Πόλεμος και Ειρήνη

Το κλειδί των εξελίξεων βρίσκεται στη Συρία

Γράφει ο Απ. Αποστολόπουλος 

Αυτή τη στιγμή το Ουκρανικό δεν φαίνεται να είναι η σύγχρονη εκδοχή του Σεράγεβο, αφορμή για τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά μοιάζει μάλλον με βραδυφλεγή βόμβα με το φυτίλι να καίγεται αργά, αλλά ίσως όχι αναπόφευκτα, προς την τελική έκρηξη. Οι εκκλήσεις για αυτοσυγκράτηση δεν έχουν σχέση με την επιθυμία διατήρησης της Ειρήνης αλλά με την προφανή αδυναμία των Δυτικών χωρών να αντιμετωπίσουν στρατιωτικά τη Ρωσία. Στην Ουκρανία με πραξικόπημα ανατράπηκε από δυναμικές, ναζιστικές, ομάδες, συνδεδεμένες με δυτικά κέντρα Εξουσίας, ο νόμιμος Πρόεδρος της χώρας. Η τεχνική κατάληψης της Εξουσίας από δυναμικές οργανωμένες μικρές ομάδες είναι γνωστή, στη σύγχρονη εποχή, τουλάχιστον από την ανατροπή του Κερένσκι. Η τεράστια διαφορά, τότε και τώρα, έγκειται φυσικά στο κοινωνικό και ιδεολογικό φορτίο των συγκεκριμένων ομάδων. Αλλά και στην έλλειψη όχι μόνο άξιας ηγεσίας αλλά και λαϊκού κινήματος διατεθειμένου να αγωνιστεί για τα συμφέροντά του.

Οι δυτικές κυβερνήσεις χωρίς εξαίρεση αναγνώρισαν και υποστηρίζουν τη νέα κυβέρνηση με τους ναζί σε επιφανείς θέσεις παραμερίζοντας και το πραξικόπημα και τις απειλές και επιθέσεις εναντίον μειονοτήτων όπως Έλληνες και Εβραίοι. Η θέση των Δυτικών επιβεβαιώνει ότι οι κυρίαρχες ελίτ δεν φοβούνται ούτε έχουν πρόβλημα να συμπράξουν με τους υπαρκτούς ή υποτιθέμενους ακροδεξιούς-πολλοί από αυτούς μετέχουν ήδη σε κυβερνήσεις χωρών της ΕΕ. Εκεί, ίσως, οφείλεται και η σιωπή των δυτικών εβραϊκών οργανώσεων, εύθικτων κατά τα άλλα, και σε απλές υποψίες απειλών εναντίον των απανταχού συμπατριωτών τους, ο κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του όταν διακυβεύεται η ίδια η Εξουσία και όχι μερικά δολάρια... Ωστόσο η Μόσχα έχει κερδίσει τον πρώτο γύρο της αναμέτρησης, στην Κριμαία. Στρατιωτικά η Δύση αποκαλύπτει την αδυναμία της, εξαπολύοντας αμφίβολης αποτελεσματικότητας οικονομικές και διπλωματικές απειλές. Η Μόσχα, πάντως, δεν στάθηκε ικανή να αποτρέψει την ανατροπή του Γιανούκοβιτς, δεν το πρόβλεψε ή δεν μπόρεσε.

Η απάντηση στο ερώτημα «γιατί γίνονται όλα αυτά;» δεν βρίσκεται ούτε στο Κίεβο ούτε στην Κριμαία, ούτε, σίγουρα, στην ενδελεχή καθημερινή παρακολούθηση των δρώμενων στην Ουκρανία και τις σχετικές διεθνείς αντιδράσεις. Το κλειδί βρίσκεται στη Συρία. Εκεί, για πρώτη φορά, εκδηλώθηκε δημόσια και κατά τρόπο κατανοητό από πλειοψηφικές μερίδες του κόσμου στην ΕΕ και στις ΗΠΑ, ότι: 

1. Η Δύση και ειδικά οι ΗΠΑ, μπορεί και να ηττηθούν σε μια ένοπλη αναμέτρησή τους με τη Ρωσία, χωρίς καν να πέσει μια κανονιά. Και 

2. Ο «κακός» δεν είναι υποχρεωτικά η Ρωσία, όπως είχε συνηθίσει να πιστεύει ο κόσμος τόσα χρόνια. Δεν επιδίωξε η Μόσχα τον πόλεμο στη Συρία.

Οι ακρότητες των ισλαμιστών στη Συρία συνδυάστηκαν με τους φόβους του «μέσου πολίτη» για την ισλαμική πλημμυρίδα. Αν σπάσει η υποδόρια και συνεχώς ανατροφοδοτούμενη αίσθηση στη δυτική Κοινή Γνώμη ότι η Ρωσία είναι ο προαιώνιος μπαμπούλας, θα καταρρεύσει όλο το ψυχικό οικοδόμημα που συσπειρώνει τους Δυτικούς και τους διαχωρίζει από την, πάντα «απειλητική» αλλά και περιφρονητέα, Ανατολή. Η Δύση έχει σοβαρή απώλεια Ισχύος όχι μόνο στα Όπλα αλλά στα θεμέλια της κυριαρχίας: στις ψυχές των ανθρώπων. Πέρα από τις σταθερές γεωπολιτικές βλέψεις ΗΠΑ και Γερμανίας, οι κυρίαρχες ελίτ του Δυτικού Κόσμου αισθάνθηκαν τη βαθύτερη ανάγκη να ξαναχτίσουν τα αόρατα, ψυχικά, σύνορα που τον χωρίζουν από τη «ρωσική αρκούδα», ώστε η Δύση να διατηρήσει τη συνοχή της. Η ανοιχτή κοινωνία είναι παρελθόν, προκαλεί ρωγμές στον πάλαι ποτέ «Ελεύθερο Κόσμο». Οι αντιδυτικές νότες που ακούγονται στα ελληνικά ΜΜΕ δεν αντιστοιχούν στην αντιρωσική ομοφωνία των άλλων ευρωπαϊκών χωρών.

Η «υπόθεση Ουκρανία» επιβεβαιώνει ότι η σύγκρουση Ρωσίας-ΗΠΑ δεν ήταν ποτέ μόνο, ούτε κυρίως ιδεολογική, σύγκρουση δυο διαφορετικών Κόσμων. Ήταν κυρίως σύγκρουση δυο αυτοκρατοριών που γειτνιάζουν, τότε και τώρα. Γι’ αυτό άλλωστε η επιθετικότητα κατά της Ρωσίας δεν σταμάτησε ούτε στιγμή μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Δεν συγκρούονται, γενικώς, οι ιμπεριαλισμοί, όμοιοι και απαράλλαχτοι σαν δυο σταγόνες νερό, όπως δεν ήταν όμοιοι και στον τελευταίο Πόλεμο-αν ήταν δεν θα είχε νόημα η συμμαχία κατά του Χίτλερ (παρά τις ενδοσυμμαχικές έχθρες), ο αντιφασιστικός αγώνας, ο Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος των Ρώσων, η ελληνική Αντίσταση. Η εξομοίωση των αντίπαλων, Ρωσίας-ΗΠΑ, ως ιμπεριαλιστών, οδηγεί στην αδράνεια και την Ελλάδα στην απομόνωση, υποχρεωμένη, ως εκ τούτου, να ακολουθήσει πειθήνια τις εντολές των ισχυρών του χώρου που ήδη ανήκει. Αντίστροφα όσοι μιλούν για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, πχ ενδεικτικά ο κ. Μαρκεζίνης αλλά και η Αριστερά, είναι η ώρα να μεταφράσουν τη θεωρητική διακήρυξη σε, προσεκτική ασφαλώς, πολιτική θέση.

Κατά τα άλλα τα επί μέρους οικονομικά συμφέροντα τεμαχίζουν ήδη τη Δύση, οι ΗΠΑ προσκρούουν στην απροθυμία των συμμάχων να απομονώσουν (;) τη Ρωσία. Η τύχη των πραξικοπηματιών του Κίεβου είναι αμφίβολη έως σκοτεινή. Κανενός είδους συμβιβασμός δεν μπορεί να τους διασώσει. Εδώ η ΧΑ ίσως αισθάνεται ενθουσιασμένη επειδή ομοϊδεάτες κατέλαβαν την εξουσία αλλά άραγε οι ψηφοφόροι της αισθάνονται το ίδιο βλέποντας τις σβάστικες να γίνονται τόσο κραυγαλέα της μόδας;

Πηγή Iskra

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση