Πήρανε φωτιά τα τόπια

Με καιόμενη βάτο μοιάζουν οι περιοχές όπου τα ισχυρά συμφέροντα συγκρούονται για να αποκτήσουν ή να ενισχύσουν την κυριαρχία τους, με στόχο τον πλήρη έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των διαδρόμων μεταφοράς των πρώτων υλών.
Οι (πραγματικές ή φανταστικές) φλόγες περιτυλίγουν ολόκληρες περιοχές και λαούς απειλώντας να δημιουργήσουν συνθήκες ερήμωσης και πλήρους εξαθλίωσης.

Μόνο έτσι, σύμφωνα με τη θεωρία των ισχυρών, θα γίνει δυνατός ο πλήρης έλεγχος και η απόλυτη επικράτηση των συμφερόντων τους, που θα αποδώσουν τεράστια κέρδη και ακόμη μεγαλύτερη ισχύ.
Τα τελευταία χρόνια αυτό το σχέδιο υλοποιείται στην ευρύτερη περιοχή της
νοτιοανατολικής Ευρώπης και της ανατολικής Μεσογείου περιλαμβάνοντας δεκάδες χώρες σε τρεις ηπείρους (Ευρώπη, Ασία και Αφρική).

Ωστόσο η έκταση του σφοδρού ανταγωνισμού των συμφερόντων επεκτείνεται σε όλο τον πλανήτη, καθώς οι αποφάσεις λαμβάνονται στα στρατηγεία από την Ανατολή έως τη Δύση.
Η μεγάλη αντίφαση, πάντως, είναι πως για όσα συμβαίνουν στην περιοχή μας και για τα όσα σχεδιάζονται για το μέλλον δεν αποφασίζουν οι ίδιοι οι λαοί, αλλά οι επικυρίαρχοί τους, προκαλώντας ακόμη μεγαλύτερη αιματοχυσία, διευρύνοντας τη φτώχεια και ισοπεδώνοντας όλους τους θεσμούς που δημιουργήθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες με σκληρούς αγώνες.
Είναι χαρακτηριστικό πως όποια χώρα διεκδικεί ή αρχίζει να διαφαίνεται πως έχει τις δυνατότητες να διαδραματίσει κάποιο (έστω μικρό) ρόλο στη διαμόρφωση των μελλοντικών διαδρόμων μεταφοράς ενεργειακών πόρων μπλέκει (σχεδόν αυτόματα) σε μεγάλες περιπέτειες.

Αφρική – Μέση Ανατολή
Το παράδειγμα των χωρών της Βόρειας Αφρικής είναι το πιο πρόσφατο και το πιο οφθαλμοφανές. Η «φωτιά» ξεκίνησε από την Τυνησία και γρήγορα μεταδόθηκε στην Αλγερία και την Αίγυπτο, δύο χώρες με σημαντικό ρόλο στις εξαγωγές φυσικού αερίου και με πολλές πιθανότητες να γίνουν μεγάλοι παραγωγοί πετρελαίου.
Λίγο αργότερα οι επεμβάσεις των Δυτικών κατάφεραν σχεδόν να εξαφανίσουν (έστω προσωρινά) από τον χάρτη των παραγωγών ενέργειας τη Λιβύη, ένα από τα πιο ισχυρά μέλη του ΟΠΕΚ, ανατρέποντας τον Καντάφι και αναδεικνύοντας νέα ηγεσία, απολύτως ελεγχόμενη από τους νέους δυνάστες.
Παράλληλα, η ένταση δεν έχει κοπάσει στην Αίγυπτο και τις άλλες χώρες της περιοχής, ενώ σε φάση πολιτικής αστάθειας βρίσκεται ακόμη και το Ισραήλ. Έναν μήνα μετά τις εκλογές (έγιναν στις 22 Ιανουαρίου) ο απερχόμενος πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου δεν έχει καταφέρει να συμφωνήσει με άλλα κόμματα για τον σχηματισμό βιώσιμης κυβέρνησης, με αποτέλεσμα να είναι πολύ κοντά το ενδεχόμενο νέας προσφυγής στις κάλπες.
Οι εξελίξεις στο Ισραήλ έχουν ιδιαίτερη σημασία για την πορεία των πραγμάτων στην περιοχή, καθώς εμπλέκεται στην υπόθεση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων αερίου και πετρελαίου στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, έχει αναπτύξει συνεργασία με την Κύπρο, ενώ οι όποιες (μυστικές ή φανερές) προσπάθειες προσέγγισης με την Τουρκία δεν μπορούν να μετουσιωθούν σε κάποιο συγκεκριμένο αποτέλεσμα, εάν δεν υπάρξει λύση στο κυβερνητικό πρόβλημα.
Η Συρία αποτελεί ένα άλλο κεφάλαιο της σύγχρονης συγκρουσιακής ιστορίας της περιοχής, καθώς εκεί παίζονται πολλά φανερά και (ακόμη περισσότερα) κρυφά συμφέροντα. Για τον λόγο αυτόν, άλλωστε, ο εμφύλιος πόλεμος τείνει να εξελιχθεί σε σύγκρουση διαφορετικών συμφερόντων, με διακριτούς τους ρόλους των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Γαλλίας και των αραβικών μοναρχιών του Κόλπου, με αρκετή δόση συμμετοχής και της Τουρκίας.
Η σημασία της Συρίας είναι τεράστια στη μεταφορά αερίου και πετρελαίου από πλούσιες σε κοιτάσματα χώρες, όπως το Ιράκ και το Ιράν. Συνεπώς η σύγκρουση φαίνεται πως θα φτάσει μέχρις εσχάτων, χωρίς να ενδιαφέρει το κόστος σε ανθρώπινες ζωές και υλικές καταστροφές. Άλλωστε ήδη καταστράφηκε μία ολόκληρη κοινωνία, που τις τελευταίες δεκαετίες είχε καταφέρει να δημιουργήσει υψηλό, σε σύγκριση με άλλες χώρες της περιοχής, βιοτικό επίπεδο για τους πολίτες της.

Κύπρος – Βουλγαρία
Η Κύπρος έμπλεξε στο κουβάρι της οικονομικής κρίσης τη στιγμή κατά την οποία θα πρέπει να αποφασίσει με ποιους θα συνεργαστεί και ποιους θα απορρίψει κατά την επιλογή συνεργατών για τα κοιτάσματα υδρογονανθράκων που διαθέτει στις περιοχές της ΑΟΖ της. Και σε αυτή την περίπτωση τα συμφέροντα είναι τεράστια, καθώς δεν αφορούν μόνο την αξιοποίηση των κοιτασμάτων, αλλά η θέση της Κύπρου είναι ιδανική για τη μεταφορά των πρώτων υλών στις «διψασμένες» για ενέργεια δυτικές χώρες.
Η πτώση του «ρωσόφιλου» Χριστόφια και η ανάδειξη του «ευρωπαϊστή» Αναστασιάδη στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλάζει τα δεδομένα, αλλά δεν δίνει άμεση απάντηση στο οικονομικό πρόβλημα της χώρας, που αποτελεί (κακά τα ψέματα) το απότοκο της κρίσης στην Ελλάδα, καθώς οι κυπριακές τράπεζες εκτέθηκαν υπερβολικά σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, αλλά και σε κολεγιές με διάφορους επιχειρηματικούς παράγοντες, προκαλώντας τεράστιες ζημιές.
Τελευταία έγινε και η έκπληξη σε μία ακόμη γειτονική μας χώρα, που αποτελεί σημείο αναφοράς για όλους τους σχεδιαζόμενους αγωγούς, είτε πετρελαίου είτε φυσικού αερίου. Στη Βουλγαρία η αμερικανόφιλη κυβέρνηση παραιτήθηκε με πρόσχημα τις μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στην ακρίβεια και τις ανατιμήσεις των τιμολογίων του ηλεκτρικού ρεύματος.
Για να σώσει την παρτίδα ο Μπόικο Μπορίσοφ εμφανίστηκε αγανακτισμένος από τη βία των αστυνομικών δυνάμεων (τις οποίες η… κυβέρνησή του έστειλε) εναντίον διαδηλωτών, αλλά τα πράγματα στη χώρα δεν είναι καθόλου ξεκάθαρα. Ο Σεργκέι Στανίσεφ και οι Σοσιαλιστές καραδοκούν… Θυμίζουμε ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός είχε πρωταγωνιστήσει (μαζί με Καραμανλή και Πούτιν) στις προσπάθειες για επίσπευση των διαδικασιών σχετικά με τον Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη.

Μοιρασμένη τράπουλα

Τελευταία στον κατάλογο αφήσαμε την Ελλάδα, καθώς εδώ παίζονται πολύ χοντρά παιχνίδια. Μπορεί να μην ακούγονται οι κλαγγές των όπλων, όπως στη Συρία, ή να μη μετράμε νεκρούς διαδηλωτές, όπως στην Αίγυπτο, αλλά ο «πόλεμος» βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Αυτό δείχνουν η ανακίνηση του θέματος της ΑΟΖ και (ύστερα από δεκάμηνη σιωπή) η ρηματική διακοίνωση για τις τουρκικές βλέψεις στο Αιγαίο (θέμα για το οποίο ήδη διαβάσατε στις σελίδες 3, 4 και 5 του σημερινού φύλλου του «Π»), οι παρασκηνιακές διεργασίες στον τομέα των ιδιωτικοποιήσεων (με επίκεντρο τη ΔΕΠΑ, τα ΕΛΠΕ και τη ΔΕΗ), αλλά και η αίσθηση που αφήνουν κυβερνητικοί και άλλοι παράγοντες πως η τράπουλα έχει μοιραστεί. Κι όσοι δεν πήραν χαρτιά… έχασαν!

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση