Αμερική, μία χώρα που φοβάται τον ίδιο της τον εαυτό…

Της Ελένης Αργύρη 

Σε ένα από τα μεγαλύτερα παιδιατρικά νοσοκομεία της Ουάσιγκτον, δεκάδες τοιχοκολλημένες ανακοινώσεις ενημερώνουν το προσωπικό και τους ασθενείς, ότι τις επόμενες ημέρες επίκειται άσκηση ετοιμότητας για το ενδεχόμενο εισβολής ενόπλου (active shooter incident). Οι αναλυτικές οδηγίες για το τι πρέπει να κάνουν οι ασθενείς- δηλαδή τα παιδάκια καθώς πρόκειται για παιδιατρικό νοσοκομείο- οι γιατροί και οι εργαζόμενοι, στην περίπτωση που εισβάλει ένοπλος και αρχίζει να πυροβολεί αδιακρίτως, προκαλούν αρχικά αμηχανία και εν συνεχεία σφίξιμο στο στομάχι. «Τρέξε και βρες ασφαλές μέρος, άφησε πίσω τα προσωπικά σου αντικείμενα, κλειδώσου σε οποίο δωμάτιο μπορείς, μη μιλάς, απενεργοποίησε τα κινητά σου για να μην μπορεί να σε εντοπίσει ο ένοπλος». Είναι κάτι που τελικά μπορεί να συμβεί.

Σε αυτά τα κομμάτια χαρτί, αντικατοπτρίζεται η συλλογική παραδοχή της παράνοιας. Και πρόκειται για μέρος της αμερικανικής πραγματικότητας. Μια χώρα που τα έχει όλα. Που δεν έχει να φοβηθεί τίποτα. Και όμως τελικά, φοβάται τον ίδιο της τον εαυτό. Και αφού δεν μπορεί να εξοντώσει τα φαντάσματα που η ίδια δημιούργησε, επιχειρεί να προστατευτεί από αυτά. Με άλλα λόγια…μαθαίνει να ζει μαζί τους. Πρόκειται για μια στάση παθητική και εξοργιστική. Που όμως προβάλλει ως ο μοναδικός τρόπος αντιμετώπισης της τρέλας. Διότι τουλάχιστον μέχρι στιγμής, κανείς δεν φαίνεται να πιστεύει πως κάτι μπορεί να αλλάξει. Όσα αίμα και αν χυθεί, όσα εκατομμύρια και αν διαθέσουν υπέρμαχοι της απαγόρευσης των όπλων, όπως ο πρώην Δήμαρχος της Νέας Υόρκης Μαικλ Μπλούμπεργκ, όσες προτάσεις και αν κατατεθούν στο Κογκρέσου.

Η ΝRΑ (Εθνική Ένωση Κατόχων Όπλων) και το πολιτικό-επιχειρηματικό κατεστημένο που την στηρίζει με σθένος, αποδεικνύονται διαχρονικά πιο ισχυροί διαμορφωτές της κοινής γνώμης από κάθε φωνή λογικής. Έχει πάψει να ξαφνιάζει, η εξωφρενική άποψη του επικεφαλής της NRA που διατυπώνεται σχεδόν μηχανικά την επομένη κάθε τραγωδίας, ότι ο περιορισμός των όπλων (και όχι η απαγόρευση διότι κάτι τέτοιο δεν τίθεται καν στο τραπέζι) δεν είναι λύση. Ο μόνος τρόπος, λέει, για να προστατευθείς από τους ενόπλους είναι να γίνεις και εσύ ένοπλος. Μια άποψη που μοιάζει να κερδίζει έδαφος, αν όχι στην πράξη, τουλάχιστον στην συνείδηση των πολιτών.

Συζητώντας με μαμάδες στα σχολεία των παιδιών μου, μετά την απερίγραπτη τραγωδία στο δημοτικό σχολείο Σάντυ Χουκ, άκουσα για πρώτη φορά να διατυπώνεται η σκέψη ότι αν κάθε σχολείο φυλάσσεται από ένα περιπολικό ή οι δάσκαλοι αρχίσουν να κάνουν μαθήματα οπλοχρησίας, τότε τα παιδιά μας θα είναι πιο ασφαλή. Ενάμιση χρόνο πριν, όταν γινόταν αυτή η συζήτηση, ένιωσα μια ανείπωτη θλίψη για τον τρόπο σκέψης αυτών των ανθρώπων. Για τον τρόπο με τον οποίο έδειχναν να αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα. Έστω την δική τους πραγματικότητα, την πραγματικότητα που με την ανοχή τους δημιούργησαν. Σήμερα ενάμιση χρόνο μετά, πιάνω τον εαυτό μου στιγμιαία να αισθάνεται ασφάλεια, όταν για κάποιο λόγο έξω από τα σχολεία των παιδιών μου υπάρχει περιπολικό.

Το θέμα της οπλοκατοχής συνεχίζει να διχάζει την αμερικανική κοινωνία, παρά το γεγονός ότι τα περιστατικά ενόπλων που σκορπίζουν μαζικά τον θάνατο, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ειδησεογραφίας. Μια προσεχτική παρακολούθηση των γεγονότων οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι οι νεκροί συνήθως πρέπει να ξεπερνούν τους πέντε για να παίξει το θέμα «ψηλά». Για να εκφράσει ο Πρόεδρος συλλυπητήρια. Για να βγει από τον λήθαργο ο πολιτικός κόσμος. Για να αναζητηθούν ευθύνες. Ακόμη και τότε όμως, το θέμα κλείνει πάντα, πριν καν προλάβουν να στεγνώσουν τα δάκρυα.

Η αθωότητα στις Ηνωμένες Πολιτείες χάθηκε για πάντα, μετά το μακελειό στο δημοτικό  σχολείο του Σάντυ Χούκ. Από τότε όλα πια είναι πιθανά. Όλα μπορεί να συμβούν. Κανείς, ούτε καν οι πεντάχρονοι μαθητές ενός δημοτικού σχολείου ή οι μικροί ασθενείς ενός παιδιατρικού νοσοκομείου, δεν έχουν άσυλο προστασίας από την παράνοια. Η κρυφή αγωνία, που διστάζεις να την εκμυστηρευθείς για να μην την μετατρέψεις σε πραγματικότητα, σε συνοδεύει παντού. Όταν αφήνεις τα παιδιά σου το πρωί στο σχολείο, όταν ψωνίζεις σε ένα mall, όταν απλώς παρακολουθείς μια ταινία σε ένα σινεμά. Η καχυποψία για αυτόν που βρίσκεται απέναντί σου, γεννά εκ των πραγμάτων μια ανασφάλεια, εγγεγραμμένη πια στο αμερικανικό συλλογικό υποσυνείδητο.

Και αν όλες αυτές οι σκέψεις, οι αγωνίες και οι ανασφάλειες, φαντάζουν μακρινές για έναν ευρωπαίο πολίτη, για πάρα πολλούς Αμερικανούς είναι συναισθήματα γνώριμα, καθημερινά, αδιέξοδα. Όπως αδιέξοδη είναι, και δυστυχώς φαίνεται ότι θα συνεχίσει να είναι, η οποία προσπάθεια καταβάλλεται- είτε προέρχεται από μικρό τμήμα του πολιτικού συστήματος, είτε από μέλη της κοινωνίας-να αλλάξει κάτι. Ήδη το φαινόμενο των ένοπλων επιθέσεων, έχει αρχίσει να «εξάγεται» σε άλλες χώρες του Δυτικού κόσμου, του οποίου η Αμερική θέλει να ηγείται ή αποτελεί πρότυπο. Και παράγει παράπλευρα φαινόμενα και εφηβικής βίας. Η αποδοχή πως ο καλύτερος τρόπος να αντιμετωπίσεις την βία, είναι με βία, γεννά και καλλιεργεί τον φόβο και την ανασφάλεια, κυρίως στις παιδικές ψυχές σε ένα ατέρμονα φαύλο κύκλο που γεννά και πάλι βία. Μοιάζουμε όλοι δυστυχώς εγκλωβισμένοι. Μοιάζουμε να έχουμε λησμονήσει τι είναι το φυσιολογικό. Μοιάζουμε να έχουμε ξεχάσει το δικαίωμά μας και την ευθύνη μας να το απαιτούμε.

Πηγή Ιγνατίου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση