Εκρήξεις ανοησίας

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Πολλοί θεώρησαν την ατυχή μάλλον συνέντευξη του συμπαθέστατου υπουργού υγείας, ως ένα εμφανέστατο «δείγμα» της γνωστής πολιτικής ασθένειας: της αλαζονείας της εξουσίας.

Προφανώς παρεξηγήθηκε, εξόργισε ίσως ο προσβλητικός, μάλλον υποτιμητικός του τόνος, η ειρωνεία και τα χαμόγελα του - όσον αφορά τους πάσης φύσεως «νοσηλευτές», γιατρούς και μη, τις συνδικαλιστικές οργανώσεις τους, καθώς επίσης, γενικότερα, τους πολίτες.

Κατά την άποψη μας όμως, η συγκεκριμένη κριτική είναι εσφαλμένη, εάν όχι ζηλόφθονη ή μισαλλόδοξη – αφού είναι εντελώς φυσικό να συμπεριφέρεται με αυτόν τον τρόπο κάποιος ο οποίος, σε μία τόσο νεαρή ηλικία, καθώς επίσης με τόσο περιορισμένες γνώσεις, τουλάχιστον όσον αφορά το αντικείμενο του υπουργείου του, κατάφερε να γίνει υπουργός. Επομένως κάποιος που τον έχει ανάγκη η χώρα του, για να τη διοικήσει – αφού είναι δημοκρατικά εκλεγμένος από τους πολίτες και όχι διορισμένος, ενώ επιλέχθηκε από τον πρωθυπουργό ως ο καταλληλότερος για τη θέση.

Μπόρεσε δηλαδή να ξεπεράσει τους διδάκτορες της ιατρικής και τους άλλους επιστήμονες που συμμετείχαν, τους δημοσιογράφους που παρακολουθούσαν, καθώς επίσης όλους όσους ευρίσκονταν στην αίθουσα – απλά και μόνο με την φιλόδοξη, γεμάτη αυτοπεποίθηση πονηριά του, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, ιδίως δε με την «άκαμπτη» τοποθέτηση του υπέρ των δανειστών και των μεθόδων τους.

Εάν πει κανείς δε ότι, ο πρωθυπουργός υποχρεώθηκε να τον διορίσει στη θέση του, επειδή ίσως οι επιλογές του ήταν περιορισμένες (ελάχιστοι βουλευτές είναι σε τέτοιο βαθμό «υπέρμαχοι των μνημονίων»), θα απαντούσαμε πως η ευθύνη δεν βαρύνει σίγουρα τον υπουργό υγείας – ο οποίος κάνει απλά τη δουλειά που του ανατέθηκε χωρίς να πιέσει κανέναν και όσο καλύτερα μπορεί.

Σε κάθε περίπτωση ένα άτομο, έχοντας αναλάβει μία θέση που πιθανότατα δεν θα είχε καν ονειρευτεί, είναι εύλογο ότι θα μπορούσε να φτάσει ακόμη και στα όρια της παράνοιας, της απόλυτης αλαζονείας και του «ανείπωτου» θράσους - κάτι που δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε σε καμία περίπτωση ότι έχει συμβεί με τον εν λόγω υπουργό, είτε συμφωνούμε με τις απόψεις του, είτε όχι.

Δεν μπορούμε δε να μην σεβαστούμε τις εύλογες φιλοδοξίες του, ειδικά όταν στην Ελλάδα ισχύει το ότι, «μία φορά υπουργός, πάντα υπουργός» – ενώ υποψιαζόμαστε πως σκοπεύει πλέον να διεκδικήσει και την πρωθυπουργία (ενδεχομένως αλλάζοντας ξανά κόμμα, επειδή οι ημέρες του σημερινού είναι μάλλον μετρημένες), έχοντας ίσως κατανοήσει το γνωστό ρητό, σύμφωνα με το οποίο: «δεν είναι καθόλου δύσκολο για έναν μετά βίας μονόφθαλμο, να βασιλεύσει στους τυφλούς».

Περαιτέρω, η χθεσινή απόφαση της Βουλής, τουλάχιστον όσον αφορά το μη σεβασμό του τεκμηρίου της αθωότητας, ήταν απολύτως απογοητευτική – κάτι που ισχύει περισσότερο για τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης και λιγότερο για την κυβέρνηση, αφού η δεύτερη απλά αναγκάσθηκε να εκτελέσει τις εντολές και τη «στρατηγική συσκότισης» των εισβολέων (κείμενο).

Δυστυχώς όμως, δεν ήταν μόνο απογοητευτική αλλά και άκρως επικίνδυνη – αφού είμαστε απολύτως σίγουροι ότι, συνέβαλλε στη «θεμελίωση» της ακροδεξιάς, η οποία θα επιστρέψει κατά πολύ πιο δυνατή. Ειδικότερα, έχουμε την άποψη πως θα ανακάμψει «εκπολιτισμένη» και πολύ πιο προσεκτική ως ένα «Πατριωτικό Μέτωπο» – ανάλογο με αυτό της Γαλλίας, ενδεχομένως με το πέπλο ενός εθνικοσοσιαλιστικού οικονομικού προγράμματος.

Πόσο μάλλον εάν συνεχισθεί η ατιμωρησία των πολιτικών, η ασυνέπεια των κομμάτων, η διαφθορά, η διαπλοκή, η πολιτική των υποκλίσεων, ο ενδοτισμός, τα μνημόνια υποταγής, η οικονομική γενοκτονία και όλα τα υπόλοιπα, από τα οποία συνεχίζουν να υποφέρουν τα πάνδεινα οι Έλληνες.

Ολοκληρώνοντας, δεν μπορεί κανείς να μην χαμογελάσει ακούγοντας ότι, η κυβέρνηση εξεπλάγη από την πρόσφατη, προσβλητικότατη τοποθέτηση της Κομισιόν – σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα θα παραμείνει σε καθεστώς «αυστηρής επιτήρησης» για εκείνο το χρονικό διάστημα, όπου δεν θα έχει εξοφλήσει το 75% των δανείων που έχει λάβει. Προφανώς πρόκειται για ένα αυτονόητο γεγονός οπότε, η δήθεν έκπληξη της κυβέρνησης δεν είναι τίποτα άλλο, από μία ακόμη σκηνή στο θέατρο του παραλόγου που έχει «ανεβάσει».

Για να συμβεί βέβαια κάτι τέτοιο, θα πρέπει να εξοφλήσουμε περί τα 200 δις € – γεγονός που είναι φυσικά αδύνατον, εάν δεν δανεισθούμε αυτά τα χρήματα από τις αγορές. Έχουμε την άποψη όμως ότι, πολύ δύσκολα θα μας το επιτρέψουν οι «εταίροι» μας - επομένως, θα συνεχίσουμε να είμαστε «δέσμιοι» της Κομισιόν, της Γερμανίας καλύτερα, αφού αυτή κινεί τα πιόνια στην ευρωπαϊκή σκακιέρα.

Υστερόγραφο: Θεωρούμε σκόπιμο να εκφράσουμε εδώ μία απορία μας, σχετικά με το ΤΑΙΠΕΔ. Ειδικότερα, δυσκολευόμαστε να κατανοήσουμε την αιτία, για την οποία ο οργανισμός αυτός, στον οποίο έχει μεταφερθεί ένα μεγάλο μέρος της δημόσιας περιουσίας (περιουσία που δεν καταγράφεται στο «ενεργητικό» της χώρας μας, αφού δεν έχει καταρτισθεί ποτέ κρατικός ισολογισμός), δεν εισάγεται στο χρηματιστήριο – αφού τα έσοδα της εισαγωγής του θα μείωναν το χρέος μας άμεσα, ενώ θα δινόταν η δυνατότητα στους Έλληνες να διατηρήσουν εθνικά τα περιουσιακά τους στοιχεία.

Πηγή Analyst

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση