Θα οδηγηθεί η Κύπρος στην Ατλαντική Συμμαχία;

Ο νέος Κύπριος ηγέτης, εκτός από φανατικός υποστηρικτής του Σχεδίου Ανάν, είναι θετικός και στην ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ

Γράφει ο Μακεδών

Το θέμα της ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ συζητιέται ήδη από την δεκαετία του ’60. Ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος εθεωρείτο ως ένας εκ των ηγετών του Τρίτου Κόσμου, του οποίου πολλά κράτη ήσαν εχθρικά προς το ΝΑΤΟ, άλλα δε επιχειρούσαν να φανούν ουδέτερα.

Γράφουμε "να φανούν", επειδή στην δήθεν κομμουνιστική Γιουγκοσλαβία του Τίτο, παραγόταν πυρομαχικά για το ΝΑΤΟ, από τα οποία προμηθευόταν και ο ελληνικός στρατός. Το αντάλλαγμα ήταν να επιτραπεί στον Τίτο η δημιουργία της "Δημοκρατίας της Μακεδονίας", γεγονός που μας ταλανίζει αφάνταστα.

Υπήρχαν λοιπόν συστάσεις προς τον Μακάριο, να εντάξει την Κύπρο στο ΝΑΤΟ, ώστε η Δύση να πάψει να θεωρεί την Κύπρο εχθρική χώρα και να μην επιτραπεί στην Τουρκία να επεμβαίνει, αφού δεν θα υπήρχε φόβος να κλονισθεί η ασφάλεια της περιοχής και φυσικά του Ισραήλ.

Αυτό δεν συνέβη, και ανέλαβε ο κ. Κίσσιγκερ να λύσει το θέμα με τον Ιωαννίδη και τον Ετσεβίτ, οδηγώντας την Κύπρο από τον Τρίτο Κόσμο, μάλλον στον κάτω κόσμο. Και η Δύση όχι μόνον ησύχασε, αλλά οι βρετανικές βάσεις στο νησί αποτελούν σημαντικό νατοϊκό όπλο.

Φαίνεται όμως πως ο νέος Κύπριος ηγέτης εκτός από φανατικός υποστηρικτής του Σχεδίου Ανάν, είναι θετικός και στην ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ. Σε άρθρο του στα "Επίκαιρα" ο υποστράτηγος ε.α. Ιωάννης Παρίσης ισχυρίζεται πως συμβαίνει να γνωρίζει τις απόψεις του νέου προέδρου, όπως ο ίδιος τις εξέφρασε και τον περασμένο Ιούνιο κατά την κοινή συμμετοχή τους σε παρουσίαση βιβλίου στην Λευκωσία.

Ο κ. Παρίσης υποστηρίζει επίσης πως είναι θετική και η στάση των λοιπών κομμάτων της αντιπολίτευσης, σε ό,τι αφορά την ανάπτυξη σχέσεων με το ΝΑΤΟ, σε αντίθεση με την απελθούσα κυβέρνηση, για την οποία το θέμα αποτελούσε ταμπού και αρνιόταν κάθε σχέση.

Το συμπέρασμα του άρθρου του κ. Παρίση είναι ότι η παραμονή της Κύπρου εκτός του πλαισίου της Ατλαντικής Συμμαχίας, ενώ δεν της προσφέρει κανένα πλεονέκτημα, την αποκλείει από σημαντικά πολιτικά πλεονεκτήματα. Η Κύπρος, μη μετέχοντας σε καμία από της προαναφερθείσες πρωτοβουλίες του ΝΑΤΟ, στις οποίες είναι μέλη ακόμη και οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας, βρίσκεται έξω από κάθε κοινό όργανο και συνεργασία.

Επισημαίνει επίσης ότι κάποια σχέση συνεργασίας με το ΝΑΤΟ έχουν και οι αραβικές χώρες της Μεσογείου, μέσω του Μεσογειακού Διαλόγου. Θα ήταν λοιπόν σκόπιμο να επιδιωχθεί, ως ελάχιστη επιδίωξη, η είσοδός της Κύπρου στην PfP (Η "Σύμπραξη για την Ειρήνη" (PfP) είναι μια Οργάνωση του ΝΑΤΟ, το πρόγραμμα της οποίας σκοπεύει στη δημιουργία εμπιστοσύνης μεταξύ του ΝΑΤΟ και άλλων κρατών της Ευρώπης και της πρώην Σοβιετικής Ένωσης).

Έχουν βάση αυτά τα επιχειρήματα, αλλά υπάρχουν πλέον ειδικοί από εμάς να εκφέρουν γνώμη, και φυσικά η κυπριακή κυβέρνηση. Όμως, να θυμίσουμε πως υπάρχει μια πλάνη στον ελληνικό λαό. Ότι το ΝΑΤΟ έχει χρέος να υποστηρίζει κάθε χώρα-μέλος του, που θα υποστεί επίθεση. Δώστε προσοχή τι αναφέρει το άρθρο 5 του καταστατικού του ΝΑΤΟ:

«Τα Συμβαλλόμενα Μέρη συμφωνούν ότι, ένοπλος επίθεσις εναντίον ενός ή πλειόνων εξ αυτών εν Ευρώπη ή Βορείω Αμερική θέλει θεωρηθή ως επίθεσις εναντίον απάντων και συνεπώς, συμφωνούν ότι, εν περιπτώσει τοιαύτης ενόπλου επιθέσεως, έκαστον εξ αυτών, εν τη ασκήσει του υπό του άρθρoυ 51 του Χάρτου των Ηνωμένων Εθνών αναγνωριζομένου δικαιώματος της ατομικής ή συλλογικής αυτοαμύνης, θα συνδράμη τα υφιστάμενα την επίθεσιν εν ή πλείονα Μέρη δια της αμέσου λήψεως, τόσον ατομικώς όσον και από συμφώνου μετά των ετέρων Μερών, των μέτρων άτινα θεωρεί αναγκαία περιλαμβανομένης της χρήσεως ενόπλου βίας, προς αποκατάστασιν και διατήρησιν της ασφαλείας της περιοχής του Βορείoυ Ατλαντικού».

Λέγει δηλαδή, ότι σε περίπτωση που κράτος-μέλος δεχθεί επίθεση, τα άλλα «θα λάβουν τα μέτρα τα οποία θεωρούν αναγκαία». Κάθε σύμμαχος επομένως, θα αποφασίσει εκείνος ποια μέτρα θεωρούνται αναγκαία και θα συνδράμει τον αμυνόμενο. Μεταξύ των μέτρων, συμπεριλαμβάνεται και η χρήση ένοπλης βίας. Δεν είναι υποχρέωσή του, επομένως. (Θα μπορούσε άραγε να θεωρηθεί μέτρο η αποστολή ενθαρρυντικών τηλεγραφημάτων;)

Αυτό σημαίνει, ότι αν μια χώρα είναι στο ΝΑΤΟ, αλλά ήσσονος σημασίας, θα αφεθεί στην τύχη της (όπως συνέβη με την Ελλάδα το 1974). Αν όμως μια χώρα κατέχει σημαντική γεωστρατηγική θέση, απαραίτητη στον Οργανισμό, τότε και σε περίπτωση που δεν είναι στο ΝΑΤΟ, θα την αφήσουν να πέσει στα χέρια του αντιπάλου; Αποκλείεται. Το Κοσσυφοπέδιο δεν ήταν καν κράτος, αλλά το ΝΑΤΟ επενέβη κατά της Σερβίας.

Ας το έχουν κι αυτό υπόψη αυτοί που θα αποφασίσουν.

Πηγή: Βόρεια

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση