Όχι άλλη «ανάπτυξη»

Στο όνομα της «ανάπτυξης» έγιναν τα μεγαλύτερα εγκλήματα στον τόπο μας. 

Εγκλήματα ιστορικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά, και οικονομικά.

Στο όνομα της «ανάπτυξης» απαλλοτριώθηκε ο εθνικός μας πλούτος. 

Στο όνομα της «ανάπτυξης» δόθηκε αντιπαροχή η εθνική μας κληρονομιά.

Στο όνομα της «ανάπτυξης» τσιμεντώθηκε  η ίδια η συλλογική και προσωπική μας μνήμη.

Και τώρα ακόμη η διαχειριστική τάξη που ενορχήστρωσε όλα αυτά φλυαρεί για «ανάπτυξη», εννοώντας  ως ανάπτυξη, (εκτός από την αδιαπραγμάτευτη διαιώνιση της δημοσιοϋπαλληλικής ασυλίας), το μπετόν αρμέ. Δεν υποψιάζονται οι αναλφάβητοι της πολιτικής και της αισθητικής  ότι αυτό απαξιώνει και ευτελίζει, δεν υποψιάζονται καν την ασχήμια που κομίζουν, την ανήκεστο πολλές φορές  βλάβη που προξενούν. Δεν τους ενδιαφέρουν τα καμένα δάση, οι χτισμένες παραλίες. Το σημαντικό είναι να μην κακοκαρδίσουν την εκλογική τους  πελατεία. Οι εργολάβοι άλλωστε πάντοτε φιλοδωρούν γενναιόδωρα τους παραγιούς τους.

Η τελευταία «αναπτυξιακή» τους πρόταση είναι τα φωτοβολταϊκά. Όχι η παραγωγή προϊόντων. Τα φωτοβολταϊκά. Είναι όμως ανάπτυξη το να φυτεύεις φωτοβολταϊκά στην ύπαιθρο χώρα; Αυτό είναι υπανάπτυξη, αρπαχτή της οποίας τα βραχυπρόθεσμα κι επιδοτούμενα οφέλη δεν συγκρίνονται με την ζημιά που προκαλείται  στο δομημένο και στο φυσικό περιβάλλον.

Αλλά όπως δεν τρώγονται τα τσιμέντα, έτσι δεν τρώγονται κι οι λαμαρίνες. Υπ’ αυτή την προϋπόθεση, που δεν είναι τόσο αυτονόητη όσο νομίζουμε, η κρίση έχει κι ένα -τουλάχιστον-  καλό. Ολοένα και περισσότεροι πολίτες προσανατολίζουν τις δραστηριότητές τους στην παραγωγή προϊόντων,  όπως κι ολοένα και περισσότεροι καταναλωτές προσανατολίζουν τις αγορές τους σε ελληνικά προϊόντα, καταλαβαίνοντας ότι η ενίσχυση της ελληνικής παραγωγής έχει πολλά βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα ανταποδοτικά οφέλη για όλους μας.

Γι’ αυτό ακόμα και οι ξένες εταιρίες, που δραστηριοποιούνται στην χώρα μας, θορυβημένες από αυτή την καινοφανή αγοραστική τάση, στην διαφημιστική προβολή τους ενισχύουν τα όποια ελληνικά χαρακτηριστικά των προϊόντων τους στην προσπάθειά τους να συγκρατήσουν τις απώλειές τους όχι μόνον από την κρίση αλλά και από τις αντίστοιχες ελληνικές επιχειρήσεις.

Το ζήτημα όμως είναι ότι είναι ακόμη ελάχιστα τα προϊόντα που παράγονται στην Ελλάδα κι ακόμα λιγότερα αυτά που παράγονται από ελληνικές πρώτες ύλες και Έλληνες εργαζόμενους.

Αλλά γι’ αυτό ακριβώς αξίζει να ενισχύσουμε τους παραγωγούς και τους μάστορες εκείνους που επιμένουν να χρησιμοποιούν τοπικά υλικά και γηγενές εργατικό δυναμικό ακόμα κι όταν τα προϊόντα τους είναι κατά τι ακριβότερα (αλλά και σαφώς καλύτερα) από τα αντίστοιχα εισαγωγής.

Δύο τομείς στους οποίους η ελληνική παραγωγή είχε αξιόλογες επιδόσεις τις οποίες μπορεί σχετικά εύκολα να επανεύρει είναι ο αγροδιατροφικός και ο βιοτεχνικός.

Η καταγεγραμμένη τάση επανακατοίκησης της υπαίθρου θα πρέπει συστηματικά να ενισχυθεί αλλά και να προσανατολιστεί σε παραγωγή ποιοτικών προϊόντων που θα συνδυάζουν την ανάκτηση  των τοπικών παραγωγικών δεξιοτήτων με τις σύγχρονες τεχνικές που διευκολύνουν και πολλαπλασιάζουν την παραγωγή. Παράλληλα θα πρέπει τα προϊόντα αυτά να πιστοποιηθούν ώστε ν’ αναδειχθούν τα μοναδικά χαρακτηριστικά τους, αυτά ακριβώς που τα καθιστούν ασυναγώνιστα.

Δεν ξέρουμε ποιος θα τα κάνει όλα αυτά. Ξέρουμε όμως ότι μόνο αν στηρίξουμε τις τοπικές παραγωγές, θα έχουμε σοβαρές πιθανότητες να μην μας πνίξουν τα βοθρολύματα της παγκοσμιοποίησης.

Μόνο που αυτό δεν είναι μια ακόμη ανέξοδη χειρονομία εκτόνωσης της αγανάκτησής μας, αλλά μια πράξη δημιουργίας.

Πηγή: Manifesto Mag

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση