«Ισορροπία διαπραγματευτικού τρόμου»; Μπορεί...

Της Ζέζας Ζήκου

«Eκείνος που έδεσε το κουδούνι στην ουρά της τίγρης πρέπει να το ξεκρεμάσει μόνος του...», μας λέει μια σοφή ρήση των Κινέζων. Η ιεροεξεταστική τρόικα είναι εδώ για να αποσαφηνίσει αν οι δεσμεύσεις για τους στόχους θα υλοποιηθούν και κατά πόσον οι θυσίες του ελληνικού λαού δεν χάνονται στον τετριμμένο πίθο των Δαναΐδων. Η κυβέρνηση οφείλει να μην κρυφτεί και να διαπραγματευτεί. Το ζητούμενο είναι να πειστούν οι δανειστές για την καταστροφική πορεία που έχει πάρει η οικονομία και ότι αξίζει να σωθεί αυτή η χώρα. Ομως, μια «ισορροπία διαπραγματευτικού τρόμου» αναδύεται...

Το έργο της κυβέρνησης Σαμαρά είναι τιτάνιο και θα κριθεί στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους-δανειστές μας για την αναθεώρηση του Μνημονίου. Εχει υποσχεθεί πως δεν πρόκειται να δεχθεί νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, ενώ θα επιμείνει να μη γίνουν νέες απολύσεις στο Δημόσιο που θα επέτειναν την ύφεση. Οτι έγιναν εγκλήματα υπερβολικής λιτότητας στο όνομα δήθεν της δημοσιονομικής εξυγίανσης το ξέρουμε και το έχουμε γράψει εκατοντάδες φορές. Δε λέμε, αναγκαίες οι μεταρρυθμίσεις (που δεν έγιναν), ίσως απαραίτητες και πολλές αλλαγές στο κράτος.

Αλλά η αγωνία από την επίσκεψη της τρόικας δεν περιορίζεται μόνο στις διαπραγματεύσεις με την κυβέρνηση που έχουν εξελιχθεί σταδιακά σε σχέσεις τρόμου, αλλά κατακλύζει την κοινωνία και την αγορά. Σε έρευνα που διενήργησε το Ινστιτούτο Εμπορίου και Υπηρεσιών της ΕΣΕΕ, υπολογίστηκε χοντρικά πως κάθε επίσκεψη της τρόικας στην Ελλάδα κοστίζει περίπου 170 εκατ. στον τζίρο της αγοράς λόγω της κακής ψυχολογίας που δημιουργείται στους καταναλωτές και η οποία οξύνει το αντικειμενικό πρόβλημα της μειωμένης κατανάλωσης. «Κάθε φορά έρχεται η τρόικα και ανακοινώνονται νέα μέτρα, ο τζίρος μειώνεται έως και 11%, με αποτέλεσμα, στις 12 επίσημες επισκέψεις που έχουν κάνει στην Ελλάδα τη διετία 2010-2012, οι συνολικές απώλειες για την αγορά να ξεπερνούν τα 2 δισ. ευρώ», σημειώνεται χαρακτηριστικά στην έρευνα. Σύμφωνα με την άποψη της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ελληνικού Εμπορίου, αυτό συμβαίνει επειδή «οι περιοδικές επισκέψεις της τρόικας για την αξιολόγηση της πορείας της εγχώριας οικονομίας είχαν πάντα ως αποτέλεσμα την ανακοίνωση εξαιρετικά δυσάρεστων και επίπονων νέων μέτρων, που φοβίζουν τον καταναλωτή και επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό το εγχώριο εμπόριο».

Είναι, λοιπόν, οδυνηρό πράγμα οι «εταίροι - δανειστές» μας και οι Ελληνες πολιτικοί να καλλιεργούν εφιάλτες στους πολίτες. Η Ελλάδα πληρώνει τα λάθη της ψευδεπίγραφης ευημερίας χωρίς παραγωγή, που έζησε τις τελευταίες δεκαετίες. Ομως η κρίση βαθαίνει και η απελπισία των Ελλήνων πολιτών είναι πια εμφανής και κάνει τον γύρο του κόσμου. Ανεργία ή υποαπασχόληση, απώλεια ιδιοκτησίας λόγω κατάσχεσης, χαμηλές συντάξεις, όποια και αν είναι η αιτία, η φτώχεια πλήττει πλέον και όσους είχαν επαρκές βιοτικό επίπεδο. Η ύφεση και η ανεργία έχουν πλέον ξεφύγει από κάθε έλεγχο και αποτελούν πια το βασικό πρόβλημα επιβίωσης της χώρας. Και το τρέχον έτος η οικονομία συνεχίζει να βουλιάζει και η έκρηξη του αριθμού των αστέγων στα αστικά κέντρα έχει προ πολλού ξεπεράσει ακόμα και τις πιο απαισιόδοξες προβλέψεις.

Το κλεπτοκρατικό και σπάταλο μοντέλο, που κυριάρχησε για πάρα πολλά χρόνια στη χώρα, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ιδιότυπη «φούσκα». Η αιτία είναι διπλή: Πρώτον, η μάστιγα της διαπλο­κής/διαφθοράς εμπόδισε την ανάπτυξη. Δεύτερον, η εκτεταμένη σπατάλη στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Οι πόροι δεν διοχετεύθηκαν σε παραγωγικές επενδύσεις, οι οποίες θα δημιουργούσαν πρόσθετο πλούτο. Κατά κανόνα, λεηλατήθηκαν και σπαταλήθηκαν. Τροφοδότησαν την κατανάλωση και μάλιστα τις εισαγωγές. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε πολύ χρήμα, αλλά με δυσανάλογα μικρό παραγωγικό αποτέλεσμα. Αυτό ισχύει από την εκπαίδευση μέχρι τους εξοπλισμούς, από την έρευνα μέχρι την υγεία και από την κοινωνική πολιτική μέχρι τα δημόσια έργα. Με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή η φούσκα θα έσκαγε.

Ωστόσο, η οικονομία δεν μπορεί να είναι ασύνδετη από την πολιτική και κόντρα στο γενικότερο συμφέρον της κοινωνίας. Η Ιστορία καταδεικνύει ότι μέσα από την ίδια την κρίση, κάθε φορά, μπαίνει μπροστά μία δυναμική ανατροπής, η οποία αναδύει ή υποβαθμίζει δυνάμεις, μεταβάλλει επιρροές και κυριαρχίες στον σκληρό οικονομικό και, κατ’ επέκταση, πολιτικό στίβο.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση