Ποιος είναι αυτός που πληρώνει πάντα τα λάθη που άλλοι κάνουν εις βάρος του;

Διαβάζω (22/9, www.in.gr):

«Ρήτρα με βάση την οποία η κυβέρνηση θα αναγκαστεί τον Ιανουάριο του 2014 να πάρει μέτρα από μισθούς, συντάξεις και επιδόματα αν υπάρχει απόκλιση από τους δημοσιονομικούς στόχους έχει πέσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την τρόικα, ώστε οι εκπρόσωποι των δανειστών να αποσύρουν τις ενστάσεις που έχουν για τα προτεινόμενα από την ελληνική πλευρά μέτρα και να κλείσει το πακέτο».

Δηλαδή, ό,τι στραβό, όποια ζημιά κι αν γίνει, ο λογαριασμός στους μισθωτούς και συνταξιούχους.

Όπως στην ατομική ιδιοκτησία.

Ο ιδιοκτήτης φέρει το βάρος αποκατάστασης όλων των ζημιών του ακινήτου του.

Ακόμα κι αν δεν το χρησιμοποιεί ο ίδιος, αλλά το έχει ενοικιασμένο, και πάλι ο λογαριασμός της ζημιάς πάει στον ιδιοκτήτη.

Το ίδιο συμβαίνει και με τούτο το Κράτος.

Ό,τι ζημιά κάνει, ό,τι στραβό κάνει, τον λογαριασμό τον στέλνει πάντα στους ίδιους.

Μ’ αυτόν τον τρόπο, βεβαίως και τους γονατίζει οικονομικά, μα την ίδια στιγμή πιστοποιεί ποιοι είναι οι πραγματικοί ιδιοκτήτες και ποιοι οι ενοικιαστές τούτου του κράτους.

Λοιπόν, και μιας κι εμείς οι ιδιοκτήτες παρά την υπομονή μας και τη καλή μας θέληση, στάθηκε των αδυνάτων αδύνατο να συνεφέρουμε τους ενοικιαστές και να τους πείσουμε να σέβονται την ξένη ιδιοκτησία, που πάντως τους παρέχει πλήθος διευκολύνσεων, περισσότερων ακόμα και από τους ίδιους του ιδιοκτήτες, σκέφτομαι : μήπως ήρθε η ώρα, να τους κάνουμε έξωση από την ιδιοκτησία μας, να ησυχάσουμε επιτέλους από δαύτους, και την επόμενη φορά, να είμαστε πιο προσεκτικοί, ποιους βάζουμε νοικάρηδες στο σπίτι μας;

Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα που βγαίνει απ’ το ρεπορτάζ;

Για ακόμα μια φορά, πιστοποιεί το πόσο ανάλγητη και ανήθικη είναι η μνημονιακή πολιτική.

Στην ουσία τις μας λένε; αυτό που ούτως ή άλλως εφαρμόζεται εδώ και 2,5 χρόνια.

Πώς κάθε «αστοχία» στην επίτευξη των αντικειμενικά και σκόπιμα ανέφικτων στόχων του μνημονίου, αυτοί που άμεσα και ορατά θα σφαγιάζονται θα είναι όσοι δεν έχουν καμία συμμετοχή στη δημιουργία του προβλήματος, καμία συμμετοχή στην απόκλιση των στόχων, που οι στόχοι αυτοί αφορούν αποκλίσεις άλλων τομέων της οικονομίας, και που παρ’ όλα αυτά, τις αποκλίσεις και τις αστοχίες που αφορούν άλλους τομείς της οικονομάς θα τις πληρώνουν όσοι ήδη έχουν πληρώσει και με το παραπάνω τη δικιά τους πραγματική ή υποτιθέμενη συμμετοχή στο πρόβλημα του χρέους, των ελλειμμάτων και της ύφεσης.

Για να το κάνουμε πιο λιανά το πράγμα:

Τι λέει τούτος ο κυνισμός;

Λέει:

Δεν «μπορούμε», να πιάσουμε τα 2 δις του λαθρεμπορίου καυσίμων;