Οι μεγαλοδημοσιογράφοι τα έχουν παίξει και γράφουν ό,τι θέλουν

Ο Αλέξης τα δίνει όλα για τον Παπαδήμο και τα βάζει με όσους είναι εναντίον του Παπαδήμου. Προς στιγμή, σκέφτηκα να του απαντήσω, αλλά τι να γράψω εγώ ένας… επικίνδυνος Ταλιμπάν!

Σκέφτηκα κάτι καλύτερο: Κατ’ αρχήν δείτε τη γράφει ο Αλέξης:

«…..Πιο πέρα, στην ίδια συμμαχία εκείνοι που βρέξει – χιονίσει έχουν κολλήσει στο «εκλογές τώρα», να φύγει ο Παπαδήμος αύριο και να γίνει ό,τι είναι να γίνει. Δεν ξέρουν; Δεν καταλαβαίνουν; Δεν τους νοιάζει τι θα σημάνει αυτό για τον τόπο; Πιστεύουν ότι έτσι θα προστατευθούν από την ανεξέλεγκτη θύελλα ενός άγριου λαϊκισμού που θα έλθει μαζί με τη βέβαιη άτακτη χρεοκοπία; Ή μήπως έχουν πεισθεί ότι η μόνη λύση είναι η δραχμή και ντρέπονται να μας το πουν; Στους μόνους που δεν μπορεί κανείς να προσάψει τίποτα είναι σε εκείνους που, καλώς ή κακώς, νιώθουν ότι δεν έχουν να χάσουν τίποτα ακόμη και αν γύρω τους υπάρχουν μόνον ερείπια και αποκαΐδια. Μακάρι να είχαμε κάποια αξιόπιστη πολιτική ηγεσία που να μπορούσε να πείσει αυτούς τους γνήσια απελπισμένους ανθρώπους ότι «ναι, υπάρχει και ο δρόμος της δημιουργίας και της παραγωγής γι’ αυτόν τον τόπο».

Αισθάνομαι ότι κάπου εδώ θα τελειώσει η επίδραση του μεγάλου «βάλιουμ» που πήραμε συλλογικά ως χώρα με τον σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου. Θα έλθει τώρα η ώρα της αλήθειας και του λογαριασμού.

Ο κ. Σαμαράς μοιάζει να έχει απαγκιστρωθεί από τους Ταλιμπάν των ακροτήτων. Θα μπορέσει να ολοκληρώσει αυτή τη στροφή ή θα φοβηθεί την τελευταία στιγμή; Ο ίδιος ξέρει ότι η διαπραγμάτευση με την τρόικα δεν θα είναι εύκολη, αλλά υπάρχουν θεαματικές κινήσεις, τα λεγόμενα game changers – κινήσεις που αλλάζουν το παιχνίδι. Αν τις σκεφθεί ο κ. Παπαδήμος και τις τολμήσει ο κ. Σαμαράς, θα περάσουμε τον δύσκολο κάβο. Μιλάμε για κινήσεις όπως το κλείσιμο του ΟΣΕ ή κάποιας άλλης ΔΕΚΟ ή μια εντυπωσιακή αλλαγή στα εργασιακά. Οι δανειστές μας θα τις δέχονταν ως πειστήρια αλλαγής νοοτροπίας και δεν θα πίεζαν για χοντροκομμένα μέτρα…

Εν πάση περιπτώσει μπαίνουμε στην τελική ευθεία μιας μεγάλης καταιγίδας. Οι δυνάμεις που θέλουν να βουλιάξουμε δεν έχουν εναλλακτικό σχέδιο διάσωσης της χώρας. Ποντάρουν, όμως, στον θυμό, την τυφλή οργή, την προφανή ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος. Θέλουν εκλογές τώρα, τον Παπαδήμο στη Βοστώνη και μια μεγάλη «ζαριά» με άγνωστη έκβαση στο παζάρι με τους δανειστές μας. Η λογική λέει ότι δεν θα κερδίσουν την παρτίδα και δεν θα φουντάρουν τη χώρα. Και αυτό μας δίνει ελπίδα αυτή την πολύ δύσκολη ώρα.»

Αυτά τα έγραφε ο Αλέξης την Κυριακή:

Δείτε τώρα την… απάντηση:

“Η Συνταγή Παπαδήμου”

Η τρόικα και η διαχείριση της φτώχειας µε προοπτική τη φτώχεια

Τα ευχάριστα νέα είναι ότι πληροφορηθήκαµε (επιτέλους…) τις απόψεις του Πρωθυπουργού της χώρας για τα προβλήµατα της χώρας.

Το δυσάρεστο είναι ότι οι απόψεις του Πρωθυπουργού της χώρας ταυτίζονται σχεδόν σε απόλυτο βαθµό µε την αλληλογραφία της τρόικας – κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως χρήσιµο για τη χώρα… Μιλώντας στη Βουλή ο Λ. Παπαδήµος υποστήριξε περίπου όσα θα υποστήριζε κι ο κάθε απεσταλµένος του ∆ΝΤ – του «παλαιού ∆ΝΤ», διότι τώρα έχουν προσλάβει και υπαλλήλους που σκέφτονται λιγότερο µονόπλευρα… Είπε ότι η Ελλάδα έχει µείζον πρόβληµα ανταγωνιστικότητας. Ότι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας οφείλεται στο µισθολογικό κόστος. Άρα, «οι µισθοί φούσκωσαν και πρέπει να ξεφουσκώσουν».

Για όλα τα άλλα εµπόδια στην ανταγωνιστικότητα της χώρας ο Πρωθυπουργός δεν είπε λέξη. ∆εν προσφέρθηκε να µειώσει τη φορολογία των επιχειρήσεων ούτε να βελτιώσει το επιχειρηµατικό περιβάλλον µε τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Αρα, µπορώ να υποθέσω ότι η συνεισφορά του στον εθνικό διάλογο αφορά κυρίως την περικοπή των µισθών. ∆εν ξέρω τι διαφορετικό υποστηρίζει ο πρόεδρος του ΣΕΒ… Η άποψη του Παπαδήµου, όµως, πάσχει σε τέσσερα επίπεδα.

Πρώτον, είναι ανακριβής. Από το 1996 ως το 2009 η µέση πραγµατική αύξηση µισθών στον ιδιωτικό µη τραπεζικό τοµέα ανέρχεται στο 34%.

Για την ίδια περίοδο οι αντίστοιχες αυξήσεις στο ∆ηµόσιο είναι 44% και στις ∆ΕΚΟ 86%.

Αν ο Πρωθυπουργός της χώρας θεωρεί ότι µια αύξηση πραγµατικών µισθών 34% µέσα σε µια 15ετία αποτελεί «φούσκωµα» που πρέπει να «ξεφουσκώσει», αυτό είναι µάλλον πρόβληµα του ίδιου παρά της χώρας που τον έχει Πρωθυπουργό.

∆εύτερον, είναι οικονοµικά καταστροφική. Σε µια χώρα που ζει σε συνθήκες αυξανόµενης ύφεσης επί τέσσερα χρόνια και της οποίας το 74% του ΑΕΠ (πανευρωπαϊκό ρεκόρ!) στηρίζεται στην ιδιωτική κατανάλωση κάθε περαιτέρω περικοπή των εισοδηµάτων που στηρίζουν αυτή την κατανάλωση αποτελεί ολέθριο χτύπηµα.

Ακόµη περισσότερο που, εκτός από την ιδιωτική κατανάλωση, η περικοπή των µισθών οδηγεί και στην περαιτέρω συρρίκνωση των ασφαλιστικών εισφορών – συνεπώς (διά της πλαγίας οδού) και σε νέα περικοπή των συντάξεων.

Αν δεν το καταλαβαίνει ο Πρωθυπουργός, τότε είναι σίγουρα πρόβληµα του Πρωθυπουργού και όχι της χώρας που τον έχει Πρωθυπουργό.

Τρίτον, είναι πολιτικά αυτοκτονικό. ∆ιότι, αν οι κοινωνικοί εταίροι δεν συµφωνήσουν τις περικοπές που τους ζητάει ο Πρωθυπουργός, τότε η κυβέρνηση θα πρέπει να νοµοθετήσει αυτή την περικοπή.

Αν όµως ο Πρωθυπουργός πιστεύει ότι στη σηµερινή κατάσταση κοινωνικής έντασης και απόρριψης του πολιτικού συστήµατος θα βρει κόµµατα ή/και βουλευτές για να ψηφίσουν αυτές τις πατέντες, τότε µάλλον νοµίζει ότι βρίσκεται σε άλλη χώρα.

Και αυτό είναι ασφαλώς περισσότερο πρόβληµα του Πρωθυπουργού και λιγότερο της χώρας που τον έχει Πρωθυπουργό.

Τέταρτον, είναι ηθικά διάτρητο. ∆ιότι ο Πρωθυπουργός ζητάει την περικοπή των µισθών στο όνοµα των… ανέργων, οι οποίοι «δεν έχουν ούτε 13ο ούτε 14ο µισθό». Επικαλείται, δηλαδή, ένα ηθικό επιχείρηµα.

Μόνο που ο Πρωθυπουργός ξέχασε να πει ότι ουδεµία σχέση έχει η ανεργία µε την περικοπή των µισθών. Ισα-ίσα. Στο µέτρο που η περικοπή θα οδηγήσει σε βαθύτερη ύφεση, τότε και περισσότερες επιχειρήσεις θα κλείσουν και περισσότερους ανέργους θα αποκτήσουµε.

Αλλά αν ξέχασε να το πει είναι πρόβληµα του Πρωθυπουργού και όχι της χώρας που τον έχει Πρωθυπουργό.

Με άλλα λόγια, η συνταγή Παπαδήµου δεν είναι παρά η συνταγή της τρόικας: µια διαχείριση της φτώχειας χωρίς άλλη προοπτική από τη φτώχεια. ∆εν είµαι καθόλου βέβαιος ότι πρόκειται για τη συνταγή που χρειάζεται ο τόπος.

Την ίδια στιγµή ο ιταλός οµόλογος του Παπαδήµου, Μάριο Μόντι, πήγε στη Γερµανία όπου είπε αυτά ακριβώς που δεν λέει (ή που δεν πιστεύει…) ο Παπαδήµος.

Οτι οι θυσίες ενός λαού δεν είναι αρκετές για να αντιµετωπίσουν το πρόβληµα του χρέους αν δεν υπάρξει αλλαγή και της ευρωπαϊκής πολιτικής σε µια αναπτυξιακή κατεύθυνση.

Οτι « η αδιαλλαξία της Γερµανίας και της ΕΚΤ» υποθάλπει αντιδράσεις κατά της Ευρώπης.

Και ότι οι αντιδράσεις αυτές µπορεί να οδηγήσουν τις δοκιµαζόµενες χώρες «σε χέρια λαϊκιστών». ∆ηλαδή, σε εκτροπή.

Με άλλα λόγια, το ζητούµενο για τον έλληνα πρωθυπουργό δεν είναι µόνο να µας εξηγεί µε δικά του λόγια τι ζητάει η τρόικα – µε τη γνωστή ως τώρα επιτυχία… Αλλά να εξηγεί στην τρόικα τι χρειάζεται η Ελλάδα και τι απειλεί την Ελλάδα αν επιµείνει στην πολιτική της τρόικας.

Αρκεί, φυσικά, να το ξέρει κι ο ίδιος»

Αυτά δεν τα έγραψα εγώ ο… Αδέξιος Ταλιμπάν!

Τα γράφει ο Γιάννης Πρετεντέρης στο ΒΗΜΑ.

Ε, όχι και… Ταλιμπάν ο Πρετεντέρης!

Μάλλον… τροϊκανός είναι ο Αλέξης!

Αδέξιος Δεξιός

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση