Με ήθος και μπέσα

Γιώργος Θ. Κανελλάκης

Μιλάω με πολύ κόσμο, κατ ιδίαν, από το τηλέφωνο, από τον υπολογιστή.
Προσπαθώ να κρατήσω ισορροπίες στην ζωή μου ανάμεσα στο χαμόγελο, στην καθημερινότητα και στα οικτρά που συμβαίνουν παγκοσμίως, με κυρίαρχο πρόβλημα στην Χώρα μου.
Προσπαθώ να κρατήσω ισορροπίες και στις σχέσεις με τους γνωστούς μου.
Προσπαθώ να σταθώ και σε ανθρώπους που λυγίζουν, ελπίζοντας ότι κάποιος θα μου σταθεί όταν και αν λυγίσω ποτέ.

Μπορεί στις παρέες και σε συγκεντρώσεις να λέμε τα όσα μύρια για το τι θα πρέπει να κάνουμε, να αντισταθούμε, να παλέψουμε, αλλά… στο τέλος μένει πολλές φορές μια γεύση, ένα άκουσμα. Αυτή του “κουράστηκα”.

Ευτυχώς αυτό που σώζει την κατάσταση είναι ότι, τα κουρασμένα πρόσωπα λειτουργούν με διαφορά φάσης και δεν είναι όλοι ταυτόχρονα καταβεβλημένοι. Και έτσι κάποιος από την παρέα, σηκώνει τους άλλους που είναι στα πρόθυρα της πτώσης και πάει λέγοντας.

Κάθομαι και σκέπτομαι τι είναι αυτό που κουράζει τον κόσμο. Τι να πρώτο σκεφτώ. Η αδυναμία να πληρωθούν τα πάγια τους σπιτιού τους, οι λογαριασμοί, οι απειλές για την απώλεια των σπιτιών τους ή μήπως και τα χειρότερα;

Η αγωνία μήπως αρρωστήσουν μη έχοντας την παραμικρή ιατροφαρμακευτική κάλυψη όντας μακροχρόνια άνεργοι είναι το μεγαλύτερο βάσανο. Η αγωνία της αίσθησης ότι ζω σε βάρος άλλων, και είμαι άχρηστος. Η αγωνία του που και πόσο στο διάβολο θα πάει αυτή η κατάσταση.

Και μέσα σε όλα αυτά και η αδυναμία να αγοράσουν πετρέλαιο σε 10 ημέρες, η γνώση ότι πλησιάζει χειμώνας, η αδυναμία να πάρουν ένα, έστω ένα φθηνό παιχνίδι στα παιδιά τους ανήμερα των γενεθλίων τους.

Και δυστυχώς και οι χειρότερες καταστάσεις, αυτές της αδυναμίας απόκτησης τροφής.

Κάθομαι λοιπόν και ανακεφαλαιώνω τα όσα ζούμε 3 χρόνια από τυχάρπαστα υποκείμενα που μας την λένε ότι τα φάγαμε μαζί, από άτομα που θέλουν να φέρουν το εισαγγελέα όταν κάποιος μίλαγε για δραχμή, από άτομα που βωμολοχούσαν πάνω στα ρημάδια που δημιούργησαν με περίσσια έπαρση και αλαζονεία, νοιώθοντας τάση εμετού, όχι από υπερένταση, αλλά από θυμό και οργή.

Κάθομαι και σκέπτομαι τι είναι αυτό που κρατάει ακόμη έναν λαό … ήσυχο και στα αυγά του. Είναι ότι το σύστημα έχει οργανώσεις, ενώ τα κινήματα είναι 10 σε κάθε γειτονιά, 1000 σε όλη τη χώρα και αδυνατούν να ενωθούν;

Είναι ότι τα κόμματα εξουσίας έχουν μηχανισμούς συντήρησης, ίσως και χαλιναγώγησης των μαζών;

Είναι ότι η αντιπολίτευση δεν κάνει ότι οφείλει να κάνει όχι μόνο δυνάμει του Συντάγματος, αλλά και της ανθρώπινης υπόστασής της;

Είναι ότι κάποιοι λαοπλάνοι που στην αρχαιότητα θα εξοστρακίζονταν ως επικίνδυνοι  για την πόλη κράτος, ενώ τώρα κάθε μέρα πλαγιοκοπούν μάζες και τάξεις, τάζουν, υπόσχονται και την επόμενη ημέρα συνεχίζουν ακάθεκτοι το έργο των αφεντάδων τους;

Είναι οι περίφημες και περιώνυμες θεωρίες του Σοκ που δεν σου δίνουν τον χρόνο να ηρεμήσεις και να ζήσεις;

Ρε συ, τελικά, μήπως τα φάγατε μαζί και τώρα κλαίτε που τα χάνετε τα λιανά;
 
 Μπα όχι. Δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Είναι ότι ο κόσμος νοιώθει χαμένος έχοντας εκπαιδευτεί να απευθύνεται σε πολιτικούς για τα αυτονόητα. Σε υπαλλήλους του, για να του κάνουν όσα οφείλουν να κάνουν, χωρίς τυμπανοκρουσίες και επικοινωνιακές αηδίες.

Είναι ότι η δικαιοσύνη λειτουργούσε έτσι. Η αστυνομία το ίδιο. Οι πολεοδομίες, τα νοσοκομεία, οι εφορίες, οι δήμοι, οι υπηρεσίες στο σύνολό τους.

Δηλαδή, είμαστε χώρα διεφθαρμένων που έλεγε το τρολ;

Ναι. Είμαστε χώρα διεφθαρμένων πολιτικών που θεώρησαν ότι είναι κάποιοι, ενώ είναι άεργα κακομαθημένα παλιόπαιδα, που πήραν πτυχία δίνοντας μια… μυζήθρα στο σύστημα, για να πάρουν ένα πτυχίο και μετά να μετατραπούν σε δυνάστες μας.

Είμαστε και εμείς που δεν τα πήραμε χαμπάρι όλα αυτά, αλλά ο κόσμος δεν φταίει ποτέ. Θα φταίει μόνο αν συνεχίσει να κάνει τα ίδια λάθη. Να έχει προσωπολατρίες για γραβάτες, αυτοκίνητα και ακριβά στυλό.

Στο φιλικό μου πρόσωπο που στεναχωριέται που δεν μπορεί να μπορεί να πάρει κάτι στο γάμο του παιδιού του, τον άλλο μήνα, και έχει ξεχάσει ότι του έδωσε το ζειν αξιοπρεπώς και εντίμως. Με ήθος και μπέσα.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση