Ο Ερντογάν ψάχνει κατασκόπους για να μην χάσει ψηφοφόρους

Του Άρη Αμπατζή

Οι εκλογές συνήθως δίνουν λύσεις ή δείχνουν δρόμους για λύσεις, αλλά οι σημερινές εκλογές στην Τουρκία και το σκηνικό που έχει διαμορφωθεί γύρω από αυτές, εδώ και λίγο καιρό, έχουν οδηγήσει ήδη την Τουρκία σε συνθήκες ανωμαλίας.

Υπό τις συνθήκες αυτές είναι πολύ αμφίβολη η σημασία των εκλογών, οι οποίες είναι μεν δημοτικές, αλλά έχουν εξελιχθεί σε δημοψήφισμα για την κυβέρνηση.

Υποθέσεις διαφθοράς, αποκαλύψεις για παρεμβάσεις του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν σε μία σειρά από ζητήματα, από τη Δικαιοσύνη μέχρι τα μέσα ενημέρωσης, κύμα απαγορεύσεων, κορύφωση της πόλωσης και εν τέλει υπόθεση κατασκοπείας που ανεβάζει ακόμη περισσότερο το θερμόμετρο.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, που διαμορφώθηκαν τους τελευταίους τρεις μήνες, ψηφίζουν σήμερα οι Τούρκοι.

Η πιο πρόσφατη πράξη των αποκαλύψεων παίχτηκε την περασμένη Πέμπτη, με την αποκάλυψη ηχητικού ντοκουμέντου που είναι προϊόν παρακολούθησης σύσκεψης, η οποία έγινε στις 13 Μαρτίου στο τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών. Από το ντοκουμέντο προκύπτει ότι η Άγκυρα σχεδίασε να προβεί σε προβοκάτσιες, έτσι ώστε να προκληθεί πόλεμος με τη Συρία. Στη σύσκεψη μετείχαν ο υπουργός Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου, ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Φεριντούν Σινιρλίογλου, ο υπαρχηγός των ενόπλων δυνάμεων στρατηγός Γιασάρ Γκιουλέρ και ο διοικητής της ΜΙΤ (υπηρεσία πληροφοριών) Χακάν Φιντάν. Η αποκάλυψη οδήγησε στο κλείσιμο του YouTube, μέσω του οποίου διέρρευσε στο διαδίκτυο το ηχητικό ντοκουμέντο.

Ωστόσο, το ζήτημα που ανακύπτει με την αποκάλυψη είναι άκρως σημαντικό. Η Άγκυρα παραδέχεται ότι έγινε η σύσκεψη και κάνει λόγο για κατασκοπία, αναζητώντας αυτούς που έκαναν την παρακολούθηση.

Εάν όμως υπάρχει κατασκοπία, αυτή αποκάλυψε ένα υπό εξέταση από πλευράς Άγκυρας σενάριο, το οποίο εκθέτει την τουρκική κυβέρνηση όχι απλώς εντός της Τουρκίας, αλλά και διεθνώς. Διότι είναι η πρώτη φορά που υπάρχει τεκμηρίωση για όλους τους ισχυρισμούς που διατυπώνονται εδώ και αρκετό καιρό περί παρέμβασης της Άγκυρας στις εξελίξεις στη Συρία, υπέρ των αντικαθεστωτικών ισλαμιστών.

Υπόθεση κατασκοπίας είναι η μία διάσταση και το ίδιο το σενάριο είναι η δεύτερη. Σε αυτά αν προστεθούν οι υποθέσεις διαφθοράς, οι απαγορεύσεις και όλο το κλίμα που έχει διαμορφωθεί, το ερώτημα είναι πως θα επιδράσει όλο αυτό το πακέτο επί της εκλογικής συμπεριφοράς των τούρκων πολιτών.

Μπορεί, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, οι εκλογές αυτές καθεαυτές να μην έχουν και τόση σημασία. Κι αυτό επειδή, πρώτον, υπάρχει η υπόθεση κατασκοπίας, δεύτερον, με τον τρόπο αυτό και εξαιτίας της «κατασκοπίας», παίρνει διαστάσεις η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» την οποία καλλιεργεί η κυβέρνηση Ερντογάν και τρίτον, η ακραία πόλωση παίρνει διαστάσεις ανωμαλίας.

Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κάτω από αυτές τις συνθήκες, μεταφράζεται σε προοπτική περισσότερου περιορισμού των ελευθεριών μετά τις εκλογές.

Αν υποθέσουμε ότι ο Ερντογάν βγαίνει νικητής από τις εκλογές, το ερώτημα είναι τι θα κάνει στη συνέχεια με όσους δεν τον ψήφισαν, καθώς και με τους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους τους οποίους προκαταβολικά και συλλήβδην έχει βαπτίσει «εχθρούς».

Εν πάση περιπτώσει, το κριτήριο για την επιτυχία του Ερντογάν είναι το 38,39% που είχε το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης στις δημοτικές εκλογές του 2009. Πρόκειται για το ποσοστό για τα νομαρχιακά συμβούλια, για τα οποία οι πολίτες ψηφίζουν πολιτικά κόμματα και ως εκ τούτου το ποσοστό θεωρείται εφάμιλλο με αυτό των βουλευτικών εκλογών.

Σημαντικό στοιχείο των εκλογικών διαδικασιών από τη μετάβαση στον πολυκομματισμό το 1946 μέχρι σήμερα στην Τουρκία, είναι το γεγονός ότι το εκλογικό σώμα παραδοσιακά υπερασπίστηκε τα κόμματα που θεώρησε ότι ήταν θύματα. Αυτό συνέβη σε περιόδους μετά τα στρατιωτικά πραξικοπήματα, αλλά και μετά το 2002, όταν το κυβερνών σήμερα Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης εμφανιζόταν ως θύμα της πολιτικής βίας των ενόπλων δυνάμεων.

Αυτό είναι ένα σημαντικό δεδομένο. Αλλά υπάρχει μία διαφορά. Όποτε ίσχυσε το κριτήριο αυτό, να προστατεύεται το θύμα και να τιμωρείται κατά κάποιον τρόπο ο θύτης, ο τελευταίος ήταν συγκεκριμένος. Ένοπλες Δυνάμεις, για παράδειγμα. Τούτη τη φορά, το κυβερνών κόμμα επιχειρεί και πάλι να δημιουργήσει για λογαριασμό του την εικόνα του θύματος, αλλά ο θύτης είναι λίγο αόριστος. Περιλαμβάνει πολλούς. Επίσης, δεν είναι συγκεκριμένες και οι πράξεις του «θύτη».

Μπορεί μεν η κυβερνώσα παράταξη να έχει στόχο να συσπειρώσει τον κόσμο της, αντικαθιστώντας το συγκεκριμένο πρόσωπο του θύτη με τον κόσμο όλο, αλλά οι εκλογές θα δείξουν αν θα λειτουργήσει αυτό. Ο κατασκευασμένος αυτή τη φορά θύτης περιλαμβάνει την αντιπολίτευση, τους διαδηλωτές, τον χότζα Φετουλάχ Γκιουλέν, το Ισραήλ, ολίγη από ΗΠΑ, ολίγη από άρχουσα τάξη κ.λ.π. Βλέπετε, αυτή τη φορά λείπουν οι ένοπλες δυνάμεις…

Πηγή «Ελευθεροτυπία»

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση