Χωρίς οραματική και ρεαλιστική εξωτερική πολιτική

Του Σταύρου Καρκαλέτση*

Ο Ελληνισμός, ο ελληνικός κόσμος, διέρχονται μιας κρίσης, όμοια της οποίας δεν έχουν γνωρίσει εδώ και δεκαετίες. Η μητροπολιτική Ελλάδα τουλάχιστον από το τέλος του εμφυλίου, το 1949, η δε Κύπρος από τα δραματικά γεγονότα και την τουρκική εισβολή του 1974. Έχουμε την εικόνα ενός έθνους που πορεύεται με έλλειψη «πυξίδας» στην εξωτερική πολιτική, και αυτό καθίσταται αντιληπτό σήμερα, ίσως εντονότερα από κάθε άλλη φορά. Φοβικά συμπλέγματα, αυτοσχεδιασμοί ιδεαλιστικά σύνδρομα, παρασύρουν σε οδυνηρά αδιέξοδα την εξωτερική πολιτική, την ώρα που αυτή επηρεάζεται ούτως ή άλλως από την οικονομική καχεξία, που απειλεί με συνολική καταστροφή. Μετά τη σκληρή μοίρα των Ελλήνων, δια της μέσω μνημονίων διάρρηξης του κοινωνικού ιστού, απειλούνται άμεσα τα ίδια τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα. Ελλαδικού και κυπριακού κράτους.

Εμείς, οι διεθνολόγοι και αναλυτές του ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α., εραστές του πατριωτικού πραγματισμού, επιζητούμε το ιδανικό κράμα, τον γενναίο συγκερασμό των αρχών της realpolitik με τον ορθολογισμό και το αληθινό εθνικό συμφέρον του συνολικού Ελληνισμού: Ελλάδα, Κύπρος, εθνικές μειονότητες και ομογένεια.

Επιζητούμε ένα οραματικό Πανεθνικό Στρατηγικό δόγμα που θα ξεφεύγει από τα παθογενή άγκιστρα του μικροελλαδικού αθηναισμού και θα έχει πανεθνικό παρονομαστή. Ένα δόγμα που θα ορίζει πλαίσια και κόκκινες γραμμές, και που θα υπηρετείται από μια εξωτερική πολιτική που θα αγωνίζεται πραγματικά για τα εθνικά συμφέροντα. Ένα δόγμα που μπορεί να διαθέτουν σήμερα γειτονικές χώρες όπως η Βουλγαρία ή ακόμη και η Αλβανία, δεν διαθέτει όμως η Ελλάδα. Ένα δόγμα που θα απεγκλωβίσει την ελληνική εξωτερική πολιτική από το να κινείται μεταξύ μυστικής διπλωματίας, ιδεαλιστικών συνδρόμων και αυτοσχεδιασμών. Αυτά έχουν επικαθήσει ως αναισθητικό, ακριβώς γιατί λείπει το εργαλείο που λέγεται «εθνικό στρατηγικό δόγμα», το εργαλείο που θα εξορθολογίσει επιτέλους την πορεία μας, αποβάλλοντας τα διαχρονικά σύνδρομα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής: κατευνασμός, τουρκοφοβία, μη ρεαλιστικές προσεγγίσεις.

Μιλάμε για το Δόγμα του ενιαίου Ελληνισμού (Ελλάδα+Κύπρος+εθνικές μειονότητες+ομογένεια). Για αυτό και Πανεθνικό, με την έννοια της υπέρβασης του χρεοκοπημένου μικροελλαδισμού. Ένα Δόγμα που θα συναντιούνται ο πατριωτικός πραγματισμός με μια επικαιροποιημένη νεοβυζαντινή (θα την επεξηγήσουμε) οραματική ιδεολογία, που θα πιστεύει στις δυνατότητες του σύγχρονου Ελληνισμού.

Η δική μας πρόταση για ένα οραματικό και συνάμα ρεαλιστικό Δόγμα «ακουμπάει» πάνω στη γεωγραφία, και στην κομβική θέση Ελλάδος και Κύπρου. Μια θέση ανάμεσα στην Ευρώπη των χερσαίων δυνάμεων (πρωτίστως Γερμανία, Γαλλία) και την Ευρασία (κατά πρώτον την νεο-ορθόδοξη Ρωσία). Τα δυό ελληνικά κράτη μπορούν να αποτελέσουν τον συνδετικό κρίκο των δύο χώρων, προς την κατεύθυνση ενός στρατηγικά και αμυντικά αυτοτελούς και γνήσια ευρωπαικού πόλου.

Βρισκόμαστε στην πολύτιμη «ενδιάμεση περιοχή» την οποία όμως επιβουλεύεται και το Ισλάμ (με κύριο παράγοντα την αναθεωρητική νεο-οθωμανική Τουρκία) αλλά και το αγγγλοσαξονικό μπλοκ, που θέλει να διατηρήσει την περιοχή Βαλκανίων - ανατ. Μεσογείου υπό διαρκή και απόλυτο γεωστρατηγικό έλεγχο. ΄Ολων οι φιλοδοξίες και οι στόχοι συναντιούνται και συγκρούονται εδώ. Αυτό Ελλάδα και Κύπρος μπορούν να το κάνουν από πρόβλημα ευκαιρία, να λοιπόν μια ενδιαφέρουσα και υψηλή αποστολή που καλείται να υπηρετήσει ένα Στρατηγικό Δόγμα για τον Ελληνισμό.

Εδώ «δένει» μια νεοβυζαντινή αντιμετώπιση και διαχείριση των πραγμάτων. Ο ελληνικός κόσμος, όπως κάποτε το Βυζάντιο, είναι στα όρια Δύσης και Ανατολής, είναι Ευρώπη, μα η πολιτιστική του κληρονομιά και ενδοχώρα δείχνουν προς την καθ΄ ημάς Ανατολή. Για τούτο και ο νεοβυζαντινισμός ως διαποτίζων στοιχείο του δόγματός μας, αντιδιαστέλλεται πλήρως προς τον τουρκικό νεοοθωμανισμό.

Εξηγούμαστε, για να μην παρεξηγούμαστε: Ισλάμ και νεοοθωμανισμός εκφράζουν τον πάγιο τουρκικό αναθεωρητισμό/επεκτατισμό. Σχεδιάζουν ένα ισλαμικό μέλλον στα Βαλκάνια, όπου πολλά μικρά κράτη θα γίνουν δορυφόροι της Τουρκίας. Το νεοβυζαντινό μοντέλο που διακηρύσσουμε, δεν είναι επ’ ουδενί επεκτατικό. Είναι πολιτισμός, είναι Ορθοδοξία, είναι η διατήρηση και αξιοποίηση ιστορικών τίτλων αιώνων του Ελληνισμού στην Ανατολή, όπως τα Πατριαρχεία (πεδίο άσκησης θρησκευτικής διπλωματίας). Είναι, ακόμη πιο ειδικά, η σύγχρονη υιοθέτηση και εφαρμογή αρχών της περίφημης βυζαντινής διπλωματίας από την αναιμική σήμερα και ενίοτε κατευθυνόμενη ελληνική εξωτερική πολιτική.

Θεωρούμε όμως, ως ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α. και φορέας παραγωγής ιδεών και πολιτικής, πως έστω και στο σημερινό κατάντημα, με την Ελλάδα παραδομένη σε πολλαπλά αδιέξοδα -εσχάτως «κάποιοι» φρόντισαν και ακολούθησε και η Κύπρος- μπορούν να προχωρήσουν προσεκτικά κάποια πράγματα στα εθνικά μας ζητήματα.

Επιμένουμε, για χάρη των πολλών που αγωνιούν και ανησυχούν, να καταθέσουμε συνεισφορά προς αναζήτηση ενός Πανεθνικού Στρατηγικού Δόγματος. Αναγνωρίζουμε πως απαιτείται πολιτική ωριμότητα και γενναιότητα προς εφαρμογή του, έχουμε γνώση της ανεπάρκειας του μεγαλύτερου μέρους των συμβατικών πολιτικών ελίτ. Για αυτό ακριβώς, έχουμε ακόμα περισσότερους λόγους να προχωρήσουμε στο εγχείρημά μας, με την ελπίδα να ανοίξει ο δημόσιος διάλογος πάνω στην πρότασή μας, που σύντομα θα κατατεθεί ολοκληρωμένα.

* Ιστορικός, αμυντικός αναλυτής, πρόεδρος ΕΛ.Κ.Ε.Δ.Α.

Πηγή ΕΛΚΕΔΑ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση