβάλ.

45 χορευτικά συγκροτήματα από όλη την Ελλάδα, με μέλη δεκάδες νεαρούς και νεαρές, όλους ντυμένους με παραδοσιακές αρχαίες φορεσιές οργάνωσαν την πιο όμορφη παράσταση που είχαν δει μέχρι τότε τα μάτια μου, στο κέντρο της Ξάνθης. 

Η ζωντανή μουσική εξελίχθηκε σε χορό, ο αέρας μέθυσε με όμορφες μελωδίες και χορευτικές κινήσεις όλο χάρη, που μπορεί να διακρίνει ο καθένας ακόμη και σήμερα, αν περιεργαστεί προσεκτικά κάποια αρχαία ελληνικά αγγεία. Οι αρχαίοι Έλληνες ξαναζωντάνεψαν εκείνα τα τρία βράδια, κι εγώ, σαν μέσα σ’ ένα όνειρο, αφέθηκα να με παρασύρει ο χορός κι έζησα μαζί με τους Θρακιώτες τη χαρά αυτών των πολύτιμων στιγμών.

Όμως η Θράκη κρύβει συνάμα πολύ πόνο μέσα της. Οι «εκσυγχρονιστές» την ανακάλυψαν και ολοένα καταφθάνουν. Στην εννιάωρη διαδρομή με το υπεραστικό λεωφορείο από την Αθήνα στην Ξάνθη, είδα απέραντες εκτάσεις εύφορης γης με σύγχρονες γεωργικές καλλιέργειες. Δεν είδα, ωστόσο, να έχουν επάρκεια τροφίμων οι Έλληνες πολίτες. Η ύπαιθρος είναι άδεια σχεδόν από αγρότες. Ο φόβος που καμιά φορά με κυριεύει, όταν κάνω παρόμοιες σκέψεις για την αγροτιά της Αμερικής, σφηνώθηκε στο μυαλό μου καθώς πρωτοαντίκρισα τη μοναχική γη της Θράκης. Οι ομοιότητες αυτές με άγγιξαν και μίλησαν στην καρδιά μου. 

Στη μέση αυτής της ερήμωσης της υπαίθρου, που σήμερα φαντάζει ακόμα πιο δραματική με φόντο τη σκληρή πραγματικότητα της οικονομικής κατάρρευσης της Ελλάδας, οι Τούρκοι ήρθαν ξανά να υψώσουν το λάβαρό τους – το σύμβολο της αποτρόπαιης βαναυσότητας που ανέκαθεν τους χαρακτήριζε ιστορικά – εναντίον της Ελλάδας. Βλέπουν στην αδυναμία και τη σιωπή του ελληνικού κράτους το τέλειο κάλεσμα για ανατρεπτικές επεμβάσεις. Και ενθαρρύνονται, όπως έχει συμβεί επανειλημμένα στο παρελθόν, να επιστρέψουν με τη βία στη Θράκη, ως κατακτητές.

Οι Τούρκοι μπορεί να προσπαθούν με τα λόγια να πείσουν τους πάντες ότι δεν διαφέρουν από τους άλλους λαούς. Μέσα τους όμως διαφέρουν, και πολύ μάλιστα. Δεν έχουν πάψει ποτέ να κρατούν το λάβαρο του Ισλάμ, να εποφθαλμιούν τους γύρω λαούς και να απεργάζονται σχέδια να τους κατακτήσουν.

Το 15ο αιώνα, ο Έλληνας ιστορικός Μιχαήλ Δούκας τους περιέγραψε σαν νομάδες – μέλη εγκληματικών συμμοριών που οργάνωναν γιουρούσια και λεηλατούσαν ό, τι έβρισκαν μπροστά τους. Στα χέρια των Τούρκων το Ισλάμ έγινε όπλο, το οποίο χρησιμοποιούσαν αδίστακτα στις επιθέσεις τους εναντίον μη μουσουλμανικών λαών. Ο Δούκας ανέφερε ότι οι Τούρκοι ήταν άνδρες ιδιαίτερα βίαιοι, με μια διαρκή εμμονή στην υποδούλωση άλλων λαών με στόχο το κέρδος. 

Ο ιστορικός εκείνος φαίνεται να γνώριζε τους Τούρκους καλά. Έγραψε το χρονικό του «Βυζαντινοτουρκική Ιστορία», καθώς οι Τούρκοι οργάνωναν αδιάκοπους πολέμους εναντίον των Ελλήνων. Τελικά, το 1453, οι Τούρκοι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη, σφραγίζοντας το τέλος της ανεξαρτησίας της Ελλάδας.

Σήμερα, αιώνες μετά, η τουρκική αυτή δίψα για λεηλασία είναι διάχυτη στις κοινότητες των Ελλήνων μουσουλμάνων που κατοικούν στα ορεινά τοπία της Ροδόπης, κοντά στα σύνορα μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας.

Οι Έλληνες της ορεινής Θράκης μεγαλώνουν στα ίδια ελληνικά χώματα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Τα πρωτοβυζαντινά χρόνια, ασπάστηκαν τον χριστιανισμό και παρέμειναν Χριστιανοί μέχρι και τον 17ο αιώνα, όταν οι Οθωμανοί Τούρκοι ανάγκασαν κάποιους από αυτούς με τη βία να ασπαστούν το Ισλάμ.

Επισκέφθηκα την Μύκη, ένα από τα ελληνικά μουσουλμανικά χωριά της οροσειράς της Ροδόπης. Οδηγώντας από την Ξάνθη, έμεινα έκπληκτος από την ομορφιά και την γαλήνη αυτών των ορεινών χωριών της Ελλάδας.

Αυτό ακριβώς το βουκολικό τοπίο, καθώς και την απόλαυση που νιώθει ο επισκέπτης όταν το αγναντεύει, τα χαλάει μια καταιγίδα που έχει ήδη ξεπροβάλει στον ορίζοντα και πλησιάζει αργά και απειλητικά.

Πολλοί Θρακιώτες μουσουλμάνοι χωρικοί θα σου πουν αβίαστα ότι είναι υπερήφανοι που είναι Έλληνες. Λένε, όμως, ότι οι πράκτορες της Τουρκίας τρομοκρατούν και τους ίδιους και εκείνους που αρνούνται να συνάψουν δεσμούς με την Τουρκία. Και είναι η πίεση τόσο έντονη στα χωριά αυτά, που μερικές γυναίκες καταφεύγουν σε αντικαταθλιπτικά.

Ο μυστικός αυτός πόλεμος είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθούν αντιθέσεις, αφού έγινε αφορμή να παραταχθεί από τη μια το 1/3 των μουσουλμάνων της Θράκης, που δηλώνουν περήφανοι που είναι Έλληνες και από την άλλη τα υπόλοιπα 2/3 περίπου, οι οποίοι ισχυρίζονται ανοιχτά ότι είναι Τούρκοι.

Από όλο αυτό το δράμα η Ελλάδα παραμένει άφαντη, ενώ στο εσωτερικό της περιοχής «σιγοβράζει» η σύγκρουση εκείνη που θα διαγράψει το μέλλον της Θράκης. Το ελληνικό κράτος έφτασε στο σημείο να επιδοτεί τη διδασκαλία της τουρκικής γλώσσας στα παιδιά της ορεινής Ξάνθης και Ροδόπης. Λέγεται ακόμη ότι η Ελλάδα πίεζε και πιέζει συστηματικά τους κατοίκους των ορεινών αυτών χωριών να ισχυρίζονται ότι έχουν τουρκική καταγωγή.

Δεν συνάντησα κανέναν που να είναι σε θέση να μου εξηγήσει αυτή την αντίφαση, ή μάλλον, την αυτοκτονική πορεία της πολιτικής του ελληνικού κράτους.

Εν τω μεταξύ, οι Έλληνες μουσουλμάνοι της Ξάνθης συνεχίζουν την καθημερινή τους ζωή. Οι περισσότερες γυναίκες και τα παιδιά φορούν παραδοσιακά πολύχρωμα ρούχα. Οι άνδρες εργάζονται σε μικρές καλλιέργειες καπνού και βόσκουν αιγοπρόβατα. Οι γυναίκες, ειδικότερα, φτιάχνουν χειροποίητα κομψοτεχνήματα, πραγματικά έργα τέχνης για τα χειροποίητα ρούχα τους.

Καιρός να γίνει επιτέλους κάτι για να αποφευχθεί η έκρηξη του ηφαιστείου της τουρκικής επιθετικότητας εναντίον των Ελλήνων της Θράκης. Το ελληνικό κράτος οφείλει να είναι παρών στην ορεινή αυτή γωνιά της Ελλάδας και να σταματήσει ο εκτουρκισμός του ελληνικού μουσουλμανικού πληθυσμού με την διακοπή του χρηματισμού και εκφοβισμού από πράκτορες της Τουρκίας που δρουν στη Θράκη.

Είναι αδιανόητο η Ελλάδα να ανέχεται, πόσο μάλλον να προωθεί, τον ίδιο τον διαμελισμό της.

Τα παιδιά των ορεινών χωριών της Θράκης πρέπει να διδάσκονται την ελληνική γλώσσα από μικρά, ώστε να μπορούν να σπουδάζουν στην Ελλάδα, να θεωρούν την Ελλάδα πατρίδα τους, όπως και είναι. 

Η Ελλάδα οφείλει επίσης να υποστηρίξει τη θεσμοθέτηση της πληροφόρησης και της προβολής των θεμάτων που αφορούν στους κατοίκους της ορεινής Θράκης. Η γνώση και η παράδοση θα αποτελέσει σημαντικό πλεονέκτημα για την ειρηνική σταδιακή ανάπτυξη της Θράκης, μέσα σε μια ευημερούσα Ελλάδα.

*Ο Ευάγγελος Βαλλιανάτος έχει σπουδάσει ζωολογία στο Πανεπιστήμιο του Illinois και έχει μεταπτυχιακό στην Ιστορία από το Πανεπιστήμιο του Wisconsin. Μετά το διδακτορικό του στην Ιστορία της Επιστήμης από το Πανεπιστήμιο Harvard, εργάστηκε για δύο χρόνια στο Κογκρέσο.

Έχει συγγράψει 6 βιβλία και πάνω από 220 άρθρα. Το βιβλίο του "Poison Spring" κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2014 από τις εκδόσεις Bloomsbury Press.

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!


Διαβάστε επίσης:

Βαλλιανάτος Ε.: Αυτάρκεια, η προϋπόθεση για την ανεξαρτησία της Ελλάδας


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση