Το εθνικό ακαθάριστο πνευματικό πολιτικό προϊόν

 Περί συνειδήσεως ή σπουδή σε νεκρά φύση

Γράφει η Δέσποινα Β. Τσαμόγλου

Δικηγόρος

 

Τις τελευταίες ημέρες παρακολουθήσαμε όλοι τηλεόραση. Όλοι. Ακόμη κι όσοι την μετατρέψαμε σε οθόνη προβολής οπτικών δίσκων, σε οθόνη ηλεκτρονικού υπολογιστή ή την χρησιμοποιούμε ως βάση για τη γυάλα με τα χρυσόψαρα, αρνούμενοι να υποστούμε κατάπνιξη της νοημοσύνης μας παρακολουθώντας τις «ειδήσεις των οκτώ» ή να καφροποιηθούμε* μέσω των τουρκικών σίριαλ. 

Ήταν η ανάγκη των Ελλήνων να πείσουμε τον εαυτό μας ότι ζούμε ακόμα σε μία ελεύθερη, πολιτειακά, κατάσταση, ότι έχουμε το δικαίωμα -έστω κι αν η εμπιστοσύνη των περισσότερων προς την νομοθετική και εκτελεστική εξουσία έχει προ πολλού χαθεί- να μας εξηγηθεί επιτέλους σε τι αποσκοπεί ο - με κάθε τίμημα, όρο και ρήτρα των πιστωτών- ξέφρενος δανεισμός, την ώρα που το δημόσιο χρέος ανήλθε στο 175% του ΑΕΠ. Αποτελώντας, δηλαδή, η Ελλάδα, εξαιρετική και ακραία για την μεταπολεμική Ευρώπη, περίπτωση υπερχρέωσης ήδη από το έτος 2009 (με ένα 120%, λένε, τότε), η απόδειξη της βιωσιμότητας του χρέους, πριν την ψήφιση του τελευταίου πολυνομοσχεδίου, έπρεπε να είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ όταν μάλιστα- μετά από τρία χρόνια βάρβαρης απομύζησης των μικρομεσαίων και διάλυσης κάθε υποψίας ανάπτυξης - το χρέος εκτινάχθηκε 55 εκατοστιαίες μονάδες πάνω. 

Ομοίως και κυρίως να αποδειχθεί η βιωσιμότητα των Ελλήνων. Αλλιώς προς τι όλ’ αυτά; 

Η απορία που προσδοκούσαμε να μας λύσει κάποιος από αυτούς που σπούδασαν στον Χάρβαρντ, συνίστατο στο πώς είναι δυνατόν να είναι βιώσιμο το χρέος – τέρας, όταν η αποπληρωμή του βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στα ψιλολόγια που θα πέσουν από τις τσέπες των ήδη πενoμένων μικρομεσαίων, δηλαδή των συνταξιούχων, των μισθωτών, των αναπήρων, των πολυτέκνων και των αυτοαπασχολούμενων που, σε αυτό το αποψιλωμένο περιβάλλον με υποχρέωση απόδοσης ΦΠΑ 23% και συντελεστή φόρου 26 ή 28% οδεύουν μετ’ απολύτου βεβαιότητος σε παύση κάθε δραστηριότητας. 

Τα 14,2 δις που θα στραγγιστούν από τα παραπάνω πρόσωπα, θα εξαφανιστούν δια παντός από τον ελλαδικό χώρο. Το ρευστό εξανεμίστηκε ήδη από τη χώρα και η λέξη «ανάπτυξη» συναγωνίζεται σε αξιοπιστία το αμίμητο «λεφτά υπάρχουν». 

Κι ενώ περιμέναμε να μας αναπτύξει ο πρωθυπουργός ένα σχέδιο ανάλογο με την προοπτική που έδωσε ο Αϊνστάιν στην ανθρωπότητα γνωρίζοντάς της τον χωροχρόνο –διότι μόνο μία ανάλογη ανακάλυψη σώζει την κατάσταση- τον ακούσαμε για μια ακόμη φορά να εκσφενδονίζει το επιχείρημα που πρώτος δίδαξε ο απίθανος Γ.Α.Π. ότι τα «χρήματα» της δόσης θα χρησιμεύσουν για την ενίσχυση των τραπεζών, και ότι μέσω αυτών θα γίνουν «επενδύσεις» και τα «παιδιά μας θα βρουν δουλειές».

Έτσι, απλά και κατανοητά, δίνοντας μ΄ αυτόν τον ευσύνοπτο τρόπο αποφασιστικό χτύπημα στις δυνάμεις του λαϊκισμού. Επιστημονική ανάλυση ικανή να γίνει κατανοητή από έχοντες νοημοσύνη κάτω του 30. Και πιστευτή μόνο από αυτούς.

Και μόλις το θεόπνευστο, κατά κάποιους, νομοσχέδιο Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2013-2016, κατέστη -ευτυχώς για εμάς τους κρετίνους και αδαείς- νόμος του κράτους, κι εκεί που λέγαμε ότι δεν αντέχαμε πια άλλο τη φαρσοκωμωδία των πολιτικών που εκλέγει -όλως δημοκρατικά- η συμμετοχική μας απαιδευσία, άρχισε η συζήτηση του Προϋπολογισμού του 2013. 

Αίφνης, ο Χαράλαμπος Αθανασίου, υπουργός εσωτερικών και μέχρι πρότινος Πρόεδρος της ‘Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, εξέφρασε τον προβληματισμό του για τα όρια του άρθρου 60 του Συντάγματος. Σημειωτέον ότι το άρθρο αυτό, στην πρώτη παράγραφο του οποίου αναφερόταν ο υπουργός, ορίζει ότι «Οι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση». «Πρέπει να δούμε μέχρι που μπορεί να πάνε, με βάση το Σύνταγμα, αυτά τα όρια της ελευθερίας», είπε.

Μα είναι δυνατόν; Τι είδους ερμηνείας / ανάλυσης επιδέχεται η συνείδηση; Είναι γνωστό ότι αυτή τουλάχιστον, ελέγχει αυτεπαγγέλτως, δεν ελέγχεται, διότι είναι –σε αντίθεση με πολλούς από τους θεσμούς και τα πρόσωπα που τους αντιπροσωπεύουν- ανεξάρτητη, και δεν υπάρχει Εφετείο σε θέματα συνειδήσεως. Ή έχεις ή δεν έχεις. 

Επιπλέον για τους βουλευτές το Σύνταγμα ορίζει στο άρθρο 59 παρ. 1 «Οι βουλευτές πριν αναλάβουν τα καθήκοντά τους δίνουν στο Βουλευτήριο και σε δημόσια συνεδρίαση τον ακόλουθο όρκο: «Ορκίζομαι στο όνομα της Αγίας και Ομοούσιας και Αδιαίρετης Τριάδας να είμαι πιστός στην Πατρίδα και το δημοκρατικό πολίτευμα, να υπακούω στο Σύνταγμα και τους νόμους και να εκπληρώνω ευσυνείδητα τα καθήκοντά μου». 

Νάτη πάλι η συνείδηση, ως τροπικό επίρρημα αυτή τη φορά, ενισχυμένο μάλιστα με το «ευ», μέσα στον όρκο που δίνει ο κάθε βουλευτής, σε πρώτο πρόσωπο, διότι όπως ο όρκος, έτσι και η συνείδηση, εδώ, είναι θέμα αυστηρώς προσωπικό. Δεν μπορούμε να περιμένουμε συνείδηση από ένα πολιτικό κόμμα, και είναι σαφές ότι εδώ δεν γίνεται λόγος για συλλογική συνείδηση. 

Ο Συνταγματικός νομοθέτης σοφά δεν μαντεύει ποιος και πότε θα αποφασίσει να καταλύσει τη Δημοκρατία, διότι, καθώς είμαστε όλοι ίσοι, κανείς δεν τυγχάνει υπεράνω υποψίας. «Η συνείδηση είναι χίλια σπαθιά» κι ένας βουλευτής, που σύμφωνα με τον παραπάνω όρκο του λειτουργεί ως εγγυητής της αξιοπιστίας των θεσμών της Πατρίδας, είναι αδιανόητο να αφήνει την συνείδησή του στην γκαρνταρόμπα της Βουλής. 

Το χειρότερο είναι ότι η παραπάνω αναφορά στο άρθρο 60 έγινε στα πλαίσια έκφρασης μιας γενικότερης πρόθεσης για αναθεώρηση του Συντάγματος, σαν να μην υπήρχε άλλο άρθρο του που να χρήζει επείγουσας αναθεώρησης, όπως πχ. το άρθρο 62 με το οποίο κατοχυρώνεται το ακαταδίωκτο του βουλευτή και χάρις στο οποίο οι βουλευτές χαίρουν πλήρους ποινικής ασυδοσίας ή το άρθρο 86 για την ποινική ευθύνη των υπουργών που λίγο πολύ απαγορεύει και αυτήν ακόμα τη διερεύνηση αξιόποινων πράξεών τους. Ένας θεός ξέρει πόση από τη σημερινή δυστυχία μας θα είχαμε αποφύγει αν έλειπαν οι παραπάνω –απαράδεκτα απόλυτες- ασυλίες.

Δυστυχώς, πιο απογοητευτικό από το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν μας, μ’ όλα αυτά που είδαμε και ακούσαμε τις τελευταίες ημέρες, είναι το Ακαθάριστο Πνευματικό Προϊόν μας, έτσι όπως αντανακλάται από τους αντιπροσώπους μας στη Βουλή, διότι αυτοί όλοι, είναι δικές μας επιλογές. Κι ας μην ξεχνάμε, ο Γ.Α.Π. είναι ακόμη εκεί μέσα.

*kafir – αραβική λέξη που σημαίνει τον άπιστο, με την οποία αποκαλούσαν οι μουσουλμάνοι τους λαούς Κόζα της Ν.Α. Αφρικής

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση