Τα κοράκια κάνουν πάρτι

Δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς. Η κοινή λογική λέει ότι όταν μία χώρα δεν έχει λύσει το θέμα με το τι κυβέρνηση θα έχει, δεν λαμβάνονται αποφάσεις για κρίσιμα θέματα. Πολύ περισσό­τερο όταν αυτές οι αποφάσεις αφο­ρούν στην εκποίηση των «διαμαντι­ών» της χώρας αυτής.

Ακριβώς αυτή την κοινή λογική καταγράψαμε στο παρελθόν, όσον αφορά στις αποκρατικοποιήσεις των ενεργειακών επιχειρήσεων, και επιβεβαιώνεται από τις πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας, αμέσως μετά το αποτέλεσμα της κάλπης.

Μπορεί κάποιοι (κυρίως όσοι έχουν κοινές αντιλήψεις με το περι­βόητο ΤΑΙΠΕΔ) να εμφανίζονται δυ­σαρεστημένοι από τη νέα καθυστέ­ρηση, ωστόσο η εξέλιξη αυτή υπα­γορεύεται από τις ίδιες τις εξελίξεις. Αφήστε που μπορεί να συμφέρει κι ορισμένους!

Κι εξηγούμαστε: Τις δύο πρώτες ημέρες αμέσως μετά το αποτέλεσμα των εκλογών, το Χρηματιστήριο εμ­φάνισε συνολικά υποχώρηση μεγα­λύτερη του 10%! Τις ίδιες ημέρες, η μετοχή της ΔΕΗ κινήθηκε κάτω και από τα 2 ευρώ, που αποτελεί ιστο­ρικό χαμηλό. Η δε κεφαλαιοποίηση της επιχείρησης βρέθηκε ακόμη και κάτω από 460 εκατ. ευρώ, με αποτέ­λεσμα η χρηματιστηριακή αξία του 51,5% των μετοχών που κατέχει το ελληνικό Δημόσιο να περιορίζεται στα 233 εκατ. ευρώ.

Αυτό σημαίνει, με απλά λόγια, πως ο μελλοντικός στρατηγικός επενδυ­τής της ΔΕΗ μπορεί να δώσει ακόμη και 250 εκατ. ευρώ και να αποκτήσει μία επιχείρηση με τεράστια υπερα­ξία. Για λόγους σύγκρισης, τα ποσά αυτά αντιστοιχούν στο κόστος κα­τασκευής μίας μικρής μονάδας ηλε­κτροπαραγωγής. Και η ΔΕΗ διαθέ­τει σήμερα εκατοντάδες μικρές και μεγάλες μονάδες κάθε τύπου, στην ηπειρωτική Ελλάδα και στα νησιά, με τις οποίες ηλεκτροδοτεί τη χώρα από τη μία άκρη ώς την άλλη!

Λίγο καλύτερη είναι η αντίστοιχη εικόνα για τα Ελληνικά Πετρέλαια. Η κεφαλαιοποίηση της επιχείρησης βρίσκεται λίγο κάτω από τα 1,58 δισ. ευρώ, με αποτέλεσμα η χρηματιστη­ριακή αξία του μεριδίου που κατέ­χει το ελληνικό Δημόσιο (περίπου 35,48%) να υπολογίζεται στα 560 εκατ. ευρώ. Την ίδια στιγμή, ο όμι­λος έχει σε εξέλιξη επένδυση ύψους 1,5 δισ. ευρώ για τον εκσυγχρονισμό της παλιάς Πετρόλα. Με άλλα λόγια, το «μαγαζί» στο Χρηματιστήριο αποτιμάται όσο η επένδυση, αν και έχει άλλα δύο διυλιστήρια και όλες τις άλλες δραστηριότητες!

Η απλή επενδυτική λογική λέει ότι σε αυτές τις τιμές θα έπρεπε οι με­τοχές να έχουν γίνει ανάρπαστες και μάλιστα με την προοπτική της απο­κρατικοποίησης.

Ωστόσο, το θέμα δεν μπορεί να περιοριστεί στο πλαίσιο της απλής επενδυτικής τακτικής, αλλά έχει τε­ράστια σημασία για το μέλλον της χώρας, καθώς:

♦ Η πώληση των ενεργειακών επι­χειρήσεων σε ξένους θα αφαιρέσει τη δυνατότητα από οποιαδή­ποτε μελλοντική κυβέρνη­ση να σχεδιάσει την κά­λυψη των ενεργειακών αναγκών της χώρας.

♦ Η πώληση σε αυτές τις τιμές είναι καραμπι­νάτο ξεπούλημα όσο-όσο και δημιουργεί τεράστιες ευθύνες σε όποιον το αποφασίσει και το προχω­ρήσει…

♦ Καταρρίπτει τον μύθο της πώλη­σης της περιουσίας του Δημοσίου για να μειωθεί το χρέος, καθώς τα ποσά μόνο από τις δύο επιχειρήσεις (ΔΕΗ και ΕΛΠΕ) δεν φτάνουν για να «σβήσουν» ούτε το 0,25% (μάλι­στα! Το ένα τέταρτο της ποσοστιαί­ας μονάδας!!!) από το φέσι που μας φόρτωσαν οι προηγούμενες κυβερ­νήσεις.

Παρ’ όλα αυτά, κάποιοι αγόραζαν τις συγκεκριμένες μετοχές το διάστημα της μεγάλης πτώσης. Το εάν αυτοί έχουν σχέση με συμφέροντα που θα εμφανιστούν στους σχετικούς δια­γωνισμούς για να διεκδικήσουν τον ρόλο του στρατηγικού επενδυτή, αυ­τό θα φανεί στο μέλλον.

Το σίγουρο είναι πως όσο διαρκεί η πολιτική αβεβαιότητα και η μετεκλο­γική σύγχυση σχετικά με το τι κυβέρ­νηση θα έχουμε, τόσο θα παραμένει «παγωμένο» το πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων. Πολύ περισσότερο, εάν προκύψει αριστερή ή κεντροαρι­στερή κυβέρνηση, τότε πολλά πράγ­ματα θα αναθεωρηθούν.

Κρίσιμες εξελίξεις

Ξεχωριστή (αλλά όχι λιγότερο εν­διαφέρουσα) περίπτωση αποτελεί η ΔΕΠΑ και μαζί της ο ΔΕΣΦΑ. Ο ελληνικός τομέας του φυ­σικού αερίου συνδέεται με πολλές και ιδιαίτερα κρίσιμες εξελίξεις με γεωπολιτικές πα­ραμέτρους.

Η ΔΕΠΑ «παίζει» και στον αγω­γό ITGI (Τουρκία - Ελλάδα - Ιταλία) και στον νότιο κλάδο του South Stream, ωστόσο οι αμερικανικές «διαταγές» φαίνεται να επιλέ­γουν έναν τρίτο αγωγό (τον ελβετο-νορβηγικό TAP) ή και έναν μικρότε­ρο (τον «μικρό Nabucco», όπως τον ονόμασε η BP που τον πρότεινε και ο οποίος δεν περνάει από τη χώρα μας) με αποτέλεσμα η κρατική επιχείρηση να «αδυνατίζει» ως προς τις υπεραξίες της.

Ο σχετικός διαγωνισμός για τον «μνηστήρα» της ΔΕΠΑ βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, ωστόσο σε αυτή τη συγκυρία κανείς δεν μπορεί να πά­ρει αποφάσεις.

Το χειρότερο απ’ όλα είναι πως η χώρα μας στριμώχνεται όλο και πε­ρισσότερο όσο περνά ο καιρός: Το 2016 λήγει το συμβόλαιο με τους Ρώσους και η ανανέωσή του είναι ιδιαίτερα αμφίβολη, εάν δεν υπάρ­ξει πιο διευρυμένη ενεργειακή συ­νεργασία με τη Μόσχα.

Επιπλέον, το ιρανικό πετρέλαιο έπαψε να ρέει προς τα ελληνικά δι­υλιστήρια, καθώς το εμπάργκο της Ε.Ε. μας στέρησε τον καλύτερο και πιο βολικό προμηθευτή μας, τον μό­νο που μας έδινε πίστωση και καλύ­τερες τιμές… Και σε αυτή την περί­πτωση, μία συμφωνία με τους Ρώσους θα μας έλυνε τα χέρια.

Όμως υπάρχουν οι Συμπληγάδες! Κι εξηγούμαστε:

♦ Οι Αμερικάνοι δεν θέλουν ούτε να ακούσουν για ελληνορωσική ενεργει­ακή συνεργασία και μας προτρέπουν να συνεργαστούμε ακόμη και με τον… διάολο, αλλά όχι με τη Μόσχα.

♦ Οι Ρώσοι για να τείνουν χείρα βο­ηθείας θέλουν ανταλλάγματα, που αντιστοιχούν σε διεύρυνση της συ­νεργασίας και σε άλλους τομείς, εκτός από το φυσικό αέριο, όπως για παράδειγμα στον πετρελαϊκό τομέα και στην ηλεκτροπαραγωγή.

♦ Οι Γερμανοί θέλουν να κυριαρχή­σουν στην παραγωγή ηλεκτρισμού με όλες τις τεχνολογίες (όχι μόνο φωτοβολταϊκά, αλλά ακόμη και λι­γνίτη), αλλά θεωρούν ότι οι τιμές (επιχειρήσεων και ενεργειακών υπη­ρεσιών) είναι ακόμη πολύ ακριβές στην Ελλάδα.

♦ Οι Γάλλοι ενδιαφέρονται για τα πάντα, αλλά δεν εμφανίζονται απευ­θείας, παρά μόνο με συνεταίρους και επιχειρήσεις άλλων χωρών, στις οποίες είναι μέτοχοι.

Η υπόθεση έχει πολλά… γιγαβάτ, προκαλώντας εντάσεις και αβέβαιες προοπτικές. Γι’ αυτό και τις παρακο­λουθούμε στενά

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση