Το αβάσταχτο φορτίο της Ελλάδας

Μήπως είναι καιρός να σκληρύνουν κάποιοι τη στάση τους απέναντι στο Βερολίνο;

Τhe Slog

31 Αυγούστου 2012
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

Τις περισσότερες μέρες εδώ στο Slog, παίρνουμε 15-20 μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου από την Ελλάδα καθημερινά. Περίπου τα μισά είναι από τακτικές πηγές μας, ενώ τα υπόλοιπα είναι από αναγνώστες που έτυχε να ακούσουν για το Slog ή το βρήκαν μέσω έρευνας για άρθρα σχετικά με την ελληνική κρίση χρέους και οδηγήθηκαν στις αναρτήσεις μας. Οι Έλληνες αναγνώστες μας προέρχονται από όλο το φάσμα των πολιτικών απόψεων, αλλά όλοι ανεξαιρέτως περιγράφουν λίγο πολύ την ίδια κοινωνική κατάσταση: φοροδιαφυγή και έλλειμμα δικαιοσύνης, τακτικές που ευνοούν τις εύπορες ελίτ, ενώ συγχρόνως κυριαρχεί απόλυτη φτώχεια μεταξύ πολλών πολιτών που είναι ασθενείς ή ηλικιωμένοι, και ένα αυξανόμενο μίσος που κατευθύνεται εναντίον του διεφθαρμένου πολιτικού συνόλου, το οποίο ευθύνεται για τη δαμόκλειο σπάθη που κρέμεται σήμερα πάνω από το κεφάλι της χώρας.

Από τα χθεσινά θέματα αυτών των μηνυμάτων ξεχωρίσαμε: την πληροφορία ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος αυξήθηκε σε 303 δισ. ευρώ, ενώ ήταν 280 δισ. ευρώ στα τέλη Μαρτίου (πράγμα αναπόφευκτο, λόγω της νέας «συμφωνίας διάσωσης»)… Τη σύλληψη δύο Ελλήνων για τον βασανισμό 30χρονου Αιγύπτιου εργάτη γης το περασμένο Σάββατο. Οι δράστες, σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα, τον ξυλοκόπησαν, τον έσυραν περίπου ένα χιλιόμετρο σφηνώνοντας το κεφάλι του στην πόρτα του αυτοκινήτου τους και τον παράτησαν αιμόφυρτο. (Φαινόμενα του είδους αποδίδονται συνήθως στην αύξηση της άκρας δεξιάς). Άλλα μηνύματα έκαναν λόγο για βουλευτές που διόρισαν όλη την οικογένειά τους σε διάφορες θέσεις, ενώ υπάρχουν αυτή τη στιγμή περίπου 500.000 άνεργοι Έλληνες που θα έπρεπε να λαμβάνουν επίδομα ανεργίας 420 ευρώ, αλλά εδώ και αρκετά μεγάλο διάστημα δεν τους καταβάλλεται (απόρροια του φαινομένου της διεφθαρμένης ελίτ).

Ο απλός λαός δεν είναι, φυσικά, άμοιρος ευθυνών. Κανείς δεν είναι άμοιρος ευθυνών σε αυτόν τον κόσμο. Η κακοδιαχείριση του χρήματος και η φοροδιαφυγή είναι τρόπος ζωής στην Ελληνική Δημοκρατία, αλλά τα φαινόμενα αυτά σχετίζονται με δύο διαχρονικά χαρακτηριστικά: μια άτυπη, γενικά ανεκτική στάση προς την καταβολή οφειλών, αλλά και μια απροθυμία του Έλληνα να βιάζεται (ή να ανησυχεί) πολύ για ο,τιδήποτε. Πρόκειται, ουσιαστικά, για τα ίδια χαρακτηριστικά της ελληνικής νοοτροπίας που έκαναν ανέκαθεν την Ελλάδα δημοφιλή προορισμό διακοπών για μικρούς και μεγάλους: ο χαλαρός τρόπο ζωής, η νοοτροπία του «ό,τι βρέξει ας κατεβάσει», οι ταβέρνες στην παραλία, οι βολικές και φιλικές πανσιόν, όπου μπορείς άνετα να πληρώνεις σε μετρητά. Τα πλοία φεύγουν όποτε φεύγουν, τα μπαρ κλείνουν όποτε κλείνουν, και αν μείνεις καθισμένος σε ένα τραπέζι αρκετά, σου έρχεται κέρασμα ένα ποτήρι Μεταξά.

Ειδικά όσον αφορά τη φορολογία, ωστόσο, υπάρχουν κάποιες βαθιά ριζωμένες πεποιθήσεις, οι περισσότερες από τις οποίες βασίζονται σε πάγιες πρακτικές. Σύμφωνα με έρευνα της εφημερίδας The Sun, το 50% από όσα καταβάλλουν οι Έλληνες γίνεται αντικείμενο πολιτικής κατάχρησης, το 25% σπαταλιέται σε άσκοπα κονδύλια, και το υπόλοιπο πηγαίνει στην αγορά αμυντικού εξοπλισμού. Έτσι, οι περισσότεροι Έλληνες πληρώνουν όσο γίνεται λιγότερα στο κράτος, αρκετοί φοροδιαφεύγουν απροκάλυπτα, και περίπου 1 στους 7 δεν καταβάλλει κανένα φόρο.

Αν πάμε να δούμε στη συνέχεια τι γίνεται στην υπόλοιπη νότια Ευρώπη (και για να είμαστε ειλικρινείς, τα ίδια ισχύουν και για αρκετές περιοχές της Γαλλίας), θα ανακαλύψουμε ότι η ίδια νοοτροπία του «και αύριο μέρα είναι», της φοροδιαφυγής κυριαρχεί και εκεί... σχεδόν κατά γράμμα. "Όσο πιο πολλούς φόρους μαζεύουν, τόσο πιο πολύ αποθρασύνονται", λένε συχνά για τους πολιτικούς στη Γαλλία. Στην Ιταλία, η κυβέρνηση παρανομεί σε όλους τους τομείς, και στη συνέχεια η Μαφία παίρνει το μερίδιό της. Στην Ισπανία, η συντριπτική πλειονότητα των νόμων της ΕΕ αγνοούνται αν η εφαρμογή τους ή η συμμόρφωση με αυτούς κοστίζει κάτι παραπάνω.

Με λίγα λόγια, η νοοτροπία που κυριαρχεί σε όλες αυτές τις χώρες είναι ένας νωχελικός και αδιάφορος προς το κοινό συμφέρον πραγματισμός. Ως τέτοια, είναι εντελώς διαφορετική από εκείνη που απαντάται στην Ολλανδία, τη Γερμανία, τη Σκανδιναβία, ακόμα και στη Βρετανία. Ωστόσο, η απροκάλυπτη και ωμή διαφθορά που χαρακτηρίζει τους κυβερνώντες και την άρχουσα τάξη κάθε μιας από τις χώρες του Νότου είναι συχνά αδιανόητη και απαράδεκτη. Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, οι μακράν μεγαλύτεροι φοροφυγάδες είναι πλούσιοι και οι μακράν μεγαλύτεροι καταχραστές είναι οι ελεγκτές της εφορίας και οι πολιτικοί.

Σε αυτό το σημείο, θα θέλαμε να θέσουμε ένα προφανώς ρητορικό ερώτημα:

Υπάρχει κανείς νοήμων πολίτης που να πιστεύει ότι όλοι αυτοί οι Φαρισαίοι της Βόρειας Ευρώπης δεν είχαν γνώση αυτής της νοοτροπίας και κατάστασης πριν επιτρέψουν στις χώρες του Νότου να μπουν στην Ευρωζώνη;

Θα θέλαμε επίσης να ρωτήσουμε και το εξής, χωρίς να αναλωθούμε στα γνωστά κλισέ τόσων χρόνων, που πίστεψαν αρκετοί, ότι οι χώρες συνδέονται με σχέσεις αμοιβαίων ανταλλαγών – «δώστε μου το γάλα σας να σας δώσω τα αυτοκίνητά μου και θα σας δώσω λίγα από τα ορυκτά μου αν μου δώσετε λίγα από τα δημητριακά σας»:

Υπάρχει κάποιος αναγνώστης που πιστεύει πραγματικά ότι η είσοδος των χωρών του Νότου στο ευρώ έγινε με διαφανείς και έντιμες διαδικασίες;

Τέλος, αν μας επιτρέπετε, θα προσθέσουμε και το εξής ερώτημα: 

Μήπως ο όγκος του συμφέροντος και προπάντων η ύβρις και η απληστία ήταν τα κίνητρα που ώθησαν τους αρχοντοχωριάτες των Βρυξελλών να κάνουν τα στραβά μάτια σε όλα αυτά κατά τη διάρκεια της περιόδου 1996-2000;

Όλα αυτά τα ερωτήματα είναι σημαντικά (κυρίως από ηθικής άποψης) για κάθε σοβαρό παρατηρητή της κρίσης χρέους της ΕΕ. Γιατί η υποκρισία που ενέχεται στον συστηματικό εκφοβισμό και εκβιασμό της Ελλάδας δεν έχει τέλος!

Η Γαλλία, για παράδειγμα, δεν έχει ανταποκριθεί ούτε μία φορά στους δημοσιονομικούς στόχους όσον αφορά την αναλογία χρέους με ΑΕΠ που ορίζει η ΕΕ. Ο ρυθμός συσσώρευσης χρέους της Γαλλίας αυτή τη στιγμή είναι ταχύτερος από οποιασδήποτε χώρας του Νότου.

Αυτό όμως απορρέει άμεσα από την συνήθεια των Γερμανών να μην προβαίνουν σε αυστηρούς κεντρικούς ελέγχους από την πρώτη φάση. Άλλωστε, ένας λόγος για τον οποίο αντιτάχθηκαν οι Βρετανοί στην ιδέα ενός ενιαίου νομίσματος καθ’ όλη τη δεκαετία του 1990 ήταν ακριβώς αυτό το κραυγαλέο ελάττωμα, το ελάττωμα που θα στοιχειώνει για πάντα τους δημιουργούς του ευρώ.

Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους

-->

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση