Μονόδρομος η χάραξη Εθνικής Στρατηγικής πολιτικής

Επιτακτική η ανάγκη Εθνικού Στρατηγικού Σχεδιασμού και Μηχανισμού Στρατηγικής Υποστήριξης

Το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει αποδείξει πως δεν είναι ικανό να διαχειριστεί με εθνικά επαρκή τρόπο την τύχη αυτού εδώ του τόπου. Οι λόγοι είναι πολλοί. Ας μείνουμε στον πιο αθώο: το κυνήγι για τη ψήφο οδηγεί σε μυωπικές αποφάσεις, οι οποίες καταλήγουν σε εθνικά τραγικά αποτελέσματα. Χιλιάδες συνάνθρωποί μας έχουν αυτοκτονήσει, εκατοντάδες χιλιάδες πεινάνε -κυριολεκτικά, όχι μεταφορικά- και εκατομμύρια είναι άνεργοι. 

Πλέον των πολύ σοβαρών περιορισμών που υφίστανται λόγω του Μνημονίου, όπως μισθοί και δαπάνες για υγεία, η ψυχολογική πίεση που νοιώθει όλος σχεδόν ο πληθυσμός προκαλεί πλήθος βλαβών σε όλα τα επίπεδα: από την ποιότητα της καθημερινότητας έως τις επιλογές τόπου εργασίας. Το καταστροφικό αποτέλεσμα στην ποιότητα και την ποσότητα του πληθυσμού απαγορεύει κάθε σκέψη επιβίωσης του έθνους

Αυτή η κατάσταση λειτουργίας του κράτους είναι εκτός Συνταγματικών προβλέψεων, και κυρίως των ακόλουθων άρθρων:

• Άρθρο 2: (Πρωταρχικές υποχρεώσεις της πολιτείας)
• Άρθρο 21: (Προστασία οικογένειας, γάμου, μητρότητας και παιδικής ηλικίας, δικαιώματα ατόμων με αναπηρίες)
• Άρθρο 22: (Προστασία της εργασίας)
• Άρθρο 25: (Αρχή του κοινωνικού κράτους δικαίου, προστασία θεμελιωδών δικαιωμάτων)

Όπως αναφέρεται σε επιστολές ("Ενημερωτικό Σημείωμα - Θέματα Στρατηγικής"), στον εγχώριο ("Ποιοί, γιατί και με ποιόν τρόπο εξωθούν τη χώρα σε αποσταθεροποίηση", περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ, 153ο τεύχος, 20/9-26/09/2012) και σε αλλοδαπό τύπο ("Is Greece a Failed State?"), η κατάσταση λειτουργίας όχι μόνο δεν είναι παροδική αλλά οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην per se κατάλυση της Συνταγματικώς οριζόμενης έννοιας της Δημοκρατίας.

Τί σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι οι θεσμοί, όπως υφίστανται και λειτουργούν σήμερα στην αστική Δημοκρατία που ζούμε, δεν δύνανται να παράξουν ένα εθνικά βιώσιμο αποτέλεσμα. Ο μόνος τρόπος για να μην οδηγηθούμε σε ολοκληρωτική εθνική καταστροφή είναι η δημιουργία θεσμικής επάρκειας σε επίπεδο στρατηγικής.
Η Ελλάδα χρειάζεται έναν επαρκή υπερκομματικό Μηχανισμό Στρατηγικής Υποστήριξης, ο οποίος θα παράγει εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό. Με τους υφιστάμενους Συνταγματικούς περιορισμούς, ο τρόπος είναι ένας και, προφανώς, δε μπορεί να συζητηθεί δημοσίως.
Αυτό που επιβάλλεται να αναφερθεί δημοσίως είναι πως πρέπει να στελεχώνεται από πατριώτες, ειδικούς και αποδεδειγμένα παραγωγικούς. Κομματικοί φίλοι και συγγενείς, κλέφτες ιδεών / θέσεων / προτάσεων / λύσεων / προγραμμάτων ή υπερεθνικές μαριονέτες αποκλείονται με το καλημέρα.

Η Ελλάδα χρειάζεται εθνική στρατηγική σε όλους τους τομείς: εξωτερική πολιτική, άμυνα, ασφάλεια, οικονομία, παιδεία, υγεία... και όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους με τρόπο που δεν μπορούν να αποκλειστούν τα μεν στην ανάλυση των δε. Είναι εύλογο πως δεν μπορεί κανείς να περιμένει ιδιαίτερη υποστήριξη σε αυτή την προσπάθεια από κομματικούς wannabes, παρακομματικά συμφέροντα, αλλοδαπούς παράγοντες που ψάχνουν για μαριονέτες, καθώς και κάθε άλλη χώρα που έχει στρατηγική και επιθυμεί να υιοθετήσουμε τη δική της. Δεν υπάρχει πιο τρανταχτό παράδειγμα για να χρησιμοποιήσει κανείς από αυτό των εθνικών θεμάτων: οι επιλογές της πολιτικής ηγεσίας σε πλήθος πτυχών έχει υπάρξει επιοικώς λίγη για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του έθνους. 

Η ομογένεια έχει αφεθεί εντελώς στην τύχη της: ουδείς συνειδητοποιεί έμπρακτα την ανάγκη χτισίματος αμφίδρομα παραγωγικής σχέσης, αλλά ενίοτε σπεύδουν να τη θυμηθούν για οικονομική ενίσχυση ή στήριξη σε επί μέρους διπλωματικές προσπάθειες. Ακόμα και στη γειτονιά μας, οι δεσμοί με πληθυσμούς χωρών που προήλθαν από την Ελλάδα και με τον καιρό κράτησαν με στοιχεία Ελληνικής πολιτιστικής παράδοσης αλλά άλλαξαν γλώσσα ή θρησκεία παραμένουν νοεροί: η πολιτιστική διπλωματία εξαντλείται σε γενικόλογες αναφορές πολιτικών και υπηρεσιακών παραγόντων κατά τη διάρκεια κατά τόπους επισκέψεων. 

Σημαντικές πτυχές των εξωτερικών μας θεμάτων, όπως οι Ελληνικοί πληθυσμοί στην Αλβανία, στη Vardarska, στην Τουρκία και αλλού έχουν αφεθεί περίπου στο έλεος της δικής τους ικανότητας να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Σα να μην έφταναν όλα αυτά τα αδιανόητα, οι στρατηγικοί σχεδιασμοί αλλοδαπών χωρών και συμφερόντων έχουν -αποδεδειγμένα πλέον- μεταφέρει το πρόβλημα από έξω προς τα μέσα: η λαθρομετανάστευση, οι πάσας μορφής διοικητικές αλλαγές με επιφανειακό σκοπό τις περικοπές κόστους (λ.χ. Καλλικράτης), καθώς και η πλήρης κατάλυση της εννόμου τάξεως στη Θράκη κινδυνεύουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε φάντασμα. 

Η δουλοπρέπεια και η φοβικότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας έχει επιβάλλει ένα αβάσταχτο άνω όριο στους κανόνες λειτουργίας και εμπλοκής των υπηρεσιακών παραγόντων, με συνέπεια το όλο οικοδόμημα του κράτους να μη δύναται να προστατέψει το εθνικό συμφέρον. 

Ο μόνος τρόπος να ξεφύγουμε από αυτό το σπιράλ του θανάτου είναι η δημιουργία εθνικής στρατηγικής, η οποία θα θέσει το πλαίσιο ανεκτής λειτουργίας - με ό,τι αυτό συνεπάγεται για όσους λειτουργούν ασύδοτα, αποσπασματικά ή κάτι ακόμα χειρότερο... Φανταστείτε λ.χ. τους Τουρκοπράκτορες στη Θράκη να τύγχαναν απότομα ένα πρωί της προβλεπόμενης, βάσει του Συντάγματος και της κείμενης νομοθεσίας, φροντίδας από το συντεταγμένος κράτος σε όλο το φάσμα των δράσεών τους: με ηρεμία και αποφασιστικότητα, χωρίς βερμπαλισμούς ούτε διαπραγματεύσεις. Απλή επιβολή της τάξεως και της ηθικής, σα να το έκανε με αυτό τον τρόπο από συνήθεια...

Ποιός λοιπόν έχει το εθνικό χρέος να πιέσει για τη δημιουργία Μηχανισμού Στρατηγικής Υποστήριξης; Ποιός θα είχε τον πατριωτισμό να το ζητήσει, να το θεσμοθετήσει, να το επιβάλλει; Μήπως αυτοί που θα είχαν το χρέος να το πράξουν δεν είναι οι πολιτικοί αλλά οι υπηρεσιακοί παράγοντες που έχουν γνώση των κινδύνων και βλέπουν τί έρχεται;

Anaconda

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση