Να αποτραπούν προβλεπτοί εθνικοί ακρωτηριασμοί

Με ανάσχεση μεθοδευμένων κηδεμονευτικών εξαρτήσεων 

Του Α. Λυκαύγη

Όταν οι μεν κυβερνώντες μιλούν για οριστική έξοδο από τις έωλες μνημονιακές δεσμεύσεις, οι δε τοποτηρητές των δανειστών αντιθέτως επαναθέτουν εκβιαστικά τελεσίγραφα, σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά! Και κυρίως ότι: Εάν μεν οι πρώτοι έχουν δίκαιο (και μόνον μαζοχιστές θα εύχονταν να μην συμβαίνει αυτό), τότε οι δεύτεροι προεξοφλείται ότι μεθοδεύουν όχι απλώς προέκταση των αδυσώπητων δεσμεύσεων (και των βάναυσων παραγώγων που αυτές εγκυμονούν), αλλά έως και διαιώνιση των αποικιακών εξαρτήσεων που απορρέουν από αυτές.

Ακόμη και οι απλές αναφορές στην ενδεχόμενη αναγκαιότητα νέου δανεισμού πρέπει να ενεργοποιήσουν άμεσα τις ανησυχίες όλων για όσα μάλλον επέρχονται και τα οποία δεν είναι άσχετα με μεσοπρόθεσμες προθέσεις κηδεμονεύσεως της χώρας από κάποια κέντρα ισχύος και προφανών συμφερόντων, έστω και αν αυτά είναι «φίλια», τα οποία όμως μας προσαγορεύουν εταίρους και τα οποία εμείς θεωρούμε –και θεσμικώς είναι- συμμαχικά. Η εξάρτηση, όμως, με όρους κηδεμονευτικών πρακτικών, δεν εμποδίζει και ούτε –βεβαίως- αναιρεί την ισότιμη εταιρική σύμπραξη.

Με τη διαφορά ότι: Κατά μέγα μέρος, η εθνική κυριαρχία, όπως την ξέραμε, «πάει περίπατο»! Αυτονοήτως περιστέλλεται. Αυτοί είναι οι κανόνες του παιχνιδιού. Και αυτό θα γίνει ακόμη αισθητότερο και με αμεσότερο τρόπο, εάν οι εξελίξεις οδηγήσουν σε βαθύτερη ευρωπαϊκή ενοποίηση. Δηλαδή, σε ομοσπονδοποίηση των χωρών που ενσωματώνονται σε αυτό το γίγνεσθαι, αλλά μέσα σε συνθήκες αδυσώπητου ανισότητος.

Με τη διαφορά δηλαδή ότι: Στην προκειμένη περίπτωση και πέραν των παθογενειών του ευρύτερου ευρωπαϊκού Νότου, το ελληνικό πρόβλημα –γιατί περί αυτού πρόκειται- αποκτά δυναμική τραγωδίας! Με προφανείς τους κινδύνους ευρύτερης εθνικής αποδομήσεως, η οποία εκκινεί από την χρεοκοπική κατολίσθηση και οδηγεί ευθέως προς αποσυνθετικές εκτροπές. Γιατί, εάν δεν υπάρξει απεξάρτηση (και πως μπορεί να υπάρξει;) από τον βρόχο που περισφίγγει τον ελληνικό τράχηλο, η μετεξέλιξη του δράματος είναι προδιαγεγραμμένη και ορατή. Ώστε κανένας από εμάς να μην μπορεί να επικαλεσθεί εκ των υστέρων άγνοια! Εάν, δηλαδή, τα πράγματα, όπως εξελίσσονται, αφεθούν να εκτραπούν προς απευκταίες εθνικές εκποιήσεις…

Αυτά είναι όσα μπορεί καθένας να δει, να επιμετρήσει και να υπολογίσει, με βάση ό,τι σήμερα βιώνουμε. Είτε ως συνολική εικόνα του ελληνικού δράματος, είτε και ως επιμέρους βιωματική (και σκαιά) εμπειρία της ελληνικής καθημερινότητας. Που όχι απλώς αποβαίνει εξουθενωτική, αλλά και κυριολεκτικώς ταπεινωτική. Με όρους δραστικής απομειώσεως των δυνατοτήτων ακόμη και φυσικής επιβιώσεως των πολιτών. Με τους μισούς από αυτούς να ακροβατούν στατιστικώς στα όρια της φτώχειας και ένα μεγάλο μέρος τους να εμβυθίζεται ήδη σε πιο ακραίες μορφές της. Τις οποίες μορφές επιμαρτυρούν, συν τοις άλλοις, οι ουρές των συσσιτίων και οι κατά γεωμετρικήν πρόοδον μεγενθυνόμενοι αριθμοί των αστέγων.

Αυτά δεν επισημαίνονται για να καταγραφούν ως απογοητευτικές επιρροές της πτωχεύσεως. Ούτε για να επαυξήσουν τον εθνικό πεσιμισμό. Καταγράφονται, αφενός για να ευαισθητοποιήσουν τα εθνικά μας αντανακλαστικά και αφετέρου για να οδηγήσουν σε συνειδητές αντιδράσεις.

Με την έννοια της αναλήψεως των ειδικών ευθυνών που αναλογούν σε όλους. Και στους κυβερνώντες και στους αντιπολιτευομένους και στους πολίτες όλου του ιδεολογικοπολιτικού φάσματος. Γιατί, εδώ που έχουν φθάσει τα πράγματα, δεν απομένουν πολλά περιθώρια. Και καθόλου ελαφρυντικά είτε για τους μεν είτε για τους δε…

Είναι ώρα για συλλογική αντίληψη ευθυνών. Με την έννοια της δημιουργίας συνθηκών για προαγωγή αποφασιστικών πολιτικών και αντιστάσεων, προκειμένου να ανασχεθεί οριστική κατάρρευση και να αποτραπούν εθνικοί ακρωτηριασμοί, που εάν υπάρξουν δεν θα είναι ποσώς αναστρέψιμοι. Να το έχουμε κατά νου και αναλόγως να ενεργήσουμε. Και ως πολιτικό σύστημα και ως πολίτες. Με γενναιόφρονες αποφάσεις, που θα περάσουν εξ ανάγκης και από επώδυνες τομές αυτοκαθάρσεως και από ιδεολογικοπολιτικούς ιστορικούς συμβιβασμούς, καθώς εκείνο που προέχει τώρα είναι η ανατροπή των σημερινών δυναμικών και τελικά η αναστροφή της επιταχυνόμενης και καταστροφικής κατιούσας.

Πηγή «Το Παρόν»

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση