Μία απάντηση στην Έλενα από το Τορόντο...

Απάντηση στην Έλενα απο το Τορόντο

Έλενα καλώς ώρισες στο Τορόντο. Είμαι και εγώ "παιδί της ξενιτιάς", δεύτερης γενιάς, και βρίσκομαι και εγώ εδώ. Οι γονείς μου έφυγαν απο την Ελλάδα το 1960 και πήγαν στην Αυστραλία, ακόμα πιο μακρυά απο σένα, για τους ίδιους λόγους που έφυγες και εσύ τώρα. Δεν έχουν αλλάξει βλέπεις και πολλά πράγματα απο τότε, ίσως και να ήταν καλύτερα τα πράγματα τότε γιατί η χώρα δεν ήταν και χρεοκοπημένη.

Επιστρέψαμε και εμείς στην Ελλάδα πολλές φορές, γιατί μας άρεσε η ελληνική μας νοοτροπία, όπως σου αρέσει και εσένα. Αυτό ειναι δικαίωμα του καθενός, η πραγματικότητα όμως ίσως ειναι λιγότερο ρομαντική. Και στους Ταλιμπάν τους αρέσει η νοοτροπία τους. Λίγο τραβηγμένο ίσως παράδειγμα, αλλά σε τελική ανάλυση ίσως δεν υπάρχει λαός που να μην γουστάρει την νοοτροπία του. Και τι με αυτό; Η νοοτροπία των Ταλιμπάν φτιάχνει το Αφγανιστάν, η νοοτροπία των Ελλήνων την Ελλάδα.

Την Ελλάδα την αγαπάμε όλοι, αλλοίμονο. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας απαγορεύει να ψάχνουμε για τα πραγματικά αίτια της κακοδαιμονίας μας, να καταλάβουμε γιατί υπάρχουν έξω απο την Ελλάδα πρώτης γενιάς μετανάστες όπως είσαι εσύ, δεύτερης όπως είμαι εγώ, και τρίτης και τέταρτης όπως είναι άλλοι. Έχουμε ένα μοναδικό ίσως στατιστικό στοιχείο, οι μισοί Έλληνες να βρίσκονται εκτός Ελλάδας. Η χώρα βιώνει μια ανθρωπιστική καταστροφή από τον β' παγκόσμιο και μετά, έχει απωλέσει 10 εκατομμύρια έλληνες, και όχι μόνο δεν έχουμε συζητήσει για το τι φταίει, αλλά θεωρούμε και σαν "εθνάρχες" τους συντελεστές της τραγωδίας της οποίας είμαστε όλοι μέρος. Το έχουμε αποδεχτεί σαν κάτι μοιραίο το οποίο δεν αλλάζει, και ίσως ειναι χαρακτηριστικό της νοοτροπίας μας να αποδεχόμαστε την μοίρα μας. Το λες και εσύ ότι μερικά πράγματα δεν αλλάζουν.

Την Ελλάδα την γνώρισα απο κοντά, καθώς έζησα εκεί πολλά χρόνια. Κατατάχθηκα στον Ελληνικό Στρατό, όπως έχουν κανει πολλοί έλληνες του εξωτερικού, όπου και πήρα το πρώτο σοκ, όχι απο την στρατιωτική ζωή, αλλά από το επίπεδο και νοοτροπία του μέσου έλληνα νέου. Υπήρχαν και αυτοί που εκτελούσαν το καθήκον τους δε λέω, αλλά κυριαρχούσε η αμορφωσιά, η λούφα, και γαϊτανάκι "βυσμάτων". Η κύρια φιλοδοξία ήταν να υπηρετήσει κάποιος στο ΚΨΜ, στο ΚΕΠΙΚ, ή σε κάποιο κέντρο στην Αθήνα για να την βγάλουν "ανώδυνα". Και οι γονείς έτρεχαν για να βρουν βύσμα να μην κακοπεράσει ο γιόκας.
Αργότερα έτυχε να εργαστώ στην Αθήνα σαν μηχανικός σε μια ΔΕΚΟ. Μετά απο δέκα χρόνια, κατάλαβα ότι υπήρχε μια συντεχνιακή νοοτροπία σε όλα, και υπήρχε και οροφή, πάνω απο την οποία δεν μπορούσες να περάσεις αν δεν υπήρχε το "βύσμα". Βέβαια στην πολιτική ζωή δεν το λένε βύσμα, το λένε πολιτικό "κονέ ". Όσοι ξαφνικά εμφανίζονταν πάνω απο τα κεφάλια μας απο το πουθενά, και χωρίς προσόντα, τους έλεγαν "αλεξίπτωτα". Είχαν "κονέ" όμως. Και απορούσα, πως ειναι δυνατόν να σταθεί μια χώρα χωρίς στοιχειώδη αξιοκρατία μέσα στους βασικούς θεσμούς; Η χώρα φαινόταν όμως ότι κάπως περπατάει, λεφτά έβλεπα στην Μύκονο όταν πήγαινα για διακοπές, ο θεσσαλικός κάμπος είχε γεμίσει Porsche cayenne, βίλες ξεφύτρωναν σαν μανιτάρια παντού, δεν μπορεί βρε παιδί μου, εγώ κάνω λάθος, φταίει το σκουριασμένο μυαλό μου. Και όλοι είχαν ονομάσει αυτό το παράδοξο ως "Ελληνική Πραγματικότητα", η οποία σαν ολετήρας, άλεθε την όποια έννοια κοινής λογικής και αξιοκρατίας σε σκόνη. Και ο ελληνικός λαός ψήφιζε σε ποσοστό 90% τα δυο κόμματα του ελληνικού θαύματος, που μας είχαν φτιάξει έναν όμορφο κόσμο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της νοοτροπίας μας.

Κάπου μέσα μου όμως, το ένστικτο βάραγε καμπανάκι, και μπουχτισμένος απο την ελληνική πραγματικότητα, έφυγα απο Ελλάδα το 2004, την χρονιά της μεγάλης φιέστας. Αφού εργάστηκα, στη Αθήνα για 10 χρόνια σε έργα υποδομής για να γίνουν οι αγώνες, τελικά τους είδα απο την τηλεόραση εκείνο το καλοκαίρι στο Λονδίνο. Και δυστυχώς για την χώρα, η απάντηση στην απορία μου για την ελληνική πραγματικότητα ήρθε περίπου 5 χρόνια μετά, όταν έσκασε το μέγεθος της φούσκας που αποκαλούσαμε "Ελληνική Πραγματικότητα".

Τώρα που βρίσκεσαι στον Καναδά Έλενα, ίσως να ακούσεις ότι η πρωθυπουργός (premier) της Αλμπέρτα μόλις παραιτήθηκε, επειδή φέσωσε τους φορολογούμενους $40,000 για να παει στην κηδεία του Μαντέλα. Αργότερα τα επέστρεψε τα λεφτά, αλλά η ζημιά είχε γίνει. Έπεσε στο σπαθί της. Έτσι είναι η νοοτροπία εδώ. Πρόσφατα ίσως έμαθες, ότι συνέλαβαν τον δήμαρχο του Μοντρεάλ για διαφθορά, γιατί είχε πάρε δώσε με εργολάβους δημοσίων έργων. Πήγε ενα περιπολικό χωρίς διακριτικά και τον μάζεψε. Και μέρα μεσημέρι. Δεν αμφιβάλει κανείς ότι παντού γίνονται αυτά, το ζήτημα ειναι τι ανέχεται η νοοτροπία σου και για πόσο. Υπάρχει επίσης και ανεξάρτητη δικαιοσύνη στον Καναδά, η οποία αντιστέκεται όταν οποιαδήποτε κυβέρνηση προσπαθήσει να λειτουργήσει αντισυνταγματικά. Ο πρωθυπουργός του Καναδά μόλις έφαγε πόρτα απο το ανώτατο δικαστήριο γιατί προσπάθησε να διορίσει κάποιον δικαστή της προτίμησης του. Η πρόταση απορρίφθηκε απο τις δικαστικές αρχές γιατί ο υποψήφιος "δεν είχε τα προσόντα". Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι αποδέχεται την απόφαση. Οι νοοτροπίες εδώ δεν του επιτρέπει να κανει αλλιώς. Δεν θα κάνω συγκρίσεις, δεν έχει νόημα. Πρέπει όμως να παραδεχτείς Έλενα, ότι όλα τα ξέραμε. Ξέραμε για της μίζες, ξέραμε για τους διορισμούς απο το παράθυρο, ξέραμε ότι στην Ελλάδα κλείνουν στη φυλακή το θύμα και όχι τον θύτη. Ξέραμε για την ανοργανωσιά, μάλιστα την λέγαμε χαϊδευτικά "μπάχαλο". Μέσα μας ίσως και να μας διασκέδαζε λίγο το μπάχαλο, γιατί ήταν το "δικό μας" μπάχαλο. Και κοροϊδεύαμε τους χαζοευρωπαίους που δεν ήξεραν τίποτα άλλο απο δουλειά και σπίτι, και που είναι τόσο νομοταγείς, και απορούσαν και αυτοί με την Ελληνική πραγματικότητα. Εμείς μόνο άμα θέλουμε σταματάμε στο φανάρι. Γιατί εδώ ειναι Ελλάδα. Και δεν στείλαμε και εμείς κανένα περιπολικό χωρίς διακριτικά για να μαζεύει κανέναν που και που όταν έπρεπε, γιατί δεν το επέτρεπε η νοοτροπία μας. Κάτι τέτοια γίνονται μόνο σε καθεστώτα, εμείς είμασταν "δημοκρατική" χώρα. Απεναντίας τους αφήσαμε να περάσουν και νόμους περί ασυλίας, για να μην τους ενοχλεί κανείς και να τα κάνουν όλα μπάχαλο με την ησυχία τους και νόμιμα. Αν μαζεύαμε κανέναν όταν έπρεπε Έλενα,  ίσως να μην ήσουν  στον Καναδά τώρα, και ίσως και να μην είχε χρεοκοπήσει η χώρα. Δεν πειράζει όμως, ελπίζω ότι θα το κάνουμε κάποτε, γιατί χωρίς αυτό δεν μπορεί να στηθεί ενα πραγματικό κράτος δικαίου.

Τελικά θα συμφωνήσω μαζί σου. Οι Έλληνες δεν είμαστε τεμπέληδες, και ναι, είμαστε αληθινοί και ωραίοι. Αλλού βρίσκεται όμως το ψυχολογικό μας νταραβέρι, και κατά την γνώμη μου, έρχεται απο πολύ παλιά, απο τότε που είμασταν οπαδοί καπετάνιων. Περισσότερο πολέμαγε ο ένας καπετάνιος τον άλλον παρά τους Τούρκους. Και όταν μας λευτέρωσαν οι ευρωπαίοι, χωρίσαμε τις πολιτικές μας επιλογές σε ρωσικές, γαλλικές, και αγγλικές, και είμασταν και έτοιμοι και να σκοτωθούμε για αυτές. Και σκοτωθήκαμε όπως για παράδειγμα μετά τον β´ΠΠ όταν το ρωσικό κόμμα και το αγγλοαμερικανικό κόμμα αιματοκύλησαν την χώρα. Και για το οποίο δεν έχει ζητήσει κανένας συγγνώμη. Υπάρχουν έλληνες στο Τορόντο Έλενα, οι οποίοι ήρθαν εδώ παιδιά κατευθείαν απο της πρώην ανατολικές δημοκρατίες, όπου τους είχε στείλει το ρωσικό κόμμα προκειμένου να στρατολογήσει τις μανάδες τους. Ούτε εκεί κανένα συγγνώμη. Σήμερα χρεοκόπησε την χώρα το γερμανικό κόμμα, και αντί να προστατεύσει τον ελληνικό λαό, τον έβαλε να πληρώσει το μάρμαρο για να προστατεύσει τις γερμανικές τράπεζες απο την χασούρα τους. Φυσικά και πάλι ούτε λόγος για κάποιο συγγνώμη. Ισως η νοοτροπία μας να μην απαίτησε ένα συγγνώμη, γιατί για να γίνει αυτό πρέπει να βγούνε όλα στη φόρα και προτιμούμε να σκουπίζουμε ότι δεν μας αρέσει κάτω απο το χαλάκι. Και έχουμε ένα χαλάκι στην Αυστραλία, ένα στον Καναδά, ένα στην Αμερική ένα στην Γερμανία και πάει λέγοντας. Ίσως να κάνω λάθος. Αλλά είναι σίγουρο ότι η νοοτροπία μας δεν επέτρεψε ακόμα την δημιουργία επιτέλους ενός ελληνικού κόμματος, ίσως γιατί μέσα μας δεν πιστέψαμε ποτέ ότι ένα ελληνικό κόμμα που υπηρετεί την Ελλάδα και μόνο θα μπορούσε να σταθεί επάξια. Γιατί μόνο ενα ελληνικό κόμμα θα έλεγε στους γερμανούς "συγγνώμη, παίξατε και χάσατε, τα σπασμένα δικά σας". Αν φταίει η νοοτροπία μας γιαυτό, πρέπει να την βάλουμε στο μικροσκόπιο και να την κάνουμε καλύτερη. Χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Γιατί αντίθετα, εγώ πιστεύω ότι όλα μπορούν να αλλάξουν, ακόμα και η νοοτροπία μας αν χρειαστεί. Εκτός απο το "έξω καρδιά" ίσως. Αυτό μάλλον δεν αλλάζει.

 Σου εύχομαι καλή επιτυχία, και καλή τύχη στον καινούργιο σου τόπο.

Με εκτίμηση
Γιώργος. Π.
Τορόντο 


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση