Για το αύριο...

Ζούμε το χειρότερο, αυτό μην το ξεχνάς. Κάθε μέρα που περνά γινόμαστε μάρτυρες αφόρητης κατάθλιψης,  
κάθε μέρα αποχαιρετάμε κι έναν Έλληνα που δεν αντέχει να ζήσει το παρακάτω, 
κάθε λεπτό αγωνιούμε για τους οικείους μας αν θα είναι υγιείς, 
κάθε στιγμή παρακολουθούμε τις ειδήσεις σαν να διαβάζουμε μια λίστα που θα έχει το δικό μας όνομα ως μελλοντικού καταδικασμένου, 
κάθε μέρα ζούμε το αφόρητο. 

Όλα μας φαίνονται ένας ανήφορος που δεν σταματά πουθενά. 

Κι όμως, επιβιώνουμε μέσα σε αυτό που μέχρι πριν λίγα χρόνια το απευχόμασταν. 

Ο καθένας από μονάχος του βλέπει τον τοίχο να ορθώνεται μπροστά του και είναι εκατομμύρια οι στιγμές που δεν έχεις τα κουράγια πλέον να σκαρφαλώσεις ούτε ένα χιλιοστό πάνω από το έδαφος. 

Είναι στιγμές που θέλεις το έδαφος να καταρρεύσει, να τελειώνει αυτή η ιστορία, αυτός ο εφιάλτης που σε έβαλαν να διανύσεις.

Σε γεμίζουν με ελπίδες όντα που διαχειρίζονται την ζωή σου αλλά και τον δρόμο που θα πάρει ο εφιάλτης σου και είναι τόσο μεγάλη η καταπόνησή σου που θέλεις να πιστέψεις ότι κάποιος από αυτούς θα σε βγάλει από το τέλμα. 

Είναι φυσικό να θέλεις να πιστέψεις κάπου γιατί το ξέρουμε όλοι μας πια ότι οι ανθρώπινες αντοχές είναι τεράστιες και εσύ δεν θέλεις να δεις που φθάνουν οι δικές σου. 

Δεν θέλεις να δεις τι μπορεί να αντέξουν ακόμα τα μάτια σου και η καρδιά σου. 

Ζήσε λοιπόν και την διορισμένη ελπίδα. 

Είναι και αυτό κομμάτι του παζλ. 

Είναι και αυτό ένα μέρος του σήριαλ που πρέπει να δούμε, θέλουμε δεν θέλουμε. 

Αλλά να μην ξεχνάς ότι ζεις το χειρότερο. 

Και το ζεις μόνο εσύ και κανένας σωτήρας σου. 

Κάθε μέρα που ξυπνάς να γνωρίζεις ότι ο ανήφορος είναι δικός σου και μόνο δικός σου. 

Η πολιτική ποτέ δεν είχε ανήφορο. 

Μόνο ευθείες και όταν ξεπηδούσε κάποια λακκούβα αμέσως έφτιαχνε παράδρομους για να συνεχίσει την πορεία της. 

Έτσι κάνει και τώρα που εσύ είσαι η λακκούβα της. 

Δεν θα σκοντάψει πάνω σου, θα σε προσπεράσει αδιαφορώντας αν εσύ έζησες το χειρότερο.

Αύριο λοιπόν, που θα ξυπνήσεις και πάλι μέσα στο χειρότερο να μην ξεχάσεις αυτά που έζησες μέχρι σήμερα. 

Να μην ξεχάσεις τους Έλληνες που δεν άντεξαν να δουν το παρακάτω, 

τους μελλοθάνατους που τους κόβουν μέρες από τις ήδη κομμένες μέρες τους, 

τους ασθενείς που μετράνε τα φάρμακα αγωνιώντας τι θα γίνει όταν τελειώσει και αυτή η καρτέλα, 

τα παιδιά που τα συμβουλεύουμε να μην κάνουν μεγάλα όνειρα γιατί εμείς σταθήκαμε πολύ μικροί για τα δικά μας, 

να μην ξεχάσεις τον εαυτό σου όταν γονάτισες από απελπισία, 

να μην ξεχάσεις τα ουρλιαχτά απόγνωσης συμπατριωτών σου, 

να μην ξεχάσεις ότι η εκ γενετής περηφάνια σου έγινε με μιας προσβολή, 

να μην ξεχάσεις ότι έζησες το αδιανόητο. 

Να μην ξεχάσεις ότι επέζησες μέσα σε ένα βομβαρδισμένο τοπίο χωρίς όπλα, χωρίς συμμάχους, χωρίς υποστήριξη. 

Να μην ξεχάσεις ότι σε ξέχασαν όλοι. 

Και στο χειρότερο που θα ζήσεις το νου σου μη και ξεχάσεις  ότι είσαι Έλληνας. 

Πηγή SimpleMan

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση