Βία, η μαμή της ιστορίας

Αν υποθέσουμε ότι εν έτει 2013 η προσφυγή απλών ανθρώπων στη βία είναι κάτι πέραν του λογικού ίσως πρέπει να το ξανασκεφτούμε.

Ας δούμε λιγάκι και σε γενικές γραμμές τι είναι αυτό που κάνει έναν λαό,(διότι υπάρχουν και οι κατευθυνόμενοι που παρουσιάζονται ως απλός λαός), να κρατιέται μακριά από την βία και τι είναι αυτό που τον φέρνει κοντά.

Πρώτα είναι η αίσθηση της δικαστικής δικαιοσύνης, μιας δικαιοσύνης που πέρα από την καταγωγή, το όνομα και τον τραπεζικό λογαριασμό του καθενός εφαρμόζει δίκαια και απρόσωπα τον νόμο.

Υπάρχει στον κόσμο αυτή η αίσθηση πλέον;

Πόσα περιστατικά ξέρουμε που το όνομα η το χρήμα επέβαλαν άνισες προς τους υπόλοιπους αποφάσεις...;

Άλλος παράγοντας είναι η αίσθηση κρατικής δικαιοσύνης, δηλαδή ενός κράτους που αποδεδειγμένα νομοθετεί με στόχο την προστασία ενός λαού και στην τελική εφαρμόζει αυτά για τα οποία ΨΗΦΙΣΤΗΚΕ;

Βλέπει κάποιος ένα τέτοιο κράτος σήμερα;

Το μόνο που βλέπει είναι αναποτελεσματικές ξενόφερτες εντολές να σφυρίζουν πάνω από τα κεφάλια του δίχως να έχει λόγο σε καμία από αυτές.

Τροχοπέδη είναι βέβαια και οι νομικές συνέπειες που επιφέρει η χρήση βίας.

Τροχοπέδη που σπάει βέβαια η μπαίνει σε δεύτερη μοίρα όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις και αυτοί που δεν έχουν τίποτα να χάσουν αυξάνονται με ρυθμούς Ισπανικής γρίπης.

Μια άλλη παράμετρος είναι οι ηθικοί κανόνες και η αίσθηση αποξένωσης από το κοινωνικό σύνολο. Οι οικογενειακοί κανόνες ηθικής, που δίνει το κάθε σπίτι και ευρύτερα η κοινωνία-γειτονιά-σχολείο, είναι και αυτοί κατασταλτικοί παράγοντες προς την χρήση βίας. Ως πότε όμως;

Όταν το σπίτι διαλύεται και η αυτοσυντήρηση της οικογένειας γίνεται το πρώτο μέλημα, όταν η γειτονιά αποξενώνεται σε τέσσερις τοίχους και το σχολείο ηθελημένα παράγει κρέας για την μηχανή δεν αργεί να πέσει και αυτός ο φραγμός.

Μια άλλη άγκυρα που παραγνωρίζεται και τελεί μεγάλο έργο είναι το Ορθόδοξο θρησκευτικό αίσθημα. Δεν νοείται Χριστιανός Ορθόδοξος που να πιστεύει στην χρήση βίας σαν πρώτη λύση αλλά το περισσότερο σαν έσχατη.

Νομίζω πως κοντεύει η ώρα του έσχατου.

Τέλος ας μην ξεχνάμε ότι είμαστε μια χώρα που τα τελευταία εκατό χρόνια, για να μην πάμε πιο πίσω, έχουμε δει την βία σε δύο παγκόσμιους πολέμους έναν σπαρακτικό εμφύλιο και μια χούντα.

Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα μνήμες χορτασμένες με βία και θάνατο που δρουν κατασταλτικά σε περαιτέρω χρήση της.

Είμαστε νομίζω σε μια φάση που όλοι αυτοί οι παράγοντες τείνουν να εξαλειφθούν από ηλίθιους προδότες πολιτικούς, πουλημένους δημοσιογράφους και αλλοεθνείς προβοκάτορες.

Και αν στο ρητό ''Η βία είναι η μαμή της ιστορίας'' κανείς δεν θέλει να ξέρει την μαμή, όλοι θέλουν το μωρό να είναι δικό τους..

Πανίκας

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση