Οι "έξυπνες βόμβες" της Γουώλ Στρητ

Toυ Manlio Dinucci
Αρχισυντάκτης: Thierry Meyssan

Υπάρχουν διαφορετικοί τύποι "έξυπνων βομβών" που χρησιμοποιεί η "μυστική κυβέρνηση της Wall Street", όπως εύστοχα αποκαλεί ο Les Leopold την ισχυρή οικονομική ολιγαρχία που ελέγχει το κράτος. [1]

Πρώτα έρχονται οι βόμβες προπαγάνδας, που χτυπούν τον εγκέφαλο, θολώνουν την όρασή μας και μας κάνουν να βλέπουμε πράγματα που δεν υπάρχουν. Στις μέρες μας χρησιμοποιούνται κατά κόρον για να κρύψουν την πραγματικότητα γύρω από την κρίση, να μας πείσουν ότι η κρίση ήταν αποτέλεσμα του δημόσιου χρέους και ότι, για να σωθούμε, πρέπει να κάνουμε σκληρές θυσίες, συμφωνώντας στις περικοπές των κοινωνικών δαπανών. Το δημόσιο χρέος είναι, ωστόσο, συνέπεια και όχι αιτία της κρίσης. Πηγάζει από την ίδια τη λειτουργία της χρηματοπιστωτικής αγοράς, που κυριαρχείται από τις ισχυρές τράπεζες και τις πολυεθνικές εταιρίες. Αρκεί να σκεφτούμε ότι η αξία των μετοχών που αναρτώνται σε λίστες της Wall Street και των χρηματιστηρίων της Ευρώπης και της Ιαπωνίας, είναι μεγαλύτερη από αυτήν του συνόλου των προϊόντων και υπηρεσιών που παράγονται ετησίως σε όλο τον κόσμο.

Κερδοσκοπικές συναλλαγές που πραγματοποιούνται με τεράστια κεφάλαια δημιουργούν μια τεχνητή αύξηση της τιμής των μετοχών και άλλων τίτλων, που δεν αντιστοιχεί σε πραγματική ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας, δημιουργώντας έτσι μια "κερδοσκοπική φούσκα", η οποία τελικά σκάει και προκαλεί οικονομική κρίση. Σε αυτό το σημείο, τα κράτη παρεμβαίνουν υιοθετώντας ένα μηχανισμό "διάσωσης" και ρίχνοντας μπόλικο χρήμα από το εισόδημα των φορολογουμένων (με αποτέλεσμα να αυξάνεται το χρέος) στα ταμεία των μεγάλων τραπεζών και των ιδιωτικών οικονομικών ομίλων που προκάλεσαν την κρίση.

Δίχως να συνυπολογίσουμε άλλες χώρες, μόνο στις ΗΠΑ, η τελευταία επιχείρηση "διάσωσης" κόστισε πάνω από 7 δισ. δολάρια, δέκα φορές περισσότερα από όσα είχαν επίσημα ανακοινώσει. Το πώς συνέβη αυτό μπορεί να εξηγηθεί από το γεγονός ότι οι υποψήφιοι για την προεδρία χρηματοδοτούνται - μέσω "δωρεών" ή άλλων τρόπων - από τις μεγάλες τράπεζες, συμπεριλαμβανομένης της Goldman Sachs. Μπορεί επίσης να εξηγηθεί από το γεγονός ότι η κυβέρνηση Οbama, αμέσως μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά της, διόρισε ανθρώπους της εμπιστοσύνης της, μέλη της Τριμερούς Επιτροπής, σε θέσεις κλειδιά. Της ίδιας επιτροπής στην οποία συμμετέχει ο Μario Monti, διεθνής σύμβουλος της Goldman Sachs και τώρα επικεφαλής της ιταλικής κυβέρνησης, ως πρόεδρος της ευρωπαϊκής ομάδας της επιτροπής.

Δεν πρέπει να μας προκαλεί έκπληξη το ενδεχόμενο να χρησιμοποιεί ακόμα και πραγματικές "έξυπνες βόμβες" η μυστική κυβέρνηση της Wall Street, προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντά της. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρόσφατοι πόλεμοι των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ έχουν "έξυπνα" στοχεύσει κράτη που βρίσκονται σε περιοχές πλούσιες σε κοιτάσματα υδρογονανθράκων (βλέπε Ιράκ και Λιβύη) ή σε κάποιες κρίσιμες από γεωστρατηγική άποψη θέσεις (βλέπε Γιουγκοσλαβία και Αφγανιστάν).

Κράτη όπως το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν, ο οποίος απείλησε να εγκαταλείψει το δολάριο και να αρχίσει να πουλάει πετρέλαιο σε ευρώ και άλλα νομίσματα, ή η Λιβύη του Καντάφι, ο οποίος σχεδίαζε να δημιουργήσει ένα χρυσό δηνάριο, που θα ανταγωνίζονταν το δολάριο, και προωθούσε αυτόνομα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα εντός της Αφρικανικής Ένωσης, η ανάπτυξη των οποίων θα είχε συμβάλει στην μείωση της επιρροής της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Για παρόμοιους λόγους, έχουν σήμερα γίνει στόχος η Συρία και το Ιράν. Η κρίση και ο πόλεμος είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Γιατί ο πόλεμος αυξάνει τις στρατιωτικές δαπάνες, οι οποίες αυξάνουν το δημόσιο χρέος, δημιουργώντας έτσι την ανάγκη για επιπλέον θυσίες από μέρους των πολιτών. Σύμφωνα με το ερευνητικό κέντρο SIPRI, η Ιταλία έχει αγγίξει τα 28 δισ. ευρώ ετησίως σε αμυντικές δαπάνες, περίπου το κόστος του "οικονομικού ελιγμού" της, του οποίου τον λογαριασμό θα κληθεί να πληρώσει η συντριπτική πλειοψηφία των Ιταλών πολιτών. Αλλά κανείς δεν μιλάει για αυτό.

Οι βόμβες της Wall Street είναι πραγματικά έξυπνες.

[1 ]Από το άρθρο "Wall Street secret government outed" του Les Leopold, Voltaire Network, 6 Δεκεμβρίου 2011.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση