«Παραδομένη» η Ελλάδα επιστρέφει πάλι στο 1950!
Οι παλαιότερες γενιές Ελλήνων ζούσαν με τον εφιάλτη της Ψωροκώσταινας. Πίσω από την έκφραση αυτή βρισκόταν πάντα μια Ελλάδα χωρίς υποδομές, χωρίς υψηλό επίπεδο διαβίωσης, με λίγα σχολεία, λιγότερα νοσοκομεία, ελάχιστα πανεπιστήμια, απομακρυσμένα νησιά και χωριά γεμάτα παιδιά που δεν μπορούσε η γη να τα θρέψει.
Οι Ελληνες πολεμούσαν.
Κάθε γενιά είχε να κάνει τον δικό της πόλεμο.
Αλλοτε για να γίνει η Ελλάδα μεγαλύτερη και περισσότεροι πληθυσμοί ομογενών να απελευθερωθούν και να ενταχθούν στην εθνική επικράτεια.
Αλλοτε για να διατηρήσει τα κεκτημένα: εδάφη, δικαιώματα, διεκδικήσεις, συσχετισμούς.
Οι δρόμοι, οι ραχούλες, τα ξέφωτα και οι πλατείες της Ελλάδας είναι γεμάτα μνημεία, ηρώα, ονόματα ανθρώπων που έπεσαν στα πεδία των μαχών ή εκτελέστηκαν σε αντίποινα για τα εθνικά αντάρτικα στις περιόδους της κατοχής από τους ξένους.
Ακόμα θυμόμαστε οι πιο παλιοί τις μαυροφορεμένες γυναίκες, μητέρες, αδελφές, κόρες των νεκρών.
Η Ελλάδα, ακόμη και στις περιόδους ειρήνης, λαβώθηκε από τη μετανάστευση και την προσφυγιά, δύο δυνάμεις αντίρροπες, απόλυτα συνυφασμένες με τον όρο «επιβίωση».
Με έννοιες όπως φιλότιμο, τιμή, χρέος και περηφάνια κινήθηκε στο διάβα του χρόνου η ράτσα των Ελλήνων.
Ευφυείς, σκληραγωγημένοι, εγωιστές, παλικαράδες.
Ηξεραν να κάνουν οικογένεια, να φτιάχνουν σπιτικό, να στέκονται όρθιοι, όσες δυσκολίες κι αν τύχαιναν, όσες καταστροφές και να τους συναντούσαν.
Από γενιά σε γενιά περνούσε μια φράση• μια φράση-κλειδί: «Παιδάκι μου, να μη δείτε και να μη ζήσετε αυτά που είδαμε και ζήσαμε».
Μπορεί ο τόνος να ήταν μελοδραματικός, αλλά οι Ελληνες κοιτούσαν πάντα μπροστά.
Ζούσαν την ελπίδα στην καθημερινότητά τους: οικογένεια, πατρίδα, εκκλησία.
Οι τρεις δεσμοί που τους κρατούσαν ζωντανούς στο πέρασμα της Ιστορίας.
Και πόλεμος, ατέλειωτος πόλεμος.
Και, από την άλλη, επιστροφή από το μέτωπο, η χέρσα γη, οι κατεστραμμένοι δρόμοι, τα γεφύρια, η φτώχεια που δεν επέτρεπε στο κράτος να οργανώσει τις υποδομές για να υπάρξει η ανάπτυξη.
Ηταν και η διχόνοια, μόνιμος σύντροφος του Ελληνισμού, τα παιχνίδια των ξένων, οι πάντα πρόθυμοι πολιτικοί να θυσιάσουν την πατρίδα και τον λαό για τα προσωπικά τους συμφέροντα.
Από την άλλη, οι ανιδιοτελείς.
Η Ελλάδα χτίστηκε με μεγάλες ευεργεσίες, ιδιωτικές δωρεές, παραχωρήσεις της εκκλησιαστικής γης, διανομές γης.
Η Ελλάδα απέκτησε κοινωνικό κορμό στη βάση μιας φυσικής προόδου και όχι μιας δημοκρατίας αλά καρτ.
Η Ελλάδα επιθυμούσε διακαώς κάποτε να σταματήσει ο πόλεμος. Οι άντρες να γυρίσουν σπίτι και να ζήσουν με τις γυναίκες και τις οικογένειές τους, μεγαλώνοντας τον πλούτο, δίνοντας ευκαιρία στα παιδιά τους να ζήσουν καλύτερα, να σπουδάσουν, να μορφωθούν, να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.
Η Ελλάδα του ’50, η αρχή μιας περιόδου που κρατά έως και σήμερα.
Το τέλος του Μεγάλου Πολέμου και του Εμφυλίου. Από τότε δεν έγινε άλλος μεγάλο ς πόλεμος για τους Ελληνες.
Φυσικά, υπήρξαν ο «Αττίλας» στην Κύπρο, τα Ιμια στο Αιγαίο, αλλά μεγάλος πόλεμος με τη συμμετοχή των Ελλήνων δεν προέκυψε.
Ο έντιμος ιστορικός συμβιβασμός, η Ευρώπη, η «μικρή και ανέντιμος» Ελλάδα.
Φτιάχτηκαν δρόμοι, πόλεις, χωριά, τούνελ, δίκτυα, πληθωρισμός, ευμάρεια.
Αποκτήθηκαν νοσοκομεία, σχολεία, οικοσκευές, αυτοκίνητα, καταναλωτικές συνήθειες.
Οχι όμως κράτος δίκαιο, όχι κοινωνία ώριμη, όχι κοσμοθεωρία νικητή, όχι κουλτούρα πολιτισμού.
Ολα πρόχειρα, φαστ φουντ, προσαρμοσμένα στο πρόσκαιρο, στο ιδιωτικό, στο συμπλεγματικό μικροσυμφέρον.
Σήμερα γυρίζουμε στο 1950.
Χωρίς ελπίδα, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς μάχη, χωρίς ιδεαλισμό.
Τότε βλέπαμε μπροστά, σήμερα βλέπουμε πίσω.
Τότε ήμασταν νικητές. Σήμερα είμαστε οι πλέον ηττημένοι της Ιστορίας μας.
Γιατί αυτή τη φορά δεν πολεμήσαμε…
Απλώς παραδοθήκαμε.
Αναρτήσεις
Λίγο πιο πίσω... εκεί στο 1900... καλά είσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτον τον πολεμο δεν τον καταλαβαίνουμε. Πως να πολεμήσεις κατι που δεν κατανοείς. Και θα πρέπει να είναι ο εχθρός κατανοητός απο αυτούς που θα πολεμήσουν. Τους στρατιώτες. Αλλιώς κτυπάς στα τυφλά. Ολα αυτά τα χρόνια στήναν το παιχνιδι του οικονομικου πολέμου πανω στις πλατες του αδαη Ελληνα γεωργου, επαγγελματία, γιδοβοσκού, κτηνοτρόφου, καθηγητη, γιατρού, μηχανικού και και.... Θυμισου Χρηματιστηριο, Δομημενα Ομολογα, Πιστωτικεσ Καρτες, Στεγαστικά Δάνεια, Καταναλωτικά Δανεια και τόσα άλλα. Μια ασχετη στα οικονομικά και τη διαχειρισή τους κοινωνία αντιμέτωπη με την νεα ταξη πραγματων.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλο το σπαθί και άλλο το χρήμα. Η μάλλον το συγχρονο χρήμα ειναι τώρα το σπαθί και οι στρατιώτες μας(και κυρίως οι νέοι και οχι οι παππουδέρος) δεν ξέρουν να το χειρίζονται.
Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ειναι προ των πυλών.
Αυτοί έχουν όπλα τα αυτοκίνητα, τα κινητά, τα σούσι, τα "κοινωνικά δίκτυα"... Αν δεν τα αγοράζει κανείς μας, αυτοί θα πεθάνουν όχι εμείς. Αλλά, όπως σωστά είπες, ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ.
ΔιαγραφήΟ χειροτερος δουλος ειναι ο δουλος που δεν το ξερει .
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαλλον παρα πολυ πισω ...
Ο Πολεμος ειναι η μαχη των μαχων για εμας και επομενως για ολη την ανθρωποτητα .
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σκοταδι πολεμαει , την Ορθην Δοξασια , δηλαδη το ΦΩΣ το προαιωνιο . Τον Θεο μεσα μας .
Αυτος ειναι ο πολεμος και τα μονα οπλα μας ειναι η μετανοια και προσευχη .
Καλο αγωνα .
Είναι πιά καιρός, να εμπιστευθούμε το αλάνθαστο ένστικτο μας, ξέρουμε ποιοί είναι οι εχθροί του Έθνους, να κλείσουμε τα αυτιά μας στις Σειρήνες και ναί
ΑπάντησηΔιαγραφήνα επαναστατήσουμε. Με τι μούτρα βλέπουμε τα παιδιά μας, τι θα τους παραδώσουμε
ποιά πατρίδα και ποιά γή, την κατασχμένη από τους εγχώριους και ξένους τοκογλύφους;
Και αυτό είναι ψέμα. Σε καμία δεκαετία του '50 δεν πρόκειται να γυρίσει κανένας. Δεκαετίες αλλάζεις μόνον με πόλεμο. Μόνον με πόλεμο γυρνάς "πίσω" και αυτό γιατί μόνον με πόλεμο μπορούν να καταστραφούν οι υποδομές μας. Η δεκαετία του '50 ήταν τραγική, όχι γιατί ο κόσμος ή η ελληνική γη ήταν "κατώτεροι" απ' ό,τι είναι σήμερα, αλλά επειδή δεν υπήρχαν υποδομές ...Δεν υπήρχαν υποδομές για τίποτε ...Δεν υπήρχε υποδομή, για να "γεφυρώσει" την απόσταση μεταξύ του χωραφιού του αγρότη και του ψυγείου του πολίτη. Ο κόσμος τότε πεινούσε, όχι επειδή η ελληνική γη δεν παρήγαγε, αλλά επειδή δεν υπήρχαν υποδομές να φτάσει η αγροτική παραγωγή στα μεγάλα αστικά κέντρα. Σε κάποια γωνιά της Ελλάδας "σάπιζαν" αυτά, τα οποία θα έσωσαν κάποιους Έλληνες σε κάποιο άλλο σημείο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό ήταν το πρόβλημα ...Οι υποδομές ...Η έλλειψή τους. Η Φλώρινα ήταν δύο μέρες δρόμο από την Αθήνα. Δεν άξιζε κι ούτε μπορούσες να κουβαλήσεις τίποτε από τη Φλώρινα στην Αθήνα. Η Κρήτη ήταν ένα "υπερατλαντικό" ταξίδι μακριά από την Αθήνα. Αυτό, το οποίο γίνεται σήμερα για την "πλάκα" με τις κινήσεις των εθελοντών κατά των μεσαζόντων, δεν μπορούσε να το κάνει ούτε το κράτος, επιστρατεύοντας όλες τις υπηρεσίες του. Έλλειπαν γέφυρες, αυτοκινητόδρομοι, λιμάνια, σύγχρονα πλοία, τηλέφωνα, υπολογιστές κλπ.. Δεν μπορούσες να κάνεις τίποτε ...και δεν έκανες τίποτε.
Όλα αυτά σήμερα δεν ισχύουν. Η Ελλάδα, έστω και με τον πιο οδυνηρό τρόπο, απέκτησε υποδομές, οι οποίες την καθιστούν ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Πώς θα γυρίσουμε λοιπόν στη δεκαετία του '50; Πώς θα πεινάσουμε, όταν η μεγαλύτερη "απόσταση", που χωρίζει την ελληνική παραγωγή από το "κέντρο" της κατανάλωσης, είναι κατά μέσο όρο περίπου πέντε ώρες "στρωτής" οδήγησης; ...Όταν η Ελλάδα διαθέτει έναν από τους πιο σύγχρονους "στόλους" φορτηγών αυτοκινήτων ...Όταν η Ελλάδα διαθέτει ιντερνετική "δικτύωση" πάνω από τον μέσο όρο των ανεπτυγμένων κρατών;