Ανταγωνιστικότητα. Τι είναι επιτέλους Ανταγωνιστικό;
Η δικαιολογία για την επίθεση κατά των μισθών και των εργατικών δικαιωμάτων μας είναι ότι “δεν είμαστε ανταγωνιστική οικονομία”. Εχουν βάλει τους μισθούς στην γκιλοτίνα παράλληλα με τις “κακές” ασφαλιστικές εισφορές κι όποιον πάρει ο… Τόμσεν.Το αποτέλεσμα;
Υφεση, καταρράκωση της παραγωγής και πάγωμα ολόκληρης της αγοράς.
Ακόμη κι οι ποίο αισιόδοξοι που περίμεναν να κερδίσουν από το κλείσιμο των ανταγωνιστών τους, σήμερα αντιλαμβάνονται το αδιέξοδο της πολιτικής των μνημονίων.
Από την μία μεριά μας δανείζουν για να “σώσουν” και από την άλλη θέλουν να κρατούν αυτοί την “σωτηρία” στο χέρι τους με ΕΣΠΑ, ΕΤΕΑΝ, ΤΑΝΕΟ κι άλλα βαρύγδουπα αρκτικόλεξα, σαν καρότο στον πεινασμένο. Δεν τα απορρίπτω, αλλά δεν αρκεί να παίρνει κάποιος λεφτά είναι και που τα επενδύει.
Τι είναι όμως ανταγωνιστικότητα; Μόνο οι μισθοί;
Μήπως οι μισθοί δεν έχουν στην πραγματικότητα τόση σχέση, αλλά αντίθετα οι καλύτεροι μισθοί δίνουν και την επιδιωκόμενη ανταγωνιστικότητα;
Η αύξηση της παραγωγικότητας, και ανταγωνιστικών χαρακτηριστικών που δεν σχετίζονται με ΤΟ κόστος, αλλά οφείλονται σε αυτό.
Αν βάλεις στόχο να είσαι ανταγωνιστικός μόνο μέσω της τιμής δεν γίνεσαι φθηνός, καταντάς φθηνιάρης. Δεν μιλάω για αισχροκέρδια όπως την βενζίνη στα 2,00 € ή το γάλα στο 1,90 €, αλλά για ολόκληρη την φιλοσοφία που διέπει τους καλοθελητές της σωτηρίας μας.
Ανταγωνιστικό προϊον δεν είναι το φθηνό, ανταγωνιστικό είναι το προϊον που πωλείται κι έχει κέρδος, είτε είναι φθηνό, είτε ακριβό. Αλλιώς θα μπορούσαμε να εκτινάξουμε τις εξαγωγές πορτοκαλιών, χαρίζοντας τα!
Για παράδειγμα τα Γερμανικά αυτοκίνητα ανταγωνίζονται τα Κορεάτικα, αν και ακριβότερα, το ίδιο και τα Ιταλικά ρούχα σε σχέση με τα Κινέζικα. Ακόμη κι αν μια Γαλλική τσάντα κατασκευάζεται στην Κίνα τότε το κόστος παραγωγής απέχει έτη φωτός από τιμή πώλησης που αγγίζει τα 1.000-1.500 ευρώ!
Αρα ανταγωνιστικό είναι το προϊον που θα πωληθεί σε καλή τιμή, με κέρδος αλλά είναι και ποθητό στο να αποκτηθεί. Για να γίνει όμως αυτό πρέπει να πληρώσεις. Οι Γερμανοί ξοδεύουν εκατομμύρια στον σχεδιασμό των αυτοκίνητων, πληρώνουν αδρά, για να μπορούν μετά να ζητήσουν το ανάλογο αντίτιμο που θα είναι πρόθυμος ο άλλος να καταβάλει.
Η Μέρκελ ζήτησε προσφάτως σε Ευρωπαίους πολίτες να πάνε να εργαστούν στην Γερμανία!
Ετσι θα κάνει ανταγωνιστική την χώρα της. Ενας επιστήμονας στην Ελλάδα θα πάρει 800, 00 στην καλύτερη περίπτωση ενώ στην Γερμανία τα διπλάσια.
Ολα αυτά προυποθέτουν Εθνική πολιτική, όχι να “περιμένουμε τους καβαφικούς βαρβάρους να μας δώσουν, για να έχουμε ανάπτυξη. Καλά και ΕΣΠΑ κι όλα, αλλά αν γίνουν πάλι τσιμέντα, όπως το 2004, σε λίγα χρόνια θα καταλήξουμε πάλι στο ίδιο σημείο.
Στην ανταγωνιστικότητα ισχύει περισσότερο, όσο πουθενά αλλού το ρητό “ο,τι σπέρνεις θερίζεις”.
Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΠΡΟΤΑΣΗ των Ανεξάρτητων Ελλήνων είναι το μόνο πρόγραμμα που βασίζει την αύξηση της ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής Οικονομίας στην πραγματική οικονομία, την υγιή Ελληνική επιχειρηματικότητα, την εξαγωγική δραστηριότητα και τις ιδιωτικές επενδύσεις και όχι στα δανεικά, την κατανάλωση και την παρασιτική διαμεσολάβηση.
Δηλαδή στους Ελληνες!
Aυγερινός Κ.Χατζηχρυσός
Εμπορος
Υποψήφιος Β’ Πειραιώς
Αναρτήσεις
Ανταγωνιστικότητα είναι κατά πρώτον να ορίσουμε σοβαρά και αναλογιστικά ποιά πράγματα έχουμε εμείς ως "ατού" (δηλ απλοικά αν είσαι 2,20 δεν παίζεις ποδόσφαιρο).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ, βασικά, τα προσόντα μας είναι το φυσικό τουριστικό κάλος(αγνό σχετικά ακόμη), το έδαφος (για ορισμένες καλλιέργειες) και οι αρχαιολογικοί μας χώροι. Βιομηχανία και τεχνολογικές παραγωγές, υψηλής προστιθέμενης αξίας, δεν πρόκειται να δούμε γιατι τις κρατούν για πάρτη τους αυτοί που τις έχουν και εξελίσσουν.
Οι όποιες συνεργασίες για παραγωγή "ειδικών" προιόντων ιδικής μας, κυρίως, χρήσης (όπως πχ πολεμικό υλικό) είναι αμφίβολο εάν συμφέρει να τα κατασκευάζουμε εδώ ή να τα αγοράζουμε χωρίς μίζες!!
Υπηρεσίες τριτογενούς τομέα εχουμε... και μπορούμε και άλλες..αλλά αφορούν ανακύκληση αξιών στο εσωτερικό με καλό κέρδος που οδεύει εκτός συνόρων κλπ κλπ.
Άρα το ζητούμενο είναι η, πάση θυσία, "αμυντική" καταναλωτική συμπεριφορά εγχωρίως (απαίτηση κατ' εξαίρεση δασμών, εφόσον είμαστε εντός ευρώ) και η όποια καλοσχεδιασμένη "συναλλαγματοφόρος" δραστηριότητα που αφορά την τουριστική και νεοαγροτική-ποιοτική παραγωγή μας, που θα πρέπει να βοηθηθή με όλα τα μέσα που διαθέτει στην φαρέτρα του ένα κυβερνητικό πρόγραμμα (τουλάχιστον υποχρέωση τραπεζικών πιστώσεων να μη χρηματοδοτούν εισαγωγές ειδών "πολυτελείας" αλλά απεναντίας να οδεύουν γιά επενδύσεις που θα προσφέρουν, κοστολογημένα, ανταγωνιστικά προιόντα).
Είναι και πολύ μεγάλο θέμα το πόσο συμφέρει την χώρα ο τουρισμός τύπου κρουαζιέρας και εάν τα άμεσα τέλη που εισπράττονται αντιστοιχούν στην διάχυση ενός μεγαλύτερου τουριστικού συναλλάγματος σε μια πλειάδα μικρομεσαίων ξενοδοχειακών καταλυμάτων, κέντρων εστίασης κλπ.
Τέλος πρέπει να επανεξετασθή η αιολική ενέργεια (τουλάχιστον), με τις αισθητικές της ασχημίες και τα περίεργα ιδιοκτησιακά καθεστώτα, σε βάθος χρόνου... όταν αρχίσουν να "γηράσκουν" οι ανεμογεννήτριες και η επιδιορθώσεις τους δεν θα καλύπτονται από τα κέρδη των προυπολογιστικών κιλοβατωρων.
Εν τέλει το, αφ' υψηλού, ζητούμενο είναι περισσότερη παραγωγή ελληνικών προιόντων ολιγώτερη κατανάλωση ξένων.