Κομματιασμένοι οι Έλληνες προχωρούν στον όλεθρό τους…

Πόσο προφητικοί αυτοί οι στίχοι του «Ύμνου εις την Ελευθερία» και ποσό ταιριάζουν με όλα αυτά που γίνονται σήμερα…!

Αδελφοί να μην έχουν ομόνοια καμία, να κοιτάνε ο ένας μακριά τον άλλο και να τολμούν να πουν, ότι εκείνοι πολεμάνε καλύτερα μονοί τους, παρά ενωμένοι μαζί.

Στην πορεία σήμερα είχανε πάει το ΚΚΕ, η αριστερά, το ΠΑΣΟΚ και δεν ξέρω ποιοι άλλοι, με διαφορετικά καπέλα για να ξεχωρίζουν, λες κι αυτοί όλοι και ξεχωριστά ο καθένας ζουν σε άλλη Ελλάδα και έχουν άλλους μισθούς αλλά νοσοκομεία άλλα δάνεια έχουν άλλα σούπερ μάρκετ (μπακάλικα τρομάρα μας). Επίσης έχουν άλλους ανέργους και σίγουρα το χειμώνα θα έχουν άλλη τιμή στο πετρέλαιο και θα ζεσταθούν λιγότερο ή περισσότερο από μένα από σένα…

Αχ κατακαημένη Ελλάδα! Η διχόνοια είναι ο μεγαλύτερος εχθρός σου.

Αυτή σε έκανε ψωροκώσταινα ακριβώς από την στιγμή που άρχισε ο μεγάλος ξεσηκωμός του γένους. Από εκείνη την στιγμή εμφανιστήκανε όλοι οι «μεγάλοι σωτήρες» του έθνους και ακόμα καλά κρατούν.

Οικογένειες από τότε μέχρι και σήμερα τουρκόσπαρτες και ξενόφερτες, με δήθεν ελληνικά ονόματα, αλλά με μεγάλες περιουσίες, που αποσκοπούσαν από τότε και μέχρι σήμερα, τώρα που σας τα γράφω, να έχουν ένα και μονό σκοπό: να φροντίζουν να μας κρατούν υπόδουλους, κοιμισμένους, έτσι ώστε να εξυπηρετούν τα συμφέροντα των δικών τους αρχόντων.

Αμ, κι εμείς τόσο ζώα, τόσο κοιμισμένοι, με μοναδικό σκοπό μας να τους εξυπηρετούμε με χιλίους δυο τρόπους, για να μας έχουν πάντα υπό έλεγχο, για να μας πετάνε κανένα ψίχουλο από το τραπέζι με τα κλεμμένα (από εμάς), νομίζοντας εμείς οι ανεγκέφαλοι ότι κάνουμε το δικό μας (τι τρέλα και τι τυφλότητα Θεέ μου)!!!

Τώρα ξεσκεπαστήκανε, άλλα τα ματιά μας ακόμα θολά, δεν ξεχωρίζουν τους προβατόσχημους λύκους και ακόμα συνεχίζουμε να τους ακολουθούμε…

Αχ, ποσό προφητικά είναι τα λόγια σου νιονιό μου και ποσό νωχελικά καθόμαστε στον καναπέ μας, νιονιό μου, περιμένοντας από εκείνους που μας έταξαν μια δουλεία, ένα κομμάτι ψωμί, και λίγο γάλα για τα παιδιά μας.

Και τώρα τι; Τι καταφέραμε τρομάρα μας; Τι;

Νιονιό μου, αυτό το χειμώνα είτε είσαι πράσινος, είτε κόκκινος, είτε τυρκουάζ ή ακόμα και το ουράνιο τόξο, θα πεινάσουμε, θα κρυώσουμε, θα δούμε τα παιδιά μας να κλαίνε από την πείνα και το κρύο, θα δούμε σφαγές, θα δούμε πολέμους, αλλά δεν θα υπάρχει κανείς για να αντιδράσει.

Γιατί θα υπάρχουν αυτοί που θα μας λένε πάλι σε ποια πλατεία θα μαζευτούμε, ξεχωριστά από τον αδελφό μου, τον αδελφό σου, τη μητέρα σου, τον πατέρα σου, την ξαδέρφη σου, και το σοι σου όλο.

Γιατί εκείνοι τα λένε καλύτερα από τους άλλους…

Και τότε θα έρθει και ο εμφύλιος και θα σφαζόμαστε με τις κονσέρβες που θα μαζεύουμε από τα σκουπίδια στους κάδους της Νέας Ερυθραίας και της Κηφισίας, ίσως και του Νέου ψυχικού, έτσι για να δείξουμε ότι ήμαστε πιστοί άχρι θανάτου στα λόγια και στις θεωρίες εκείνων που μας κατευθύνουν στον όλεθρό μας.

Αχ νιονιό μου, τι έβλεπες όταν έγραφες αυτούς τους στοίχους και ποσό έξυπνα μας τους ομολογείς…

Ξυπνάτε Έλληνες δεν υπάρχει αύριο. Οι λύκοι μπήκαν στο μαντρί…

Ξαναρχόστενε ζεστοί,
Κουρασμένοι από τη νίκη,
Αχ! Τον νουν σας τυραννεί.

Η Διχόνοια που βαστάει
Ενα σκήπτρο η δολερή
Καθενός χαμογελάει,
Πάρτο, λέγοντας, και συ.

Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει
Έχει αλήθεια ωραία θωριά
Μην το πιάστε, γιατί ρίχνει
Εισέ δάκρυα θλιβερά.

Από στόμα οπού φθονάει,
Παλληκάρια, ας μην πωθή,
Πως το χέρι σας κτυπάει
Του αδελφού την κεφαλή.

Μην ειπούν στο στοχασμό τους
Τα ξένα έθνη αληθινά:
Εάν μισούνται ανάμεσό τους
Δεν τους πρέπει ελευθεριά.

Τέτοια αφήστενε φροντίδα
Όλο το αίμα οπού χυθή
Για θρησκεία και για πατρίδα
Όμοιαν έχει την τιμή.

Στο αίμα αυτό, που δεν πονείτε
Για πατρίδα, για θρησκειά,
Σας ορκίζω, αγκαλιασθήτε
Σαν αδέλφια γκαρδιακά..

Πόσον λείπει, στοχασθήτε,
Πόσο ακόμη να παρθή
Πάντα η νίκη, αν ενωθήτε,
Πάντα εσάς θα ακολουθή.

Αναγνώστης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση