Ελλάδα – Τουρκία: Βίοι παράλληλοι

Η Τουρκία του σήμερα θυμίζει πολύ την Ελλάδα στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Μία χώρα σε ψευδαίσθηση οικονομικού θαύματος, με συνθήκες ανάπτυξης, άνισης και στρεβλής, που δημιουργεί προϋποθέσεις ευμάρειας για συγκεκριμένα τμήματα της κοινωνίας και επίφαση ευημερίας στα λαϊκά στρώματα. Το μοντέλο του τουρκικού success story παραπέμπει ευθέως στην ελληνική λογιστική φούσκα της κυβέρνησης Σημίτη, που με διάφορα τεχνάσματα, swaps και αλχημείες, πέτυχε την είσοδο στα σαλόνια του ευρώ, από τα οποία κινδυνεύουμε να εκδιωχθούμε κακήν – κακώς, 13 χρόνια αργότερα.

Τόσο το ελληνικό όσο και το τουρκικό «αναπτυξιακό πρότυπο» βασίστηκαν στα «μεγάλα έργα υποδομής» και στη δυσανάλογη εκτίναξη του τραπεζικού τομέα μέσω των αντίστοιχων χρηματοδοτήσεων. Στην Ελλάδα μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες ενεπλάκησαν σε φαραωνικά και κατά περιπτώσεις αχρείαστα (βλέπε ολυμπιακά έργα) projects, με λεόντειες συμβάσεις εις βάρος του δημοσίου, που δόθηκαν κατά παράβαση κάθε έννοιας εμπορικής πρακτικής. Την ίδια ώρα, οι τράπεζες έσπευδαν να χρηματοδοτήσουν αυτές τις δραστηριότητες, χωρίς την παραμικρή πρόβλεψη για εγγυήσεις σε περίπτωση αλλαγής του οικονομικού κλίματος.

Για πρώτη φορά οι αντίστοιχοι κλάδοι εμφάνισαν αξιοσημείωτη εξωστρέφεια. Οι ελληνικές τράπεζες κυριάρχησαν στα Βαλκάνια και οι Έλληνες εργολάβοι χτυπούσαν συμβόλαια μέχρι και στην αραβική χερσόνησο.

Σε πανομοιότυπους πυλώνες βασίζεται και το μοντέλο ανάπτυξης Ερντογάν. Οι τουρκικές κατασκευαστικές εταιρείες κυριαρχούν στα Βαλκάνια και τον Κόλπο, ενώ μεγάλη δραστηριότητα εμφανίζουν στο εξωτερικό και οι τουρκικές τράπεζες. Την ίδια ώρα και το τουρκικό χρηματιστήριο, παρά τα απότομα «σκαμπανεβάσματα», εξακολουθεί να αποτελεί πόλο έλξης επενδυτών, όπως ακριβώς και το ελληνικό μέχρι τη λεηλασία του 1999.

Δυστυχώς, τα; Γεφύρια, οι αυτοκινητόδρομοι και τα... θαλασσοδάνεια δεν φτάνουν για να δημιουργήσουν στέρεες και διαχρονικές συνθήκες οικονομικής αυτάρκειας. Προσωρινές… απογειώσεις δημιουργούν και όταν στο πηδάλιο βρίσκονται ως χειριστές διεφθαρμένες πολιτικές ηγεσίες, το πιθανότερο είναι πως θα έρθει η ώρα της συντριβής.

Στην Τουρκία η πολιτική τάξη τα πήγε κάπως καλύτερα από την αντίστοιχη Ελληνική. Παρά τη στροφή στην ισλαμική… μαντήλα, το τουρκικό κράτος σεβάστηκε περισσότερο τα λεφτά των φορολογούμενων, δημιουργώντας εξαιρετικά πανεπιστήμια ή νοσοκομεία και εδραιώνοντας συνθήκες κοινωνικής πρόνοιας που ήταν άγνωστες για τα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού.
Η σημερινή Τουρκία, ανεξάρτητα από την κρίση που βιώνει, μπορεί να καυχάται βάσιμα ότι αποτελεί περιφερειακή δύναμη σε αντίθεση με την Ελλάδα, που μεταλλάχθηκε από χώρα πρότυπο σε κράτος επαίτη της ευρωζώνης, επειδή, μεταξύ άλλων, το ελληνικό κοινοβουλευτικό σύστημα είχε ως πρώτη προτεραιότητα τους διορισμούς και τα πελατειακά χατίρια.

Το πρόβλημα είναι τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία οι πολιτικοί κλέβουν. Με μία διαφορά: Εκεί κάνουν και κάποια έργα, ενώ εδώ πλαστογραφούν πινακίδες για τα τζιπ τους.

Και η τραγική ειρωνεία είναι ότι στην Τουρκία τους πήραν είδηση νωρίς και η κάθαρση φαίνεται να αρχίζει εκ των έσω και μάλιστα εις βάρος ενός πανίσχυρου και κατά γενικά ομολογία επιτυχημένου πρωθυπουργού. Στην Ελλάδα, η… ελεγχόμενη κάθαρση περιορίζεται σε κάποιους θλιβερούς απόμαχους της πολιτικής. Οι άλλοι, οι πανίσχυροι κλεφταράδες των τελευταίων ετών, εξακολουθούν να μας βγάζουν τη γλώσσα, ακόμη και να ζητούν την ψήφο του κόσμου, επαναπαυόμενοι ότι το μακρύ χέρι της ελληνικής Δικαιοσύνης δεν θα τους αγγίξει ποτέ.

Πηγή εφημ. «Ελεύθερος Τύπος της Κυριακής»

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση