Η μάχη της Ευρώπης

• Ο λανθασμένος χειρισμός της κρίσης χρέους εκ μέρους της γερμανίδας καγκελαρίου, κυριότερο σφάλμα της οποίας ήταν η αναβίωση του ναζιστικού παρελθόντος της χώρας της, απειλεί να θέσει εκτός ευρωπαϊκής ένωσης τις Η.Π.Α. - προς μεγάλο όφελος της Ρωσίας και της Κίνας

“Έχετε υποφέρει, θα υποφέρετε ακόμη περισσότερο. Η ζωή σας θα είναι σκληρή, δεν θα σας εξαπατήσω με παραπλανητικά λόγια. Μισώ τα ψέματα που σας έχουν βλάψει τόσο πολύ. Το να είσαι στωικός, σημαίνει να μαρμαρώνεις με τα ωραία μάτια του Ναρκίσσου. Απογράψαμε όλο τον πόνο που ενδεχομένως θα μπορούσε να αντλήσει ο δήμιος από κάθε πόντο του κορμιού μας.

Σήμερα πλέον, με τη καρδιά σφιγμένη, οφείλουμε να αντιμετωπίσουμε καταπρόσωπο τις καταστάσεις και να συνθηκολογήσουμε – δεν υπάρχει καμία άλλη λύση. Η ήττα ήλθε επειδή φανήκαμε χαλαροί - το πνεύμα της απόλαυσης καταστρέφει ότι έχτισε το πνεύμα της θυσίας” (στρατάρχης H.P.Petain, επικεφαλής της κατοχικής κυβέρνησης της Γαλλίας στο 2^ο παγκόσμιο πόλεμο).

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Το μεγαλύτερο οικονομικό όπλο των Η.Π.Α. είναι η χρηματοπιστωτική βιομηχανία – την οποία πολλές φορές χρησιμοποιεί για γεωπολιτικούς σκοπούς. Ειδικότερα, οι μεγάλες τράπεζες, τα ΜΜΕ, τα επενδυτικά κεφάλαια, οι αστέρες οικονομολόγοι, η παγκόσμια τράπεζα, η Wall Street, το ΔΝΤ, η Fed, οι εταιρείες αξιολόγησης κοκ.  

Παράδειγμα, οι συνεχείς υποτιμήσεις της Ελλάδας από τις αμερικανικές εταιρείες αξιολόγησης, σε συνεργασία φυσικά με την τότε ηγεσία, όταν προετοιμαζόταν η εισβολή του ΔΝΤ στη χώρα μας - μέσω της οποίας η υπερδύναμη κατάφερε να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις κατάρρευσης του ευρώ, αλλά και ολόκληρης της Ευρωζώνης (σενάριο).

Χωρίς να μπορούμε να χαρακτηρίσουμε ως «κατοχική» τη σημερινή κυβέρνηση (αν και συμβιβάσθηκε με τους εισβολείς, ενώ η τοποθέτηση της προετοιμάσθηκε από την προηγούμενη), οφείλουμε να τονίσουμε ότι, για να εισβάλλει ένας εχθρός σε μία χώρα, με οικονομικούς όρους και να την κατακτήσει, αρκεί να «στρατολογήσει» έναν υποχθόνιο υπουργό οικονομικών, καθώς επίσης το διοικητή της κεντρικής τράπεζας – εξαγοράζοντας παράλληλα κάποιους συνδικαλιστές και χρηματίζοντας ορισμένα ΜΜΕ (ανάλυση μας), έτσι ώστε να εξασφαλισθεί η χειραγώγηση της κοινής γνώμης.

Στη συνέχεια, έχοντας φροντίσει να «διορίσει», πριν ακόμη εισβάλλει φυσικά, την επόμενη κυβέρνηση, η οποία επιβάλλει τα «κατοχικά μέτρα» (κυρίως τη μεταφορά της ιδιωτικής περιουσίας προς το δημόσιο), καθορίζει, «χειραγωγώντας» τους πολίτες, τη μεθεπόμενη κυβέρνηση – η οποία αναλαμβάνει να ξεπουλήσει όλα τα περιουσιακά στοιχεία της πατρίδας της, μετατρέποντας την σε ένα απόλυτα εξαρτημένο προτεκτοράτο.

Η «ανοχή» δε και η μη αντίδραση του λαού, η σιωπή των αμνών καλύτερα, επιτυγχάνεται πανεύκολα - με τη μέθοδο της «διασποράς ενοχών» (πρόλογος στο κείμενο «Μονεταριστικός εκτροχιασμός»), καθώς επίσης με την τοποθέτηση της μίας κοινωνικής ομάδας εναντίον της άλλης. Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από την πλήρη ανυπαρξία πανελλαδικών απεργιών για συλλογικά αιτήματα, όπως, για παράδειγμα, την εκδίωξη της Τρόικας (διενεργούνται μόνο συντεχνιακές), από τη μη αποχή στις ανούσιες εκλογικές αναμετρήσεις ιδιοτελών κομματικών μηχανισμών-υπηρετών των ξένων δυνάμεων, από την κατάρρευση των συνδικαλιστικών κινημάτων κοκ.        

Ένα επόμενο παράδειγμα είναι η Τουρκία – η οποία αξιολογήθηκε θετικότερα πρόσφατα, παρά τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζει (ανάλυση μας). Ειδικότερα, όπως έχουμε ήδη επισημάνει (άρθρο μας), η Τουρκία, με το καθαρό εξωτερικό χρέος της να φθάνει τα 413 δις $ (ξεπερνώντας το 51% του ΑΕΠ), καθώς επίσης με το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών να μην εγκαταλείπει την περιοχή του 10% του ΑΕΠ, αποδεικνύεται μια εξαιρετικά «μοχλευμένη» οικονομία - ιδιαίτερα ευάλωτη σε εξωτερικούς κραδασμούς

Εν τούτοις εξακολουθεί να παραμένει όρθια στο σημερινό παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, επειδή δεν έχει «στοχοποιηθεί» ακόμη – με αποτέλεσμα τα ξένα κερδοσκοπικά κεφάλαια να συνεχίζουν να εισρέουν στην χώρα, εκμεταλλευόμενα την τεχνητά διατηρούμενη διαφορά επιτοκίων (όπως συνέβαινε και στη χώρα μας, πριν την ένταξη της στο ευρώ).

Η διαφορά με την τότε ελληνική πραγματικότητα, προ της ένταξης στο ευρώ, είναι το ότι οι εισροές κεφαλαίων, εν είδη δανεικών υπέρογκων ποσοτήτων συναλλάγματος, χρησιμοποιούνται, κατά κύριο λόγο για την αύξηση της εσωτερικής κατανάλωσης – στην οποία στηρίζεται το τεχνητά υψηλό ΑΕΠ της χώρας, μαζί με τις κατασκευές (συμπεριλαμβανομένων των δημοσίων έργων).

Επομένως, εάν για την παραμικρή αιτία κάποιος ξένος επενδυτής φωνάξει «Ο Σουλτάνος είναι γυμνός», «λύκος» όπως θα λέγαμε στην καθομιλουμένη, τότε τα πράγματα θα αντιστραφούν βίαια – με την τουρκική οικονομία να βυθίζεται στην ύφεση και με το ΔΝΤ ξανά στη σκιώδη εξουσία.

Σε κάθε περίπτωση, χωρίς καμία αμφιβολία, η Τουρκία κάθεται επάνω σε ένα «σεισμογενές οικονομικό ρήγμα», το οποίο κάποια στιγμή θα ξεσπάσει – πόσο μάλλον όταν η ανάπτυξη της στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις κατασκευές, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί μία τεράστια φούσκα ακινήτων. Εάν δε συμπεριλάβουμε τα συνεχώς επιδεινούμενα παγκόσμια οικονομικά μεγέθη, θα συμπεράνουμε πως στην πραγματικότητα κάθεται επάνω στο Βεζούβιο - τις παραμονές της έκρηξης του ηφαιστείου.

Ολοκληρώνοντας, εμείς οι Έλληνες είμαστε ένας πολύ έξυπνος λαός, ο οποίος ζει σε μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα – προνόμιο και πηγή ταυτόχρονα πολλών δεινών, επειδή έχουμε ένα εξαιρετικά μεγάλο μειονέκτημα: την έλλειψη συλλογικότητας η οποία, σε συνδυασμό με τη μισαλλοδοξία που μας χαρακτηρίζει, παράγει ένα θανατηφόρο, αυτοκαταστροφικό «σύνδρομο».

Το «σύνδρομο» αυτό μας δημιουργεί δυστυχώς τεράστια προβλήματα, κυρίως επειδή μία πλούσια χώρα αποτελεί στόχο πολλών κατακτητών, οπότε πρέπει να αμύνεται συνεχώς – γεγονός που προϋποθέτει τη συνοχή και τη συλλογικότητα των πολιτών της.    

Αντίθετα, οι Τούρκοι είναι ένα «συνοθύλευμα» διαφορετικών λαών, οι οποίοι ζουν σε μία σχεδόν πάμπτωχη χώρα – το πλούσιο μέρος της οποίας, όπως η Κωνσταντινούπολή και η Μικρά Ασία, ανήκει δικαιωματικά στην Ελλάδα, (στις χαμένες πατρίδες μας, τις οποίες δυστυχώς δεν διεκδικούμε). Εν τούτοις, η Πολιτική της γνωρίζει να ελίσσεται και να απαιτεί, αν και συχνά με δουλοπρέπεια, ενώ δεν διανοείται να λειτουργήσει ενδοτικά – αντισταθμίζοντας με αυτόν τον τρόπο τα εγγενή μειονεκτήματα του λαού της.           

Η ΡΩΣΙΑ

Από την άλλη πλευρά, το μεγαλύτερο οικονομικό όπλο της Ρωσίας είναι η ενέργεια – την οποία χρησιμοποιεί επίσης για γεωπολιτικούς σκοπούς (ανάλυση μας). Στο παράδειγμα της Γερμανίας, η κατάκτηση της οποίας θα είχε σαν αποτέλεσμα το τέλος της μάχης της Ευρώπης, με νικητή τη Ρωσία, η χρήση της ενέργειας ως όπλου είναι αρκετά εμφανής.

Ειδικότερα, η εξάρτηση της Γερμανίας από τις ενεργειακές πηγές της Ρωσίας, μετά την πρόσφατη «απόσυρση» της από την πυρηνική ενέργεια, έχει «υποχρεώσει» κάποια ΜΜΕ (Spiegel) να αναρωτιούνται μήπως η καγκελάριος είναι μυστικός πράκτορας των Ρώσων – κάτι που αναφέρεται φυσικά ως μία θεωρεία συνωμοσίας, έτσι ώστε τα ΜΜΕ να μην ενοχοποιηθούν για μη τεκμηριωμένες κατηγορίες.

Σύμφωνα με την τοποθέτηση τους, επειδή η καγκελάριος προέρχεται από την Ανατολική Γερμανία, ένα χώρο που δεν πρέπει να εμπιστεύεται κανείς, έχοντας από παιδί εξασκηθεί στο να αποκρύπτει τα συναισθήματα και τις σκέψεις της, δεν θα της ήταν καθόλου δύσκολο να λειτουργήσει ως «διπλός πράκτορας». Άλλωστε, η επιβίωση των ανθρώπων σε δικτατορικά καθεστώτα, όπως η πρώην Ανατολική Γερμανία, απαιτεί κυρίως δύο ικανότητες: τη «μεταμφίεση» και την «εξαπάτηση» ή την «παραπλάνηση», με την ευρεία έννοια των λέξεων.

Κατά το πρόσφατο τώρα βιβλίο-βιογραφία που εκδόθηκε, σχετικά με την πρώτη ζωή της, η καγκελάριος γνωρίζει άπταιστα ρωσικά – κάτι που επιδίωξε με ενθουσιασμό και όχι από υποχρέωση. Στα πολλά ταξίδια της δε στη Ρωσία, επισκέφθηκε την πόλη γενέτειρα του Στάλιν – θεωρώντας τον προφανώς ως έναν από τους μεγαλύτερους ηγέτες της Σοβιετικής Ένωσης. Περαιτέρω, υπάρχει η εξής θεωρεία συνωμοσίας, αναφορικά με την κυρία Merkel:

Όταν το Φθινόπωρο του 1989 οι ηγέτες της Ρωσίας αντιλήφθηκαν ότι, δεν θα μπορούσαν να κρατήσουν την Ανατολική Γερμανία, έδωσαν την εντολή σε δύο πράκτορες της μυστικής τους υπηρεσίας (KGB), να τοποθετήσουν δίπλα στον τότε καγκελάριο H.Kohl τη νεαρή φυσικό A.Merkel. Στα πλαίσια αυτά, η καινούργια πολιτικός πέρασε διακριτικά τα πρώτα χρόνια της, δίπλα στον καγκελάριο – χωρίς καμία βιασύνη, παρατηρώντας, μαθαίνοντας και εξελίσσοντας την προσωπικότητα της, για να αναλάβει τη θέση του, εκδιώκοντας τον.

Το Μάρτιο του 2001 η κυρία Merkel, έχοντας από πολύ πριν «καταλάβει» την εξουσία, χωρίς να δημιουργήσει την παραμικρή υποψία, όσον αφορά το διπλό ρόλο της, «εκτελεί» την πρώτη «αποστολή» της: σε χρόνο μηδέν καταργεί τα ατομικά εργοστάσια, οδηγώντας στην πλήρη εξάρτηση της Γερμανίας από τις ενεργειακές πηγές της Ρωσίας.

Ολοκληρώνοντας, «Η πολιτική της ενέργειας είναι η πολιτική της ασφάλειας ενός κράτους», όπως γνωρίζουν όλοι όσοι ασχολούνται με θέματα εξουσίας – αφού πλέον η Μόσχα αποφασίζει εάν θα ανάψουν τα φώτα στη Γερμανία, εάν θα θερμανθούν τα σπίτια, καθώς επίσης εάν λειτουργήσουν τα εργοστάσια ή πόσο ανταγωνιστικά θα είναι τα «ενεργοβόρα» βιομηχανικά προϊόντα που παράγουν.

Αυτή είναι η θεωρεία συνωμοσίας, την οποία αναφέρουν τα γερμανικά ΜΜΕ, συμπληρώνοντας ότι, η κυρία Merkel θα παραμείνει για πολλά χρόνια στην εξουσία, μη έχοντας κανέναν αντίπαλο – οπότε θα οδηγήσει την Ευρώπη στα χέρια της Ρωσίας, παρά τις προσπάθειες των Η.Π.Α. μέσω της Ελλάδας και του ΔΝΤ.

Άλλωστε, η προετοιμαζόμενη δραστηριοποίηση του ESM ως το ΔΝΤ της Ευρώπης, θα αναγκάσει την υπερδύναμη να αποχωρήσει τελικά – αφήνοντας ελεύθερο «χώρο πρόσβασης» στη Ρωσία, μέσω της Γερμανίας. Πάντως, μόνο με την Τουρκία ως σύμμαχο, με θεωρητικό «αντάλλαγμα» την Κύπρο, δεν πρόκειται να επιτύχουν τίποτα οι Η.Π.Α. – εκτός ίσως από το να καθυστερήσουν για κάποιο χρονικό διάστημα το μοιραίο.    

Η ΚΙΝΑ

Όπως με τη Ρωσία μας ενώνει η κοινή θρησκεία, καθώς επίσης το ότι ήταν η συνέχεια ουσιαστικά της βυζαντινής αυτοκρατορίας (μετά την κατάρρευση της, ως αποτέλεσμα της «προδοσίας» της από τους δυτικούς ευρωπαίους), με την Κίνα μας ενώνει ο πολιτισμός – αφού πρόκειται για μία χώρα, η ιστορία της οποίας ξεκίνησε χιλιάδες χρόνια πριν, όπως και της Ελλάδας.

Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα είναι ιδανική ως η πύλη της κίτρινης γάγγραινας για την Ευρώπη – με κύριο στόχο τους Ευρωπαίους καταναλωτές. Με δεδομένο δε το ότι, η Κίνα συνεργάζεται και δεν ανταγωνίζεται τη Ρωσία, ενώ τα ενδιαφέροντα της είναι εντελώς διαφορετικά, συμπληρωματικά κατά κάποιον τρόπο, η εμπλοκή της στη μάχη της Ευρώπης δεν είναι με την πλευρά των Η.Π.Α. – γεγονός που μάλλον προβληματίζει την υπερδύναμη, πόσο μάλλον αφού χρωστάει τεράστια ποσά στην Κίνα.      

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Με τη μάχη της Ευρώπης να ευρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, καθώς επίσης με την υποψία πως η Ελλάδα θα βρεθεί ξανά στο μάτι του κυκλώνα, στο πλαίσιο των γεωπολιτικών ανακατατάξεων στην περιοχή μας, αυτό που οφείλει πλέον να μας απασχολεί είναι το «εθνικό μέλλον» της πατρίδας μας – η εξωτερική πολιτική της οποίας οφείλει να αναδειχθεί αναμφίβολα σε πρώτη προτεραιότητα της κυβέρνησης, ακολουθούμενη από την οικονομική.

Περαιτέρω, παρά το ότι πολλοί ισχυρίζονται ότι τα οικονομικά μας μεγέθη δεν είναι βιώσιμα, ειδικά όσον αφορά το δημόσιο χρέος, εμείς έχουμε την αντίθετη άποψη – γνωρίζοντας πολύ καλά την τεράστια αξία της δημόσιας περιουσίας μας η οποία, συμπεριλαμβανομένων των αποζημιώσεων που μας οφείλει η Γερμανία, είναι κατά πολύ υψηλότερη των χρεών της.

Σε κάθε περίπτωση, χωρίς καν να χρειασθεί να ιδιωτικοποιήσουμε τις κοινωφελείς, τις στρατηγικές και τις μονοπωλιακές κερδοφόρες επιχειρήσεις της πατρίδας μας, ένας ρυθμός ανάπτυξης της τάξης του 4% ετησίως θα ήταν αρκετός για να μπορεί να αποπληρώνεται το δημόσιο χρέος μας – κάτι όχι και τόσο δύσκολο, μετά από έξι χρόνια ύφεσης και απώλειας του 25% σχεδόν του ΑΕΠ μας.

Εάν δε κατορθώσουμε να επιλύσουμε το βασικότερο ίσως πρόβλημα μας, την παράνομη μετανάστευση, καθώς επίσης το αμέσως επόμενο, την ανεπάρκεια της πολιτικής μας ηγεσίας, τα οικονομικά μας μεγέθη θα καλυτερεύσουν ραγδαία – χωρίς να χρειασθεί να μεταφερθεί μέρος της ιδιωτικής περιουσίας στο δημόσιο ή/και να συνεχίσουν τα εγκληματικά μέτρα λιτότητας, εντείνοντας την οικονομική γενοκτονία που βιώνουμε ήδη.

Όσον αφορά τη Γερμανία, θεωρούμε πως έχει χάσει πλέον τον καθοριστικό  «ρόλο» της στην Ευρώπη – έτσι όπως τον είχαμε περιγράψει στην ανάλυση μας «Το 4^ο Ράιχ, οι Η.Π.Α. και η Ελλάδα».

Ο (σκόπιμα ή μη) λανθασμένος χειρισμός της ευρωπαϊκής κρίσης εκ μέρους της γερμανίδας καγκελαρίου, κυριότερο σφάλμα της οποίας ήταν η αναβίωση του ναζιστικού παρελθόντος της χώρας της, τα αδύναμα οικονομικά μεγέθη της Γερμανίας (μόλις 0,1% ανάπτυξη), το αρκετά υψηλό δημόσιο χρέος της, έναντι του οποίου ευρίσκεται μία σχεδόν μηδενική κρατική περιουσία, τα εξαιρετικά μεγάλα προβλήματα των τραπεζών της και πολλά άλλα, είναι αδύνατον να της εξασφαλίσουν την ηγεσία της Ευρώπης ή της Ευρασίας - για την οποία πλέον ανταγωνίζονται οι υπόλοιπες μεγάλες δυνάμεις.

Υστερόγραφο: Απαντώντας σε αναγνώστες, σχετικά με το εάν μπορεί κανείς να είναι ικανοποιημένος από την κυβέρνηση, θεωρούμε ότι όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, το οποίο δεν είναι θετικό – τουλάχιστον όχι ακόμη. Εκτός αυτού είναι αδύνατον να τοποθετηθεί κανείς υπέρ μίας κυβέρνησης, η οποία δεν τήρησε ούτε στο ελάχιστο τις δικές της προεκλογικές δεσμεύσεις.

Όσο για την αξιωματική αντιπολίτευση, έχουμε την άποψη ότι, μέχρι στιγμής, δεν έχει επαρκή στελέχη, καθώς επίσης κανένα ορθολογικό σχέδιο – ενώ δεν μπορεί ούτε να εκπαιδεύσει τους Έλληνες, ως οφείλει, ούτε να τους πείσει τεκμηριωμένα, ούτε να τους εμπνεύσει.

Πολύ περισσότερο, μετά την ψηφοθηρική «μετάλλαξη» της σε κόμμα των δημοσίων υπαλλήλων – τους οποίους εκτιμούμε, χωρίς όμως να τους τοποθετούμε πάνω από τους συναδέλφους τους στον ιδιωτικό τομέα (για τις χαμένες θέσεις εργασίας των οποίων δεν διαμαρτύρεται σχεδόν κανένας).   

Σε κάθε περίπτωση, θα είμαστε πολύ πιο αισιόδοξοι για την Ελλάδα, εάν είχαν αλλάξει εκείνες οι νοοτροπίες, οι οποίες οδήγησαν την πλούσια, πολλαπλά προικισμένη χώρα μας στη χρεοκοπία – τόσο στην πολιτική, όσο και στην κοινωνία.  

Όσον αφορά την πρώτη προτεραιότητα πλέον της εξωτερική πολιτικής, βασικό συστατικό της πρέπει να είναι η οικονομική διπλωματία – ειδικά όταν οι σημερινοί πόλεμοι διεξάγονται πια με οικονομικά όπλα.  

Στο θέμα των μεταναστών, η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει νόμιμους μετανάστες, πάνω από το 5-7% του πληθυσμού της – φυσικά κανέναν παράνομο. Με το κόστος δε ανά παράνομο μετανάστη και ανά μήνα στα 500 € περίπου, η επιβάρυνση για την πατρίδα μας είναι θανατηφόρα – υπολογιζόμενη στα 9 δις € ετήσια (1,5 εκ. μη νόμιμοι μετανάστες) ή στο 5% του ΑΕΠ μας. Προφανώς, εάν η Ελλάδα δεν είχε αυτό το κόστος, δεν θα μαστιζόταν από ελλείμματα – ενώ το χρέος της θα ήταν απολύτως βιώσιμο.

Οι επικίνδυνες «ναζιστικές νοοτροπίες» πάντως, με την έννοια της φυλετικής καθαρότητας, της υπεροχής της φυλής κλπ., δεν εξαλείφονται με νομοσχέδια – αντίθετα, τρέφονται και αυξάνονται από αυτά. Η αντιμετώπιση τους απαιτεί μέτρα, με στόχο την κοινωνική ασφάλεια, την καταπολέμηση της ανεργίας, τη σωστή λειτουργία του Κράτους Δικαίου, την ορθολογική μεταναστευτική πολιτική, την εξάλειψη της φτώχειας και της εξαθλίωσης, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη όλων, τη δημόσια παιδεία (λόγω των φροντιστηρίων και των εισαγωγικών εξετάσεων, η μέση εκπαίδευση στην Ελλάδα είναι προφανώς ιδιωτική), τις αξιοπρεπείς συντάξεις κοκ.         

Για το ειδικό θέμα της Κωνσταντινούπολης, η οποία ευρίσκεται ουσιαστικά υπό μακρόχρονη κατοχή, δεν θεωρούμε ότι εκφραζόμαστε εθνικιστικά – αφού η λέξη αυτή είναι συνώνυμη της «επεκτατικότητας», την οποία φυσικά δεν έχουμε. Απλούστατα εννοούμε ότι, εάν ο τόπος καταγωγής μας ήταν υπό κατοχή, όπως συμβαίνει με τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης, εμείς τουλάχιστον θα κάναμε ότι μπορούσαμε για να τον απελευθερώσουμε – ακόμη και αν οι πιθανότητες επιτυχίας ήταν μηδαμινές.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση