Guardian: Η εξελισσόμενη κρίση στην Ουκρανία σηματοδοτεί μια νέα παγκόσμια τάξη

Μετάφραση - Απόδοση Γ. Μοτσάκος
Ειδικός σε Θέματα Άμυνας και Ασφάλειας Πληροφοριών

Μια διέξοδος από την κρίση στην Ουκρανία, ίσως τώρα μπορεί να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Οι διαπραγματεύσεις, που προωθούνται από τους Γερμανούς, έχουν την υποστήριξη όλων των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων. Σκοπός τους είναι η επίτευξη κατάπαυσης του πυρός στην Ουκρανία, από όλες τις πλευρές, το μέλλον της χώρας μέσω συνταγματικών ρυθμίσεων, και η εκλογή του νέου προέδρου της Ουκρανίας στις 25 Μαΐου, αναφέρει η εφημερίδα theguardian.com στην ηλεκτρονική μορφή της, σε βαρυσήμαντο άρθρο του πρώην βρετανού Πρεσβευτή στην Μόσχα Tony Brenton.

Υπάρχουν όμως ακόμα όλες οι «ευνοϊκές συνθήκες» για να πάνε τα» πράγματα στραβά» τονίζει ο Brenton. Στα ανατολικά της Ουκρανίας οι ρώσοι αντιφρονούντες δεν συμμετέχουν στις συζητήσεις και φαίνονται ανένδοτοι, με την πόλωση να συνεχίζεται αμείωτη. Αλλά τα πράγματα τώρα φαίνονται οριακά πιο αισιόδοξα από ό, τι ήταν κατά την «δύσμοιρη συμφωνία της Γενεύης», πριν από ένα μήνα.

Η Δύση έπρεπε να» μάθει» όμως κάποια σκληρά μαθήματα για να φτάσει στο σημείο όπου βρισκόμαστε σήμερα, τονίζει το άρθρο.

Είναι γενικά αποδεκτό ότι η ΕΕ, (που σύμφωνα με τον βρετανό Πρέσβη περιγράφεται ως μια» αδυνατούσα μεγαλομανής») κωλυσιεργεί το θέμα αυτό με αδέξιο τρόπο, στο πιο ευαίσθητο μέρος της» πίσω αυλής» της Ρωσίας, χωρίς να εκτιμά το ίδιο σοβαρά, πώς μπορεί η ίδια (Ρωσία) να αντιδράσει. Αυτό δεν ήταν ένα απλό μεμονωμένο λάθος, αλλά το αποκορύφωμα μιας πολιτικής σκέψης 20 ετών, που απλά δεν έπαιρνε ποτέ στα σοβαρά την Ρωσία, κυρίως μετά τον πόλεμο του Κοσσυφοπέδιου και την επέκταση του ΝΑΤΟ.

Όταν η Ρωσία αντέδρασε με την (νομικά αστήρικτη, αλλά ιστορικά κατανοητή) μορφή της προσάρτησης της Κριμαίας και της αποσταθεροποίησης ολόκληρης της ανατολικής Ουκρανίας, η δυτική άποψη, άλλαξε κατά 180 μοίρες, από την επερχόμενη ρεβανσιστική πρόθεση της Ρωσίας, για την ανοικοδόμηση της ευρύτερης περιοχής, που περιελάμβανε την πρώην Σοβιετική Ένωση.

Ελλείψει οποιασδήποτε προθυμίας των δυτικών κοινωνιών, να αγωνιστούν για την ανεξαρτησία της Συμφερούπολης, το μόνο όπλο που ήταν διαθέσιμο ήταν οι οικονομικές κυρώσεις. Αυτά επέτρεψε στους δυτικούς ηγέτες να ισχυρίζονται ότι «έκαναν κάτι», αλλά στην πραγματικότητα απλά αποκαλύφθηκε με ωμό τρόπο, η απροκάλυπτη απροθυμία τους να αναλάβουν οποιαδήποτε πραγματική οικονομική θυσία και κόστος για λογαριασμό της Ουκρανίας. Αυτό όμως που κατάφεραν εύκολα ήταν απλά να μετατραπούν σε «κάτι σαν σκιάχτρο» της πατριωτικής υπερηφάνειας των Ρώσων και κατά συνέπεια να αποτελέσουν άμεσος στόχο τους, ειδικά μετά τις οικονομικές κυρώσεις της Δύσης εναντίον της ΕΣΣΔ / Ρωσίας, από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, τονίζει ο Brenton.

Ευτυχώς, τώρα φαίνεται να ξυπνάνε από τον λήθαργο που βρισκόντουσαν, κατανοώντας ότι δεν έχουν να κάνουν με μια ρεβανσιστική Ρωσία, αλλά με ψυχρά υπολογιστική Ρωσία, που δεν θα είναι καθόλου εύκολος αντίπαλος. Η Ρωσία δεν επιθυμεί να εμπλακεί σε οποιαδήποτε πόλεμο, ή να αναλάβει το οικονομικό βάρος της ανοικοδόμησης της ανατολικής Ουκρανίας.

Αλλά διαθέτει όμως προς «ενημέρωση των παροικούντων», ένα μακρύ κατάλογο απαιτήσεων, που περιλαμβάνει, από την ουδετερότητα της Ουκρανίας, έως την μεγαλύτερη δυνατή αυτονομία για τους Ρωσόφωνους πολίτες, και οι οποίες εάν δεν εκπληρωθούν, δεν πρόκειται να κάνει πίσω.

Θα πρέπει να παραχωρήσει αυτές τις απαιτήσεις η Δύση; Η Ουκρανία είναι μια μεγάλη ετερογενής χώρα ως αφορά τον πληθυσμό της και μια σχετική αυτονομία των επαρχιών της, έχει σαφώς νόημα σε ένα τέτοιο πληθυσμιακό χάος, καθώς η ένταξη στο ΝΑΤΟ είναι σίγουρα τουλάχιστον δεκαετίες πολύ μακριά. Παρ 'όλα αυτά, ακούγονται τακτικά δύο αρκετά πειστικά επιχειρήματα γιατί δεν πρέπει να γίνει αυτό.

Πρώτον, εάν οι Ρώσοι πάρουν αυτό που θέλουν αυτή τη φορά, θα επανέλθουν την επόμενη φορά με «πολλά περισσότερα». Δεν μπορούμε να αφήσουμε την προσάρτηση της Κριμαίας να μείνει ατιμώρητη, αναφέρει ο πρώην βρετανός Πρέσβης.

Δεύτερον, τι δουλειά έχει η Ρωσία στην Ουκρανία και πώς μπορεί να «κυβερνήσει» την χώρα αυτή ούτως ή άλλως;

Ο κόσμος έχει προχωρήσει πέρα από αυτό το σημείο όπου τα μεγάλα κράτη μπορούν να πουν στα μικρά κράτη τι πρέπει να κάνουν.

«Φοβάμαι ότι η απάντησή μου σε αυτά τα επιχειρήματα πρέπει να είναι δυσάρεστη. Πράγματι, σύμφωνα με τους κανόνες του παγκόσμιου συστήματος, οι «δράστες» θα πρέπει τιμωρούνται και τα μικρά κράτη δεν θα πρέπει να «δορυφοποιούνται» γύρω από μεγαλύτερα κράτη. Αλλά οι βασικοί κανόνες του» παγκόσμιου πολιτικού παιχνιδιού» που φανταζόμαστε ότι διαβιούμε από το 1991, αποτελούσε πάντα μια ψευδαίσθηση, η οποία τώρα απλά ξεθωριάζει. Ήταν μια μεγάλη ψευδαίσθηση, διότι οι παγκόσμιοι κανόνες, που ενώ αξιοθαύμαστα ορίζονται από τον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, στην πραγματικότητα ερμηνεύονται και εφαρμόζονται από οικονομικά και στρατιωτικά κυρίαρχα δυτικά κράτη έως τώρα».

«Όταν η Δύση είδε την ανάγκη το έπραξε, όπως η κατ 'εξαίρεση επέμβαση σε Ιράκ, Κοσσυφοπέδιο, Ισραήλ. Αυτή η ψευδαίσθηση αυτή πλέον ξεθωριάζει, βέβαια, η δυτική κυριαρχία βρίσκεται επίσης φάση» ξεθωριάσματος». Στο ταξίδι του προέδρου Ομπάμα στην Ασία πριν από δύο εβδομάδες, ο αμερικανός πρόεδρος είδε έναν κύκλο χωρών συμμάχων, οι οποίες που τον έπεισαν με τις διαβεβαιώσεις τους, περί υποστήριξης του στις σχέσεις του στην Κίνα. Η Ουκρανία, όμως ίσως είναι η πρώτη πραγματική κρίση της νέας τάξης πραγμάτων, έχοντας να κάνουμε με μια νέα πλήρη ανεξαρτητοποίηση και αποστασιοποίησης της Ρωσίας, καθώς επίσης είναι εντυπωσιακό το γεγονός, ότι και άλλες «ανερχόμενες δυνάμεις» , ενώ θα μπορούσαν και αναμένονταν να αποδοκιμάσουν την παράνομη προσάρτηση της Κριμαίας, στην πραγματικότητα αυτές ήταν πολύ προσεκτικές και υπεροπτικές.

Μέσα από την κρίση αυτή οι ΗΠΑ έχουν χρεώσει στην Ρωσία μια ιδιότυπη συμπεριφορά του 19ου αιώνα. Αυτό, σύμφωνα με κορυφαίο ρώσο σχολιαστή υποδηλώνει ότι έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου, για τον κόσμο, να μάθει εκ νέου τις διπλωματικές «διαδικασίες» της περιόδου εκείνης.

Είχε δίκιο. Δεν είμαστε πλέον σε έναν κόσμο όπου η Δύση μπορεί απλά να επιβάλει την άποψή της. Η ισχυρή πολιτική εξουσία φεύγει από το προσκήνιο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα μπορούσαμε να έχουμε μια νοκ άουτ, αναμέτρηση με τον Βλαντιμίρ Πούτιν για το δικαίωμα της Ουκρανίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ. Αλλά το αποτέλεσμα θα ήταν μια διάσπαση της Ουκρανίας, μια τεράστια μεγάλη παγκόσμια οικονομική αναστάτωση, μια ακόμη πιο αδικημένη και καταστροφική Ρωσία, και μια περαιτέρω αποδυναμωμένη παγκόσμια τάξη. Οι μόνοι κερδισμένοι θα ήταν η Κίνα και το Ιράν. Όπως είπε και ο Henry Kissinger, «Δεν μπορούμε να εγκαταλείψουμε την εθνική ασφάλεια κατά την άσκηση της αρετής».

«Το καλύτερο αποτέλεσμα για την Ουκρανία, αλλά και για εμάς, θα ήταν μια συμφωνία με τη Ρωσία για να αποσυρθούν όλες οι μεγάλες δυνάμεις, όπως έγινε στην περίπτωση της Φινλανδίας κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου, δίνοντας χώρο στην χώρα να στραφεί σε μια οικονομική και πολιτική επιτυχία, η οποία στη συνέχεια θα αποτελεί παράδειγμα και για την ίδια την Ρωσία.

Και φοβάμαι ότι πρόκειται και πρέπει να» συγκρατήσουμε» τον εαυτό μας για περισσότερες τέτοιου είδους συναλλαγές στο μέλλον».

Ο Tony Brenton είναι πρώην βρετανός Πρεσβευτής της Μεγάλης Βρετανίας στην Μόσχα (2004-2008)

Σχόλιο: Σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ και σε συνέντευξή του στην τηλεόραση του Bloomberg, σήμερα 20 Μαΐου 2014,» η Ρωσία δεν έχει λάβει την υποχρέωση να διατηρήσει την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας, και ως εκ τούτου δεν μπορεί και δεν προτίθεται να δώσει οποιεσδήποτε εγγυήσεις επί αυτού..»

Την ίδια στιγμή, ο Μεντβέντεφ δήλωσε ότι» οι δυτικές χώρες πρέπει να δώσουν μια σειρά από εγγυήσεις, ιδιαίτερα, όσο αφορά την μη επέμβαση τους στις εσωτερικές υποθέσεις της χώρας, και ότι δεν θα επιδιώξουν καθοιονδήποτε τρόπο την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Ωστόσο, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, οι Ουκρανοί θα πρέπει να εξασφαλιστεί κατά κύριο λόγο από το Κίεβο, να συμμετάσχουν σε έναν κοινό διάλογο.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση