Το έγκλημα έχει ονοματεπώνυμο

Η πολιτική διαχείριση, το πάρτι των τραπεζών, οι συναλλαγές

Του Κώστα Βενιζέλου

Η κατάθεση του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας, Πανίκου Δημητριάδη, ενώπιον της Ερευνητικής Επιτροπής για την Οικονομία επιβεβαιώνει απόλυτα πως στη χώρα έχει συντελεστεί ένα έγκλημα. Κι αυτό ως αποτέλεσμα διαφορετικών παραγόντων, που, ωστόσο, λειτούργησαν στη βάση κάποιων χαρακτηριστικών που διέπουν παρόμοιες τραγωδίες: την αχαπαροσύνη, την ανεπάρκεια, τη διαπλοκή και το σύνδρομο του λίμπουρου…

Τόσο από τις τοποθετήσεις του Κεντρικού Τραπεζίτη, αλλά και πολλών άλλων που κατέθεσαν ενώπιον της Επιτροπής, προκύπτουν συμπεράσματα και σιγά-σιγά συμπληρώνεται το παζλ της οικονομικής καταστροφής της χώρας.

Πρώτον, η ανικανότητα αξιολόγησης της κατάστασης που επικρατούσε στην οικονομία από την προηγούμενη κυβέρνηση. Η αδυναμία εκτίμησης των δεδομένων που διαμορφώνονταν και η έλλειψη βούλησης για διαχείριση της κρίσης με βήματα που θα απέτρεπαν τη σημερινή κατάσταση. Οι νυν κυβερνώντες ελέγχονται ασφαλώς για την κακή διαχείριση που έχουν κάνει στα δύο Γιούρογκρουπ του Μαρτίου.

Δεύτερον, η αχαλίνωτη συμπεριφορά των τραπεζικών διοικήσεων, που ελέγχονται για τις υπερβολές, τα ανοίγματα και την έκθεση της χώρας σε κινδύνους. Γινόταν ένα πάρτι για λίγους, οι οποίοι δεν είχαν και δεν έβαζαν όρια.

Τρίτον, η επιδερμική εποπτεία από την Κεντρική Τράπεζα. Δεν αρκούν οι επιστολές και οι προειδοποιήσεις. Από τη μια θα μπορούσε ο Διοικητής (κυρίως ο τέως) να στριμώξει τους τραπεζίτες σε βαθμό που θα τους ανάγκαζε να αλλάξουν συμπεριφορά και από την άλλη να εκθέσει τους κυβερνώντες που περί άλλων -τελικά- τύρβαζαν. Ακόμη και η παραίτηση θα έπρεπε να ήταν στην ατζέντα του Κεντρικού Τραπεζίτη, εάν διαπιστωνόταν πως η χώρα οδηγείτο στην καταστροφή.

Είναι σαφές πως, ενώπιον της Ερευνητικής, όσοι ενέχονται στην καταστροφή επιχειρούν να διασφαλίσουν τα νώτα τους φορτώνοντας σε άλλους τις ευθύνες. Οι πολιτικοί στις τράπεζες και τανάπαλιν. Μόνο που οι δυο αυτοί πυλώνες συνεργάστηκαν, τα είχαν βρει και σε πολλές περιπτώσεις συνυπήρξαν διά της συναλλαγής. Αυτό βέβαια μπορεί να μην το επιβεβαιώνουν επίσημα, απόρρητα έγγραφα και ντοκουμέντα. Σε αυτές τις… δουλειές δεν υπάρχουν γραπτά κείμενα και υπογραφές. Σε αυτές τις περιπτώσεις λειτουργεί η υπόγεια συναλλαγή και οι παρασκηνιακές συνεννοήσεις. Όλα αυτά, όσο και να θέλουν κάποιοι να τα διαψεύσουν, επιβεβαιώνονται από τη ζωή και την καθημερινότητα, και τα παρακολούθησαν οι πολίτες.

Ευθύνες έχουν και οι πολίτες που δεν αντιδρούσαν, όπως και τα ΜΜΕ που δεν είχαν δείξει όση αποφασιστικότητα έπρεπε (σκάνδαλα έχουν δημοσιοποιηθεί και πριν το μεγάλο πατατράκ).

Το μόνο, ίσως, καλό από αυτή την κρίση είναι πως θα γίνουν πολλά αποκαλυπτήρια και θα υπάρξουν απομυθοποιήσεις. Έστω κι εάν οι αποκαλύψεις γίνονται -σε κάποιες περιπτώσεις- με σκοπιμότητα, έχουμε πολλά να μάθουμε…

Πηγή