Αναξιοπρεπείς και ευτελισμένοι κυβερνήτες

Σε κάθε ελεύθερη και ανεξάρτητη χώρα αιτήματα διατυπώνουν οι πολίτες και οι φορείς τους προς τους κυβερνώντες και τις άλλες αρχές –υποτίθεται- εκπροσώπησής τους.

Σε κάθε ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική χώρα, οι κυβερνήσεις, τα κοινοβούλια, οι τοπικές αρχές εκπροσώπησης, αποφασίζουν στο όνομα του λαού, στη βάση των εντολών που έχουν πάρει.

Στην Ελλάδα οι κυβερνήσεις διατυπώνουν αιτήματα προς άλλους κυβερνήτες. Προς τη Μέρκελ, για παράδειγμα, ή προς τους υπηρεσιακούς απεσταλμένους της.

Για να μειωθεί ο εδικός φόρος κατανάλωσης στα καύσιμα.

Για να μειωθεί ο ΦΠΑ.

Για να μην μπουν νέα μέτρα.

Άρα η Ελλάδα δεν είναι ούτε ελεύθερη, ούτε ανεξάρτητη ούτε δημοκρατική χώρα. Γιατί ούτε στο όνομα του λαού και των συμφερόντων της χώρων λειτουργούν.

Διατυπώνουν αιτήματα… Υποτίθεται, διατυπώνουν αιτήματα. Γιατί ξέρουμε δα καλά το τσαγανό των κυβερνώντων… Είναι ανύπαρκτο.

Ξέρουμε πώς τα διατυπώνουν.

Έχουμε δει τηλεοπτικές εικόνες ευτελισμού τους.

Παρακλητικά, φοβισμένα, όπως ο φοβισμένος υπάλληλος μπροστά στ’ αφεντικό…

Όπως τότε ο Βενιζέλος έσκυβε δουλικά μπροστά στον πρόεδρο του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος της Γερμανίας…

Όπως ο Σαμαράς όταν απευθύνεται στη Μέρκελ…

Όμως από μόνη της η πράξη διατύπωσης αιτήματος ενός κυβερνήτη προς ένα άλλο, και, ακόμη χειρότερα, προς ένα υπάλληλο ή υφιστάμενο ενός άλλου κυβερνήτη, είναι ευτελισμός.
Εθνικός ευτελισμός, όχι απλά προσωπικός.
Κι ας μας λένε ότι είναι οι δανειστές μας και δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά (αφήστε που ούτε καν να ψελλίσουν ένα ΟΧΙ δεν μπορούν…).

Σκεφτείτε ένα υπάλληλο τράπεζας να απευθύνεται με ευτελιστικό τρόπο σε ένα πελάτη που έχει πάρει δάνειο.
Σκεφτείτε να τον αναγκάζει να σκύβει το κεφάλι.
Θα το ανεχόταν;
Θα ανεχόταν να τον προσβάλλει, να τον διατάσσει, να τον εξευτελίζει;
Ελάτε στη θέση αυτή.
Θα το ανεχόσασταν, ό,τι δάνειο κι αν είχατε, όποια δυσκολία κι αν είχατε στην αποπληρωμή;

Σκεφτείτε τώρα ένα κυβερνήτη, που υποτίθεται εκπροσωπεί μια χώρα κι ένα λαό.
Τι ευτελισμός για ένα λαό και μια χώρα είναι να απευθύνεται με παρακλητικό, τρόπο και να ζητά.
Να διατυπώνει αιτήματα.
Να τον ευτελίζει και να μην αντιδρά.
Μόνο να δίνει δίκιο, στο όνομα των δανείων, στον άνθρωπο ή στη χώρα που του δείχνει το δάκτυλο.
Πολύ περισσότερο να υπογράφει την εκχώρηση κάθε στοιχείου εθνικής κυριαρχίας, εθνικής περιουσίας ή να εκχωρεί τη δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης.

Φανταστείτε τον Σαμαρά ή τον Βενιζέλο να παίρνουν ένα προσωπικό δάνειο και να εκχωρούν προς την τράπεζα όλα τα δικαιώματά τους, υλικά, νομικά, ηθικά, ακόμη και τη δυνατότητα στο μέλλον να επαναδιαπραγματευθούν το δάνειο.
Θα το έκαναν ποτέ για την προσωπική τους περιουσία;
Πώς λοιπόν το κάνουν για μια χώρα και ένα λαό;
Με ποιο νομικό, πολιτικό και ηθικό δικαίωμα;

Δεν θα σημειώσω, για μια χώρα κι ένα λαό με τέτοια ιστορία. Γιατί δεν μπορούμε να ζούμε πάντα με τις δάφνες του παρελθόντος μας. Κάποια στιγμή ο ιστορικός του μέλλοντος πρέπει να γράψει και για τη δική μας ιστορία…

Του Αλέκου Ανδρικάκη από candianews