Ο Πούτιν ακούει, βλέπει και χαμογελά

Η στρατηγική του Ρώσου προέδρου στην ουκρανική κρίση

Κουμάντο στο σπίτι σας, είπε ο Πούτιν στη Δύση, και μειδίασε. Το τι θεωρεί κανείς «σπίτι» του είναι βέβαια ένα άλλο «ζήτημα», που δεν θα εξετάσουμε τώρα, όμως το μόνο σίγουρο είναι ότι Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι έδειξαν (όπως αναμενόταν) στο Κίεβο εν ριπή οφθαλμού πόσο πρόθυμοι είναι να «βοηθήσουν»… από μακριά.

Όπως και να το κάνουμε, άλλωστε, στο γεωπολιτικό παιχνίδι η Ουκρανία αποτελεί βασικό χαρτί στα χέρια του Κρεμλίνου και δεν υπήρχε περίπτωση να το κάψει για χάρη κανενός.

Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι η Μόσχα ήθελε σώνει και καλά να μείνει ο Γιανουκόβιτς στην εξουσία. Γνώριζε καλά ότι –για οικονομικούς, ενεργειακούς και γεωστρατηγικούς λόγους- όποιος και να αναλάμβανε τα ηνία της Ουκρανίας τελικά θα κατέληγε στη ρωσική αγκαλιά.

Τότε, γιατί να μην περιμένει, θα έλεγε κανείς. Γιατί, όπως φαίνεται, ο Πούτιν θεωρεί πως η επίθεση είναι η καλύτερη άμυνα και, εν προκειμένω, είναι άλλο να συναινεί στην ελεγχόμενη αντικατάσταση –ας πούμε- του Γιανουκόβιτς από κάποιο άλλο πρόσωπο κι άλλο να δίνεται η εντύπωση πως τα πράγματα στην Ουκρανία έχουν ξεφύγει εντελώς από τον έλεγχο του Κρεμλίνου. Καλώς ή κακώς, οι μάχες (κυρίως οι διπλωματικές) που κρίνονται στις «εντυπώσεις» είναι πολλές και ο Πούτιν το γνωρίζει καλά.

Τουλάχιστον καλύτερα από τη Δύση, που δεν πίστευε στα αυτιά της (για να δει δεν έβλεπε) με τα όσα μεταδίδονταν από την Κριμαία (εντάξει, έλεγαν, στη Γεωργία, ποιος τη χ…, αλλά περίμενε κανείς πως θα κάνει το ίδιο σε μία χώρα του βάρους της Ουκρανίας;):

Καταστροφή, διχοτόμηση έλεγαν από τη μία, θα καταλάβουν το Κίεβο οι Ρώσοι έλεγαν οι άλλοι. Μα που είναι ο Πούτιν τόσες ημέρες, γιατί δεν βγαίνει να μιλήσει, να μας πει ποιες είναι οι προθέσεις του, αναρωτιόντουσαν οι περισσότεροι.

Η τιμωρία

Κάπως έτσι αποφάσισαν να τον τιμωρήσουν με αποχή από το G8 στο Σότσι και είδαν πως αυτό τον πόνεσε πολύ και… άρχισαν να πέφτουν στο τραπέζι οι «αντιπροτάσεις» (χωρίς το Κρεμλίνο να έχει ζητήσει, ακόμη, οτιδήποτε). Και νάσου το Βερολίνο με την ιδέα της «ομοσπονδιοποίησης» της Ουκρανίας (χωρίς πάλι το Κίεβο να έχει προτείνει, επισήμως τουλάχιστον, κάτι τέτοιο).

Και αφού οι Ευρωπαίοι άρχισαν μόνοι τους να διαπραγματεύονται τα όσα δεν είναι στο χέρι τους να πάρουν ή να δώσουν, αφού και η Μόσχα υποχρέωσε στην πραγματικότητα τη Δύση να αποδείξει δημοσίως σε όλο τον πλανήτη –αλλά κυρίως στις «μεταβατικές» και λεγόμενες φιλο-ευρωπαϊκές αρχές του Κιέβου- ότι μπορεί να τους «στηρίζει» αλλά δεν θα πολεμήσει κιόλας για πάρτι τους, επιτέλους εμφανίστηκε ο άρχοντας του Κρεμλίνου. Και είπε: Ότι τζάμπα ιδρώνετε και ξεφυσάτε. Ότι όλα αυτά τα «σενάρια» δεν ήταν παρά ένα κακό όνειρο. Αλλά… μια και βρισκόμαστε εδώ, για πάμε ξανά για ένα πραγματικό –αυτή τη φορά- ξεκαθάρισμα για το ποιος κάνει κουμάντο στην Ουκρανία.

Τίποτα από τα παραπάνω, φυσικά, δεν αναιρεί ότι στην Ουκρανία η κατάσταση είναι κάτι περισσότερο από τεταμένη, ότι η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, ότι το πολιτικό τοπίο έχει αποσταθεροποιηθεί και ότι ο εθνικιστικός πυρετός βρίσκεται σε έξαρση.

Το γεγονός ότι το Κρεμλίνο έχει το πάνω χέρι σε σχέση με τη Δύση και ότι δεν επιθυμεί στην πραγματικότητα ούτε τη διχοτόμηση ούτε τον πόλεμο στη χώρα, δεν σημαίνει ότι μπορεί να ελέγξει απολύτως το τι συμβαίνει επί του ουκρανικού εδάφους…

Κάθε παρτίδα, όσο καλό φύλλο και να έχεις, όσο καλά και να την παίξεις, έχει πάντα ρίσκα.

Πηγή «Το Ποντίκι»

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση