Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς τον δικομματισμό;

...Και μερικοί έφθασαν απ' τα σύνορα,
και είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν.
Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους.
Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις.

Κ.Καβάφης

Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα… Κάπως έτσι εξελίσσεται η πολιτική στην Ελλάδα, η οποία δείχνει να διαθέτει περισσότερες (μετ)αμφιέσεις από όσες είχαν προβλεφθεί. Έτσι, με δεδομένα τα αποτελέσματα των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών, στις οποίες ο Ελληνικός λαός αποφάσισε να στείλει ένα σαφές μήνυμα αλλαγής πλεύσης των πολιτικών και ταυτόχρονα μη δημιουργίας κυβέρνησης μέχρις ότου οι άμεσα ενδιαφερόμενοι ξεκαθαρίσουν τις θέσεις, τους στόχους και τους σκοπούς τους απέναντι στους πολίτες. Και δικαιολογημένα οι πολίτες συνέθεσαν το συγκεκριμένο αποτέλεσμα το οποίο θεωρείται μοναδικό και σοφότατο, αλλά και καθυστερημένο, αφού δεν έπρεπε να επιτραπεί (προ πολλού καιρού) σε αυτούς τους πολιτικούς να διασύρουν την χώρα και να την πτωχεύσουν…

Και πώς αντιδρά η πολιτική σκηνή μπροστά στο μήνυμα του λαού, ο οποίος μετρά τις κινήσεις και τις αντιδράσεις όλων, ετοιμάζοντας την επόμενη εκλογική παρέμβασή του; Ακούστηκε καμία συγνώμη; Μίλησε κανείς για άμεση τιμωρία εκείνων που έφεραν το ΔΝΤ στην χώρα; Μήπως ακούστηκε τίποτε για άμεσες δημεύσεις περιουσιών (κινητών και ακινήτων) πρωθυπουργών, υπουργών, γ.γ. υπουργείων, περιφερειαρχών, βουλευτών και όσων άλλων «είχαν βουτήξει το δάχτυλο στο μέλι»; Μάθαμε μήπως τίποτε για απαγόρευση εξόδου από την χώρα σύσσωμου του πολιτικού προσωπικού (παρόντος και παρελθόντος); Δυστυχώς, η ατιμωρησία βασιλεύει στο προτεκτοράτο της «Δανιμαρκίας», όπου ο κάθε «Χριστοφοράκος» αποδεικνύεται ισχυρότερος της Δικαιοσύνης και του Συντάγματος.

Τα κόμματα (ή ό,τι έχει απομείνει από αυτά) βλέποντας το αποτέλεσμα, νιώθοντας να ανοίγει η γη κάτω από τα πόδια τους και διαβλέποντας ένα τραγικό τέλος για τα ίδια, αφού δέχθηκαν ένα μείζονος σημασίας πολιτικό πλήγμα, αποφάσισαν να… συσπειρωθούν, να ενωθούν και να αντιμετωπίσουν από κοινού τον… εχθρό, τον… Έλληνα πολίτη!!! Οι σαλπιγκτές ήδη διατάσσουν αναδιάρθρωση, αναδιάταξη και σφιχτή αμυντική διάταξη, ευελπιστώντας πως η συσπείρωσή τους θα μπορέσει να αντέξει την λογική οργή των πολιτών. Άλλοι πάλι, ακολουθούν «στρατηγικές» χωρίς να ανακοινώνουν τίποτε προς τον λαό και προσπαθούν να συσπειρώσουν στο απέναντι στρατόπεδο τις «αριστερές» δυνάμεις, όπως αυτές κατεγράφησαν στο τελευταίο εκλογικό αποτέλεσμα. Με απλά λόγια, τα κόμματα εξουσίας δείχνουν σαφείς τάσεις δημιουργίας μίας μεταξύ τους ένωσης και στον αντίποδα βλέπουμε να κινούνται προς την κατεύθυνση δημιουργίας ενός άλλου (αντιμαχόμενου) πόλου που θα αντιστρατεύεται τον γνωστό χώρο που λυμαίνονταν μέχρι τώρα την εξουσία.

Και, νομίζω δίκαια, αναρωτιέται ο παρατηρητής: Από τον δικομματισμό περνάμε τελικά στον διπολισμό; Και ποιο το όφελος για τον απλό πολίτη από μία αλλαγή της εμφάνισης του πολιτικού σκηνικού; Ποιο το όφελος για την χώρα, όταν δεν μπορούν οι πολιτικοί να κατανοήσουν πως είτε άμεσα είτε έμμεσα συμμετείχαν στο πάρτι που οδήγησε στην εξαθλίωση της κοινωνίας. Ακόμη και η τελευταία οικονομική παροχή προς τα κόμματα (και φυσικά η αποδοχή της από όλους), αποδεικνύει πως το όλο ζήτημα είναι το χρήμα και η θέση που θα έχει ο καθένας -την επόμενη ημέρα- πιο κοντά σε αυτό.

Ποιος πολιτικός αρχηγός μίλησε για την παραβίαση των δικαιωμάτων της Ελλάδας, ως χώρα, όπως αυτά προκύπτουν από το Διεθνές Δίκαιο;
Ποιος πολιτικός αρχηγός κινήθηκε προς την κατεύθυνση καταμήνυσης αρχηγών κρατών, τραπεζιτών κ.α. για παραβίαση των πολιτικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών;
Ποιος πολιτικός αρχηγός ενδιαφέρεται πραγματικά για τις επιπτώσεις της ακυβερνησίας στην οποία βρίσκεται αυτή τη στιγμή η χώρα;
Μπορούν τα κόμματα να κατανοήσουν τι πραγματικά συμβαίνει οικονομικά, πολιτικά, ενεργειακά και γεωπολιτικά στον πλανήτη και ιδιαίτερα στην «γειτονιά» μας;
Μπορούν οι πολιτικοί αρχηγοί να κατανοήσουν πως δεν έχουμε ως χώρα εκείνο το «μαξιλάρι» που θα τους επιτρέψει να αντιδρούν προτάσσοντας την προσωπική ή την κομματική ματαιοδοξία τους και να παραγράφουν σειρά άμεσων απαιτητών ενεργειών που θα βοηθήσουν προς την κατεύθυνση ανάκαμψης της χώρας;

Και επανέρχομαι. Σε τι οφελεί, τελικά, η δημιουργία ενός δίπολου πολιτικού σχηματισμού; Τι ακριβώς αλλάζει εάν ο δικομματισμός μετατρέπεται σε διπολισμό; Μήπως πρόκειται για κινήσεις (αναγκαίες ή μη) τακτικής, οι οποίες αποσκοπούν στην περαιτέρω απώλεια πολύτιμου χρόνου για την χώρα; Μήπως πρόκειται για μία ανακαίνιση της φυλακής στην οποία μας έχουν κλείσει οι "διασώστες" μας;
Άραγε ο διπολισμός μπορεί να γίνει το όχημα εξόδου της χώρας από την κρίση; Και αν ναι, πως θα γίνει αυτό; Γιατί δεν μας το λέει κανείς;
Δυστυχώς, οι «τακτικές στρατηγικές» των γραφείων με τις κλειστές πόρτες, έδρασαν πάντα υπέρ συμφωνιών που οφέλησαν τους ελάχιστους και ζημίωσαν όλους τους υπόλοιπους. Ναι, εσύ κι εγώ είμαστε στους «πολλούς υπόλοιπους» και πρέπει να καταμετρήσουμε αυτά που σήμερα έχουμε, για να γνωρίζουμε αύριο τι θα μας έχουν πάρει… συζητώντας μεταξύ τους.

Παρατηρώντας τις εξελίξεις, νομίζω δίκαια διαπιστώνουμε όλοι μας πως... «όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν». Έτσι, κάποιοι συνωστίζονται σε γραφεία σχεδιάζοντας για εμάς χωρίς εμάς, κάποιοι άλλοι καθυβρίζονται επειδή τολμούν να μιλάνε και κάποιοι άλλοι θα κρύβονται από αύριο επειδή δεν μίλησαν όταν έπρεπε.

Κωνσταντίνος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση