Ανάμεσα στον θρίαμβο και την… στραβή

Του Αλέξανδρου Μερκούριου

Είτε κάποιος συμπαρατάσσεται με την αντιμνημονιακή γραμμή, είτε με τα κόμματα που στήριξαν τη σκληρή και επαχθή γραμμή του μνημονίου υπέρ των δανειστών, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη νοημοσύνη για να καταλάβει ότι ο χρόνος τελειώνει για την Ελλάδα. Μπορεί το ελληνικό πρόβλημα να παραμένει μεγάλο και ιδιαίτερα επικίνδυνο για την Ευρώπη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να υπάρξουν και ακραίες λύσεις.

Ήδη πολλοί είναι αυτοί που διαπιστώνουν το Βερολίνο παραμένει πολύ πιο επιθετικό απέναντι στη μικρή Ελλάδας σε αντίθεση με την Ισπανία, την Ιταλία ή την Πορτογαλία ή ακόμη την Ρουμανία, όπου το ΔΝΤ φαίνεται να κάνει λίγα βήματα πίσω. Η αλήθεια είναι ότι ενώ για την Ελλάδα οι δανειστές εφαρμόζουν μια σκληρή πειραματική στρατηγική, στις υπόλοιπες χώρες τα πράγματα είναι αρκετά πιο χαλαρά… Και αυτό είναι από μόνο ιδιαίτερα ανησυχητικό.

Τι να γίνει σε περίπτωση που η χώρα πάει σε νέες εκλογές όπως δείχνουν τα πράγματα. Ήδη η ατζέντα μας είναι πολύ φορτωμένη με πράγματα που μπορεί να πάνε στραβά:

Σήμερα θα πρέπει να φτάσουν τα 5,3 δις ευρώ των μηνιαίων πλέον δόσεων του Μνημονίου.

Αύριο ή την ερχόμενη Δευτέρα προβλέπεται η αποστολή από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας προς το υπουργείο Οικονομικών και από εκεί στις τράπεζες η πρόταση υπουργικής απόφασης για τη κατανομή των 18 δις ευρώ του μεταβατικού σταδίου της ανακεφαλαιοποίησης. Έως τότε, το πλαίσιο στήριξης των τραπεζών θα παραμένει μετέωρο.

Την ερχόμενη εβδομάδα, το ορόσημο είναι η σύνοδος των υπουργών Οικονομικών της ΕΕ. Θα διενεργηθεί στις 14 και 15 Μαΐου στις Βρυξέλλες και το ερώτημα είναι ποιος θα εκπροσωπήσει την ελληνική κυβέρνηση. Ο Σαχινίδης ή κάποιος άλλος;

Τα δύσκολα δεν σταματούν εκεί. Έως τις 15 Μαΐου θα πρέπει να ληφθούν και οι αποφάσεις για την πληρωμή ή όχι του ομολόγου των 430 εκατ. ευρώ που έμεινε εκτός της διαδικασίας ανταλλαγής.

Και το σημαντικότερο: Η Τρόικα είχε προγραμματιστεί να κατέβει στην Αθήνα μετά το Ecofin. Αναγκαστικά, τώρα θα περιμένουν τις πολιτικές εξελίξεις και το σχηματισμό μιας κυβέρνησης.

Το κακό είναι ότι εκτός από τους όρους ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών που πρέπει να οριστικοποιηθούν, το κρίσιμο ζητούμενο είναι και τα νέα μέτρα για τα επόμενα έτη (12 δις ευρώ) τα οποία βρίσκονται στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης μεταξύ των κομμάτων. Και επιπλέον αποτελούν το πεδίο σύγκρουσης σχετικά με το αν τελικά υπάρχουν ή όχι περιθώρια επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου.

Χρονικό περιθώριο φέρεται να υπάρχει έως το τέλος Ιουνίου όταν τελειώνουν τα 2,5 δις. ευρώ διαθέσιμα του Ελληνικού Δημοσίου. Εάν φτάσουμε εκεί χωρίς κυβέρνηση, θα πρέπει να θεωρούμε όλα τα ενδεχόμενα πιθανά. Είτε με μνημονιακή στρατηγική είτε όχι , θα υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα της «στραβής». Μιας ατυχίας από την οποία δεν θα μπορεί να μας σώσει ούτε ένας επαναστάτης Ολλάντ, για τον οποίο οι περισσότεροι προεξοφλούν ότι αργά ή γρήγορα θα συμπαραταχθεί με το Βερολίνο.

Όπως αναρωτήθηκε ο σκωπτικός Γκίντεον Ράχμαν, στους Financial Times: η Ελλάδα άραγε θα προωθήσει και θα εφαρμόσει πρόσθετες περικοπές στον προϋπολογισμό αξίας δισ. ευρώ, μέσα σε λίγους μήνες, όπως απαιτείται στην πιο πρόσφατη συμφωνία διάσωσης;

Στο ερώτημα απάντησε ο ίδιος: «Ο συνδυασμός του πολιτικού χάους στην Ελλάδα και του ανελαστικού ΔΝΤ δείχνει ότι την Ελλάδα θα τη χτυπήσει νέα κρίση το καλοκαίρι. Σε εκείνο το σημείο, η Ε.Ε. θα αντιμετωπίσει ένα ιστορικό δίλημμα:Θα προστρέξει σε περισσότερη βοήθεια στην Ελλάδα, ακόμα κι αν το ΔΝΤ κάνει πίσω;Ή θα αρνηθεί να τη βοηθήσει, αποδεχόμενη όλους τους πολιτικούς και οικονομικούς κινδύνους που σημαίνει αυτή η απόφαση; Μπροστά σε μια τέτοια κρίση, οι κενές ρητορείες του κυρίου Ολλάντ ότι θα σώσει την Ευρώπη από τη λιτότητα είναι εντελώς άσχετες»...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση